ადამიანი ისეა მოწყობილი, რომ სხვადასხვა სიტუაციაში განსხვავებულად იქცევა. ზოგადად, ადამიანი სხვადასხვა სიტუაციაში შესაბამისად უნდა მოიქცეს. ისტორიულად, ეს ჩვენი, როგორც სახეობის კეთილდღეობის გასაღები იყო. სწორედ ამიტომ, არაფერია გასაკვირი, რომ ვიღაცას მოსწონს იყოს მორჩილი, მოქნილი, სადღაც თვინიერი. სხვას ამის გაკეთება არ შეუძლია და თავისი ხაზის დაცვას ნებისმიერ ფასად ცდილობს. რა თქმა უნდა, გონიერების ფარგლებში.
მაგალითად, ოჯახი ავიღოთ. ზოგიერთ წყვილში ყველაფერი ქმარზე დამოკიდებულია. მან უნდა მოაგვაროს ნებისმიერი სიტუაცია, იპოვოს გამოსავალი რთულ მდგომარეობაში. ამასთან ცოლი ხშირად თვალს ხუჭავს მის ნაკლოვანებებზე. ასე ცხოვრობდნენ საუკუნეების განმავლობაში, მაგრამ დღეს მსგავსი ურთიერთობა ყველას არ მოსწონს. წყვილები ხშირად იყოფენ უფლებებს და მოვალეობებს, ერთმანეთში კამათობენ, თუ საჭიროა. სკანდალსაც აწყობენ. ზოგს ასეთი ქცევის მოდელი უფრო აწყობს. ჩვენი გასაკიცხი არ არიან, ასეა?
ადამიანი სხვადასხვა სიტუაციაში
როდესაც პირველად გავიცანი იანა, ჩემი ყოფილი რძალი, ნორმალურად ვეპყრობოდი. აზრად არ მომსვლია მისი გაკრიტიკება, თუმცა სხვა დედამთილები ასე იქცევიან. უკვე დღის ბოლოს მივხვდი, რომ ის და ჩემი ვაჟი დიდხანს ერთად ვერ იქნებიან. როგორ მივხვდი? მასთან ურთიერთობის და დაკვირვების შემდეგ საბოლოოდ დავრწმუნდი, როგორი ადამიანია. ასეც მოხდა, ერთად ცხოვრება არ გამოუვიდათ.
ჩემი მეუღლე, ნათელში იყოს მისი სული, ყოველთვის ჩვენი ოჯახის უფროსი იყო. მე დიასახლისის და ლადოს, ჩვენი ერთადერთი ვაჟის, დედის როლი მქონდა. თავიდანვე ასე ვცხოვრობდით: ქმარი მუშაობს და ოჯახს არჩენს. მე, ცოლი, შვილს ვუვლი და ვზრუნავ, რომ სახლში ყველაფერი კარგად და მშვიდად იყოს. ასე ცხოვრობდნენ ჩემი მშობლები და მათი მშობლები. ვთვლი, რომ ოჯახურ ყოფაში უკეთესი არაფერია. მამაკაცი მამაკაცად უნდა დარჩეს, ქალი – ქალად.
იანა სულ სხვა ადამიანად მომეჩვენა. თავისი მოკლე კაბა სულ არ რცხვენოდა. გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, ზოგჯერ ლადოს სიტყვას აწყვეტინებდა. კარგი, ვიფიქრე, რომ მომეჩვენა. იქნებ, ნერვიულობს და მოგვიანებით გამოსწორდეს, თავი გამოავლინოს სწორი მხრიდან. მაგრამ არა. მისი ქცევა უცვლელი დარჩა და მაშინ მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ თუ ჩემი რძალი გახდებოდა, ქალიშვილს არ დავუძახებდი. რა ქალიშვილია, რომელსაც უფრო შეეფერება სიტყვა „თავხედი“?
ჩემდა გასაოცრად, ვაჟს მასში ყველაფერი მოსწონდა. გარკვეული პერიოდი ერთმანეთს ხვდებოდნენ და ახლა ერთად ცხოვრება გადაწყვიტეს. წელიწადნახევრიანი თანაცხოვრების შემდეგ გავიგე ახალი ამბავი, რომლის მოსმენაც არ მინდოდა: „დედა, დაქორწინება გადავწყვიტეთ“. მომიწია თავის მოჩვენება, რომ ყველაფერი რიგზეა, რომ თანახმა ვარ და მიხარია ჩემი ვაჟის ბედი. ცერემონიის გახსენება არც მინდა. უნდა გენახათ, რა ეცვა ჩემს რძალს. ასეთ კაბაში ხალხი სხვა ადგილას დადის და არა საკუთარ ქორწილში.
შემდეგ ყველაფერი ჩვეულებრივად წარიმართა: 1 წლის შემდეგ ბავშვი გაუჩნდათ, ანრი. საოცარი ბავშვია, სამწუხაროა, რომ მისი ცხოვრება ადრეული ბავშვობიდან ისე არ წარიმართა, როგორც უნდა ყოფილიყო. რას ვგულისხმობ? რა თქმა უნდა, განქორწინებას. როცა ლადო მიხვდა, რომ მათ ოჯახს ფული არ ყოფნის, სხვა ქალაქში წავიდა სამუშაოდ. სამუდამოდ გადასვლა არ უნდოდა, მაგრამ ბავშვის საფენებისა და საჭმლისთვის ფული იყო საჭირო. აი, ინიციატივის ხელში აღება გადაწყვიტა.
