ვინ არ ოცნებობს საჩუქრად სახლის მიღებაზე? ეს ხომ ადგილია, სადაც შეგიძლია იცხოვრო და არაფერზე იდარდო. განვითარდე, შვილები გაზარდო. უფრო ფართოა, ვიდრე ბინა. ზედმეტი ოთახები სურვილისამებრ შეგიძლია გადააკეთო. მეზობლები ხელს არ გიშლიან. რა თქმა უნდა, არიან უნიკალური ადამიანები, რომლებიც ქალაქის ხმაურის გარეშე ვერ იძინებენ, ხოლო გამონაბოლქვი აირები მათთვის უფრო სუფთაა, ვიდრე მთის ჰაერი. ეს გამონაკლისია, რომელიც წესს ამტკიცებს. კერძო სახლი შესანიშნავია.
სხვა პირობები არ დაგავიწყდეთ. ბინისგან განსხვავებით სახლს განსაკუთრებული მოპყრობა სჭირდება. ადრე ქალაქის კორპუსებში ტარაკნები ხშირად ჩნდებოდა. იყო დრო, მეზობლებიდან მეზობლებში წინ და უკან დარბოდნენ. ახლა არაა, ამბობენ, მობილური ტელეფონების გამოსხივება არ მოსწონთ. აი, ჭიანჭველები კერძო სახლში როგორც იყვნენ, ისე დარჩნენ. ასევე სანტექნიკას გაკეთება სჭირდება, გაზს გაყვანა. ბინისთვის ეს რაღაც თავისთავად არსებულია, მაგრამ კერძო სახლში ამაზე თავად უნდა იზრუნოთ. სამაგიეროდ, ყველა პრობლემის მოგვარების შემდეგ ცხოვრება თითქოს სხვადასხვა ფერით ათამაშდება.
სახლის საჩუქრად მიღება
მშობლების მიერ ნაყიდი სახლი ჩემი განქორწინების მიზეზი გახდა. კონკრეტულად ის არა, მაგრამ ეს შესყიდვა წინაპირობა იყო. გულწრფელად, უკვე გამოვდივარ ხანგრძლივი დეპრესიიდან: ჯერ კიდევ 6 თვის წინ ძალიან ცუდად ვიყავი. ვერ ვიტყვი, რომ ისევ გავხდი მხიარული გოგონა, როგორიც გათხოვებამდე ვიყავი. ვიმედოვნებ, მალე ყველაფერი თავის ადგილზე დადგება და მწარე გამოცდილებას არ დავივიწყებ.
მშობლების ერთადერთი ქალიშვილი ვარ. მთელი მათი სიყვარული და დახმარება ყოველთვის ჩემკენ იყო მომართული. გარეგნულად მამას ვგავარ: წარმოსადეგი მამაკაცია, ზედმეტი კომპლექსები არ აწუხებს. მეც 17 წლის ასაკში ყველა დიეტა მივატოვე და გადავწყვიტე, რომ ჩემს პრინცს შევუყვარდებოდი ისეთი, როგორიც ვარ. მამას თავისი საქმე აქვს და საკმაოდ წარმატებული. ბავშვობიდან არ ვიცი, რა არის გაჭირვება. ამისთვის მშობლების ძალიან მადლობელი ვარ.
დედა გამხდარი, შრომისმოყვარე ქალია. სოფლიდანაა, ამიტომ ცხოვრებაზე მისი შეხედულებები ჩემთვის და მამასთვის ყოველთვის განსხვავებული იყო. აუცილებლად ხელით უნდა იშრომო, მაღაზიაში ნაყიდი პროდუქტები – შხამია. ბავშვობიდან ძალიან არ მომწონდა მისი რჩევები და, ალბათ, ამიტომაც გავიზარდე არა მოხდენილი და არა შრომისმოყვარე. ასე ხდება.
საქმრო და საქორწილო საჩუქარი
როცა საქმრო გამიჩნდა, დიდხანს არ ვეუბნებოდი, რომ ჩემს მშობლებს ფული ჰქონდათ. ლევანი ჩემი გულის დაპყრობის მცდელობას არ წყვეტდა და ამით მომხიბლა. როცა დავრწმუნდი, რომ ლევანი ჩემი მამაკაცია, საიდუმლო გავუმხილე. მამას ძალიან მოეწონა, დედა აღფრთოვანებული იყო. მის თვალში უკვე შინაბერა ვიყავი. პირდაპირ ქორწილზე მშობლებმა მე და ჩემს მეუღლეს გვაჩუქეს ორსართულიანი კერძო სახლი ქალაქგარეთ, მაგრამ ქალაქის საზღვრებთან საკმაოდ ახლოს. ლევანს უკვე ჰქონდა ავტომობილი, ამიტომ ადგილმდებარეობა ჩემთვის მისაღები იყო.
ჩვენს სახლს ყველაფერი ჰქონდა, რომ იმ დღეს ცხოვრება დაგვეწყო. ინტერნეტის და კაბელურის გადასახადი მთელი წლით წინასწარ იყო გადახდილი. ასე რომ, მე და ჩემი ქმარი თავიდან უდარდელად ვცხოვრობდით. მე ფული მქონდა, რომ დასუფთავების სამსახური გამომეძახებინა, ხოლო კერძებს განწყობის მიხედვით ვამზადებდი. ჩვენთან ახლოს ბევრი კაფეა, თან მუდმივ კლიენტებზე ფასდაკლება აქვთ. ცოლი–მტვერსასრუტის როლი არ მაკმაყოფილებდა.
