სანამ მშობლები ფიქრობენ, როგორ იშოვონ ფული შვილის ბინისთვის, მათი ვაჟის ან ქალიშვილის გონება შეიძლება სხვა რამით იყოს დაკავებული. მეგობრები, სიყვარული, გართობა, ოცნება, გახდეს ცნობილი რეპერი. ყველას თავისი აქვს. ჩნდება კითხვა, ვის სჭირდება ეს ყველაფერი სინამდვილეში? იქნებ, “ბავშვს”, რომელიც მალე უნივერსიტეტს ამთავრებს, სულ არ სჭირდება სტანდარტული ცხოვრების მოწყობა? იქნებ, მისთვის ნაქირავები ბინაც საკმარისია? ხოლო დედ–მამამ სჯობს მიხედოს საკუთარ ცხოვრებას, დაისვენოს და არ შეწიროს ჯანმრთელობა არასაჭირო შესყიდვებს?
მართლაც. ყველას არა, მაგრამ ბევრისთვის ერთი სასიცოცხლო ბიძგი საკმარისი არაა. დარტყმა რეალობიდან, რომელიც სწორ განწყობას შეუქმნის. ასწავლის სასურველის მიღებას საკუთარი ძალებით და გონებით, მაგრამ ამას შინაგანი განწყობა სჭირდება. მშობლიური ინსტინქტების დაძლევა და პირმშოს ბუდიდან გაგდება. თანამედროვე სამყარო სასტიკია, მაგრამ ისეთი არაა, როგორიც იყო ასობით წლის წინ. უარეს შემთხვევაში, ყველა შეძლებს “მაკარონის” ყიდვას.
როგორ ვიშოვოთ ბინის ფული?
იტალიაში სამუშაოდ წასვლის შემდეგ ბევრ საკითხზე აზრი შემეცვალა. არა ჩემთვის, არამედ ახლობლებისთვის. რაც მთავარია, ცხოვრებისადმი დამოკიდებულებას გადავხედე. სხვა ქვეყანაში, სხვა სამყაროში ვეღარ დაეყრდნობი იმ ცოდნას და ვერ იცხოვრებ იმ რიტმით, რომლითაც ადრე ცხოვრობდი. არა, მარილიან ჰაერზე და შესანიშნავ სუფთა ზღვაზე არაფერს ვამბობ. თუმცა ესეც არის. ვსაუბრობ, რომ აქ ხალხი უფრო დამოუკიდებელია და ეს აძლიერებთ. ადრე ყოველთვის ვთვლიდი, რომ ურთიერთდახმარება ყველაზე მნიშვნელოვანია.
ქმარს გავშორდი, როცა ჩვენი ბიჭები ჯერ კიდევ ძალიან პატარები იყვნენ. მისი წასვლის შემდეგ გადაწყვეტილება ერთხელაც არ მინანია. ფიცხი, მომთხოვნი და ცოტა სასტიკიც იყო. ვინ იცის, როგორ განვითარდებოდა მოვლენები, მისი უჩვეულობები რომ ამეტანა. მით უფრო, ჩემს სახლში ვცხოვრობდით, ამიტომ არაფერს ვკარგავდი. გარდა იმისა, რომ ბავშვებს მამა აღარ ჰყავთ. რას ვიზამთ, სჯობს არ გყავდეს, ვიდრე ასეთი.
ბიჭები სწრაფად გაიზარდნენ. უკან მოხედვა ვერ მოვასწარი, რომ უკვე წარმოსადეგი, მაღალი ბიჭები გახდნენ. ნამდვილი საქმროები. ჩვენს ქალაქში ყველა ყველას იცნობს, ახალგაზრდებიც აქტიურად ურთიერთობენ. ორი ქორწილი თითქმის ერთწლიანი ინტერვალით ჩავატარეთ. თავიდან ძალიან მიხაროდა, მაგრამ ჩემი სიხარული დიდხანს არ გაგრძელებულა. ისე მოხდა, რომ ძმები ცოლებთან ერთად ჩემს სახლში დასახლდნენ. რა უნდა თქვა, 4 ოთახი. ადგილი თითქოს ყველასთვის არის, მაგრამ ატმოსფერო?!
ჩემი ვაჟები თავიანთ მოვალეობებს როგორღაც ასრულებდნენ: სამსახური დაიწყეს, სახლს უვლიდნენ. აი, რძლებმა საერთოდ არ იცოდნენ, რა გაეკეთებინათ. საჭმლის მომზადება არ იცოდნენ, რაც ახალგაზრდა გოგონებში ხშირად გვხვდება. სახლის დალაგება არ უნდოდათ. ნელ–ნელა ერთმანეთში კამათი დაიწყეს, ზოგჯერ სკანდალიც მოჰყვებოდა. ვინ გარეცხავს ჭურჭელს, ანა თუ თამთა? კარგია, რომ ჩემსას ყოველთვის ვალაგებდი და ვრეცხავდი, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მეც მომხვდებოდა.
მთელი ამ პერიპეტიების გამო წასვლა გადავწყვიტე. ვაჟებმა თავად მიხედონ ცოლებს, ეს მათი ცხოვრებაა. რამდენიმე თვე ენას ვსწავლობდი, ინფორმაციას ვაგროვებდი. უკანასკნელი ფულით ბილეთი ვიყიდე და გავფრინდი. გაცილების საღამოს გამიკვირდა, როცა დავინახე, როგორ შერიგდნენ რძლები სიხარულისგან. როგორც ჩანს, მთელი ეს დრო მე ვუშლიდი ხელს. რას ვიზამთ, იქნებ ასეა.
