ღმერთმა დაგიფაროთ ისეთი დედამთილისგან, როგორიც მე მყავს. 8 წელი გავიდა, რაც ერთი ოჯახი გავხდით, მე კი დღემდე ვერ ვეგუები, რომ მე და ამ ადამიანთან სხვადასხვა გზა გვაქვს და უმჯობესია არ გადავკვეთოთ. ქმარი წელსაც დაჟინებით ითხოვს, რომ შობას მთელი ოჯახი ერთად შევხვდეთ. რა არის შობის ღამე? დღესასწაული, რომლის სიხარულს ახლობლებს და ოჯახს უზიარებთ. კარგად მახსოვს გასული წელი და როგორ მეყო მოთმინება მხოლოდ პირველ დღეს. მეორე დღეს აღარ მივსულვართ.
მეუღლეს ისე ძალიან ვეჩხუბე, რომ მოგვიანებით ძლივს შევრიგდით. ვიფიქრე, რომ დავშორდებოდით. 1 წელიც არ გავიდა, რომ იმ დღესასწაულზე მოგონებები ნელ–ნელა გაქრა და ჩემი საყვარელი მეუღლე ისევ თავისას გაიძახის: „ მოდი, შობას დედასთან შევხვდეთ, გემრიელად ამზადებს“. მეგონა, მოვკლავდი, როცა ამის შესახებ შემომთავაზა. თავად განსაჯეთ, საშინელი ისტორია არაა, მაგრამ ნამდვილად არც სასიამოვნო.
რა არის შობის ღამე და რატომ აღარ მინდა დედამთილთან ერთად აღნიშვნა
პირველად დაქორწინებული არ ვარ და ვიცი, რომ დედამთილი პანდორას ყუთია. პირველ შემთხვევაში, ყველაფერი გასაგები იყო: ყოფილი ქმრის დედას ერთადერთი ვაჟი ჰყავდა და მისი გაშვება არ სურდა. სიტყვაზე, ეს ჩვენი დაშორების ერთ–ერთი მიზეზი იყო. ბანალური, მაგრამ ძალიან გასაგები შემთხვევაა.
ჩემს წინა ქორწინებაში დედამთილთან სულ სხვა სიტუაცია მქონდა. საქმე ადვილად იქნებოდა, ისტერიკა ან ბოროტი რომ ყოფილიყო, რადგან ასეთი ხალხის მოთოკვას ადვილად ვახერხებ და საზღვრებს წარმატებით ვადგენ. მაგრამ სანდროს დედა სულ სხვა ტიპის ქალია.
ცბიერი, რბილი და ქალური, თითქოს წყალია: ნათქვამზე ვერ დაიჭერ და ვერაფერში ბრალს ვერ დადებ. თითქოს მელაა, გულწრფელად. ნათესავებისთვის ღვთიური ანგელოზი და საუკეთესო დიასახლისია. ჩემთვის ფარისეველი და საზიზღარი ადამიანია, რომელსაც უყვარს გვერდში ჩარტყმა, სანამ არავინ უყურებს.
იმ ადამიანთაგანია, რომელიც კომპლიმენტებს ამბობს, რომ გული გატკინოს. მაგალითად, რომ ძალიან მიხდება მაკიაჟი, რადგან მის გარეშე დაღლილად გამოვიყურები.
მახსოვს, რომ ერთ დილით პროდუქტები ავუტანეთ. თავის მოწესრიგებაც ვერ მოვასწარი. ქალბატონმა მარინამ შემომხედა და შეიცხადა: „ოჰ, ნათია, რა მრგვალი სახე გაქვს, ალბათ, დიდხანს გეძინა?“ თან ეს უდანაშაულო ხუმრობის სახით თქვა, თითქოს ნამდვილად სასაცილო იყო.
უდანაშაულო კომპლიმენტები
გაცნობის დღეს, როცა სანდრომ ხელი მთხოვა, ვკითხე, რას გრძნობდა, ბედნიერი იყო თუ არა შვილის გადაწყვეტილებით? ამაზე მიპასუხა: „რა თქმა უნდა, მიხარია! ახლა აღარ ივლის ბარებსა და კლუბებში“. არადა მსგავსი რამ არასდროს შემინიშნავს. დიახ, ჩვენ, როგორც სოციალურად აქტიური ხალხი, მეგობრებს ვხვდებით, დღესასწაულებს აღვნიშნავთ, კარგ ბარში დავდივართ. ყველაფერი წესიერების ფარგლებში, ექსცესების გარეშე.
როგორც ჩანს, ძალიან არ მოეწონა, რომ შვილმა ოჯახში მოიყვანა რჩეული, მასთან კონსულტანციის გარეშე. ვთვლი, რომ ეს ნორმალურია. ნიშნობის დღეს ჩემი მეუღლე 33 წლის იყო და უკვე დიდი ხანია ყველა გადაწყვეტილებას დამოუკიდებლად იღებდა.
ასე გავუძელი უტაქტო დედამთილს მთელი 8 წელიწადი. ყოველი მისი კომენტარი ნემსივით მერჭობოდა. ამასთან, ქმარი გულწრფელად გაოცებული იყო და ვერ ხვდებოდა, რა ურთიერთობა ჰქონდა დედამისს ჩემს მიმართ სინამდვილეში: „რას ამბობ, უყვარხარ. სულ კომპლიმენტს გეუბნება“. აბა რა, ვიცი ამ კომპლიმენტების შესახებ. ალბათ, საქმე მის ფსიქოლოგიაშია: მამაკაცი ვერ ხვდება, რამდენად ცბიერი და ფრთხილი შეიძლება იყოს ქალი.
