„სადღესასწაულო დღეებია, შეწყვიტე ლაგება და ისიამოვნე იმით, რაც გაქვს!“ ბევრი ადამიანი, რომლებიც გასული წლით დაიღალნენ, აღიარებენ, რომ არ აქვთ საკმარისი ძალა სამუშაოდ, სახლის რუტინისა და თვითგანვითარებისთვის. ყველას უნდა უბრალოდ დაჯდეს, გაერთოს და დრო მხიარულად გაატაროს. აბა როგორ, თუ ნერვული სისტემა ყოველწლიურად უფრო და უფრო იძაბება. ბევრი ახალი ამბავი, სოციალური ქსელები და სხვადასხვა აქტივობები შიგნიდან გვასუსტებს.
გვიწევს დროის ნაწილის გაწირვა, რომ ნორმალურ მდგომარეობას დავუბრუნდეთ, დავისვენოთ და მოვიპოვოთ ძალა ახალი მომავალი წლისთვის, რომელიც ასევე გვპირდება, რომ მარტივი არ იქნება. უფროსი თაობა წუწუნს უმატებს, მაგრამ ახალგაზრდებზე უფრო მტკიცედ დგანან. აი, ახალგაზრდობა. მოკლედ, თავადაც გესმით.
შეწყვიტე დალაგება
აი, ისევ ახალი წელი და ისევ იძულებული ვარ, ვიჩხუბო ქმართან ყველანაირ სისულელეზე. ერთხელ დავწერე, რომ ჩვენი ოჯახისთვის გასული ახალი წლის ზეიმი ჩხუბში და გაუგებრობაში გადაიზარდა. მაგრამ როგორღაც გარკვეულ შეთანხმებას მივაღწიეთ. ვფიქრობდი, მსგავსი რამ აღარ განმეორდებოდა, მაგრამ დედამთილს „მადლობა“, დამეხმარა. მის გარეშე, მისი მონაწილეობის გარეშე, ვერ გადავრჩებით!
ბოლო დრომდე ყველაფერი ძალიან კარგად იყო. დღესასწაულებისთვის ვემზადებოდი. ახლობლების მოწვევა გადავწყვიტე, მაღაზიებში დავდიოდი. უნდა ვთქვა, რომ ეს რუტინა სასიამოვნოდ ითვლება, მაგრამ მაინც დამღლელია. სანამ ქმარი მუშაობს, მინდოდა მისთვის სასიამოვნო განწყობა შევქმნა. ამ საკითხებში ხომ უვიცია და მისი მამრობითი ფანტაზია გაქუცული ნაძვის ხის ყიდვა გარდა სხვა არაფერს ყოფნის.
სწორედ ამიტომ, ვაღიარებ, მხოლოდ ერთი დღე დავუთმე სახლის დალაგებას. ყურადღება უფრო წვრილმანებს მივაქციე. ჩვენი მეგობრები უნდა მოსულიყვნენ. ეს ხომ არის ბევრი გასარეცხი ჭურჭელი, წვიმა, კონფიტი და სხვა წვრილმანი. თავიდან დალაგება მომიწევს, რატომ გავისარჯო ზედმეტად? არა, ფეთხუმი არ ვარ, უბრალოდ საღად ვმსჯელობ. არ მინდა ზედმეტად დავიტვირთო მაშინ, როცა თავად უფალმა გვიბრძანა დასვენება.
გარდა ამისა, ჩემი მეუღლე ჩემი სისუფთავის ერთადერთი რადარია: მან უნდა გადაწყვიტოს ცუდად ვალაგებ თუ არა. სამსახურის შემდეგ თვალები დაბინდული არ აქვს. მაშინ რა საჭიროა სხვებს მოვუსმინო? ასე ვფიქრობდი, სანამ ერთხელ დედამთილი არ გვესტუმრა. აქამდე მასთან კონფლიქტი არ მქონია. სწორედ ამიტომ, მისი სტუმრობა არ მძაბავს. როგორც მინიმუმ, აქამდე ასე იყო.
იმ დღეს კარგ ხასიათზე იყო. ტორტის ნაჭერი მივართვი, საუკეთესო ჩაი, რაც მქონდა, ავუდუღე. მოკლედ, სიყვარულით და ყურადღებით დავხვდი. ვერც კი შევამჩნიე, რომ ბინაში აქეთ–იქით დადიოდა. არ დავინტერესებულვარ. ვიფიქრე, იქნებ ნერვიულობს ან ტუალეტში გასვლა უნდა. მაგრამ მეორე დღეს ყველაფერს ნათელი გახდა.
