ბედის კარმა იქ შეიძლება დაგეწიოს, სადაც ყველაზე ნაკლებად მოელი. კარმა ზუსტად ასე მუშაობს. ბევრი ადამიანი თვლის, რომ ბუმერანგის ეფექტი არ არსებობს. ყველაფერი ცბიერმა ინდუსებმა გამოიგონეს სამსარას ბორბალთან და სხვა ზღაპრებთან ერთად. როგორც პრაქტიკა აჩვენებს, ჩვეულებრივ ცხოვრებაშიც, რომელიც სავსე არაა არომატული ჩხირებით და ყოველდღიური მედიტაციით, შეგიძლიათ იპოვოთ ამ კარმის მოქმედების მაგალითები.
ჩვეულებრივ ვამბობთ: “ეს ღმერთმა დამსაჯა წარსული ცოდვებისთვის”. ამით არსი არ იცვლება. დასკვნა ერთია: ისე მოიქეცი სხვებს, როგორც გინდა, რომ შენ მოგექცნენ. უცხოებსაც და ახლობლებსაც. საერთოდ, ღირსეულად უნდა იცხოვრო. მნიშვნელოვანია, როგორი ადამიანი გახდებით. ნებისმიერ სფეროში წარმატებას შეგიძლიათ მიაღწიოთ სხვების ღალატის გარეშე. 21–ე საუკუნეში ვცხოვრობთ, შესაძლებლობა ბევრია!
ბედის კარმა
ყოველთვის მეგონა, რომ შურისძიება ჩემზე არ იყო. რა საჭიროა ნეგატივის დათესვა, როცა ცხოვრებაში ყველაფერი ურთიერთკავშირშია? რა თქმა უნდა, მცირე ღვარძლიანობა ყველას გვაქვს, ასე ვართ მოწყობილი. მაგრამ რომ გაგიხარდეს სხვისი მწუხარება, თუნდაც დამსახურებული? დაე, ეს გააკეთონ წიგნის ბოროტმოქმედებმა, მე კი ჩვეულებრივი ქალი ვარ, მტერი არ მყავს. საიდან უნდა გაუჩნდეს ჩვეულებრივ დიასახლისს? მაგრამ არა, აღმოჩნდა, რომ ჩემში გარკვეული სიბრაზე მაინც არის.
როგორ დაიწყო ყველაფერი. ალბათ, გაცნობის დღიდან. ქმარმა დედამისი ზუსტად ქორწილის წინ გამაცნო. დედამთილი ყოველთვის მბრძანებლური ქალი იყო, თავისებური. ბოლო წუთამდე არ უნდოდა ვიღაც “გოგოს” გაცნობა. თვლიდა, რომ ბოლო წუთს ქორწილი გაუქმდებოდა. როდესაც პირველად დავინახე, ჩხუბისთავი ძაღლის ხედვა ვიგრძენი. ცხოველივით მიყურებდა. მზერით მაფასებდა, ნორმალურად დალაპარაკების სურვილი არ ჰქონდა.
და მაინც, დავქორწინდით. ჩემს ერთოთახიან ბინაში დავიწყეთ ცხოვრება. ელენემ გადაწყვიტა, რომ მის ბინაში არ შეგვიშვას. თავადაც მასთან ერთად ცხოვრების სურვილი არ მქონდა. მიუხედავად იმისა, რომ იქ სამი ოთახი და კარგი უბანია. სწრაფად შემჭამდა, გულწრფელად. ეს ვიცი, რადგან მთელი ამ წლების განმავლობაში ტელეფონითაც გულს მიწვრილებდა, პირადადაც მაწუხებდა, როცა ერთმანეთს დღესასწაულებზე ვხვდებოდით. მაშინაც, როცა მისი ვაჟი მოსანახულებლად მიდიოდა. ხშირად ასეთ შეხვედრებზე უარს ვამბობდი. ბავშვი ან სხვა მსგავსი რამ მიზეზად მომყავდა.
დიასახლისობა გადავწყვიტე, ფულის შოვნის უფლება ქმარს დავუტოვე. ასე ორივესთვის მარტივი იყო. მე სახლისთვის და სხვა ყველაფრისთვის უნდა მიმეხედა, ხოლო გიორგი ვახტური მეთოდით მუშაობდა. აი, რას გეტყვით: საკმაოდ რთულია, როცა გარკვეული პერიოდი რამდენიმე კვირის განმავლობაში მეუღლეს ვერ ხედავ. ხოლო სხვა დროს ვერ სთხოვ, სახლში რაღაც გააკეთოს. ის ხომ მარჩენალია და არა დიასახლისი. თან გიორგი საკმაოდ ზარმაცია, მაგრამ ამას ქორწილამდე მივხვდი.
ასეა თუ ისე, უფრო დიდი ბინის ყიდვა ვერ მოვახერხეთ. მართალია, კარგი რემონტი გავაკეთეთ. შვილთან ერთად დასასვენებლად დავდიოდით, ვაღიარებ. მოკლედ, ვცხოვრობდით. რაიმე მსხვილი შენაძენი, ავტომობილის გარდა, არ გვქონია. ესეც მაკმაყოფილებდა. კამათი, რაიმეს შეცვლა არ მინდოდა. ვფიქრობდი, სკოლის შემდეგ შვილს სხვა ქალაქში, უნივერსიტეტში სასწავლებლად გავუშვებ, შემდეგ თავად შეხედავს. ცუდს ვერაფერს ვხედავ, რომ ბავშვს დამოუკიდებლობა მივცე. ერთადერთი შვილია, მაგრამ კუდში დევნას და ცრემლების წმენდას არ ვაპირებ.
