ითვლება, რომ სიამაყის გრძნობა რაღაც ნათელი, კეთილშობილურია. სინამდვილეში, ყოველთვის ასე არ არის. სიამაყე ერთ–ერთ უდიდეს ცოდვად ტყუილად არ ითვლება. მაგალითად, პრაქტიკული თვალსაზრისით, ამ ემოციამ შეიძლება ხელი შეგიშალოს. გიმტყუნოს არა მხოლოდ შენ, არამედ სხვებსაც: ახლობლებს, ოჯახის წევრებს, მეგობრებს, თანამშრომლებს. მხოლოდ კინოში ახერხებს ამაყი ადამიანი ყველა დაბრკოლების გადალახვას. ცხოვრება უფრო მრავალმხრივია და თავისი ნიუანსები აქვს.
განსაკუთრებით მაღიზიანებენ ისინი, რომლებიც ყველას ნაცვლად ლაპარაკს მიჩვეულნი არიან. მაგალითად, ოფისში, სამსახურში სადღესასწაულო დღეებში გასვლას გვთავაზობენ. ზოგადად, ხალხი წინააღმდეგი არაა, მაგრამ არა. ყოველთვის გამოჩნდება ერთი “ლიდერი”, რომელიც სიამაყით იტყვის: “ამას ხომ არ დავთანხმდებით, ჩვენ ჩვენი საქმე გვაქვს”. არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ორჯერ მეტს გადაგიხდიან და საქმეც დიდი არაფერია. ამაყი ადამიანის ტიპური მაგალითი.
სიამაყის გრძნობა
ჩემს პრაქტიკაში ბევრი სხვადასხვა პროფესია იყო. ვმუშაობდი მოლარედ, დამლაგებლად, ბაზარში გამყიდველად, თეატრში საგარდერობოში. ოცნება არ არის, მაგრამ არა უშავს. სამაგიეროდ, მარტომ შევძელი ქალიშვილის ფეხზე დაყენება, განათლების მიცემა და ნორმალურ ადამიანად აღზრდა. ვიცი ბევრი ადამიანი, რომელთა ცხოვრება ჩემსას ჰგავს: უბრალო, ჩვეულებრივი რუტინა დაბალანაზღაურებად საქმესთან შერეული. ყველა მილიონერი ვერ იქნება.
აი, 50 წლისას საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლა გადავწყვიტე. ბავშვობის მეგობარმა დამარწმუნა. მითხრა, რომ საცხოვრებლის და სამსახურის შოვნაში, ენის სწავლაში დახმარებას დამპირდა. იმ დროს ფინანსურად არ მიჭირდა, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ყველაფერზე მყოფნიდა. მინდოდა, კარგი რემონტის გაკეთება, ცხოვრებაში რაღაცის შეცვლა. ქალიშვილი გათხოვილია, შვილი ჰყავს. ასე არ გაუჭირდებათ. სხვა ვისზე უნდა მეზრუნა, ყოფილ ქმარზე, რომელიც ერთ კაბასაც ხელიდან არ უშვებს? სასაცილოა.
ასე მშვიდი გულით ჩემთვის უცნობი ქვეყნის დასაპყრობად წავედი. გულწრფელად, ვიფიქრე, თუ არაფერი გამომივა, ორმხრივი ბილეთის ყიდვა ჩემს ჯიბეს დიდად არ დაარტყამდა. ბინა გავაქირავე. მდგმურებს ირიბად 1–2 წელი ვიცნობდი. მოსაპარი არაფერი მქონდა, ხოლო ნაღდ ფულს ყოველთვის საიმედო ადგილას ვინახავ. წარმატებას რისკი უყვარს!
აი, საჭირო ადგილას ჩასვლისას მეგობარი დამხვდა. ალბათ, ფიქრობთ, რომ ამ მომენტიდან ყველაფერი აირია? უფულოდ დავხეტიალობდი ან რაღაც მსგავსი? არა, არ ელოდოთ. თავიდან მასთან ვცხოვრობდი. 3–4 დღეში სამსახური ვიპოვე. ყველაფერი მაკმაყოფილებდა. თავს უხერხულადაც ვგრძნობდი. დღისით ვმუშაობდი, საღამოს ღირშესანიშნაობებს ვათვალიერებდი. საუზმე და სადილი დამსაქმებლის ხარჯზე იყო. ჩათვალე, რომ კურორტზე ხართ.
მოგვიანებით ხელფასი ოდნავ გამიზარდეს და დაქალს თავად შევთავაზე მისი ბინიდან წასვლა. უხალისოდ დამთანხმდა, მაგრამ სწრაფად ვიპოვე ერთი კარგი ვარიანტი. ლამაზი და ძალიან იაფი. ჩვენი სტანდარტებითაც. აზარტმა მადა გამიღვიძა და ფულის დაგროვება დავიწყე. რატომაც არა, თუ ყველაფერი კარგად მიდის. გაიღვიძო რამდენიმე წლის შემდეგ და მიხვდე, რომ ერთი თეთრი არ გაქვს? მოდით, ამის გარეშე.
