სამწუხაროდ, სიბერე შეუმჩნევლად მოდის. ჯერ ჯანმრთელობის ჩივილები ჩნდება, მსოფლმხედველობა იცვლება, აპათია ჩნდება. მოხუცები ყველაფერზე ჩივიან და ვერაფერს გახდებით: ასაკოვან ცხოველებსაც მსგავსი სიმპტომები აქვთ. ასეთია ჩვენი ბუნება. რაც შეეხება შვილებს, ადამიანებს, რომლებმაც უნდა მოგვაწოდონ ცნობილი ჭიქა წყალი? ერთგვარი უფასო მომვლელი საკუთარი ცხოვრების, ოცნების და ამბიციის გარეშე? პრაქტიკა აჩვენებს, რომ უმეტესობა მათგანი თავის საქმეს აგრძელებს, მშობლებს იშვიათად სტუმრობს. რა უნდა ქნათ, ეს არის ცხოვრება.
ვინ უნდა იზრუნოს მოხუცებზე, თუ პენსია საკმარისი არაა, ხოლო მაღაზიაში და აფთიაქში გასვლა დიდ ძალისხმევას მოითხოვს? მოხუცებზე ზრუნვა რთული საქმეა, რაც არ უნდა ვთქვათ. ყველა შრომა კი ანაზღაურებადი უნდა იყოს. ვინ იზრუნებს უფროს თაობაზე?
უფასო მომვლელი
ჩემნაირ მოხუც ქალს დიდად არაფერი უნდა. ძნელია გაცნობიერება, რომ ამიერიდან ცხოვრებაში ყველაფერი უფრო და უფრო გაუარესდება. ნელ–ნელა ძალა გაქრება, შემდეგ ჯანმრთელობა გიმტყუნებს, ასევე ნელ–ნელა. უკვე ცუდად მესმის, ცუდად ვხედავ, სათვალითაც. უნდა წავიდე, დიოპტრია შევიმოწმო, მაგრამ როგორ არ მინდა ექიმთან მისვლა. ალბათ, რაღაც დაავადებას იპოვიან. დიახ, ახალგაზრდობაში მსგავსი არაფერი მქონდა და ამას არ ვაფასებდი.
ადრე, 30 წლის ასაკშიც ზღვა ენერგია მქონდა. ახლა ხშირად მესმის 30 წლის „მოხუცების“ ჩივილი, რომ მუდმივი ჯდომისგან ზურგის ტკივილი აწუხებთ, კბილები უფუჭდებათ, ძალა არაფერზე ყოფნით. ღმერთო, რა მოგივათ 50 წლისას?! ალბათ, უკვე იყიდეთ პროთეზი და სმენის აპარატი, ყოველი შემთხვევისთვის?! ეს ფრაზა არ მიყვარს, მაგრამ ჩემს დროს ყველაფერი სხვაგვარად იყო. ვერ წარმომიდგენია, როგორი შეიძლება ყოფილიყო, რომ არ გვეშრომა თოხარიკი ცხენივით. ალბათ, ტელეფონში ვისხდებოდით და დროდადრო გარეთ გავიდოდით. კაფეშიც წავიდოდით.
ზუსტად ასეთია ჩემი ქალიშვილი. ახალგაზრდა, მაგრამ განწყობა არასდროს აქვს. მე წავიყვანე გერმანიაში სამუშაოდ. თავად 20 წელზე მეტი ხნის წინ წავედი. ვიპოვე კარგი ადგილი, ვიშოვე ფული, დავბრუნდი. ხელი მოვკიდე ქალიშვილს, რომელიც ცხოვრებაში ადგილს ვერ პოულობდა. ერთ წარმოებაში ერთად მუშაობა დავიწყეთ. თინამ საქმრო იპოვა და ახლა კარგ ბინაში ცხოვრობენ და თავს შესანიშნავად გრძნობენ. როგორც მინიმუმ, ასე უნდა იყოს. რა აკლიათ?
მაგრამ არა, როდესაც არ უნდა დავურეკო, ყოველთვის უკმაყოფილო ხმა აქვს. თითქოს მარათონი გაირბინა. ჩემთან ლაპარაკის სურვილი არ აქვს. ბევრს მუშაობს. კვირა დღე? ზოგჯერ სიძესთან ლაპარაკი მიწევს ახალი ამბების გასაგებად, რადგან ქალიშვილს ამის სურვილი არ აქვს. გერმანელი ახალ ამბებს სიამოვნებით მიზიარებს. ეს კარგია? ვთვლი, რომ არასწორია.
სწორედ ამიტომ, დაახლოებით 6 თვის წინ მეზობელს შევუთანხმდი, რომ ჩემთან მოვიდოდა და საოჯახო საქმეებში ცოტათი დამეხმარებოდა. წინა სამსახურიდან ფული დამრჩა, არაფერზე მჭირდება. თამილა ძალიან კარგი გოგოა, მშვიდი, მოკრძალებული. სტუმრად მოდის, ზოგჯერ ალაგებს, ჭურჭელს რეცხავს. მძიმე საქმეს არ ვავალებ: თავად შემიძლია გავუმკლავდე, თუ საჭიროა. ცოცხალი ურთიერთობა და ახალგაზრდის დახმარება ყოველთვის გამოსადეგია. უფასო მომვლელი არაა, მაგრამ მეხმარება.