არც მომიწია. აღმოჩნდა, რომ ეს მამამისს სჭირდებოდა “მომვლელი”. ქალი, რომელიც გიორგის ჩემზე მეტად ღირსეული მოეჩვენა ზრუნვის თვალსაზრისით. რა გიორგი, დედამისსაც მოეწონა. ხალხის გულის მოგება უნარია. მეუღლემ მიმატოვა, მშვიდად დავშორდით. მე ჩემს ბინაში დავრჩი, ვაჟთან ერთად. ყოფილი მეუღლე ახალ ცოლთან ერთად დედამისთან გადავიდა. მოსაყოლი მეტი არაფერია, რადგან მთელი ეს პერიოდი შოკში ვიყავი და ჩემმა ტვინმა თითქოს თავისით წაშალა ყველაფერი.
შვილს უფლება მივეცი, მამასთან ურთიერთობა გაეგრძელებინა. ამისთვის უკვე ზრდასრულია. რა თქმა უნდა, მეშინოდა, რომ მამა და ბებია ჩემს წინააღმდეგ განაწყობდა, მაგრამ რას გავხდებით. გიორგი ალიმენტს არ იხდიდა, მაგრამ შვილს სხვადასხვა რამეს ხშირად ყიდულობდა. როგორც ჩანს, აქ დედამთილის გარეშე არ ჩაუვლია. ყოფილი მეუღლის ფულის ჩემზე დახარჯვას არც ვაპირებდი. ეს კარგად იცოდა. მაგრამ გადაწყვეტილება მიღებული იყო და ამის საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა.
ერთადერთი, რისიც მეშინოდა, საქმიანობის შეცვლა იყო. მეგონა, დიასახლისი სამსახურს ვერასდროს იპოვიდა. ასე როგორ, არ გაქვს გამოცდილება, ჩვევა. რა ვიცი, სახლის დალაგების გარდა? ბავშვის მოვლა? მაგრამ სხვისი შვილები სხვისი შვილები არიან. მათ მიდგომა სჭირდებათ და მათზე ზრუნვის სურვილი. მსგავსი არაფერი მქონდა. თუმცა დაქალის რჩევა დამეხმარა.
ჩვენს უბანში არის საოფისე შენობა, რომელიც რამდენიმე ოფისისგან შედგება. აი, იქ შემოსავლის წყარო ვიპოვე. ერთდროულად რამდენიმე კომპანიაში დამლაგებლად მუშაობა დავიწყე. მტვრის გადაწმენდა, ზოგჯერ ზედმეტის მოშორება და სველი წმენდა. ჯამში კარგი მოგებაა, ხოლო დღის ბოლოს დაღლილი არ ვარ. მრავალწლიანმა პრაქტიკამ თავისი საქმე გააკეთა. ახალგაზრდა ჭკვიან ხალხთან სასიამოვნო კომუნიკაცია ბევრ პოზიტივს მაძლევდა. საქმე ნელ–ნელა დალაგდა.
როგორც ჩანს, მხოლოდ ჩემი ცხოვრება დალაგდა. ქმარი, როგორც უკვე ვთქვი, ხშირად სახლიდან შორს იყო. ამ დროში მისი ახალი ცოლი გიორგის დედასთან ერთად ცხოვრების ყველა “სიამოვნების” განცდას ახერხებდა. არავინ ჰყავდა, ვისთანაც დაიჩივლებდა, ასე რომ ვნებები მხოლოდ მძაფრდებოდა. მოგვიანებით, ელენემ თეძო მოიტეხა. ასე ასაკოვანი ბოროტი ქალისგან საწოლზე მიჯაჭვულ ქალად გადაიქცა. აქ რძალს ნერვებმა უმტყუნა და უბრალოდ წავიდა. როგორც ვხვდები, გაფრთხილების გარეშე.
გიორგი? რა გიორგი? მას საუკეთესო დღეებშიც კი ნაგვის გატანა ეზარებოდა. ავადმყოფ დედასთან ერთად ცხოვრება გაუჭირდა. გარდა ამისა, დრო მიდიოდა და სამსახური ელოდა. როგორც მივხვდი, მომვლელის ასაყვანად დანაზოგი არ ჰქონდა, ხოლო ყოფილმა დედამთილმა საავადმყოფოში მკურნალობაზე უარი თქვა. მათმა ოჯახმა გადაწყვიტა ჩემთან დაკავშირება. არა პირდაპირ, არამედ შვილის მეშვეობით. ვაჟმა ორი სიტყვით ეს მიამბო. ზოგიერთი დასკვნა თავად გამოვიტანე. “ბებიას დახმარება სჭირდება”.
საკითხი ჯერ კიდევ მოუგვარებელია. სამუშაო გრაფიკის შეცვლა და ელენეს დახმარება შემიძლია. ასეა, მაგრამ, სურვილი არ მაქვს. დიახ, წლები ვიცნობ. მის ვაჟთან კარგი დრო გამოვიარე. საერთო შვილი და მოგონებები გვაქვს. ეს ყველაფერია. მაგრამ ამას კარმა ეწოდება, ასე? მათი მწუხარების აღნიშვნას არ ვაპირებ, არ მჭირდება. არც დახმარება მინდა. ჯერ. ყველაფერი უნდა ავწონდავწონო, დავფიქრდე. უკვე 3 დღე გავიდა და ჯერ კიდევ ვერ მივიღე გადაწყვეტილება. როგორც ჩანს, კიდევ ცოტა ხანი უნდა მოვიცადო. იქნებ, ყველაფერმა თავისით გაუაროს, ხომ ხდება ცხოვრებაში სასწაულები?