ასე გავიდა 4 წელი. წონაში დავიკელი, ახლა ბევრად უკეთ გამოვიყურები. კარგი საჭმელი, მზე და სუფთა ზღვაში წყლის პროცედურები სასწაულს ახდენს. მაგალითად, ჩემმა დაქალმა მამაკაცი იპოვა, მაგრამ ამაზე ლაპარაკი არ მინდა. მოკლედ, ყველაფერი მომწონდა, მაგრამ სახლში დაბრუნება მინდოდა. ქალიშვილთან მუდმივ კავშირზე ვიყავი და ახლახანს მითხრა, რომ ისევ ორსულად არის. რომელ დედას არ სურს პირადად ჩაეხუტოს შვილს და მიულოცოს ახალი ამბავი?
ჩემმა დაქალმა, როცა გაიგო, რომ სამშობლოში ვბრუნდები, თუნდაც დროებით, დამწუხრდა. არაფერია, უბრალოდ მისი გამოცდილებიდან, სახლში ჩასვლა პრობლემების გაჩენას ნიშნავს. კერძოდ, გამომუშავებულის გაზიარება. თავად ორი ზრდასრული შვილი ჰყავს. ისინი მუდმივად თხოვენ, უფრო ზუსტად ითხოვენ ფულის გაგზავნას. დაბრუნებას არავინ სთხოვს. ხომ გესმით, მომხმარებელთა თაობა, რა შეგიძლია გააკეთო. ჩემი ქალიშვილი ასეთი არაა. თუმცა ვინ იცის, ადრე ხომ ღირსეული დანაზოგი არ მქონია. აქ კი 4 წლის განმავლობაში რაღაც დამიგროვდა.
როგორც არ უნდა იყოს, ბილეთი შევიძინე და ნებისმიერი სიტუაციისთვის მორალურად მოვემზადე. თუმცა ცხოვრებას ყოველთვის თავისი კორექტირება შეაქვს. ქალიშვილი სიძესთან ერთად დამხვდა. უკვე დიდი მუცელი მქონდა. ვიცოდი, ორსულად იყო, მაგრამ ვადის მიხედვით პატარა მუცელი უნდა ჰქონოდა. ყველაფერი უფრო მარტივი აღმოჩნდა: ტყუპებს ელოდება. წარმოიდგინეთ, რას ნიშნავს ჩვენს დროში სამი ბავშვის გამოკვება. მე წარმომიდგენია.
ჩემი სიძე, ოთარი, კარგი ბიჭია, მეოჯახე და ძალიან მომწონს. თავის დარგში უმცროს სპეციალისტად მუშაობს, ამიტომ ამდენი მშიერი პირის რჩენა ფიზიკურად გაუჭირდება. მით უფრო, რომ ოროთახიან ბინაში ცხოვრობენ. ხუთი კაცისთვის ნამდვილად პატარაა. ყველასთვის საკმარისი ადგილი არაა.
პირველი რამდენიმე დღე ერთმანეთთან მჭიდროდ ვურთიერთობდით. სუვენირები, სხვადასხვა გემრიელი პროდუქტი ჩამოვუტანე. მოკლედ, ვმხიარულობდით. როცა ჩემი სიძე სამსახურში იყო, ქალიშვილს დანაზოგის მიცემა შევთავაზე. მაინც უკან უნდა დავბრუნდე. თან ფული დიდად არ მჭირდება. სამაგიეროდ, მათი ოჯახი უფრო დიდ ბინაში გადასვლას შეძლებს. ქალიშვილს ძალიან გაუხარდა, აცრემლებულმა მადლობა გადამიხადა.
ოთარის დაბრუნებისას მხიარულება დასრულდა. ჩემი და ჩემი ქალიშვილის სიტყვების მიუხედავად, სიდედრისგან დახმარების მიღებაზე უარი თქვა. თითქოს, ჩემთვის ვმუშაობდი. თავისას კიდევ იშოვის. ჰპირდებიან დაწინაურებას, კომპანიისგან დახმარებას. თუ ქალიშვილს ფულს ჩუმად მივცემ, სხვა ბინაში მაინც არ გადავლენ. დაე, იყიდოს, რასაც თავად მოიფიქრებს. პირადი საჭიროებისთვის. ის მათი ოჯახის უფროსია და ასე გადაწყვიტა.
მაშინაც კი, როვა ვახსენე, რომ “უფროსი ქალი და მისი ცოლის დედა ვარ”, სიძემ აზრი არ შეიცვალა. მხოლოდ გაღიზიანდა. დროებით თემის დახურვა გადავწყვიტეთ, 1 კვირაში კი უკან დავბრუნდი. დღემდე დანაზოგი ჩემთან არის, ქალიშვილის მშობიარობა ახლოვდება. რა უნდა გავაკეთო? რატომ გაჯიუტდა ასე სიძე, ნორმალური ადამიანი? მე ხომ დახმარება მინდოდა. სულელური სიამაყეა? არ მესმის.
სანამ ველოდები, რეალური ცხოვრება ოთარს თავის ადგილს მიუჩენს. ქალიშვილი ცდილობს, რაღაც უმნიშვნელო თემებზე მელაპარაკოს, ქმარი უყვარს და შეწინააღმდეგება არ უნდა. მე, როგორც დედას, გული შემტკივა. ცდილობ, რაღაც გააკეთო, და არ აფასებენ. არა უშავს, დრო გვიჩვენებს, ვინ იყო მართალი. მთავარია, ყველა ჯანმრთელი იყოს. დანარჩენი მოგვარდება.
