რა არის ადამიანის ძირითადი მოთხოვნილებები? თუ აბრაამ მასლოუს ცნობილ პირამიდას გამოვიყენებთ 5 პოზიცია გამოიყოფა: ფიზიოლოგიური, უსაფრთხოების, სოციალური, პატივისცემის და სულიერი. ისინი აყალიბებენ თითოეულ ჩვენგანში ნორმალურ ადამიანს. თუ რომელიმე ზემოაღნიშნული ვინმეს ცხოვრებაში დიდხანს აკლია, შეიძლება გამოიწვიოს სტრესი, უკმაყოფილება და კრიტიკული შედეგიც.
ბავშვობაში მშობლები ზრუნავენ ბავშვების ყველა მოთხოვნილებაზე. უნდა ითქვას, ეს მათი პირდაპირი მოვალეობაა. წლებთან ერთად ადამიანი სულ უფრო და უფრო დამოუკიდებელი ხდება. რაღაც მომენტში საკუთარი მოთხოვნილებები თავად უნდა დაიკმაყოფილოს. პრობლემა იმაშია, რომ კონკრეტული რიცხვი, რომელ ასაკში უნდა მოხდეს ეს, არ არსებობს. შვილებსა და მშობლებს შორის ურთიერთობა პირადი კონცეფციაა. აქ კი პრობლემები იწყება. ზოგი შვილზე გაჭაღარავდება ზრუნავს. ზოგი სკოლის მერხიდან დამოუკიდებლობას აჩვევს. ვინ არის მართალი, ვინ მტყუანი, ყველა თავისთვის წყვეტს.
ადამიანის ძირითადი მოთხოვნილებები
მე და ჩემმა ცოლმა ერთადერთი ვაჟის გაზრდა მოვახერხეთ, ეს სიმართლეა. ქეთის შვილი სიგიჟემდე უყვარს. მე, როგორც მამა, ვუსურვებ მეტად დამოუკიდებელი გახდეს და ყველაფერს საკუთარი ძალით მიაღწიოს. ცუდად არ იფიქროთ, ჩვენც მცირედით დავიწყეთ. ქარხანაში მუშად ვმუშაობდი, ხელფასიდან ხელფასამდე ვცხოვრობდი. მეუღლე ადგილობრივ სასადილოში მზარეულად მუშაობდა. ახალგაზრდები? დიახ, მაგრამ სხვა რა პერსპექტივა იყო იმ დროს?
ახლა ჩემი საქმე მაქვს და კარგი მოგება მოაქვს. არა მარტო ჩემთვის, არამედ ჩემი თანამშრომლებისთვის. ცოლი დიასახლისი გახდა, მაგრამ საკუთარ თავზე ზრუნავს. მის გაბედნიერებას ვცდილობ, დივანზე უბრალოდ წამოწოლა რომ ისურვოს, უპრობლემოდ, ამის უფლებას მივცემდი. რთულ წუთებში მხოლოდ ის მიჭერდა მხარს, მხოლოდ ის იყო ჩემ გვერდით. სწორედ ამიტომ, ამ ქალს არასდროს მივატოვებ და ვუღალატებ.
თომა სხვაა. საყვარელი, განებივრებული შვილი. გაუმართლა, რომ დაიბადა, როცა ძალიან ახალგაზრდები ვიყავით. ახლა თავად მოუწევდა ჩვენზე ზრუნვა. 30 წელს უახლოვდება, დაქორწინებული არაა. სტაბილური სამსახური არ აქვს. არც საკუთარი ბინა. თუმცა ახლა სხვა დროა. ჩვენი მხრიდან მივეცით ყველაფერი, რაც სჭირდებოდა. საუკეთესო სკოლა, უნივერსიტეტი. ჩავაცვით, დავახურეთ, ჯანსაღ პროდუქტებს ვყიდულობდით. ვიფიქრე, იქნებ სპორტში წავა? და რა? არაფერი.
ერთ–ერთ ოჯახურ დღესასწაულზე ბაქიაობა დაიწყო, რომ სურს გაიზარდოს და იპოთეკით ბინა აიღოს. სხვისი ბინა რომ არ იქირაოს, არამედ საკუთარი ჰქონდეს. გაკვრით ვუსმენდი. ბევრი სტუმარი იყო და არასერიოზული განწყობა სუფევდა. თავად მისი სურვილი სწორი მეჩვენა, თუმცა დაგვიანებული. საღამოს შვილს ხელიც ჩამოვართვი. გარდაცვლილი მამაჩემის გაგებით ეს პატივისცემის უმაღლესი ნიშანი იყო. მეც ასე ვფიქრობ.
1 კვირის შემდეგ თომამ შეხვედრა მთხოვა. უკვე მაშინ რაღაც ვიეჭვე. აღმოჩნდა, რომ ჩემი დახმარება სჭირდება. ფინანსური დახმარება იპოთეკასთან დაკავშირებით. სრული ბედნიერებისთვის საჭირო თანხის ნახევარი არ ყოფნიდა. თუ ასეთი პრობლემები გაქვს, რა საჭირო იყო ფუჭი საუბარი? “მამა, მაპატიე, კარგი ამბების სწრაფად გაზიარება მინდოდა, მოგვიანებით ხომ დაგიბრუნებ”.
