ხშირად ზრდასრულ ცხოვრებას არც თუ ისე სასიამოვნო სიურპრიზები მოაქვს. როგორც არ უნდა იყოს, ამ სიურპრიზებთან გამკლავება გვიწევს. ძირითადად, ბედის მთავარი გამოცდა ნორმალური ურთიერთობის დამყარებაა. მეუღლესთან, შვილებთან, მშობლებთან. დრო და დრო ეს ამოცანა რთულდება, მაგრამ რა შეგვიძლია გავაკეთოთ? ნებისმიერ სიტუაციაში სწორი გადაწყვეტილების პოვნა შეიძლება. ისღა დაგრჩენიათ აირჩიოთ, რა მსხვერპლის გასაღებად ხართ მზად ყველასთვის მოსახერხებელი კომპრომისისთვის.
ახალგაზრდა წყვილს თანაცხოვრების პირველ წლებში ყველაზე ხშირად საბინაო საკითხი აწუხებს. უძრავი ქონების დაქირავება საფულეს ძლიერ ურტყამს და ყველა გეგმას რევს. გინდა შვილის ყოლა? საქებია. მაგრამ გაქვს საკმარისი ფული ბავშვის ნივთების და სხვა დანარჩენის შესაძენად ყველაფრის გადახდის შემდეგ? არა? გამოდის, უნდა დააგროვოთ. 1–2 წელი, ან 5, 10. ამ დროში რუტინა და ყოველდღიურობა მთელ რომანტიკას კლავს. შესაძლოა, ამიტომაც ბოლო დროს განქორწინების სტატისტიკა საგანგაშოდ გაიზარდა.
ბედის გამოცდა
ჩვეულებრივ, ჩემს ასაკში მშობლებსა და შვილებს შორის ასეთი პრობლემები არ ჩნდება. როგორც მინიმუმ, ჩემი აზრით, მსგავსი სიტუაციები არ უნდა წარმოიშვას. როგორც ჩანს, ისეთი დრო დადგა, რომ მე, ზრდასრულმა ქალმა, უნდა გადავწყვიტო, ვისი ბედნიერება და მორალური ბალანსი უფრო მნიშვნელოვანია ჩემთვის – ჩემი თუ კვირიკეს. მინდა, ყველამ თავი კარგად იგრძნოს, მაგრამ გამოდის, როგორც ყოველთვის: არც იქ, არც აქ.
ადრე, სანამ ვაჟი თავის ცოლს გაიცნობდა, კარგი ურთიერთობა გვქონდა. ოროთახიან ბინაში ვცხოვრობდით, არასდროს ვკამათობდით. არც ყოველდღიურ პრობლემებზე. ის სწავლობდა, მე ვმუშაობდი, ცხოვრება თავისი გზით მიდიოდა. ვიმედოვნებდი, რომ ერთხელაც ღირსეულ გოგოს იპოვიდა და მეგობრულ, ძლიერ ოჯახს შექმნიდა. რომელი დედა ფიქრობს სხვაგვარად? სწორედ ამიტომ, როცა კვირიკეს ცხოვრებაში ანა გამოჩნდა, ძალიან მიხაროდა. მთელი გულით მივიღე.
არ მინდა ცილისწამება და ცუდის თქმა, მაგრამ რძალი უფრო ცივად შემხვდა. როგორც ჩანს, ასეთი ხასიათი აქვს. ქორწილის დღესაც, როცა მარტო დავრჩით, უბრალოდ გაჩუმდა და სადღაც შორს იყურებოდა. კარგი, არა უშავს, მე ხომ უბრალოდ დედამთილი ვარ, ჩემთან არ უნდა იცხოვროს, არამედ ჩემს შვილთან. სხვათა შორის, სწორედ ქორწილზე გავიცანი მისი მშობლები. ადრე მხოლოდ ტელეფონით ვსაუბრობდით. ასე მოხდა.
მძახლებმა გამოთქვეს აზრი, რომ ბავშვებს ცალკე ბინა ვუყიდოთ. ჩემი პენსია და ხელფასი ასეთი ფუფუნების საშუალებას არ მაძლევს და ვაჟმა ამის შესახებ კარგად იცის. დიახ, ცოტა მრცხვენოდა, მაგრამ რას ვიზამთ, მარტოხელა ქალი ვარ დანაზოგის გარეშე. ნუთუ მილიონობით ადამიანი ჩემსავით არ ცხოვრობს? ყველას არ უმართლებს ცხოვრებაში. მეორე მხრივ, წინააღმდეგ არ ვიყავი, შვილისა და რძლისთვის დათმობაზე წავსულიყავი. ჩემთან იცხოვრონ. ერთი ოთახი მათთვის საკმარისია, საოჯახო საქმეებში დავეხმარები. ეს უკეთესია, ვიდრე ბინის დაქირავება.
მაშინ ბავშვებმა სხვაგვარად გადაწყვიტეს. მძახლებმა ცოტა თანხა მისცეს იპოთეკის წინასწარი შენატანის დასაფარად. ვაღიარებ, ეს გადაწყვეტილება მაშინვე არ მომეწონა. ასეთი პასუხისმგებლობის აღება ოჯახური ცხოვრების დაწყებისთანავე? რისთვის? ერთოთახიანი ბინა ახალაშენებულ სახლში. დიახ, ჭერი მაღალია და რემონტიც არის. მაგრამ მეზობლების ხმა ზედმეტად მკაფიოდ ისმის. ეზო პატარაა, ავტოსადგომს ჰგავს. ახლოს მხოლოდ სასურსათო მაღაზიაა და საზოგადოებრივი ტრანსპორტის გაჩერება. მე კი აგურის სახლი მაქვს კარგ უბანში. უკეთესი არაა?
