გიზიარებთ უკრაინელი ქალის ამბავს, რომელიც საზღვარგარეთ მუშაობს, ოჯახში ფულს აგზავნის. მისი ქმარი კი საყვარელთან ერთობა.
ჩვენს მღელვარე დროში ბევრი ადამიანი წავიდა უცხოეთში სამუშაოდ, ზოგი პოლონეთში, ზოგი გერმანიაში, ზოგიც უფრო შორს. საზღვარგარეთ დიდი ხანია ვარ, ჩამოსვლიდან თითქმის 10 წელი გავიდა. მას შემდეგ აქეთ–იქით ხშირად დავფრინავდი. როცა სრულმასშტაბიანი ომი დაიწყო, ქმარმა ვაჟებთან ერთად მე და დედა იტალიაში გაგვაგზავნეს. ვფიქრობდით, საუკეთესო გამოსავალი იყო იმის გათვალისწინებით, რომ ერთ–ერთმა ვაჟმა ომის დროს სამსახური დაკარგა, ჩემს ქმარს ხელფასი შეუმცირეს. ასე ვცხოვრობდით მე და დედა იტალიაში. საბუთები გავაფორმე, სამსახურში გავედი. ეჭვი არ გვეპარებოდა, რას აკეთებდნენ კაცები ჩვენს არყოფნაში.
უბედურება იქედან მოვიდა, საიდანაც არ ველოდი. ბედნიერი დამთხვევის წყალობით რომში მეზობელს შევხვდი. ცოტა ხნის წინ ჩამოვიდა და მაშინვე შეგვეხმიანა, რადგან იცოდა, რომ აქ ვიყავით. ასე გავიგე, რომ ჩემს ძვირფას ქმარს ჩვენს სახლში საყვარელი დაჰყავს. ეს ქალბატონი იმდენად კარგად მოეწყო, რომ თითქმის გადმოსახლდა.
რას აკეთებენ კაცები, სანამ არ უყურებენ ქალები
აქ ცხოვრების განმავლობაში ბევრი სხვადასხვა ისტორია მოვისმინე. ყველაზე მეტად უცხოეთში მომუშავე ჩვენს ქალებს საყვედურობენ არა იმის გამო, რომ მუშაობენ, არამედ იმისთვის, რომ მდიდარი ევროპელი იპოვა. მსმენია, მათ შორის არიან მრავალშვილიანი დედები და ცოლები, თავადაც შევხვედრილვარ. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ბედი სასტიკად მეხუმრებოდა და ყველაფერს პირიქით მოაწყობდა.
ჩვენი მეზობელი, ლალი, ჩემზე 10 წლით უმცროსია, მაგრამ ეს კარგ ურთიერთობაში ხელს არასდროს გვიშლიდა. მართალია, ხშირად ვერ ვეხმიანებოდი უცხოეთში ცხოვრების გამო. ამ ხნის განმავლობაში ფიქრობდა, რომ კოტეს დავშორდი და იტალიაში სამუდამოდ გადავედი. არ ეგონა, რომ ყველაფერი უარესად იყო: სანამ აქ ვმუშაობ, კოტე სულ წავიდა ხელიდან.
გული ასე ძალიან არასდროს მტკენია. დილამდე ვტიროდი, სამსახურშიც ვერ გავედი, რადგან ნერვებისგან ავად გავხდი. მსგავსი რამ რამდენიმე წლის წინ უკვე მოხდა, მაგრამ ქმარმა დაიფიცა, რომ აღარ გაიმეორებდა. მუხლებზე დაიჩოქა. მთელი თვე ყოველ მეორე დღეს ყვავილებს მჩუქნიდა. და ახლა?!
ზარი ქმართან
კარგია, დედა ჩემს გვერდით არის. გონს მომიყვანა. ჩემი საიმედო საყრდენია. როცა დავმშვიდდი, ფაზლი ავაწყვე და მივხვდი, რა მაშინებს ყველაზე მეტად ამ ამბავში. არა მოღალატე ქმარი, არამედ ჩემი უმადური ვაჟები. ერთს იტალიაში ნაშოვნი ფულით ბინა ვუყიდე, მეორეს სახლს ვუშენებ. მათ კი მამის თავგადასავლები დამიმალეს.
