უბრალო ადამიანის ცხოვრებისეული ფილოსოფია საკმაოდ მარტივია. თუ შორს არ მიდიხართ, პირველ რიგში, ეს არის თქვენი ოჯახის კომფორტით უზრუნველყოფა და შვილების ნორმალურად აღზრდა. სხვა დანარჩენი არჩევითია, მაგრამ ძირითადი დაცული უნდა იყოს. თვითგანვითარება, კარიერული ზრდა და სხვა მისწრაფება კარგია, მაგრამ ღირს ყველაზე მნიშვნელოვანი ოჯახური ღირებულებების შეწირვად? ეს მშიერი მხატვრების და მოხეტიალე მუსიკოსების ხვედრია.
მეორე მხრივ, დაქორწინების შემდეგ გაჩენილი ახალი ნათესავები ყოველთვის ლატარეაა. როგორი ხასიათიც არ უნდა ჰქონდეს თქვენს პარტნიორს, ვერ დაგიხსნით მომაბეზრებელი, პრობლემური ნათესავების შეძენისგან. როგორც არ უნდა გსურდეთ სხვაგვარად ფიქრი. ამიტომაც ახალგაზრდა წყვილები დისკომფორტს განიცდიან თანაცხოვრების პირველ წლებში. ხშირად უწევთ არა მხოლოდ ერთმანეთთან, არამედ ნათესავებთანაც შეგუება. ხანდახან ეს არც ისე მარტივი ამოცანაა.
ცხოვრებისეული ფილოსოფია
როცა მე და ჩემი მეუღლე 50 წელს გადავცილდით, სოფელში გადასვლა გადავწყვიტეთ. რატომაც არა, თუ ერთადერთი ქალიშვილი გათხოვდა და კარგად მოეწყო. დავიღალეთ ქალაქის ცხოვრებისგან, უბრალო ცხოვრება გვინდოდა, ხმაურზე, ნაგავზე და გამონაბოლქვზე ფიქრის გარეშე. ჩვენი მშობლების მსგავსად ცხოვრება გადავწყვიტეთ. ოღონდ სახლში კარგი გათბობით, დენით და ინტერნეტით. ჩვენი უძრავი ქონება მომგებიანად გავყიდეთ და ქალაქგარეთ გადავედით. ამას არც ვნანობ.
ვფიქრობდი, სოფელში ცხოვრების ყველაზე რთული ნაწილი ჩვენი ყოველდღიურობა იქნებოდა. ჭიდან წყლის ზიდვა, მეურნეობა, რომელიც მოიცავს ფრინველების, ბოსტნის და რამდენიმე თხის მოვლას. ძროხისთვის დრო და ძალა აღარ გვეყო, მაგრამ თხის რძისგან ყველის გაკეთება ვისწავლე და ამით ვამაყობ. კერძო სახლი ბინა არაა. ჯადოსნურად მუდმივად რემონტს მოითხოვს. არაფერი განსაკუთრებული, მხოლოდ „კოსმეტიკა“. კერძო სახლში ცხოვრებისას მესმის, რატომ „კვდებიან“ კერძო სახლები ასე სწრაფად, როცა მათ მფლობელები ტოვებენ. მრავალსართულიან კორპუსში ბეტონის ყუთი ამ მხრივ ბევრად პრაქტიკულია.
მე და ჩემი მეუღლე ახალ პირობებს სწრაფად შევეგუეთ. სოფელში ნახევარ განაკვეთზე სამუშაო იპოვა, მე სხვადასხვა კონსერვის მომზადება დავიწყე. ხომ გესმით, ყოველთვის რომ გვქონდეს მარაგი. სარდაფში სხვადასხვა ქილის და კონსერვის ქონა სიხარულს მანიჭებს. ეს ხომ საკუთარი ხელით, სიყვარულით გაკეთებულია. ზოგჯერ რაიმეს გახსნა არც მინდა. უმჯობესია საჭმელი ქალაქის სუპერმარკეტში იყიდო, ხოლო ხელნაკეთი სხვა დროისთვის შეინახოთ.
ისე მოხდა, რომ ჩემი დედამთილი, ქალბატონი შორენა ცუდად გახდა. გაზაფხული იყო. ხეები ყვავის, აი, დედამთილი დღითიდღე სუსტდება. ამის ყურების ძალა აღარ მქონდა. ეს გასაგებია, ასაკოვანი ქალია, სამი ბავშვი გაზარდა, ცხოვრება გავიდა. თავად ყოველთვის სოფელში ცხოვრობდა. ოღონდ არა ისეთ პირობებში, როგორიც მე და მის შვილს გვაქვს. დროებით ჩვენთან წამოვიყვანეთ, გამოჯანმრთელებამდე. თავიდან ამაში მინუსებს ვერ ვხედავდი: ბევრი ადგილი გვაქვს, მედიკამენტების საყიდლად ქალაქში წასვლა მეუღლეს მანქანით შეუძლია. ხოლო მისი ასაკის ადამიანს დახმარება სჭირდება.
ცოტა წვალება მოგვიწია: ძველი თაობის ადამიანია, ზოგჯერ ჯიუტი. თავიდან არ სურდა გადმოსვლა, თუმცა ნათელი იყო, სახლში არაფერი აკავებდა. მისი მეგობარი სოფლის მეორე ბოლოში ცხოვრობდა, ხოლო პროდუქტებით ჩვენ ვეხმარებოდით. ასეთია ცხოვრებისეული ფილოსოფია. ცოტა ხანში დედამთილმა წინააღმდეგობა შეწყვიტა და ჩვენთან წამოვიყვანეთ. კარგი ნათელი ოთახი დავუთმეთ. ყველაფერი მოვამზადეთ მის ჩამოსვლამდე. დედამთილი უმიზეზო წუწუნს მიჩვეული არაა, რითაც ყოველთვის მხიბლავდა.
