იცით, როგორ ცხოვრობს დედათქვენის დაქალის ვაჟი? მართალია, ყოველთვის თქვენზე უკეთ. ისე მოხდა, რომ ბევრი ქალი შვილის მოტივაციისთვის იგონებს ზღაპრულ თანატოლებს, რომელთაც ყველაფერი იდეალურად გამოსდით. მიიღე რვიანი? აი, დეიდა ნატოს ვაჟი ფრიადოსანია. აიღე მართვის მოწმობა? აი, დეიდა ლელას ვაჟი დიდი ხანია „მერსედეზზე“ ზის, არადა შენზე 1,5 წლით უმცროსია. და ა.შ. ვისაც გამოუვლია, იცის.
სინამდვილეში, ამ მიდგომას მოტივირება ნაკლებად შეუძლია. უფრო გაღიზიანებას იწვევს, საკუთარ ძალებსა და შესაძლებლობებში ეჭვს აღვივებს. თუმცა მეთოდი ძველია, მუშაობდა, როცა ადამიანები სხვანაირები იყვნენ. ახლა ახალგაზრდების ფსიქოლოგია განსხვავებულად მუშაობს. აუცილებელია მხარდაჭერა, მოტივაცია. თუმცა უფროსი თაობის ზოგიერთი წარმომადგენლისთვის ყველაფერი იგივე რჩება. ეს როგორ, ბავშვს დაუყვავო? სუსტი გაიზრდება? უმჯობესია, ზეწოლა მოახდინო, აკადემიკოსი გამოვა.
როგორ ცხოვრობს დედათქვენის დაქალის შვილი?
ბავშვობაში მშობლებს სერიოზულად სურდათ, ჩემი თავის საუკეთესო ვერსია გავმხდარიყავი. არ ვხუმრობ, იმ დროს კანკალით ვიხსენებ. სანამ სკოლა ლიცეუმში ვსწავლობდი, გაკვეთილების შემდეგ თავისუფალი დრო თითქმის არ მქონდა. მუდმივად დავდიოდი სხვადასხვა წრეზე, დამატებით გაკვეთილებზე ენაში, ფიზიკასა და მათემატიკაში. პროგრამირებაზე მე-5 კლასელებისთვის. ახლა მესმის, რა სისულელე იყო, მაგრამ მაშინ სხვა გზა არ მქონდა გარდა იმისა, რომ გაკვეთილებზე მევლო, სანამ ჩემი მეგობრები ერთობოდნენ ან ბურთს თამაშობდნენ.
„წარმატების“ გასამყარებლად მამაჩემი ხშირად მაძლევდა ერთი ბიჭის მაგალითს, რომლის მშობლებიც ჩემებთან მეგობრობდნენ. ის კარგად სწავლობდა, ფენომენალური სპორტსმენი იყო. რას არ ამბობდნენ მასზე. ნამდვილი იდეალი. მე–8 კლასში ლოგიკურად მივხვდი, რომ ეს საუბრები მშობლების მორიგი ტყუილი იყო. ალბათ, მასაც ჩემზე იმავეს ეუბნებიან. როცა პირადად გავიცანი, ამაში დავრწმუნდი. შემთხვევით შევხვდი, მაგრამ მისი სახელის და მამის ინტერესიდან გამომდინარე, ყველაფერს მივხვდი.
მას შემდეგ ეს ბიჭი აღარ მინახავს და მასზე ფიქრიც შევწყვიტე. ამ დროში გავიზარდე და ნაკლებად ვაქცევდი ყურადღება იმას, რის დანერგვასაც დედ–მამა ცდილობდა. იმის მიუხედავად, რომ უნივერსიტეტი დავამთავრე, სახელი ლადო ჩვენს საუბრებში ხშირად ჩნდებოდა. მამა ხშირად ახსენებდა, თუმცა დედას ეს აღიზიანებდა. ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი, ჩემთვის ეს უბრალოდ ოჯახური ხუმრობა იყო. რაღაც ანდაზა ან გამოთქმა.
მხოლოდ ჩემს დაქორწინებამდე მამამ საიდუმლო გამიმხილა. ბარში დასალევად დამპატიჟა, რადგან მისი სტანდარტებით უკვე დიდი ვიყავი, რომ „ერთ დონეზე“ გველაპარაკა. მაგიდასთან დავსხედით, ყველაფერი შევუკვეთეთ. თბილი ატმოსფერო იყო. მამა ცოტა შეზარხოშდა. ნათელი იყო, აზრებს დიდხანს ალაგებდა და მნიშვნელოვანის თქმა უნდოდა. ჩემი თავი სულ სხვა საკითხებით იყო დაკავებული, ამიტომ მისი ამბავი ჩემთვის ნამდვილი შოკი გახდა.
აღმოჩნდა, რომ „იდეალური“ და „უნაკლო“ ლადო ჩემი ნახევარძმაა. დიახ, მამის მხრიდან. ჩემს მშობლებს საქმის გართულება და ოფიციალურად გაცნობა არ უნდოდათ, მაგრამ რადგან ქორწინება ახლოვდებოდა, „პატივი“ დამდეს. ჩვეულებრივი ბიჭია, როგორც მე. არა ვუნდერკინდი, არაფერი მსგავსი. ფაქტმა, რომ ჩემი ძმა იყო, ცოტა ხნით წყობიდან გამომიყვანა. მამასთან საუბრის შემდეგ დიდხანს ვფიქრობდი, ღირდა თუ არა მასთან დაახლოება თუ სჯობდა ყველაფერი ისე დამეტოვებინა, როგორც იყო.