გულწრფელად, არ მივცემდი. გააგრძელოს ნაქირავებ ბინაში ცხოვრება, საკუთარი ძალებით. ვისი ბრალია, რომ მეტი არ შეუძლია. მაგრამ სისუსტე გამოვიჩინე და დავთანხმდი. ვაღიარებ, არ დავფიქრდი. მოგვიანებით, როცა ის ბინა ვნახე, პირი დავაღე. ეს არ იყო ბინა საცხოვრებლად, არამედ გასართობად. პატარა სამზარეულო, მაგრამ დიდი აბაზანა და მაღალი ჭერი. ერთი ფანჯარა გაგიტყდება, მთელ ხელფასს წაიღებს. აი, ასეთი ბინა. ოჯახისთვის შეუფერებელი.
რას გავხდებოდი. რაც არ უნდა იყოს, უძრავი ქონება არის უძრავი ქონება. იქნებ, დროთა განმავლობაში გაძვირდეს. ეს უკეთესია, ვიდრე კლუბებში ფულის ხარჯვა ან მანქანის ყიდვა. თომა ტაქსის მძღოლად მუშაობას ცხოვრებაში არ დაიწყებს. ბენზინი ყოველწლიურად ძვირდება. მოკლედ, დავეხმარე და მორჩა. მაგრამ ეს ყველაფერი არაა!
მომდევნო თვემ მშვიდად ჩაიარა. მე და ჩემი ცოლი ერთხელ ვესტუმრეთ კიდეც. არეულობა არ იყო, ამიტომ ჩავთვალე, რომ ვაჟი უკეთესობისკენ იცვლება. იქნებ, ახალი შენაძენი ახალი იმპულსი გახდა. კიდევ ერთ თვეში თომა ისევ მოვიდა ჩემთან დახმარების სათხოვნელად. საკუთარი ბინის გადასახდელად ფული არ ყოფნიდა. არ გადაიხდი და უკვე შენი არაა. ფული მივეცი, ვიფიქრე, ხარჯები ვერ გათვალა და მომავალში უფრო გონივრულად იმოქმედებს.
როცა ისევ მოვიდა, უარი ვუთხარი. არ მადარდებს, რომ ფული დაიწვება. ეს აღარ მაინტერესებდა. თომასთვის ჭკუის სასწავლებელი იქნება. არ გავღარიბდები, მან კი თავისი ნაშოვნი ფული სულ დახარჯა. ვიჩხუბეთ. დამადანაშაულა, რომ საცხოვრებელი საფუძველია. ის, რაც სჭირდება, და თუ არ დავეხმარები, ცუდი მშობელი ვიქნები. ბავშვური მანიპულაციები. ყველაფერი ვუთხარი, რასაც ამაზე ვფიქრობდი. წავიდა. შვილის ტელეფონის ნომერიც დავბლოკე.
ბიჭი, როგორც ჩანს, გაჩერებას არ აპირებს. სახლში გაბრაზებული ცოლი დამხვდა. ქეთი გაცოფებული იყო. ვაღიარებ, ამ მდგომარეობაში მაშინებს. ჩვენი ქორწინება ძლიერია, ამიტომ მისგან იშვიათად მესმის ლანძღვა – ეს ძალიან არ მომწონს. აღმოჩნდა, რომ ჩვენმა “ბიჭმა” მთელი სიტუაცია თავისებურად უამბო. ყველაფერი გადმოატრიალა.
დამადანაშაულა, რომ არ მინდა ფულით დავეხმარო, რადგან ბინა არ მომეწონა. ასეა, მაგრამ დახმარებაზე უარი სხვა მიზეზით ვთქვი. უთხრა, რომ არ მინდა მისი დამოუკიდებლობის დანახვა და ფული მენანება. მას სურს გარისკვა, სერიოზული ცხოვრების დაწყება, პიროვნულად გაზრდა. რომ მინდოდეს, დღესვე შევძლებ ბინა ვუყიდო, მაგრამ თომას ამ გზით წასვლა არ უნდა. თან პირობა დადო, რომ ყველაფერს დააბრუნებს. მოკლედ, მთელი შოუ მოაწყო.
ცოლის პროტესტის მიუხედავად ფული მაინც არ მივეცი. პრინციპის გამო. მზად ვიყავი, რომ ჩემი გადაწყვეტილების გამო ბინა, როგორიც არ უნდა იყოს, დაიკარგებოდა. მაგრამ არა. 3 თვე გავიდა, შვილი კი მასში ცხოვრებას აგრძელებს. ეჭვები მჭამს. ნუთუ დედა ეხმარება? მას ხომ თავისი ფული აქვს. რამდენი, არ ვიცი. ასეთი საკითხები ყოველთვის ჩემთან უნდა განიხილებოდეს. მისგან კი სიტყვა არ გამიგია.
ჯერ არ ვეკითხები. ველოდები, იქნებ, თავად აღიაროს. თუ აღმოჩნდება, რომ ყველაფერი ზუსტად ისეა, როგორც მგონია, ნამდვილი ქარიშხალი ამოვარდება. არა, არ დავშორდები, მაგრამ ჩემს თვალში დაკნინდება. მიყვარს და პატივს ვცემ, მაგრამ მისადმი ჩემი ურთიერთობა შეიცვლება. სანამ ამას ვწერ, ნემსებზე ვზივარ. ზრდასრული, წარმატებული მამაკაცი იძულებული ვარ თავი უხერხულად ვიგრძნო ღვიძლი ვაჟის გამო. ვერც გავიფიქრებდი, რომ რაღაც მსგავსი დამემართებოდა. ცხოვრება ნამდვილად არაპროგნოზირებადია.