გასულ წელს, შობის ღამეს ჩემი მოთმინება გასკდა. როგორც წინა წლებში, სანდროს ოჯახთან ერთად აღსანიშნავად წავედით. რა თქმა უნდა, ჩემს ნათესავებთან წასვლა შეგვეძლო, მაგრამ არის პრობლემა: დედ–მამა განქორწინებულია, პატარა ოჯახი გვაქვს და დღესასწაულებებზე არ ვიკრიბებით ისე, როგორც ეს მეგობრულ და ძლიერ ოჯახებში მიღებულია. სანდროს დიდი ოჯახი აქვს, მარტო ოთხი ბიძა და დეიდა ჰყავს.
რა არის შობის ღამე?
მისი ოჯახისთვის შობის ღამე განსაკუთრებული დროა, რადგან მორწმუნეები არიან. წლიდან წლამდე შობის ტრადიციას პატივს სცემენ. მაგალითად, ყოველთვის ორ დღეს აღნიშნავენ, წესის მიხედვით: პირველ დღეს (წმინდა საღამოს) სამარხვო სუფრას შლიან, ხოლო უკვე შობის დღესასწაულზე – ხორციანს. პირველ ვარსკვლავზე სხდებიან, სანთელს ანთებენ, როგორც მიღებულია. გულწრფელად, ძალიან მომწონს, რომ ინახავენ ცოდნას იმის შესახებ, რა არის შობის წინა დღე და როგორ უნდა შეხვდე შობას სწორად. მაგრამ წლიდან წლამდე ხდება ერთი უცნაური რამ, რომელიც მოსვენებას არ მაძლევს.
ყველა ოჯახში დღესასწაული დღესასწაულია. ყველა ლაპარაკობს საოჯახო საქმეებზე, ახალ ამბებს, ამქვეყნად ნებისმიერ თემაზე. აი, ამ ოჯახში მხოლოდ იმაზე, თუ რა გემრიელი ტოლმა გააკეთა დედამთილმა. მხოლოდ ტოლმაზე, გულწრფელად: როგორ მოამზადა წელს, რომელი რეცეპტი გამოიყენა. რეცეპტი კი ყოველ წელს ერთი და იგივეა: შობის წინა საღამოს ბრინჯით და ოსპით აკეთებს, მეორე დღეს – ხორცით. ღმერთმა არ ქნას და დედამთილის ტოლმა არ შეაქო, მაშინვე ალმაცერად გამოგხედავს!
მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში არასდროს მისწავლია იმდენი ფაქტი ტოლმაზე, რამდენიც ამ ოჯახურ შეკრებებზე. ვსხედვართ, ვჭამთ და ის არ მთავრდება. ყველასთვის საკმარისია, მეორე დღისთვის კიდევ რჩება.
ბოლოს, ვიცოდი რა ამის შესახებ, გადავწყვიტე: თეფშზე ერთდროულად რამდენიმე დამედო. არ მინდა, დედამთილი მელოლიავოს და დამიმატოს, როგორც ამას ყოველთვის აკეთებს. პასუხად მოტრიალდა და მეუბნება: „ოჰო, ნათია, რამხელა ულუფაა! სანდროს მსგავსი. ვისურვებდი, მეც ამდენის ჭამა შევძლო“. თითქოს, არ იცის, რამდენ ტოლმას ვჭამ ჩვეულებრივ. ვზივარ, ვწითლდები და ვფიქრობ: ნუთუ აუცილებელია, ჩემს თეფშს დახედო და კომენტარი გააკეთო? თან სუფრაზე, სადაც მთელი ოჯახია შეკრებილი.
ოჯახური დღესასწაული
გავჩუმდი, არაფერი მითქვამს და ჭამა გავაგრძელე. 10 წუთი არ გასულა, რომ დედამთილი მეკითხება: „ნათია, რატომ ხარ ჩუმად? რატომ არ აქებ ჩემს ტოლმას, არ არის გემრიელი?“ აქ, ჩემმა ფსიქიკამ ვერ მოითმინა. პირდაპირ ვუთხარი, რომ წლიდან წლამდე მხოლოდ ტოლმაზე საუბარი არ შემიძლია, მომბეზრდა. დედამთილი გაფითრდა და კინაღამ გულზე მოუჭირა.
მეორე დღეს სტუმრად არ წავედით, მიუხედავად იმისა, რომ ხორციანი ტოლმა სანდროს ყველაზე მეტად უყვარს. ალბათ, ჩემზე მეტად. მთელი დღე ცდილობდა ჩემს დარწმუნებას, რომ დედაზე არ გავბრაზებულიყავი, დავმშვიდებულიყავი. ყველაფრის ისე შემოტრიალებას ცდილობდა, თითქოს დედამ იხუმრა, რომ ასე თეთრი შურით ამბობს ჩემს ფორმებზე, რადგან დედამთილი სულ დიეტაზეა, მაგრამ მოცულობაში ვერ იკლებს. ადამიანურად მწყინს. ასეთი ურთიერთობა მომბეზრდა!
წელს ქმარი ძველ გზას დაადგა და მარწმუნებს, რომ დედასთან სტუმრად წავიდეთ. მაგრამ არა. მირჩევნია, დედაჩემთან წავიდე, ჩაი დავლიო და გამომცხვარი იხვი, ტორტი მივირთვა. ტოლმის დანახვა აღარ მინდა. ვთვლი, რომ ეს როგორც ჩემთვის, ასევე დედამთილისთვის კარგი იქნება.
