ჩვენს დროში ახალგაზრდობა ვარდისფერი სათვალიდან სამყაროს ყურებას მიჩვეულია. გასაკვირი არცაა: ინტერნეტი, როგორც ოდესღაც ტელევიზია, გვიზიდავს თავისი დაპირებებით, გვაჩვენებს იმას, რისი დანახვაც გვინდა, აშიშვლებს ამა თუ იმ საგნის მხოლოდ ნათელ მხარეებს. სწორედ ამიტომ, თუ ადრე ბიჭები გვიან საღამომდე ეზოში ფეხბურთს თამაშობდნენ, სახლში მხოლოდ მულტფილმების საყურებლად მოდიოდნენ, ახლა დივნიდან ვერ ააყენებთ. მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა ყველა გაჯეტი ერთდროულად გამოირთვება.
გასაკვირი არც ეს არის. გასაკვირი სხვა რამ არის: როცა ცხოვრება გამოვლილი ზრდასრულები მზად არიან საკუთარი თავი მოატყუონ მძიმე ფიქრების მოსაშორებლად. რა საჭიროა ნერვიულობა საკრედიტო გადასახადების მოახლოებაზე ფიქრით, თუ შეგიძლიათ უყურო საყვარელი სერიალის ახალ სერიას პლანშეტზე? მაგალითად, რატომ უნდა მოვუსმინოთ ექიმს, რომელიც გირჩევთ სწორ კვებას, თუ შეგიძლიათ გამოაცხოთ რაღაც გემრიელი, რომელსაც რეკომენდაციას იუთუბი უწევს? ჩვეულებრივი ცხოვრება მოსაწყენი და უინტერესოა!
ვარდისფერი სათვალის მიღმა
როცა უცხოეთში სამუშაოდ მივდიოდი, ცუდი ფიქრებით დამძიმება არ მინდოდა. თანამემამულეების კომენტარების და უცხოეთში სამუშაოდ წასულ ადამიანებთან პირადი საუბრების შემდეგ გადავწყვიტე მთელი ნეგატივის მოშორება და მხოლოდ უკეთესის იმედად ყოფნა. რა თქმა უნდა, ყველა არ მპირდებოდა ოქროს მთებს და შრომის ნაკლებობას, მაგრამ უმეტესობა მათგანს არ მოუყოლია საშინელი ისტორიები, სადაც თითოეული ცენტი ოფლით და სისხლით მოიპოვება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, რა საჭირო იყო წასვლა?
ვცდილობ, პოზიტიური ადამიანი ვიყო. ვფიქრობ, ამის გარეშე ცხოვრება არ გამოვა. ქმარი და შვილები მორალურად ყოველთვის მხარს მიჭერდნენ. როცა ჩავედი და მივხვდი, რომ კარგი სამსახურის პოვნის შანსი არ მქონდა, მაინც ვაგრძელებდი გაღიმებას და შინაგანი მეს დამშვიდებას. ალბათ, თავად ბედმა გადაწყვიტა, რომ ჩემნაირ ადამიანს დახმარება სჭირდება: 3 თვიანი გაურკვეველი და რთული პერიოდის შემდეგ ვიპოვე კარგი ვარიანტი, რომელიც მაწყობდა.
ახალი სამსახური
ერთ მოხუც ქალს ვუვლიდი. საღ გონებაზე იყო, ჩაწოლილი არ იყო, მაგრამ ხშირად ძალას კარგავდა და, ალბათ, მარტოსული იყო. იყო დღეები, როცა ადგომას მასწრებდა, ყავას აკეთებდა და მაღვიძებდა, რომ ახალ დღეს კარგად შევხვედროდით. იყო დრო, როცა ნახევარი საათი კამათი მიწევდა, რომ ცოტა ხნით ქუჩაში გასულიყო, როგორც ამას მკურნალი ექიმი მოითხოვდა. აქ ამინდი არაფერ შუაშია, მენდეთ.
მასთან 6 წელი ვიმუშავე და კარგი მეგობრები გავხდით, როგორც მინიმუმ, კარგი ნაცნობები. დიახ, რთული იყო, რადგან სხვისი ხასიათი რთული რამაა, განსაკუთრებით ასაკში. თუმცა მარტოხელა ქალი, რომელმაც გათხოვებაზე უარი თქვა, არავინ მოძებნა და შვილები არ გააჩინა, არც ისე ცუდი და შეუვალი აღმოჩნდა. მაგალითად, ჩემი ცხოვრების, ოჯახის და კერძების შესახებ ამბავის მოსმენა ძალიან უყვარდა. კომპიუტერით მე, ჩემი ქმარი, შვილები და სენიორა ერთმანეთს ხშირად ვეხმიანებოდით და ეს ორმხრივი შეთანხმებით ხდებოდა, ყოველგვარი მლიქვნელობის გარეშე.
გარდაცვალებამდე რამდენიმე ათასი ნაღდი ფული მომცა, ისე უბრალოდ. თითქოს იცოდა, რომ მალე დამჭირდებოდა. უარი არ მითქვამს. რისთვის? თუ ადამიანს უნდა სიკეთის გაკეთება და ამის საშუალება აქვს, მომხრე ვარ. ზოგადად, ხალხთან კომუნიკაციისთვის არ ვიყავი ჩასული, ნამდვილად მჭირდებოდა ფინანსები ჩემი ოჯახის ცხოვრების პირობების გასაუმჯობესებლად. ვფიქრობ, კარგი დანამატი იყო შესანიშნავი ადამიანისგან, რისთვის ძალიან მადლობელი ვარ.
