ბევრი ადამიანი ფინანსური წიგნიერების გაზრდას ახერხებს არა უმაღლეს საგანმანათლებლო დაწესებულებაში, არამედ პირადი გამოცდილებით. რა უნდა გააკეთოთ, თუ ცხოვრება ადვილი არაა და ბევრ ადამიანს უწევს ფულის დაზოგვის და სწორად განაწილების სწავლა თითქმის სკოლის დამთავრებისთანავე. გადიხარ სამსახურში და იწყება – აქ ზოგავ, იქ რაღაცაზე უარს ამბობ და ასე წრეზე. სხვა რა უნდა გააკეთო, თუ ფასები იკბინება და თვის ბოლოს არაფერი გრჩება.
ისეც ხდება, რომ ადამიანი თავისი სახსრების მართავს ვერ სწავლობს. ადამიანები, რომლებიც არა მხოლოდ საკუთარი თავის, არამედ შვილების მიმართ პასუხისმგებელნი არიან. ეს მომენტი დიდი პრობლემა შეიძლება გახდეს. მაგალითად, ქორწინებაში უნდა იყოს ჰარმონია და ურთიერთგაგება. ხოლო რა ჰარმონიაზე შეიძლება იყოს ლაპარაკი, თუ ერთი პარტნიორი მხოლოდ გამომუშავებაზე ზრუნავს, მეორემ ხარჯვის მეტი არაფერი იცის? ასეთი ოჯახები ხშირად ინგრევა.
ფინანსური წიგნიერების გაზრდა
მას შემდეგ, რაც ქმარმა მე და ჩემი შვილი მიგვატოვა, სხვა თანატოლი მამაკაცების მიმართ კრიტიკული გავხდი. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ თავს ვერ ვიკავებდი. არადა მაშინ მხოლოდ 36 წლის ვიყავი. შეიძლება ითქვას, არც ისე მოწიფული. ახალგაზრდად ვითვლებოდი. ერთ წამში ყველაფერი გაქრა. სხვის პოვნაზე ფიქრიც მაბრაზებდა. ყოფილი ქმარი მძულდა. როგორც ჩანს, ფსიქიკური პრობლემები იყო.
მაშინ თემო მხოლოდ 10 წლის იყო. პატარა ბიჭი, მაგრამ უკვე ხედავდა ჩემს ისტერიკებს და ცრემლებს. განქორწინება ძლიერი დარტყმა აღმოჩნდა. აქამდე არსად მიმუშავია, ჩემი ქმარი ყველაფერს აგვარებდა. ოჯახზე, სიმყუდროვეზე და სიმშვიდეზე ვზრუნავდი, სანამ ის მარჩენალის როლს ასრულებდა. მაგრამ რაღაც მომენტში ყველაფერი არასწორად წავიდა. კარგია, რომ ბინა დაგვრჩა. მის გარეშე, ალბათ, გარეთ აღმოვჩნდებოდი. იმ დროს სხვა ვარიანტი ვერ წარმომედგინა.
შემდეგი 7 წელი რთული იყო. ნახევარ განაკვეთზე მუშაობა დავიწყე: მთელი დღით ბავშვის გამო ვერ ვმუშაობდი. დედ–მამა მეხმარებოდა, მე ხომ მათი ერთადერთი შვილი ვარ. ოღონდ ისინი თავის დროზე არ დაშორებულან და ფულის დაგროვება შეძლეს. დროდადრო მოდიოდნენ, პროდუქტები მოჰქონდათ, ტანსაცმელიც. არ ვწუწუნებ, მაგრამ წარმოიდგინეთ, რას ვგრძნობდი. მამაკაცები არ მიზიდავდნენ, მაგრამ ყოველთვის მინდოდა, ნორმალურად ჩაცმა–დახურვა.
წლიდან წლამდე არაფერი იცვლებოდა, ვაჟი გაიზარდა. ნორმალური ცხოვრებისთვის ყველაფერს ვაკეთებდი. ბოლოს ვერ გავუძელი და წასვლა გადავწყვიტე. საზღვარგარეთ, სამუშაოდ. არ ვიცი, უბრალოდ გაქცევა მინდოდა. ჩემი მოთმინება ზღვარზე იყო. თემოც გაიზარდა, დავილაპარაკეთ და მითხრა, რომ წინააღმდეგი არ იყო. ბებია და ბაბუა დაეხმარებიან, თუ რამეა, ზოგადად, უკვე ზრდასრულია. ასე რომ, შემიძლია მშვიდად წავიდე იქ, სადაც მინდა.
ასეც მოვიქეცი. მამისგან ფული ვისესხე და წავედი. ჩემი გათვალებით, მაქსიმუმ 2 წლით. მეტხანს არა. რა შეიცვლებოდა ჩემთვის, რომ მცოდნოდა, რომ იტალიაში დაახლოებით 8 წელი დავრჩებოდი? ძნელი სათქმელია. ეს დიდი პერიოდია. და მაინც, ასე მოხდა. ახლა ვნანობ, მაგრამ სხვა მიზეზით, რომლის შესახებაც გიამბობთ.