5 წელიწადი უცხო ქვეყანაში ვარ და ერთი მეგობარიც ვერ შევიძინე, არც მტერი მყავს. რა თქმა უნდა, ნაცნობები მყავს, მაგრამ ისეთი ამინდს რომ ჰკითხავ ან როგორ მიდის საქმე? აბა როგორ, მე ხომ სამუშაოდ ჩამოვედი. ჩემს გეგმაში ბინის ყიდვა იყო. სინამდვილეში, არ ვიცოდი, რაში მჭირდებოდა, ვინაიდან, როგორც ვთქვი, საკუთარი სახლი მქონდა. მაგრამ ის უკვე უცხო გახდა, თუ სიმართლეს თვალებში ჩავხედავ. საკუთარი სახლიდან პირდაპირ გამაძევეს. ბინის შემთხვევაში ასე არ მოხდება.
საჭირო თანხა, ცოტა მეტიც, შევაგროვე და დავბრუნდი. სასიამოვნო იყო შვილების ნახვა, რომლებმაც ამ დროში შვილიშვილები მაჩუქეს. როცა პატარებს ტელეფონის ეკრანიდან უყურებ, ერთია, მაგრამ სხვაა მათი ხელში დაჭერა, მათი სუნის შეგრძნება. რძლების მზერას ვერსად გავექეცი. არ შეცვლილან. მათ თვალებში სიხარული ვერ დავინახე, მხოლოდ მოლოდინი: “ოჰ, რა ჩამოგვიტანე? საინტერესოა, შეიძლება ერთი კვირით დავრჩეთ ბინაში, სადაც გაჩერდით? ძალიან მინდა ადგილობრივი სანაპიროს ნახვა”.
როგორც არ უნდა იყოს, ჩემთვის ბინა ვიყიდე. ხელოსნები დავიქირავე ბინის გასარემონტებლად, თავად ჩემს სახლში ცხოვრება დავიწყე. კარგია, რომ შვილებთან შევთანხმდი ჩემთვის ოთახი გამოეყოთ. ცოტა ხნით, რადგან მალე გადავიდოდი. რძლებმა ეს შემთხვევაც გამოიყენეს. მიმანიშნეს, რომ რადგან ასეთი წარმატებული ვარ, კარგი იქნება, თუ მთელი ეს დრო საყიდლებზე მე ვიზრუნებ. ხომ გესმით, ახლა ნამდვილი “მდიდარი” ვარ.
დავრწმუნდი, რომ ბინა ხარისხიანად გარემონტდა და მაშინვე უკან დასაბრუნებელი ბილეთი ვიყიდე. შვილიშვილები კარგია, მაგრამ მათი დედებისგან მუდმივი ზეწოლა მაგიჟებს. ერთმანეთში არკვევდნენ კიდეც, ვინ რომელ რიცხვში შეძლებდა ჩემს ახლა ბინაში ცხოვრებას, სანამ მე არ ვარ. სწრაფად დავამშვიდე: ბინაში მდგმურები იცხოვრებენ და სხვა არავინ. უბანი კარგია, ახალი რემონტი. შესანიშნავი ბონუსია, რომელიც სასიამოვნოდ გროვდება ჩემს ბარათზე ყოველთვიურად. არანაირი სხვა ვარიანტი.
ამჟამად ვმუშაობ მხოლოდ იმისთვის, რომ მომავლისთვის გარკვეული დანაზოგი მქონდეს. ვგრძნობ, ძალა ჯერ კიდევ მაქვს, მაგრამ ვცდილობ, არ გადავიტვირთო. უსაფრთხოების ბალიშს ვქმნი. შვილებს იშვიათად ვეხმიანები: ყოველთვის დაკავებულნი არიან და გულწრფელად, თავადაც გადავეჩვიე. ზრდასრულები არიან, რაღაც უცხოები. რძლები უფრო ხშირად მირეკავენ, მაგრამ მათი სურვილები არ მაინტერესებს. იქ ყველა ერთ მხარესაა. “მიყიდეთ ეს კაბა, გამომიგზავნეთ ის კოსმეტიკა”. მეტი საქმე არ მაქვს.
კმარა სხვებისთვის ცხოვრება. მერე რა, რომ ოჯახის წევრები არიან? ამის გამო მათი მოსამსახურე უნდა გავხდე? თავად დადგებიან ფეხზე, იმუშავებენ. საცხოვრებელი აქვთ, ხელ–ფეხიც. რძლებს მთელი ამ დროის განმავლობაში თითიც არ გაუნძრევიათ. შვილებს ეს აკმაყოფილებთ. გამოდის, მეც მაწყობს. ჯერ ახალგაზრდები არიან, შვილიშვილები პატარები. აი, გაიზრდებიან და მიხვდებიან, რა არის ნამდვილი ცხოვრება. ეს უკვე ჩემი პრობლემა არაა, ეს კარგად ვიცი. იქნებ, გულღრძო გავხდი აქ, საზღვარგარეთ. პირადად, სწორად მიმაჩნია ჭიპლარის გადაჭრა და ყველაფრის თავის ნებაზე მიშვება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, როდის დავიწყო თავად ცხოვრება?
