ჩემი სიძე გულქვა კაცია. ამას დიდი ხნის წინ მივხვდი, ჯერ კიდევ მაშინ, როცა ქალიშვილმა თეთრებით დახმარება შეწყვიტა, არადა კარგად იცის, რა რთული ვითარებაა ჩვენს სოფელში. იმდენად დიდი ხნის წინ წავიდა, რომ მეზობლები აღარც იხსენებენ. სიძე არ ჩამოდის, არ მირეკავს და არ მეხმარება. აი, რა ჰქვია ქალიშვილის ქმარს, რომელიც საკუთარ სიდედრს არაფრად აგდებს?
ახლა რთულ სიტუაციაში ვარ. ღვიძლმა შვილმა სახლიდან გამაგდო, უსახსროდ დამტოვა. ნუთუ ამქვეყნად არავინ დარჩა კეთილი ჩემსავით მოხუცი და მარტოხელა ქალისთვის?
რა ჰქვია ქალიშვილის ქმარს, რომელიც ოჯახს არ ეხმარება?
ციცო ყოველთვის მშვიდი და შრომისმოყვარე იყო. ღმერთმა სხვა ბავშვი არ მომცა, მაგრამ ერთად კარგად ვუმკლავდებოდით. სოფელში პატარა სახლი და მეურნეობა გვაქვს: ქათმები, ბატები, ოდესღაც ძროხაც გვყავდა. ქმრის კვალი დიდი ხანია დაიკარგა, ალბათ, საბედნიეროდ. უსაქმური იყო, მხოლოდ ვალების აღება იცოდა.
როდესაც ციცომ სკოლა დაამთავრა, 18 წელი შეუსრულდა და უნივერსიტეტში ჩაბარება ძალიან უნდოდა. ჩვენი მოკრძალებული დანაზოგი დავთვალეთ და მივხვდით, რომ უნივერსიტეტს ვერ გავწვდებოდით. იდეა გამიჩნდა, რომ ჩემს დაქალთან პოლონეთში სამუშაოდ გამეშვა. იქ ცხოვრება ბევრად უკეთესია, ქალაქი დიდია, მეტი შესაძლებლობა. ციცოც ასე ფიქრობდა, ნივთები შეაგროვა და დეიდა ნინოსთან გაემგზავრა.
ცხოვრება პოლონეთში
მისი საქმე კარგად მიდიოდა. ფრინველების ფერმაში მუშაობდა, მარტივი საქმე არ იყო, მაგრამ თავისი ფული ჰქონდა. დედასაც ეხმარებოდა, ყოველთვე 200 ევროს მიგზავნიდა. ეს ფული მყოფნიდა, რომ პატარა სოფელში მეცხოვრა. უკვე მაშინ მეურნეობის გაძღოლა მიჭირდა, ძროხა გავყიდე, ქათმები მომიკვდა. მხოლოდ ბატები დამრჩა რაღაც დროით.
3 წელიც არ გასულა, რომ ციცო გათხოვდა. ახალგამომცხვარი სიძე, ქალიშვილის თქმით, ერთ–ერთი მისი უფროსი იყო, პოლონელი. ქორწინების საპატივცემულოდ ძალიან მინდოდა ქალიშვილის ნახვა და ჩამოვიდა. ოღონდ სიძის გარეშე, ბევრი საქმე ჰქონდა.
ქალიშვილის ნანატრი ვიზიტი
ჩამოვიდა და არაფერი ჩამოუტანია. არა, ყველანაირი კანფეტები, ძეხვეული – ეს სიკეთე მთელი თვე საკმარისი იყო. აი, დედას რომ ფინანსურად დაეხმაროს, არა. უკვე 8 წელია სამსახურს ვერ ვპოულობ, აქ მიჭირს. ციცომ თავად ნახა, რომ ნახევარი სოფელი ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში გარდაიცვალა. მხოლოდ მოხუცები დარჩნენ, მუშაობა არავის შეუძლია.
1 კვირა დარჩა და უკან დაბრუნდა. მას შემდეგ ქალიშვილი უფრო იშვიათად რეკავდა და ფულის გამოგზავნა საერთოდ შეწყვიტა. რა თქმა უნდა, მიჭირდა. დარეკვა და პურის ფულის თხოვნა, განსაკუთრებით საკუთარი შვილისგან, მეუხერხულებოდა. ჩვენთან მიღებულია, რომ შვილებმა მოხუცებზე იზრუნონ. ციცო მთლიანად დაიპყრო ქალაქის ცხოვრებამ, ამას ვხედავდი. მიზეზი ჰქონდა: ადრე ეს იყო მისი ფული, ახლა მთელ ბიუჯეტს ქმარი მართავდა. ეუხურხულება 200 ევროს აღება მოხუცი დედისთვის.