მეგობრებისა და მშობლების გაფრთხილების მიუხედავად, რომ სხვა ქვეყანაში არავის აინტერესებს გცივა თუ გშია, იტალიამ საკმაოდ გულთბილად მიმიღო. ჯერ დავიწყე მუშაობა მიმტანად, რომელიც დღეში რამდენჯერმე თეფშების მრეცხავს ცვლიდა. ვერ ვიტყვი, რომ ადვილი იყო. განსაკუთრებით, თეფშების შემთხვევაში. პატარა კაფე იყო, ცოტა კლიენტი მოდიოდა და მთელი დღე დასვენების გარეშე ფეხზე დგომა არ მიწევდა. გარდა ამისა, ეს იყო კარგი უბანი, სადაც დიდი გასამრჯელოს დატოვება ჩვეული იყო. თუ, რა თქმა უნდა, პერსონალი სწორად მუშაობდა.
ვიყიდე არა თუ ლექსიკონი, არამედ სასაუბრო წიგნი, საიდანაც ვსწავლობდი ფრაზებს, რომლებიც პრაქტიკაში დამეხმარებოდა. ყველაფერი დანარჩენი შეიძლება ისწავლო ყოველდღიურად, იტალიელებისგან. თუ უფროსი ან კლიენტი მოდიოდა და დიდხანს აქტიურად იქნევდა ხელებს, მონოლოგს მართავდა, უბრალოდ ვიღიმოდი და თავაზიანად ვიქცეოდი. 99% შემთხვევაში პრობლემა ამით მთავრდებოდა. რა უნდა ვთქვა, გამიმართლა.
შემდეგ გავიცანი მამაკაცი, რომელმაც ჩემში გრძნობები გააღვიძა. ბოლოს მსგავსი რამ მხოლოდ ჩემს ყოფილ ქმართან მქონდა. რომანი სწრაფად გავაჩაღეთ და ერთად ცხოვრება დავიწყეთ. ეს იყო უჩვეულო კავშირი, უნდა ვაღიარო. ვმუშაობდით, ძალიან ბედნიერები ვიყავით. ყოველ საღამოს ვსეირნობდით, ვსვამდით, ვცეკვავდით, ვიცინოდით. ჩემს ცხოვრებაში უკეთესი პერიოდი უბრალოდ არ მქონია.
ახალმა სტიქიამ იმდენად გამიტაცა, ვერც შევამჩნიე, როგორ გავიდა მთელი 5 წელი. ჩემთვის ეს ერთი წამი იყო. მაგრამ სახლში უნდა დავბრუნებულიყავი: თემო უკვე საკმაოდ გაიზარდა და დაქორწინებას გეგმავდა. მე ასეთი აზრები არ მქონდა ხანგრძლივი ურთიერთობის მიუხედავად, მაგრამ შვილის ქორწილზე დასწრება მინდოდა. 1 თვით შევისვენე და სამშობლოში დავბრუნდი. გავიცანი სარძლო, სიმპათიური ვაჟის ყურებით დავტკბი, მშობლები მოვინახულე. ყველაფერი შესანიშნავად იყო.
მხოლოდ ერთი რამ არ მომეწონა. შვილი გაუცხოებული იყო. მინდოდა მეკითხა, მაგრამ აურზაურის და ნოსტალგიის მოზღვავების გამო ნეგატივში წასვლა არ მინდოდა. ახლა, 3 წლის შემდეგ, ჩემი და ჩემი შვილის პრობლემები აქტუალური გახდა. პირადი კონფლიქტის გამო შეყვარებულს დავშორდი. სახლში დავბრუნდი. მივხვდი, რომ მთელი ეს დრო არაფერს ვაკეთებდი, ფული არ დამიგროვებია, უძრავი ქონება არ მიყიდია, არაფერი. მამის ვალიც არ გადამიხდია. რაღაც თეთრებს ვუგზავნიდი, მაგრამ სერიოზული არაფერი.
ახლა მივხვდი, რომ ვაჟმა ქორწილი თავისი ფულით მოაწყო. ცოტა რძლის მშობლებისგან ისესხა. მეორე მხრივ, უცხოეთიდან ჩამოტანილი ჩემი საჩუქრები საერთოდ არ მოეწონა. დედ–მამა მოხუცდა და დახმარება აღარ შეუძლიათ. თემოსგან არანაირი უკუკავშირი. ცოლთან ერთად ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობს და საერთოდ არ მეპატიჟება სტუმრად. დიახ, შევცდი. სახლიდან შორს ჩემს ცხოვრებას ცოტა ბავშვურად ვუყურებდი. მერე რა, მე ხომ ჩვეულებრივი ქალი ვარ, ჩვეულებრივი ადამიანი?!
ვთვლი, რომ შვილს შეეძლო ჩემთან უფრო დელიკატური ყოფილიყო, მე ხომ დედამისი ვარ. რატომ არ ვურთიერთობთ, ნუთუ იმის გამო, რომ ფულით არ ვეხმარებოდი? მან ხომ თავად მითხრა, რომ უკვე ზრდასრულია. ეს ზუსტად მახსოვს. ნუთუ მამაკაცები ასე ცუდად იმახსოვრებენ? მით უფრო, იმის გათვალისწინებით, რომ საქმე ეხება ყველაზე წმინდანს, დედას?!