ლევანი სამსახურში დადიოდა, უძრავი ქონების აგენტი ვალდებულია კლიენტებთან პირადი ურთიერთობა ჰქონდეს. ეს მაკმაყოფილებდა. ხელფასი, რა თქმა უნდა, დიდი არაა. იმედი მქონდა, მამა მისთვის კარგ ადგილს გამონახავდა, ამიტომ დიდად არ განვიცდიდი. რისთვის? ჩვენი დღესასწაული დედამ ჩააშხამა. უფრო ზუსტად, მისმა მისწრაფებებმა ჩვენ, უვიცებს, გვასწავლოს “ნამდვილი” ცხოვრება. ასეთი ადამიანია და არ ვადანაშაულებ.
დროდადრო ჩვენთან სტუმრად მოდიოდა და მიწაზე მუშაობდა, როგორც ყოველთვის სურდა. ჩამოდის, ბოსტნეულს რგავს, თან ცოტა ხნით გველაპარაკება. დედა ძალიან მიყვარს, ამიტომ მისი სტუმრობა ჩემთვის კარგი ამბავი იყო. აი, ლევანს მასთან ურთიერთობა სწრაფად მობეზრდა. ალბათ, ნერვული სამუშაო და უჩვეულო გარემო აისახა. უნდოდა, რომ სახლში დავხვედროდი მე და სხვა ყველაფერი, მისი გაგებით, მეორეხარისხოვანი უნდა გამხდარიყო.
ბოსტანში ფუსფუსი
აქ კი დედა ბოსტნის პრობლემებით: “მოდი, სიძევ, დამეხმარე. აიღე ფოცხი”. ეს ორ სამყაროს შორის კონფლიქტი იყო. ლევანი, თავიდან ბოლომდე ქალაქელი იყო, მაგრამ ფუფუნებაში ცხოვრება არ შეეძლო. დედა, ჩვეულებრივი სოფლელი ქალი, რომელიც ტაქსზე უფრო მეტს ხარჯავდა, ვიდრე დათესილი კიტრის უხვი მოსავალი იძლეოდა. ჩემი მშობლების განსხვავებას მთელი ცხოვრება ვუყურებ და შევეჩვიე. აი, ქმარი კარტოფილის თხრაზე და კიტრი–პომიდვრის და სხვა ყველაფრის დათესვაზე ფიქრმაც დაღალა.
მაგრამ გულწრფელი ვიყოთ. პირობები მოსწონდა, დედა არასდროს თხოვდა კარიერულ ზრდას ან არ საყვედურობდა სხვა შეცდომებისთვის. უბრალოდ მისთვის სუფთა ჰაერზე მუშაობა დასვენება იყო. მეტსაც გეტყვით, როცა ქმარმა ხელით მუშაობაზე უარი უთხრა, ესეც მიიღო. თუმცა ვიზიტები არ შეწყვიტა. ქმარმა ჩხუბი დაიწყო, ისტერიკაც მოაწყო: “საკუთარ სახლში ვერ ვისვენებ! როდის დასრულდება ეს?! ამ სოფლის ნაკვეთზე ბალახს დავთესავ და ფეხბურთს ვითამაშებთ!”
ერთ დღეს დავთანხმდი. ვუთხარი: დათესე. ოღონდ ისე, რომ გაზონი თანაბარი იყოს, მასზე იზრუნე. ვიცხოვრებთ, როგორც ჰოლივუდის სახლებში. წინააღმდეგი არ ვარ. ოღონდ ეს შენი ხარჯებით გააკეთე, გაზონის საკრეჭიც იყიდე. მოიქეცი, როგორც მამაკაცი. მხარს დაგიჭერ. ამან ბოლო მოუღო. დაიწყო წუწუნი, რომ არაფერს ვაკეთებ, მშობლების კისერზე ვზივარ, ზედმეტი ფული არ აქვს, რომ მსგავსი სისულელეები გააკეთოს. რამდენიმე დღე არ ვლაპარაკობდით. მოგვიანებით, როცა დედა ისევ მესტუმრა, უბრალოდ მანქანაში ჩაჯდა და ასე იყო.
ოჯახის თერაპევტმა ვერ უშველა. მამაც ცდილობდა ლაპარაკს, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. ქმარმა განქორწინება მოითხოვა, რამდენიმე თავისი ნივთი წაიღო: გასაყოფი ნამდვილად არაფერი იყო. და მორჩა, ისტორია ამით დასრულდა. ერთად ერთი წელიც არ გვიცხოვრია. მაშინ ვერ გავიგე, რა იყო მიზეზი. საკუთარ თავს ვსაყვედურობდი, დედაც დავადანაშაულე. სულელი ვიყავი.
ახლა თანდათან გონს მოვდივარ და მესმის, რომ ჩემი პრინცი ჩვეულებრივი ისტერიული აღმოჩნდა. ალბათ, უკეთესია, რომ სწრაფად გავიგე. არ ვიცი, როგორ არის ახლა, რაღაც არ მაინტერესებს. სამაგიეროდ, ახლა ვიცი, როგორი მამაკაცი მჭირდება. ხომ გაგიგიათ, პირველი ბლინი ყოველთვის ფუჭდება. ეს უბრალოდ ვარჯიშია. შემდეგი ქორწილი იქნება უფრო წარმატებული, ზუსტად ვიცი. ახლა კარგად ვარ, თუ გაინტერესებთ. უმჯობესია საკუთარ შეცდომებზე ისწავლო, დიდხანს დაგამახსოვრდება.