იცით რა? 1–2 თვის შემდეგ ნამდვილი სასწაული მოხდა. მოხუცი ქალი იმდენად მოკეთდა, რომ ცხოვრებისადმი ინტერესი გაუღვივდა. მეურნეობაში მეხმარებოდა კიდეც და რაც ყველაზე სასიხარულოა, ავტორიტეტით ჩემზე ზეწოლას არ ახდენდა. უფრო დავახლოვდით, მეხმარებოდა რჩევებით, როცა შეეძლო, მაგრამ შეუმჩნევლად. მე, როგორც მისი შვილის მეუღლეს პატივს მცემდა. აი, გულზე ხელის დადებით ყველას ვუსურვებ ასეთ დედამთილს.
თუმცა აქ არ დავწერდი, ყველაფერი 100% კარგად და შესანიშნავად რომ ყოფილიყო. პრობლემები დაიწყო. არა დედამთილის, არამედ მაზლის და მულის მხრიდან. საქმე იმაშია, რომ დროდადრო დედასთან სტუმრობას მიჩვეულნი არიან. ისე უბრალოდ ცხოვრებაზე სასაუბროდ, ჯანმრთელობის მოსაკითხად. ქმარს მათი ნახვა უხაროდა, მაგრამ რაღაც მომენტში ყველაფერი ძალიან შორს წავიდა. ჯერ მული გვესტუმრა. ქმრით და პატარა ბავშვით. რაღაც საჩუქრები მოგვიტანეს. 10 დღე დარჩნენ.
რატომღაც გადაწყვიტეს, რომ მათი ჩამოსვლა იყო მარადიული დღესასწაული, რომელშიც ჩვენს სახლს მონაწილეობა უნდა მიეღო. აი, ასეთია ხალხის ცხოვრებისეული ფილოსოფია! თუ დედამთილი ჩიტივით ჭამდა, მისი ნათესავები თავს არ იკავებდნენ. ყველა საღამოს მაგიდა სავსე იყო პროდუქტებით და პომპეზური ატმოსფერო სუფევდა. ხალხი მხიარულობდა, ცეკვავდა და არაფერზე უარს არ ამბობდა. ამას მიჩვეული არ ვარ, თან მთელი კვირა წვეულება და გართობა ხუმრობა არაა.
წასვლისას ქმრის ნათესავებმა ბევრი პროდუქტი წაიღეს. ზოგჯერ მათი დამალვა მიწევდა. რა უნდა ვქნა, თუ ჩემს კონსერვებს პირად კოლექციად განვიხილავდი. მაგრამ არა, რაღაც ნაწილის გაცემა მომიწია, რომ „ბავშვი“ გამეხარებინა. დიახ, პატარა ბავშვები ჩაშუშულ ხორცის კონსერვზე გიჟდებიან!
მოგვიანებით მაზლი ჩამოვიდა. ცოლთან ერთად მხოლოდ რამდენიმე დღე გაჩერდა, მაგრამ მათი სტუმრობა ალკოჰოლის სმით და ხმაურიანი ქცევით დამამახსოვრდა. ქმრისთვის რაიმეს აკრძალვას მიჩვეული არ ვარ. ზრდასრული მამაკაცია. ძმასთან მისი ხმა არაადეკვატური გახდა. წასახემსებლად ისევ ჩემი კონსერვები დაზარალდა. ახლა უფრო მეტად, ვიდრე ადრე. მე კი მიწევდა კმაყოფილ დედამთილთან ერთად მის ოთახში ყოფნა და იმის მოსმენა, თუ როგორი ბიჭები იყვნენ მისი ვაჟები ადრე. თითქოს ეს შესამჩნევი არ იყო.
დამშვიდობების და დარჩენილი მარაგის გაჩუქების შემდეგ ქმარი დამპირდა, რომ ახლა მორჩილი გახდებოდა და მთელ თავისუფალ დროს მე დამითმობდა. მაგრამ მე რა, მეგერა ვარ? რაც მოხდა, მოხდა, ვეღარ დააბრუნებ. თუმცა სტუმრებს შეეძლოთ უფრო მშვიდად და მოკრძალებულად ყოფილიყვნენ. კარგი. ახლა ახალი პრობლემა მაქვს. ქალიშვილმა მომწერა და მკითხა, ხომ არ ვიქნებით წინააღმდეგი, რამდენიმე კვირაში ქმარ–შვილთან ერთად რომ მესტუმროს? უარს ვეტყვი ღვიძლ ქალიშვილს? რა თქმა უნდა, წინააღმდეგი არ ვარ! მაგრამ რა დავდო სუფრაზე?
როგორც ჩანს, მოგვიწევს ქალაქში წასვლა და პროდუქტების მომარაგება, სარდაფის გავსება. შემრცხვება, თუ ქალიშვილს და მის ოჯახს სათანადოდ არ დავხვდები. ცხოვრებისეული ფილოსოფია ის არის, ოჯახს დაეხმარო. დედამთილი თავს უხერხულად გრძნობს, არ ეგონა, რომ ყველაფერი ასე შემოტრიალდებოდა. ნანობს, რომ სტუმრები დროულად არ გააგდო. არაფერში ვადანაშაულებ. ვინ არის დამნაშავე ამ სიტუაციაში? ალბათ, არავინ. უბრალოდ ზოგჯერ ჩუმი თანხმობა უსიამოვნო შედეგს იძლევა. აი, ვერ ვახერხებ ხალხთან სიმკაცრის გამოჩენას. ასეთი ხასიათი არ მაქვს. ვიმედოვნებ, ქალიშვილს ყველაფერი მოეწონება და ღვიძლ შვილთან თავს არ შევირცხვენთ.
