სამწუხაროდ, უმეტესობა ჩვენგანისთვის “ემოციური სტრესი” ცარიელი სიტყვები არაა. ეს გასაგებია: შფოთვა, ნერვები, ზოგადი სიტუაცია. ბოლო წლებში უბრალო ხალხის ცხოვრება იმდენად შეიცვალა, რომ გინდა თუ არა ხანდახან გრძნობ წუხილს და ნამდვილ სასოწარკვეთას. ალბათ, ოჯახში პრობლემები ყველას შეეხო. ხალხი ნერვიულობს, ოჯახები ინგრევა და ეს მხოლოდ აისბერგის მწვერვალია.
შუახნის ადამიანებიც, რომლებმაც თითქოს მხოლოდ შვილიშვილებზე უნდა იზრუნონ, ფსიქოლოგებს მიმართავენ დახმარებისთვის. ეს ხომ უფროსი თაობაა, რომელიც ადრე წუწუნებდა, რომ ახალგაზრდები სულ დაუძლურდნენ. ისე არაა, როგორც ადრე იყო. ახალი ამბები, რომლებიც ყველა კუთხიდან ისმის, სიტუაციას მხოლოდ ამწვავებს. ტელევიზორი, ინტერნეტი აღარ არის საშუალება, რომელიც დივანზე წამოწოლის და მოდუნების საშუალებას იძლევა. ასეთ დაძაბულ რეჟიმში ცხოვრება, როგორც ექიმები ამბობენ, კარგს არაფერს გვპირდება.
ემოციური სტრესი
ქმართან განქორწინების შემდეგ სოფელში დავრჩი “გასათხოვარი საცოლე”. ახალგაზრდა აღარ ვარ, არც ძალიან მოხუცი. 50 წელზე ცოტა მეტის, მაგრამ საქმე არა ასაკში, უფრო მამაკაცების არარსებობაშია. ან ძალიან მოხუცები არიან ან ახალგაზრდა ლოთები. რა თქმა უნდა, ეს არ მაწყობს. ამბობენ, ახლა ახალგაზრდა ქალს ქალაქშიც უჭირს ვინმეს პოვნა – ნამდვილი პრობლემაა. ჩვენს მიყრუებულ ადგილას, მით უმეტეს.
თუმცა არა. იყო ერთი. ანრი. მასზე გიამბობთ. ზრდასრული მამაკაცი, დაახლოებით ჩემი ასაკის. მარტოხელა. უცნობია, იყო თუ არა დაქორწინებული. ვიღაც ქალთან ერთად დიდხანს ცხოვრობდა, მაგრამ არ ვიცი, იყვნენ თუ არა ოფიციალურად დაქორწინებულნი. ურთიერთობაში ნამდვილი უვიცი ვარ, მხოლოდ ერთი ქმარი მყავდა. უცხოებთან ლაპარაკი არ ვიცი. ანრი ყოველთვის ხუმრობდა, როცა საუბარი ასეთ თემაზე გადადის.
საერთოდ, მასთან ურთიერთობის დაწყება ჩემი იდეა არ იყო. სოფლელი მეზობლები “დამეხმარნენ”. ყველა მეუბნებოდა, რა ძნელი იქნებოდა ჩემი ასაკის ქალისთვის მარტო ყოფნა, მხოლოდ კატები სხვადასხვა ოთახში. მერე რა, რომ ერთი ხელი უმოქმედო აქვს? მერე რა, რომ ბავშვობაში ტრავმა მიიღო. ადამიანი, რომელსაც რაღაც პრობლემა მთელი ცხოვრება აქვს, ახალ პირობებს ეგუება და ახლებურად ცხოვრებას სწავლობს. მით უფრო, ანრი ადგილობრივ საწარმოში მუშაობს. როგორც ჩანს, ერთ ხელს მარჯვედ იყენებს. ჩემთვის ეს არ იყო მნიშვნელოვანი.
იცით, მთელი ცხოვრება ჩემი ქმარი მიყვარდა, მაგრამ საპენსიო ასაკში დეპრესიამ შეიპყრო. სტრესი, სევდიანი აზრები. რა უნდა გააკეთო სოფელში, თუ შინაგანად დათრგუნული ხარ? რა თქმა უნდა, დალიო. სხვა ვარიანტი არაა. სხვა საქმეა, რომ როცა დალევას იწყებ, დეპრესია მხოლოდ ძლიერდება. ეს ცნობილი ჩაკეტილი წრეა, არც პირველია, არც უკანასკნელი. ღმერთს მადლობა, ბავშვები გაიზარდნენ, ამიტომ მიხარია, რომ ასეთი მამის ნახვა არ მოუწიათ.
ანრი შეხვედრაზე რამდენჯერმე დამთანხმდა და მეც დავინტერესდი, რა მოჰყვებოდა ამას. თავად ძველი სკოლის ქალი ვარ და ყოველთვის ვცდილობ, მამაკაცი დანაყრებული იყო და დისკომფორტი არ იგრძნოს. სწორედ ამიტომ, ანრი ჩემთან დავპატიჟე, ბევრი საჭმელი მოვამზადე. არა რაღაც უმარილო ფაფა, არამედ ყველაფერი საუკეთესო. ახალი კავალერის გულის მოგებას ვცდილობდი. აღმოჩნდა, რომ ჩემი კერძები ყველას არ მოსწონს.