მათ ეს გზა აირჩიეს და ოჯახური ცხოვრება დაიწყეს. ზოგჯერ ვაჟი მირეკავდა, ხანდახან კაფეში ვხვდებოდით. რამდენჯერმე ვესტუმრე, არასდროს ცარიელი ხელით. ყველაფერი კარგად მიდიოდა. მათ ცხოვრებაში განსაკუთრებული ცვლილებები არ შემიმჩნევია. რძალს ყველაფერი ერთდროულად უნდოდა. 2 წლის შემდეგ ბავშვის გაჩენა, შემდეგ მეორე. კვირიკე მთელი დღეები სამსახურში იკარგებოდა: იპოთეკის გადასახადი არსად გამქრალა. ახალგაზრდებს კომფორტულად ცხოვრებაც უნდათ. სად იშოვოს ფული ამისთვის? ვისურვებდი, მცოდნოდა.
ჩემს ძველ დაქალთან ურთიერთობა განვაახლე, რომ მარტოობაზე და სხვა პრობლემებზე ნაკლებად მეფიქრა. ადრე ვმეგობრობდით, მაგრამ მოგვიანებით ურთიერთობა შეწყდა: ვაჟის ქორწილმა და პირადმა განცდებმა ყურადღება გადამატანინა. ახლა ბევრი თავისუფალი დრო მქონდა. მისი ყოფილი კლასელი, ლევანი გამაცნო. საყვარელი, სიმპათიური მამაკაცია. განქორწინებული, კარგი იუმორის გრძნობით, სასიამოვნო ხასიათით. ჯერ კიდევ 60 წლისაც არ ვარ. თავს მოხუცად არასდროს ვთვლიდი.
ამ ადამიანის მიმართ გარკვეული მიჯაჭვულობა გამიჩნდა. ისიც იმავე გრძნობით მპასუხობდა. ვინაიდან არც მოხუცები ვართ და არც ბავშვები, მინდოდა ჩემი ახალი მამაკაცი ჩემ გვერდით ყოფილიყო. ლევანიც წინააღმდეგი არ იყო. ასე ერთად ცხოვრება დავიწყეთ. ჩემს შვილთან საერთო ენა გაცნობის დღესვე იპოვა. თითქოს საქმე დალაგდა და გაჩნდა იმედი, რომ ცხოვრება მხოლოდ გაუმჯობესდებოდა.
რამდენიმე თვის შემდეგ ანა დაორსულდა. კარგი ამბავია, მაგრამ ახალგაზრდები ცხოვრების ამ ეტაპისთვის მზად არ აღმოჩნდნენ. ყოველდღიური გაუგებრობები დაიწყო. ფულის, მოვალეობების, მომავალი გეგმების შესახებ. ჰარმონია არ იყო. მათ, განსაკუთრებით რძალს, რაღაცის შეცვლა უნდოდათ. მე და ჩემი ბინა გაახსენდათ. ნამდვილად, რატომ არ გადავიდეთ მასთან, თუ ასეთი საქმეა, ხოლო ჩვენი იპოთეკით დატვირთული ბინა დავაქირავოთ? მე ხომ ყველა პირობა მაქვს, ასეა?
ამას ვთავაზობდი ადრე, როცა შესაძლებლობა არსებობა. ახლა ჩემთან ლევანი ცხოვრობს და ოთხი ადამიანი ორ ოთახში ვერ იცხოვრებს. ეს კარგად მესმოდა და დღემდე დარწმუნებული ვარ. ვაჟი გაბრაზდა. ლევანიმ შესთავაზა ყველაფრის ისე დატოვება, როგორც არის. სანაცვლოდ თავის ავტომობილს აჩუქებს. პირადი სარგებლობისთვის ან გასაყიდად, თუ სხვა გამოსავალი არაა. ოღონდ რძალმა არ მოითხოვოს ჩვენთან გადმოსვლა.
მათთვის ესეც საკმარისი არ აღმოჩნდა. მძახლებმა მირეკავენ, მარცხვენენ, რომ ჩემი სიჯიუტის გამო ბავშვები იტანჯებიან. მათ მეტი შესაძლებლობა აქვთ, მე რა გავაკეთო? ლევანი ყოველდღე სამსახურიდან დაღონებული ბრუნდება და უკვე მზადაა ნივთები ჩაალაგოს, მაგრამ წინააღმდეგი ვარ. რატომ უნდა მიმატოვოს, თუ თავად არ მინდა ორსულ რძალთან ერთად ცხოვრება? დიდი ზეწოლაა და ეს ჩემს შინაგან მდგომარეობას არყევს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ვიმედოვნებ, შვილიშვილი დაიბადება და ბავშვები როგორმე თავად მოაგვარებენ საკუთარ პრობლემებს. ალბათ, სხვა მამაკაცს ვეღარ ვიპოვი, ასე რომ ჩემს აზრს ბოლომდე დავიცავ. კვირიკე, მაპატიე, მაგრამ უკვე ზრდასრული ხარ.
