ნებისმიერი დედამთილისთვის მნიშვნელოვანია რძალს ჰქონდეს ისეთი თვისებები, როგორიცაა შრომისმოყვარეობა, ქმრის მიმართ კარგი დამოკიდებულება და მოლაპარაკების უნარი. რძალი კარგი ცოლი უნდა იყოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, რა საჭიროა ურთიერთობის დაწყება? ეს, მეუღლემ იფიქროს გულით, ხოლო დედამთილს ცივი გათვლები აქვს. სიტუაცია დიდწილად დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად ერევა დედა შვილის ცხოვრებაში: იშვიათად თუ მის სიტყვაზე ბევრი რამ დამოკიდებულია?
რამდენი ქორწინება დაინგრა, რამდენმა ცოლმა მიატოვა ქმარი მომაბეზრებელი დედამთილის გამო? სტატისტიკა ამბობს, რომ საკმარისად ბევრი. დიახ, ამ საქმეში სიდედრიც თავის საქმეს აკეთებს, მაგრამ ჩვენ შემთხვევაში მათზე საუბარი არ არის. საუბარია რძალ–დედამთილზე.
რძლის თვისებები
ჩემი ვაჟის, თორნიკეს ცოლი საკმაოდ თავისებური გოგოა. ვერ ვიტყვი, რომ ცუდი ურთიერთობა გვაქვს, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერც საპირისპიროს ვიტყვი. უფრო ნეიტრალური. მე, როგორც ერთადერთი ვაჟის დედას ეს არ მაწყობდა. თორნიკეს გარდა სხვა არავინ მყავს. ადამიანს, რომელიც ახლა მასთან ერთად ცხოვრობს, ამის გათვალისწინება შეეძლო. საერთოდ, რატომ არ უნდა ჰქონდეთ ნათესავებს გულახდილი ურთიერთობა, თუ ნათესავები ვართ?!
პირველ რიგში, ვიტყვი, რომ ბინა, რომელშიც ჩემი ვაჟი და რძალი ცხოვრობენ, ჩემი ფულით არის ნაყიდი. საქმე იმაშია, რომ ადრე საზღვარგარეთ სამუშაოდ დავდიოდი. გამომუშავებული ფულით ვაჟს საცხოვრებელი ვუყიდე. არ იფიქროთ, რომ რაიმე პრეტენზია მაქვს. ზოგადად, კმაყოფილი ვარ. უცხოეთში მუშაობის მიზანიც ის იყო, რომ თორნიკეს ცხოვრება მომეწყო. ნაქირავებ ბინაში ფული რომ არ ეხადა და მისი ქორწინება ამაზე დამოკიდებული არ ყოფილიყო.
ახლა ისევ ვფიქრობ რამდენიმე წლით წავიდე. ჩემთვის დავაგროვო ფული სარემონტოდ ან სხვა რამისთვის. ცოტა ფული დაგროვება მინდა, სანამ ჯანმრთელობა და ასაკი ხელს მიწყობს. ამავდროულად, მინდა ცოტა დრო შვილთან ერთად გავატარო, ვინაიდან მისი მოზარდობის და ახალგაზრდობის პერიოდში მის გვერდით არ ვიყავი. ვერ ვნახე, როგორ გაიზარდა, რა ხალხი ჰყავდა გვერდით, როგორი მეგობრები ჰყავდა. ჩემი ჩამოსვლის შემდეგ ახალ ნაყიდ ბინაში ცხოვრება დაიწყო. ცალკე. 2 წლის შემდეგ დაქორწინდა. ასე რომ, ჩემი სურვილის გაგება შეიძლება.
ახლა ბევრი დედამთილი გამიგებს. ზოგჯერ უბრალოდ მინდა შვილს ვესტუმრო. მნიშვნელობა არ აქვს, რამდენი წლისაა. სწორედ ამიტომ, შემიძლია საყიდლებზე წავიდე, შემდეგ რაღაც გემრიელი მოვამზადო და მივუტანო. რა თქმა უნდა, არა მხოლოდ მას, არამედ რძალს, მგონი, ჩემი გესმით. გულწრფელად, არა მგონია, რომ თანამედროვე გოგონებს საჭმლის მომზადება უყვართ და იციან. მაქსიმუმ, რაღაც სალათი ან ინტერნეტით უკვეთავენ. მე კი, წვნიანს ვაკეთებ, სასარგებლოს. რაგუს, გამომცხვარ ხორცს. ეს სულ სხვა საქმეა.
მაგრამ არა, ნათიას სტუმრად ჩემი დანახვა არ სურს. 15 წუთი შეუძლია გაიღიმოს, თავი მომაჩვენოს, რომ ყველაფერი კარგად არის. შემდეგ ვხედავ, როგორ იწყებს ნერვიულობს, ხანდახან აკანკალებს კიდეც! თავს ვიკატუნებ, რომ ვერ ვხედავ, მაგრამ. უბრალო მშვიდი გოგოსგან რძალი შფოთვის გუნდა ხდება. ასე რომ, მაქსიმუმ, რაც შემიძლია გავაკეთო, არის ცხელი საჭმლის მიწოდება, მოკითხვა, როგორ არიან, და წასვლა. თავად არ ვიცი, მაგრამ ასე გამოვიდა, წარმოიდგინეთ.