როგორ გავიგე? მარტივად. ისევ მესტუმრა, გაუფრთხილებლად, რაღაც საწმენდი საშუალებებით, ხელთათმანით და სრული თავდაჯერებულობით, რომ ველოდი. ჩემს ბინაში წესრიგი არ მოეწონა და გადაწყვიტა თავად დაალაგოს. თავისი ძალებით, თავისი საყოფაცხოვრებო ქიმიით. „მე ყურადღება არ უნდა მიმექცია, ჩემი საქმისთვის მიმეხედა“. სადღაც 1,5 საათში მთელ ბინას დააწკრიალებდა, როგორც უნდა იყოს სადღესასწაულოდ.
თავიდან ვერც მივხვდი. მეგონა, რაღაც ხუმრობა იყო ან დაცინვა. თითქოს, დედამთილმა გადაწყვიტა მაჩვენოს, რომ ბინძური ვარ, რომ ახლა წავა და დამიტოვებს თავის ყუთს, რომ მაჩვენოს, რომ ამ შენიშვნისთვის ნახევარი ქალაქი გამოიარა, ოღონდ კი დივანზე არ წამოვწოლილიყავი. მაგრამ არა, ნამდვილად გამოიცვალა, თავზე ძველი შარფი გაიკეთა და საქმეს შეუდგა. მე უბრალოდ უნდა მეყურებინა ან საჭმელი მომემზადებინა, არც ვიცი.
გასაკვირი არაა, რომ ჩემი მხრიდან პროტესტი გამოვხატე. გავბრაზდი, ვყვიროდი, თუმცა ნერვების მოთოკვას ვცდილობდი. შემდეგ დავიწყე მისი დარწმუნება, რომ ოთახში შესულიყო, მე კი დილით ჭამის შემდეგ დატოვებულ გასარეცხ თეფშებს და ჭურჭელს გავრეცხავდი. არ მოეწონა, რომ აივანზე გავიტანეთ უსარგებლო ნივთები იმისთვის, რომ ოთახში ადგილი გათავისუფლებულიყო. და მორჩა, წარმოიდგინეთ. სხვა არაფერი ჰქონდა, რაზეც დაიჩივლებდა.
მაგრამ თითქოს არ მისმენდა. შვაბრას ძებნა დაუწყო, ვერ ნახა და წუწუნი დაიწყო, რომ არ ესმის, როგორ არ არის სახლში შვაბრა. არც ვიცი, რის გაკეთებს აპირებდა: სახლში 2 მტვერსასრუტია. ერთი ჩვეულებრივი, ერთი ავტომატური, რომელიც თავისით დადის. როგორც ჩანს, რობოტი ტექნიკა მისი თაობის ადამიანებზე შთაბეჭდილებას ვერ ახდენს. თუ გარეცხვაა მხოლოდ ხელებით, კოჟრების გაჩენამდე.
როცა მეუღლე სამსახურიდან დაბრუნდა და დაგვინახა გაბრაზებულები, ოთახის სხვადასხვა კუთხეში მჯდარი, ძალიან გაუკვირდა. ჯერ დედას მოუსმინა, შემდეგ მე. საინტერესოა, რომ სახლში მოვიდა საშუალო ზომის ცოცხალი ნაძვის ხით ხელში. ეს ხომ გესმით, წიწვებია მთელ სახლში. დედამთილს რეაქცია არ ჰქონია, თუმცა მეც ვიცი, რომ შემდეგ ყველა ოთახი უნდა გაწმინდო, მათ შორის სამზარეულო და სააბაზანო. ეს იცით, სხვა საქმეა.
დედამთილის წასვლის შემდეგ ქმარმა საყვედური მითხრა და მეჩხუბა, რომ აქამდე მარტივი დღე მქონდა. თავხედი ვარ, რადგან მოხუც ქალს ვაწყენინე. შემეძლო გავჩუმებულიყავი და ჩემი საქმისთვის მიმეხედა. მათ ოჯახში ყოველთვის ასე იყო მიღებული. დედა ალაგებს, მამა ტელევიზორს უყურებს, და ეს ნორმალურია. მე კი აღზრდა და გაგება მაკლია, რომ კონფლიქტის შეჩერება შევძლო.
ანუ დედამთილი მოვიდა ჩვენს სახლში, რომლის იპოთეკურ სესხს დღემდე ვიხდით. ამ მხრივ მისი ვალდებული არ ვარ. გაუფრთხილებლად მოვიდა და როგორც დიასახლისს მაწყენინა. ბოდიშის მოხდის ნაცვლად დამნაშავედ გამომიყვანა. რაში? აი, ასეთი დღესასწაული მაქვს. სიტუაცია კი არა, საგიჟეთი. ხალისი დავკარგე, ქმართან ერთად რაიმეს აღნიშვნის სურვილი არ მაქვს. როგორ უნდა მოახერხო სულელური კონფლიქტი სწორედ ამ დღეებში. ვეცდები ნორმალურად მოვიქცე, მაგრამ მხოლოდ სტუმრებისთვის და საკუთარი ნერვებისთვის. 2 კვირის შემდეგ ამ თემაზე ქმარს ისევ დაველაპარაკები. ესეც ახალი წელი და ახალი საჩუქრები.