რა თქმა უნდა, რძალთან დავდიოდი. ბებია ვარ, შვილიშვილის ნახვის უფლება მაქვს. ჩემი ვაჟის ცოლის დახმარებაც არ მეზარებოდა. დიახ, იანა არასდროს მომწონდა, მაგრამ ქალური გადმოსახედიდან მეცოდებოდა. თუმცა მისი ლაპარაკის მოსმენა ნამდვილი გამოცდა იყო. თითქმის არაფერი მოსწონდა. ის, რომ ლადო სხვა ქალაქში სამუშაოდ წავიდა, თუმცა წინააღმდეგი არ იყო. ის, რომ ლადო არ უსმენს, როცა ამის შესახებ ეუბნება. ისიც აკმაყოფილებდა, რომ სანამ ფეხზე არ დადგნენ, ყველაფერი აკლდათ. მთავარია, ყველა ერთად იყოს. რა სისულელეა, ღმერთო ჩემო.
არ გამკვირვებია, როცა ერთხელ ვაჟმა დამირეკა და მითხრა, რომ ის და იანა განქორწინებას აპირებენ. აბა როგორ? იცხოვრო ცოლთან, რომელსაც მხოლოდ კამათი შეუძლია, არ გისმენს და იგონებს მიზეზებს, რომ აურზაური ატეხოს. საერთოდ, როგორ შეიძლებოდა მასთან ერთად ოჯახის შექმნა? საერთოდ უნდოდა შვილიშვილის საბავშვო ბაღში გაგზავნა და სამსახურში გასვლა. წარმოიდგინეთ? ეს როგორ? სამწუხაროა, რომ ანრი დედასთან დატოვეს. ზოგჯერ ძალიან მენატრება.
შვილმა, როგორც მამაკაცს შეეფერება, ბინა და ნივთების უმეტესობა ყოფილ ცოლს და შვილს დაუტოვა. მხოლოდ პირადი ტანსაცმელი და რაღაც წვრილმანი წამოიღო. მისი გამხნევება მინდოდა, მაგრამ თავადაც საკმაოდ ხალისიანად გამოიყურებოდა. მალე მიზეზს მივხვდი. უკვე სხვა ქალი ჰყავდა შერჩეული, ლიანა. ეს გოგო თავიდანვე მომეწონა. თვინიერი, ბუნებრივი, ტონა კოსმეტიკის გარეშე და მოკრძალებული ღიმილით. ავტირდი კიდეც, როცა ლადოსთან ერთად დავინახე.
მალე დაქორწინდნენ. საკუთარი ცხოვრება დაიწყეს. ვაჟი მუშაობს, ქალიშვილი, რადგან ლიანას ქალიშვილს ვეძახი, სახლს უვლის, დიასახლისობს. ყველაფერი კარგად აქვთ. სამწუხაროდ, ლადო ციდან ვარსკვლავებს არ წყვეტს, მაგრამ მალე დაწინაურებას ჰპირდებიან. ესეც მიხარია: წყალი ქვას სწრაფად ვერ ხვრეტს. მთავარია, არ იჩქარო, მომავალს თავდაჯერებულად შეხედო და ყველაფერი გამოვა, დარწმუნებული ვარ. ადამიანს სხვადასხვა სიტუაციაში შეუძლია თავის აღმოჩენა.
სხვა რამ მწყინს. სანამ ჩემი ვაჟი ხარივით ხნავს, ოჯახს ქმნის და ყოფილ ცოლს ალიმენტს უხდის, ის ჭრიჭინასავით იქცევა. ცოტა ხნის წინ შვილიშვილთან ერთად დავინახე. დალაპარაკებაც მოვახერხეთ. თავს შესანიშნავად გრძნობს. ახალი ნივთები იყიდა, ანრისაც მოდურად ეცვა. კოსტიუმში, სათვალეში. რაში სჭირდება ამ ასაკის ბავშვს ეს ყველაფერი? ჩემს კითხვაზე, საიდან ეს ყველაფერი, თავხედური ღიმილით მიპასუხა, გამოვიმუშავე!
მეც სიტყვა ჯიბეში არ მომიძებნია და ვკითხე, ნუთუ ეს ჩემი ლადო უხდის იმდენ ალიმენტს, რომ შუადღის 3 საათზე შვილთან ერთად ისე სეირნობს, თითქოს არაფერი მომხდარა? უბრალოდ ჩაიცინა და მითხრა, როგორ გაიარა რამდენიმე კურსი და რომ ახლა ფინანსურად დამოუკიდებლად გრძნობს თავს. ყბედობს, იტყუება, ხომ ვხედავ. ვიცით, სად შეუძლია მისი ასაკის ქალს ფულის შოვნა. თავიდანვე გასაგები იყო. მხოლოდ შვილიშვილი მეცოდება. რისი ყურება არ მოუწევს, სანამ გაიზრდება. ამაზე ფიქრიც არ მინდა, მაგრამ რა უნდა გავაკეთო. შვილი დედასთან უნდა იყოს, კანონი ასეთია. საწყენია, რომ ჩვენს დროში დედები უფრო უარესად იქცევიან, ვიდრე… ღმერთო მაპატიე!