სახლში დაბრუნება
გასაკვირი არაა, რომ როცა სახლში წასასვლელად ვემზადებოდი, ძალიან მაღალ განწყობაზე ვიყავი. რამდენიმე დღე გამოვყავი, ქმარს და შვილებს საჩუქრები, ადგილობრივი საკვები და ტანსაცმელი ვუყიდე. უცხოეთში, ფასები ძალიან კარგია, როცა იცით, რას შეადაროთ. ვეჭვობდი, რომ სამშობლოში ვაუეფექტი არ მექნებოდა და ჩვენს მაღაზიებში ფასები არ გამაოცებდა. ინფლაცია, ვალუტის კურსის სიტუაცია და სხვა დანარჩენი. ხორცი ან თევზი ნამდვილად ძვირი ღირს, მაგრამ არ გვინდა სამწუხაროზე. ეს უკვე სხვა თემაა.
აი, დავბრუნდი სახლში, ოჯახში. ნაყიდი საჩუქრები დავარიგე, ნათესავებიც არ დამვიწყებია. რატომაც არა, რადგან ცოტა თანხის ჩამოტანა მოვახერხე. ჩემი ანგარიშით, უცხოეთში მუშაობა ძალიან წარმატებული იყო. ქმარიც უმუშევარი არ იჯდა: მუშაობდა, თავისი მხრიდან ფული შემოჰქონდა, ასევე ვცდილობდით, შვილები ძალიან არ გაგვენებივრებინა. ჩაცმულები, ნაჭამები, სხვებზე ცუდად არ არიან. სხვა დანარჩენი მოვა, პრინცები ხომ არ არიან.
ვარდისფერი სათვალის მიღმა
თანდათან საქმე იქამდე მივიდა, რომ ჩემი განწყობაც გაუარესდა. ერთი მხრივ, შეგუების პერიოდი. თბილი, ტურისტული ქვეყნიდან სახლში დაბრუნება, როცა გარეთ თოვლია და წვეთი მიწა არ ჩანს, სტრესია. არა, ვცდილობდი ცენტრში გასვლას, ხალხის ნახვას, პოზიტივის დაგროვებას, მაგრამ არ გამომდიოდა. უკმაყოფილო სახეები, მუდმივად სადღაც მიიჩქარიან. ვერ შევადარებ მოზომილ რიტმს, რომელსაც ბოლო წლებში მივეჩვიე.
კარგი, ამას არა უშავს. ადამიანი ყველაფერს ეგუება. ოღონდ სახლში ყველაფერი კარგად იყოს. აქ იმედგაცრუების მომენტი განვიცადე. ბავშვები გაიზარდნენ და მათ ჩემზე მეტად ჩემი ფინანსური საქმე აინტერესებდათ. მუდმივი თხოვნები ამა თუ იმ ნივთის შესაძენად, რაღაც უთქმელობა, წყენა. ამას არ ველოდი და ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ ჩემთვის ალმაცერად არ შემოეხედათ. თავის მხრივ, ქმარი სხვა მხრიდან მაწვებოდა. შვილები „ნორმალურად“ გაზარდა, ანუ მათ ნებას არ უნდა ავყოლოდი. ფული უაზროდ არ უნდა დამეხარჯა, არამედ ოჯახის ბიუჯეტში ჩამედო, ის კი, როგორც ოჯახის უფროსი, გონივრულად გაანაწილებდა.
რა გავაკეთო?
ჩემს სიტყვებზე, რომ მეც უნდა მივიღო მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება, თუ ასეა საქმე, მიამიტურად გაიღიმა და თვალი ჩამიკრა. „ძვირფასო, შენ რა გესმის. მე ხომ მამაკაცი ვარ“ – რაღაც ასე გამოიყურებოდა. რა თქმა უნდა, ნაღდი ფული ბალიშის ქვეშ არ დავმალე, მაგრამ სენიორას მოცემული ფული ჩემთვის შევინახე. თუმცა ქმრისთვის ესეც საკმარისი არ იყო. უკვე რემონტი დაიწყო, საცხოვრებლის შეცვლაზეც ფიქრობს. და რა სახსრებით გავაგრძელოთ ცხოვრება?
ყველაზე მეტად დედამთილმა გამაოცა. ჯერ კიდევ მაშინ, როცა ჩამოსვლის შემდეგ პირველად ვნახე, ჩუმად მკითხა, როდის ვაპირებ უკან დაბრუნებას, რადგან სხვა ქალები 10–15 წელი მუშაობენ. ვიფიქრე, რომ როგორც ჩანს ძალიან დაბერდა და ზრდილობა ცოტა დაავიწყდა. მის სიტყვებს ყურადღება არ მივაქციე. ახლა, როცა ჩემი ოჯახის რეაქციას ვხედავ, არ გამიკვირდება, თუ მომთხოვენ უკან დაბრუნებას. საქმე აქეთკენ მიდის. მაგრამ აღარ მინდა დაბრუნება, დავიღალე. თან, რამხელა შანსი არსებობს, რომ ისევ გამიმართლებს და კარგ სამსახურს ვიპოვი?!
ასეც ხდება, ცდილობ, გული არ გაიტეხო, და მომავლისკენ მხოლოდ კარგს ელოდები, და ისიც ხდება. შემდეგ ერთხელ მოდუნდები, სისუსტეს გამოიჩენ და ცხოვრება ზურგს შეგაქცევთ. მაგრამ არაფერია. მთავარია, არ იდარდოთ და პრინციპებს არ უღალატოთ. ასე ყველაფერი გამოსწორდება. როგორც მინიმუმ, ამის უნდა გვჯეროდეს, რადგან სხვა არაფერი გვრჩება.