თორნიკეს ამაზე ლაპარაკი არ უყვარს, ჩვენ დროდადრო კაფეში ვხვდებით. იქ მასთან ნორმალურად ურთიერთობას ვახერხებ. საოჯახო გარემო არაა, მაგრამ მაინც. ჩემთან მოსვლა საერთოდ არ უყვარს, ამბობს, რომ შორსაა, იქ ყველა იცნობს და ამით დაიღალა. სწორედ ამიტომ, მე თითქოს ყველა მხრიდან არავის ვჭირდები. ვაჟი, როგორც ბევრი სხვა ვაჟი, თავს ზედმეტად ზრდასრულად მიიჩნევს. ჩვენი ურთიერთობის, ჩემი კერძებისთვის. რძალი სხვა განზომილებაა. რა უნდა გავაკეთო?
რამდენიმე დღის წინ შვილს ისევ ვესტუმრე. არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ თავად მქონდა პრობლემა: ორ ოთახში დენი გაითიშა. ხელოსნის გამოძახება შეიძლებოდა, მაგრამ გადავწყვიტე, რომ ეს კარგი მიზეზი იყო თორნიკესთან და მის ცოლთან სასაუბროდ. ცოტა ხნით, სამაგიეროდ, საყვარელი შვილი კიდევ ერთხელ ვნახე. სამწუხაროდ, ვაჟმა უარი მითხრა. ამბობს, რომ საქმე აქვს და მხოლოდ მეორე დღეს შეძლებს მოსვლას.
ცოტა გავბრაზდი, ამიტომ ცხელ გულზე ვთქვი, რომ თუ ყველასთვის ზედმეტი ვარ, პირდაპირ მითხარით. წავალ, ფულს ვიშოვი და საერთოდ არ ვნახავთ ერთმანეთს. ყველა უკეთ იქნება. ალბათ, პირველად დავინახე რძლის თვალში ინტერესი. აქამდე უბრალოდ იჯდა ტელეფონით ხელში და ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს არ ვაინტერესებდი. ახლა ყურადღებად იქცა.
არც ჩემთვის, არც შვილისთვის ხელი არ შეუშლია, მაგრამ მისი გამომეტყველება ყველაფერს ამბობდა. ცოტა ხანი კიდევ ვიჩხუბე და გაბრაზებული წავედი. რა მელოდა იქ? ტელევიზორი, პატარა წახემსება და დივანზე წოლა ბინდბუნდში. სხვა რა ვარიანტი აქვს მარტოხელა ქალს? მაგრამ ვცდებოდი. საღამოს რძალმა დამირეკა. მისი ნომერი ვიცოდი, ჩაწერილი მქონდა, მაგრამ აქამდე ტელეფონზე არასდროს გვილაპარაკია. მხოლოდ შვილის თანდასწრებით.
რძალი ჩუმად ლაპარაკობდა, როგორც მივხვდი, თორნიკეს უკვე ეძინა და მისი არ ესმოდა. მომესალმა, თითქოს იმ დღეს ერთმანეთი არ გვინახავს. მითხრა, რომ ჩემი და ჩემი შვილის ჩხუბის გამო ძალიან წუხს და ისე იქცეოდა, თითქოს მე და თორნიკეს მის გამო არ გვიჩხუბია. რამდენიმე წუთის შემდეგ ფრთხილად მკითხა წასვლის თაობაზე. როდის ვაპირებ წასვლას, რამდენი ხნით. როგორც მივხვდი, ეს საკითხი აინტერესებდა. მაგრამ რატომ? ნუთუ იმდენად მოვაბეზრე თავი, რომ მხოლოდ წასვლის წინა დღეს გადაწყვიტა ჩემთან საუბარი? ჯერ თავად არ მქონდა დაგეგმილი არაფერი.
იქნებ იმედოვნებს, რომ მას და ჩემს შვილს ფულს გავუგზავნი? რაღაც უცნაურია. უკვე ზრდასრულები არიან, ბინა აქვთ, სამსახურიც. ლოგიკურია, რჩენა არ სჭირდებათ. რაშია საქმე? აღმოჩნდა, თავადაც არ იყო წასვლის წინააღმდეგი, თუნდაც ჩემთან ერთად. ჩემს კითხვაზე, რას ფიქრობს ჩემს შვილზე, მათ ქორწინებაზე? პასუხი შოკისმომგვრელი აღმოჩნდა. ფული სჭირდებათ და საკმაოდ ბევრი. საქმე იმაშია, რომ ტრადიციული მეთოდით შვილის გაჩენას ვერ ახერხებენ. ეს ქალის ჯანმრთელობას ეხება.
საჭიროა ძვირადღირებული ოპერაცია. აი, ასე. ჩემთვის მივხვდი, რომ რძალს ამ ფონზე ნერვები გაუფუჭდა, ამიტომ დიდი ხნით ჩემი ნახვა არ უნდოდა. მე ხომ შვილიშვილებზე არასდროს მიკითხავს. ჩემთვის ეს ძალიან პირადი კითხვა იყო. ვისაუბრეთ და თითქოს გავიგონე, როგორ შეურბილდა ხმა ბოლოს. ეს ჩემთვის საოცარი ამბავი იყო.
მაგრამ! კითხვა ღია რჩება: წავიდე რძალთან ერთად სხვა ქვეყანაში? პირველ რიგში, არ ვფიქრობ, რომ იქ ხასიათებით ერთმანეთს შევეწყობით. ერთია, როცა ადამიანს რამდენიმე კვირაში ერთხელ ხედავ და ისიც 10–15 წუთი. სხვა საქმეა, როცა ერთად სამუშაოდ მიდიხარ. თან ამ მიზეზით. როგორც მივხვდი, სესხის აღება არ უნდათ. ჩემი ვაჟი მილიონერი არაა, რომ საჭირო თანხა ჯიბიდან ამოიღოს. ასეთი დილემაა. რა გავაკეთო, არ ვიცი. ამის შესახებ საერთოდ არაფერი ვიცი!