ქალაქში სამსახურის ძებნა
მაშინ ვიფიქრე, თავად გავუმკლავდები. ქალაქში დამლაგებლად სამსახურის პოვნა გადავწყვიტე. ეს მცდარი აზრი იყო, არ ვიცი, საიდან მომივიდა იდეა. ჯერ დილის 6 საათზე უნდა ავმდგარიყავი, შემდეგ 1 საათი ავტობუსით მევლო, რამდენიმე საათი მემუშავა ზურგის გასწორების გარეშე. ისევ 1 საათი ავტობუსში და საღამოც დადგა. ამისთვის უკვე მოხუცი ვარ, დღემდე მახსოვს, როგორ მტკიოდა წელი.
მძიმე დრო დამიდგა. სახლიდან გასვლის მრცხვენოდა, ირგვლივ ყველას ვალი მქონდა. ზოგისგან ფული მქონდა ნასესხები, ზოგისგან ტომარა კარტოფილი. მეზობლები აღარ მესალმებოდნენ, ქალიშვილი აღარ მირეკავდა. გადავწყვიტე ნივთების შეგროვება და იქ წასვლა, სადაც მეგონა, მელოდნენ.
კარგია, რომ რამდენიმე ოქროს საყურე დამრჩა. დავალომბარდე, ერთი მიმართულებით ბილეთი ვიყიდე და წავედი. მისამართი ვიცოდი იმ დროიდან, როცა ციცო ფულს და ამანათებს მიგზავნიდა. ოჰ, ეს დიდი ხნის წინ იყო.
ცხოვრება ქალიშვილთან და სიძესთან ერთად ერთ სახლში
ვფიქრობდი, დამინახავს, დედას გაიხსენებს და გონს მოვა. თავიდან მეგონა, რომ ასეც მოხდა, ჩემი დანახვა გაუხარდა. ორმაგად გახარებული ვიყავი, როცა გავაცნობიერე, რა კარგად ცხოვრობდა ჩემი ქალიშვილი.
დიდი, ორსართულიანი სახლი. ბაღით, გალავანით, რკინის ჭიშკარით. როგორც ჩანს, სახლი მისმა ქმარმა ააშენა. გამოდის, ნამდვილად უფროსია. ქალიშვილმა სასტუმრო ოთახი გამომიყო (სტუმრების ოთახიც აქვთ) მეორე ტუალეტის და სააბაზანოს გვერდით. იქვე დიდი ტელევიზორი იდგა. კინაღამ ავტირდი: სტუმრებისთვის ტელევიზორის ფული აქვს, ხოლო დედასთვის არა. მაგრამ ყველაფერი ვაპატიე.
ყველაფერი კარგად იყო: ქალიშვილი მუშაობდა, მისი ქმარიც, მე სახლში თაგვივით წყნარად ვიჯექი. სერიალებს ვუყურებდი, ზოგჯერ მაცივართან ქვემოთ ჩამოვდიოდი და უკან ვბრუნდებოდი. ჩემი ხმა არ ისმოდა, არ ვჩანდი. ვიმედოვნებდი, ახლა მშვიდად ვიცხოვრებდი, მაგრამ არა. მესამე კვირას სიძე მოვიდა და მკითხა, როდის მივდივარ. მალე სტუმრებს ელოდებიან, მე კი ოთახს ვიკავებ.
ჩემს ქალიშვილს ვუყურებ, ის კი ქმრის უკან იმალება და ხმას არ იღებს. გადავწყვიტე შემეხსენებინა, რომ თეთრიც არ მაქვს, რომ საცოდავი მოხუცი ქალი ვარ. არ დაიბნა, საფულე გახსნა და დაახლოებით 800 ზლოტი მომცა ბილეთის შესაძენად. ძალა არ მქონდა მეყურებინა, მაგრამ რას ვიზამდი. ფული ავიღე და ჩემოდნები ჩავალაგე. თავადაც არ დავრჩებოდი სახლში, სადაც ჩემი ყოფნა არ უხაროდათ. უბრალოდ არ მეგონა, რომ ასე მოხდებოდა. ყოველთვის ვეჭვობდი, რომ ჩემი სიძე დამპალი იყო, ახლა ზუსტად ვიცი.
ქალიშვილიც ურყევი იყო. ნივთების ჩალაგებაში დამეხმარა, სადგურზე მიმიყვანა და ავტობუსში ჩამსვა, ყველაფერი საყვარლად და ლამაზად მოხდა. დავჯექი და ავტირდი. ნუთუ ასეთ შეძლებულ ხალხს მოხუცი დედისთვის ოთახი არ აქვთ? მე ხომ გავზარდე, აქ გამოვუშვი, ახლა მის გვერდით ჩემი ადგილი აღარაა. არ ვიცი, ჩემი ქალიშვილი გაფუჭდა თუ ამ ურჩხულმა ასე შეცვალა.