ვაჟები სრულწლოვანები არიან, ცალ–ცალკე ცხოვრობენ. მამას კვირაში რამდენჯერმე ნახულობენ, ეხმარებიან. კოტე პატივში ჰყავთ, ეს მესმის, მაგრამ ვერ ვიგებ, როგორ გაბედეს მოტყუება, რომ სახლში ყველაფერი უცვლელად არის. გადავწყვიტე დამერეკა და კიდევ ერთხელ მეკითხა, აღიარების შანსი მიმეცა – პარტიზანებივით დუმან.
შემდეგ ქმარს დავურეკე. რა მწარე იყო ის, რომ საღამოს, როცა თითქოს თავისუფალი დრო ჰქონდა, ტელეფონი არ აიღო. რამდენიმე საათში გადმორეკა და მითხრა, რომ ვახშმის შემდეგ ტელევიზორთან ჩათვლიმა. მთელი ჩემი სიმშვიდე მოვიკრიბე და ვკითხე, რა ხდებოდა. მალე ხომ ახალი წელია, შობა. ჩამოსვლას, საჩუქრების ჩამოტანას, 1–2 კვირით დარჩენას ვაპირებ. ქმარმა მიპასუხა: „როგორც გინდა, თუ გინდა ჩამოდი, ჩამოდი. მაგრამ თავად იცი, ახლა რთული სიტუაცია გვაქვს. ზოგჯერ დენიც ითიშება“. თითქოს ჩემი ნახვა საერთოდ არ უნდა.
არ ვიცი, რა გავაკეთო ახლა. როცა ასე გულგრილად მიპასუხა, თითქოს ლაპარაკის უნარი დავკარგე და ვერ ვუთხარი, რომ მისი ღალატის შესახებ ვიცი.
რას აკეთებენ კაცები?
მე კი ისე მინდოდა ახალი წლის აღნიშვნა ოჯახთან ერთად, შეგრძნება, რომ სახლში ვარ. მხოლოდ ეს ფიქრი ტირილს მაიძულებს, ასევე არ ვიცი, რა ვუყო ჩემს შვილებს. მინდა სამივეს უსირცხვილო თვალებში ჩავხედო. ვფიქრობ, დავბრუნდე სერიოზული საუბრისთვის, რადგან ეს თემა ტელეფონით არ განიხილება.
მეორე მხრივ, ჩასვლა მაშინებს. თუ მეზობელმა იცის, სხვა მეზობლებსაც ეცოდინებათ. ალბათ, ოჯახის მეგობრებმაც იციან. არ მინდა, ისე მიყურონ, თითქოს წარუმატებელი ვარ, რომელსაც ქმარი ატყუებდა. აი, რას აკეთებენ კაცები, სანამ ქალები არ უყურებენ!
დედაც ფიქრობს, რომ არ უნდა წავიდე. მისი თქმით, კოტეს ჯერ კიდევ მაშინ უნდა დავშორებოდი, როცა პირველად მიღალატა. ის შემთხვევა უბრალოდ ხუმრობა იყო იმასთან შედარებით, რაც ახლა ხდება. ქმარს საყვარელი მიჰყავს ჩვენს სახლში, ჩვენი შრომით ნაშოვნი ფულით ნაშენ სახლში.
წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ მოვიქცე. თუ წავალ, ჩემთვის დარტყმა იქნება. ალბათ, განქორწინების პროცესში ჩავერთვები, ხოლო სამშობლოში სამსახური არ მაქვს. თუ არ წავალ, დავნებდები და თავს მოვაჩვენებ, რომ არაფერი ვიცი. მაგრამ ასე ცხოვრება არ შეიძლება. მით უფრო, რაც უფრო დიდხანს ვფიქრობ ამაზე, მით უფრო აუტანელი ხდება ჩემთვის.
ალბათ, პირველ რიგში, შვილებთან კონტაქტის აღდგენას ვეცდები და გავარკვევ, რატომ აფარებენ ხელს მამას. იქნებ, მამაკაცური სოლიდარობის გამო, მაგრამ ასე არ გამიზრდია. პირველ რიგში, გავიგე, რას ფიქრობენ ამ თემაზე. ოღონდ არ ვიცი, ამისთვის დავბრუნდე თუ დავურეკო? რჩევა მჭირდება. ამ ამბების შემდეგ ჩემი ტვინი თითქოს გაიყინა.