მარიმ, ჩემმა საცოლემ, მირჩია ამაზე სხვა დროს მეფიქრა. ნამდვილად, სად შეიძლება წავიდეს ლადო? ახლა ხომ ცხოვრებაში და სიყვარულში ყველაზე მნიშვნელოვანი დღე გვაქვს. ეს უფრო მნიშვნელოვანი უნდა იყოს. მისი რჩევა გავითვალისწინე და სხვაგვარად ფიქრი დავიწყე. სხვათა შორის, ქორწილმა კარგად ჩაიარა. ჩხუბის და პრობლემების გარეშე. ცალკე ბინაში გადავედით, ჩემს საქმეს მივხედე და მხოლოდ ხანდახან მამის ნაამბობი მახსენდებოდა.
მოგვიანებით დრო გამოვნახე, მშობლებს დაველაპარაკე. ზოგადად, ამ სიტუაციაში დიდი არაფერი იყო. მამა ორჯერ დაქორწინებული იყო. ლადო მისი შვილი იყო პირველი ქორწინებიდან, ესეც მთელი ამბავი. პირველ მეუღლესთან მეგობრულად შეთანხმდნენ. არ სურდა, რომ ბიჭს მამასთან ურთიერთობა ჰქონოდა, რადგან ამას ახალ ქმართან ურთიერთობაში ხელის შეშლა შეეძლო. ოღონდ მამა ხშირად იხსენებდა პირველ შვილს და სურდა, ორივე საუკეთესოები ვყოფილიყავით ჩვენს საქმეში.
გადავწყვიტე, რომ ახალი ნათესავის გარეშეც ცხოვრება შემეძლო, მით უფრო საქმე ბევრი მქონდა. სამსახური, საოჯახო საქმე, ცხოვრება, მოკლედ. თან მიჩვეული ვარ, რომ ოჯახში ერთადერთი ბავშვი ვარ. ვინ იცის, როგორი ადამიანია ლადო? მეგობრები ისეც მყავდა. ცოლი სრულიად მხარს მიჭერს, თუმცა წინააღმდეგი არაა, ჩემი გადაწყვეტილება შევცვალო. გადავწყვიტე, ეს გვერდი გადავფურცლო და მომავალში აღარ მივუბრუნდე.
2 წლის შემდეგ თავად გავხდი მამა. შეგვეძინა ქალიშვილი, რომელიც ბებია–ბაბუას ძალიან უყვარდა. იყო ერთი პრობლემა. მამა ასაკთან ერთად შეიცვალა. ადრეც შეეძლო რამდენიმე დღე ხალხთან კონტაქტზე არ გამოსულიყო. ტალღასავით მოუვლიდა, მაგრამ შემდეგ სრულიად ბრუნდებოდა. ახლა შეუძლია დედას მთელი კვირა არ დაელაპარაკოს. არაფერს ეუბნებოდა, საკუთარ თავში იკეტება და თავისუფალ დროს ტელევიზორთან ატარებს.
ერთ–ერთი ასეთი შემთხვევის დროს მე და ჩემი ცოლი მშობლებს ვესტუმრეთ. დედამ სუფრა სწრაფად გაშალა და შვილიშვილთან სათამაშოდ გავიდა. ცოლი ეხმარებოდა, მე მამის ოთახში შევედი. მამა იჯდა, ხალათმოცმული, ეტყობოდა, სტუმრის მისაღებად მზად არ იყო. როგორც მინიმუმ, მორალურად. წვრილმანზე ჩხუბი დავიწყეთ. სკანდალი არ მინდოდა, მაგრამ მამას ყოველთვის შეეძლო სცენის მოწყობა. ამაში პროფესიონალია.
როცა სუფრა უკვე გაშლილი იყო და დაგვიძახეს, მამამ ლაპარაკის სურვილი გამოთქვა. აღმოჩნდა, დიდი ხანია აწუხებს ჩემი ნახევარძმის, ლადოს თემა. მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რა გადაწყვეტილება მიიღეს დედამისთან ერთად, მისი თქმით, ბიჭს არასწორად მოექცნენ. სურდა, მემკვიდრეობაში ლადოც ჩაერთო, რომ ყველაფერი სამართლიანად ყოფილიყო. ჩვენი სახლის ნახევარი მასზე უნდა გაფორმებულიყო. და მორჩა. მამას მეტი არაფერი ჰქონდა სათქმელი. მაშინ გავჩუმდი, დარჩენილი საღამო ისე გავატარეთ, თითქოს არაფერი მომხდარა.
ახლა, როდესაც მამამ ადვოკატი დაიქირავა, რომ ყველაფერი კანონიერად გააფორმოს, თავად მაწუხებს ეჭვები. ნუთუ ნორმალურია? მათი ოჯახი მე ანდერძში არ მწერს. საერთოდ, ამ ლადოს აქ არ უცხოვრია. ახლა ქონების ნაწილი მას უნდა დარჩეს? რატომ?
მარი ჩემს დამშვიდებას ცდილობს, თითქოს, ყველაფერი ასჯერ შეიძლება შეიცვალოს, მაგრამ ამაში დარწმუნებული არ ვარ. გამოდის, რომ არა დედის, არამედ მამის დაქალის შვილმა სახლის ნახევარი წამართვა. ის მხოლოდ ერთხელ ვნახე. დღემდე ვერ ვიჯერებ, მაგრამ ვერაფერს ვცვლი. მომიწევს მოვითმინო და გავაგრძელო ცხოვრება, თითქოს ეს ნორმალური იყოს. თუ ერთ მშვენიერ დღეს თავად არ ავფეთქდი.