როდესაც ქალიშვილმა ამის შესახებ გაიგო, როგორც ყოველთვის, მოთქმა დაიწყო, თითქოს, იქნებ ქურდია და სურს ნახოს, სად ვინახავ ჩემს ევროს? თამილას ვიცნობ, ასეთი არაა. მე შევთავაზე დამხმარებოდა და დამთანხმდა. ასე მოიქცევა ქურდი? რა თქმა უნდა, არა. თინამ მოითხოვა, ანგარიში ჩავაბარო, თუ რამდენს ვუხდი თამილას, როდის და რა დახმარებისთვის. თითქოს ქალიშვილს ეს ეხება. ასეთი მყავს, მძიმე ხასიათით.
თამილა სოფლიდან არის. როგორღაც ისწავლა და უკეთესი ცხოვრებისთვის ქალაქში გადმოვიდა. ამ მხრივ ჩემს თავს მახსენებს. მეც ხომ მშობლიური ქალაქიდან ჩამოვედი, რომ რაღაც შესაძლებლობა მაინც მქონოდა. მშობლებს ეხმარება, ფულს უგზავნის. გარდა ამისა, მუშაობს და ერთხელაც არ დამინახავს ახალგაზრდა ბიჭთან ერთად. ალბათ, თავი სხვა საზრუნავით აქვს დაკავებული. ვფიქრობ, მის ასაკში დაქორწინება სწორი იქნება. მაგალითად, ჩემმა თინამ გერმანელი საქმრო საკმაოდ სწრაფად იპოვა.
ცოტა ხნის წინ სადარბაზოდან ქუჩაში წარუმატებლად გავედი, წავიქეცი და ფეხის თითი მოვიტეხე. რამდენიმე დღე სახლში ჯდომა და კედლებზე მიყრდნობილი მოძრაობა მომიწია. კარგია, რომ თამილასთან დარეკვა შევძელი და დანარჩენზე მან იზრუნა. საჭმელი გამიკეთა, ექიმი გამოიძახა, რამდენიმე საათი ჩემთან იჯდა. იმდენად არ მტკიოდა, რამდენადაც გავაცნობიერე, რომ უკვე მოხუცი ვარ. ამ შემთხვევამ მე და თამილა უფრო დაგვაახლოვა, ერთმანეთის მიმართ სიმპათია გაიზარდა.
თინამ ამ შემთხვევის შესახებ გაიგო და ძალიან ანერვიულდა. გვადანაშაულებს, რომ ამ უფასო მომვლელს ჩემი ბინა უნდა. საქმე იქამდე მივიდა, რომ საუბრისას ისე კიოდა, რომ გერმანელი ქმარი მის დამშვიდებას ცდილობდა. სიძე საკმაოდ მშვიდი ადამიანია. ცოტა შემრცხვა კიდეც: ქალიშვილი გაუგებარ ენაზე უყვირის დედას, რომელიც ათასობით კილომეტრის მოშორებით ცხოვრობს. რატომ უნდა ვიმართლო თავი?
დაბრუნების შემდეგ მოვასწარი ბინის გარემონტება, მეუღლის უკანასკნელ გზაზე გაცილება, სამშობლოში თავის დამკვიდრება. ვიცი, რომ არ ვარ უჩვეულო პენსიონერი, რომელიც ყოველთვე თეთრებს ითვლის. არ ვიპრანჭები, რესტორნებში არ დავდივარ, უბრალოდ არ მჭირდება. სამაგიეროდ, ხვალინდელ დღეში ფინანსურად იმედიანად ვარ. მხოლოდ ერთი რამ მაკლია, ადამიანური ურთიერთობა.
მეგობრები არ მყავს, ქალიშვილი სხვა ქვეყანაში ცხოვრობს, თავისი საქმით დაკავებულია და ჩემს ადამიანურ მოთხოვნილებებზე არ ზრუნავს. დაე, ასე იყოს. მაგრამ რატომ წყვეტს, რომ მისი მოვალე ვარ? დავუშვათ, ხვალ აღარ ვიყო. მერე? დარწმუნებული არ ვარ, რომ ამის გამო ბილეთს იყიდის და ჩამოვა. მხოლოდ მემკვიდრეობა აღელვებს. აქ არ იცხოვრებს, 100 %–ით ვიცი. უბრალოდ უძრავ ქონებას გაყიდის, ფულს აიღებს და ჩემს სახელს დაივიწყებს.
რა მოხდება, თუ დავეხმარები საბრალო გოგონას, რომელიც აქ და ახლა თითქმის უფასოდ მეხმარება? ნუთუ ეს დაფარავს ჩემი ცოდვების ნახევარს უფლის წინაშე? ვფიქრობ, კეთილი საქმე, თან ჩემს ასაკში, ზედმეტი არაა. გარდა ამისა, თავად დაფიქრდით, რა საჩუქარი იქნება მისთვის ამ ცხოვრებაში! ოჯახის შექმნას და თავისთვის ცხოვრებას შეძლებს. თინას ეს ყველაფერი უკვე აქვს, მაგრამ მაინც მეტი უნდა. რისთვის? ყველა ფულს ვერ იშოვი!
რა თქმა უნდა, ჯერ სიკვდილს არ ვაპირებ, მაგრამ თინას ჩემდამი დამოკიდებულების და ცხოვრებაში ჩემი გაგების გათვალისწინებით, შესაძლო ვარიანტს არ გამოვრიცხავ. რა უნდა გავაკეთო, თუ სხვისი ბავშვი უფრო ახლობელია, ვიდრე საკუთარი? უფასო მომვლელი უფრო მეტად მაფასებს, ვიდრე ქალიშვილი! გვარს და ნათესაობას კი არ უნდა შეხედო, არამედ პატივისცემას და ადამიანურ ურთიერთობას. ვფიქრობ, ეს მთავარია.
