ბოლო დაბადების დღე, რომლის აღნიშვნაც გავბედე დიდ ოჯახურ წრეში, ძალიან საინტერესოდ დასრულდა. ერთმა გაკვირვებულმა სტუმარმა, რომელიც ბანკეტზე მოხვდა, მკითხა: “რა, არ იქნება საცივი? ასე, ჩემს სადღესასწაულო სუფრაზე ჩვენთვის ნაცნობი კერძები არ იყო. ყველაფერი იმიტომ, რომ დავიღალე მთელი კვირა კერძების მზადებით და საკუთარ დაბადების დღეზე თოხარიკი ცხენივით ყოფნით. ამ დღეს მინდა ვიყო დედოფალი და არა მოსამსახურე.
საკუთარ თავს ვუთხარი, რომ დილამდე სახლში ქეიფებს აღარ გავმართავდი. მხოლოდ იმისთვის, რომ სტუმრები 3 კვირით წინასწარ დანაყრდნენ და შემდეგ ზედმეტი კილოგრამებით და მუცელში სიმძიმით შეწუხდნენ. მეც მინდა დასვენება და არა ქურასთან დგომა. მანამდე ხომ ყველაფერი უნდა იყიდოთ და სახლში მიიტანოთ. ცალკე აღსანიშნავია, რა თანხა გამოდის ასეთი წვეულება. ეს თუ არ გავითვალისწინებთ სასმელს, რომელსაც ძვირს და კარგს ყიდულობთ.
გაკვირვებული სტუმარი
ისე მოხდა, რომ ჩემი ბოლო დაბადების დღე ჩემს ცხოვრებაში ძალიან სტრესულ პერიოდს დაემთხვა. ყველა ახლო და შორეულმა ნათესავმა კი გადაწყვიტა, რომ კონკრეტულად ეს დაბადების დღე უნდა მოელოცათ. ყველას სურდა მოსვლა და მოლოცვა. ისე მაინც მოვახერხეთ გრაფიკის შედგენა, რომ ყველა დანიშნულ დროს მოსულიყო. დიდხანს ვფიქრობდი, რა მომემზადებინა და როგორ გამეოცებინა სტუმრები. უცხოური ფილმების შემხედვარემ შვედური მაგიდის გაშლა გადავწყვიტე.
როცა სტუმრები მოვიდნენ, თავიდან ძალიან შოკირებულნი იყვნენ. როგორც აღმოჩნდა, პირველი ვიყავი ჩვენს ოჯახში, ვინც უარი თქვა სტანდარტულ კერძებზე ოლივიეს, საცივის და მწვადის სახით. სუფრაზე მათ ელოდათ მსუბუქი წასახემსებლები, სენდვიჩები და ცივი კერძები. მაგიდის გარშემო სკამები არ იდო, რომ ყველა გვერდიგვერდ დამჯდარიყო. დავტოვე სავარძელი, გამოვიტანე რამდენიმე პუფი და ხალხს გავლის და კომუნიკაციის საშუალება მივეცი. სამაგიეროდ, ბინის ზომებმა შესაძლებელი გახადა, რომ ყველა თავისი ინტერესების მიხედვით ცალკე კუთხეებში განთავსებულიყო.
ჩემი შიშის მიუხედავად, რომ მოსაწყენი იქნებოდა, დაბადების დღემ კარგად ჩაიარა. ყველა საუბრობდა, თურმე რამდენი საერთო თემა გვქონია სასაუბროდ. ზოგი პატარა ჯგუფებად დაიყო და მხოლოდ მათთვის საინტერესო თემებზე საუბრობდა. მე, როგორც ნამდვილი დედოფალი და ზეიმის გმირი, სტუმრებს შორის გაღიმებული დავდიოდი და მოლოცვებს ვიღებდი. აბსოლუტურად ნორმალურად გამოვიყურებოდი და თვალები არ გამირბოდა თეფშებისკენ, ვინმეს რამე ხომ არ აკლია. საკუთარ თავს დასვენების და ბედნიერების უფლება მივეცი.
როგორ გავაოცოთ სტუმრები
ამ შემთხვევის შემდეგ ჩემს ოჯახში მკვეთრად შემცირდა ნადიმების რაოდენობა. სიახლე ახალგაზრდებმა განსაკუთრებით ადვილად მიიღეს. დაპატიჟებაც დაიწყეს უფრო საერთო ინტერესებიდან გამომდინარე, ვიდრე იმიტომ, რომ ეს აუცილებელია. ვის სჭირდება, რისთვის? ეს კითხვა გამოცანად რჩება. შევამჩნიე, რომ ხალხი დიდ სუფრებს იშვიათად შლის. გარდა იმისა, რომ ფინანსურად დიდ ხარჯს უკავშირდება, ასევე დიდ ძალისხმევას და ჯანმრთელობას მოითხოვს. ასეთი სუფრის შემდეგ მომავალ სუფრამდე ძალების აღდგენა გიწევს.
ვიღაც ნოსტალგიით გაიხსენებს: “ადრე ყველა ეზოში ვიკრიბებოდით და ვერთობოდით”. დიახ, მხიარული იყო, მაგრამ დრო იცვლება, ხალხი იცვლება, ინტერესები იცვლება. თანამედროვე სამყაროში, როცა ყველა დიდი სიჩქარით წინ მიიწევს, უკვე აღარ გინდა მთელი კვირა დახარჯო სამზარეულოში, რომ ნათესავების გული მოიგო. ხალხი საკუთარ თავზე მეტად დაფიქრდა. ერთგვარი ჯანსაღი ეგოიზმი ყველას სიამოვნებაზე უარის თქმის სანაცვლოდ. აი, ჩემი პასუხი გაოცებულ სტუმარს.