ნახევარი დღე ქურასთან გავატარე, თავადაც მომშივდა, მაგრამ ჩავთვალე, სწორი იქნებოდა ისე გამეკეთებინა, როგორც დღესასწაულებზე: დილით ჭამე, რაც მაცივარშია, მადა გაზარდე. სამაგიეროდ, საღამოს ვახშამი გემრიელი იქნება. ასე დასვენებაც შეიძლება. დალაპარაკებაც. ანრი ნამდვილი აზიზი აღმოჩნდა. რამდენიმე კერძი გასინჯა და მორჩა. როგორც ქალმა, თავი უხერხულად ვიგრძენი. მე ხომ მშიერი ვარ და ვიცოდი, რა მელოდა მენიუში. სწორედ ამიტომ, დიდად არ შემრცხვენია. თუმცა როგორ შეიძლება არ იგრძნო უხერხულობა, თუ სტუმარი არაფერს ჭამს, ზის და მხოლოდ შენ გიყურებს?
შემდეგ საუბარი დავიწყეთ. ანრის არ მოეწონა, რომ დღემდე ყოფილი ქმრის ფოტოები გამოსაჩენ ადგილას მიწყვია. ადამიანი, რომელთანაც შვილები მყავს, ვისთანაც ამდენი დრო გავატარე, ერთ მომენტში უცხო ვერ გახდება. თან ეს მხოლოდ ფოტოებია. თუ სტუმარი ხარ და რაღაც არ მოგწონს, ნუთუ თავაზიანი საქციელია პირდაპირ თქვა, რა არ მოგწონს სხვის სახლში? ამას უპატივცემულობად ვთვლი.
იმ მომენტში ანრი მაინც დავინდე. ხომ არ იცის, რა ფიქრები მაქვს. როგორმე ერთმანეთს უნდა შევეჩვიოთ, ამიტომ გავჩუმდი. პასუხი რომ გამეცა, ვისთვის იქნებოდა უარესი? რა თქმა უნდა, კარგი არავისთვის იქნებოდა.
შემდეგ შვილებზე ჩამოვარდა ლაპარაკი. ჩემებს შეძლებისდაგვარად ვაქებდი. მიხარია, რომ გაიზარდნენ. ქალიშვილი კარგად გათხოვდა, ქალაქში ცხოვრობს და დარდი არ იცის: ქმარი უზრუნველყოფს ყველაფრით. ნუთუ ქალისთვის ეს არ არის მნიშვნელოვანი? მით უფრო დედისთვის? ვაჟმაც ისწავლა და სულ სხვა მხარეში წავიდა. სამწუხაროდ, ხშირად არ ვურთიერთობთ, მაგრამ ვიცი, რომ ყველაფერი კარგად გაქვს და ეს მამშვიდებს.
ანრიმ ერთადერთ ვაჟზე წუწუნი დაიწყო. ახსენა, რომ შვილი არ ურეკავს, არ წერს. აღნიშნა, რომ ჩემს შვილებს შეეძლოთ ჩემთან ერთად ეცხოვრათ, აქ ხომ ბევრი ადგილია. მესმის, რომ ადრე თუ გვიან ბარტყები ბუდიდან უნდა გაფრინდნენ. ამ საკითხში კომპრომისამდე მივედით. ბოლოს ანრიმ გამოთქვა მოსაზრება, რომ დიდი სახლი მაქვს, მაგრამ რემონტი არ ჩანს. ვინაიდან ყოფილმა ქმარმა ამ საქმეს არ მიხედა, ცუდია, რომ შვილები არ მეხმარებიან. აქ უკვე გავბრაზდი. ვინ ხარ, რომ ჩემი შვილები გააკრიტიკო?!
ჩემთან არ დავტოვე. მინდოდა, რომ სწრაფად დავმშვიდობებოდი და საქმისთვის მიმეხედა ან დამეძინა. მძიმე დღე იყო. ანრიმ აქაც მოახერხა აზრის გამოთქმა. მიხვდა, რაშიც იყო საქმე. ვინაიდან “ზრდასრული ადამიანები” ვართ, არ სურს ურთიერთობა პასპორტში შტამპის გარეშე. ბევრი მეზობელი მყავს, როგორ შევხედავ მათ თვალებში? ასე რომ, თანახმაა გახდეს ჩემი ქმარი. მიუხედავად იმისა, რომ არჩევანი არც მაქვს.
მომიწია ამ “საქმროსთვის” მეთქვა ყველაფერი, რასაც ვფიქრობდი. ფოტოზეც, შვილებზეც, მის აზრებზეც. მოკლედ და ხმამაღლა გამომივიდა. სახეზე ღიმილით წავიდა. მას შემდეგ აღარ მინახავს. აი, ადამიანს მთელი გულით დახვდები, ის კი, როგორ იქცევა. რა მინდა ვთქვა. არ ვურჩევ ქალებს მეზობლების მოსმენას, თუ როგორ იცხოვროს. აზრი არ აქვს, ვიღაცის ხათრით მოქმედება ცუდი გადაწყვეტილებაა. სჯობს, მარტო ცხოვრება ისწავლო, ვიდრე ზრდასრულ ასაკში უცხო კაცი აიტანო. ვფიქრობ, ასე ნერვებისთვისაც სასარგებლოა.
