არის ნახატები, რომლებიც სულს წვდება და მასზე კვალს სამუდამოდ ტოვებს. „ახალი წლის ღამე“, რომელიც სერგეი ანდრიაკამ ჯერ კიდევ 1984 წელს დახატა, ზუსტად ასეთი შემთხვევაა. ინტერნეტ სივრცეში სრულიად შემთხვევით შემხვდა და მთელი საახალწლო განწყობა მაშინვე გამიქრა. მთელი ეს ოლივიე, გირლანდები, საშობაო ბურთები და სხვა ზიზილ–პიპილები უმნიშვნელო გახდა. დავფიქრდი, რა დროში ვცხოვრობთ. გულწრფელად, ყოველთვის ვცხოვრობდით, უბრალოდ ნაკლებად შესამჩნევი იყო.
ამ ნახატის თავიდან ამოღებას ვცდილობდი, მაგრამ ვერ მოვახერხე. გადავწყვიტე, მის შესახებ მეტი გამეგო. აღმოჩნდა, რომ ამ მხატვრულ ნამუშევარს ნამდვილად აქვს საინტერესო ისტორია, რომელიც რეალურ მოვლენებზე დაფუძნებულია. ამ ნახატის შემქმნელიც არც ისე მარტივია.
რა გამოსახა სერგეი ანდრიაკამ თავის ყველაზე ცნობილ ნახატზე
ტილოზე ვხედავთ მარტოხელა და, სავარაუდოდ, მოხუც ქალს. დაღლილი, მოხრილი ზურგი და ყავარჯენი ქალის ხანდაზმულ ასაკზე მეტყველებს. გარშემო სულიერი არავინაა, ბნელი და ცივი ზამთრის ღამე. ნამქერის ზემოთ მხოლოდ საფლავის ქვებია. ასევე საგულდაგულოდ მორთული ნაძვის ხე ჩანს. რამ აიძულა მოხუც ქალს შუაღამით სასაფლაოზე გასვლა? რატომ არ ხვდება ახალ წელს ოჯახთან ერთად? ყველაფერი რიგის მიხედვით.
ნახატის „ახალი წლის ღამე“ ისტორია
მხატვარი და მასწავლებელი სერგეი ანდრიაკა 64 წლისაა, მამა დიდი ხნის წინ დაკრძალა. ერთხელ ზამთრის დღესასწაულებზე მის საფლავთან მისვლისას სრულიად შემთხვევით შეხვდა მოხუც ქალს, რომელიც სასაფლაოდან ბრუნდებოდა. იმ მოხუც ქალს, რომელსაც შემდეგ გამოსახავს მის ყველაზე ცნობილ ნახატში.
მოხუცმა ქალმა უამბო თავისი სევდიანი ამბავი. აღმოჩნდა, რომ ზუსტად ახალი წლის დადგომამდე ერთადერთი ქალიშვილი გარდაეცვალა. ქმარი არ ჰყავდა, არც და–ძმები. სულ მარტო დარჩა. ახალი წლის ღამეს მოხუცი სასაფლაოზე მივიდა, პატარა ნაძვის ხე დადგა, სათამაშოებით მორთო. 2 სანთელი აანთო – ერთი მისთვის, ერთი ქალიშვილისთვის. ასე შეხვდა ახალ წელს.
ამ ამბავმა სერგეიზე დიდი გავლენა მოახდინა და მაშინვე ნახატის დახატვა გადაწყვიტა. უნდა ითქვას, რომ გამორჩეული ფოტოგრაფიული მეხსიერებით დაჯილდოებულია და ცნობილია თავისი პეიზაჟებით, რომელთაც მეხსიერებიდან ხატავს. განსაკუთრებით ხიბლავს არქიტექტურა. მხატვარს აქვს ბევრი ნახატი, რომელიც როგორც აღმოსავლეთ, ისე დასავლეთ ევროპის ქალაქებს ეძღვნება.
სწორედ ამიტომ, ნახატზე შორს ვხედავთ გადაჩახჩახებულ მოსკოვს. ქალაქი ჩაძირულია მხიარულობაში და სითბოში, რომელიც მარტოხელა მოხუცი ქალის ფონზე შორეული და უცხო ჩანს. მან ქალაქის ხმაურს და მხიარულობას ამჯობინა თავის გარდაცვლილ ქალიშვილთან ერთად ჩუმი კომპანია.
ნახატის თავისებურება
კიდევ რა არის აღსანიშნავი ამ ნახატში? 2024 წელს მისი დახატვიდან ზუსტად 40 წელი შესრულდება. მასზე აღბეჭდილი მოვლენა კი დღევანდელ სასტიკ რეალობას ზუსტად აღწერს. სანამ ზოგი მხიარულობს და ზეიმობს, ზოგი საყვარელ ადამიანებს კრძალავს. ამ ნახატის მთავარი გზავნილია, რომ წლის მთავარი დღესასწაულის ძლიერი ენერგეტიკის, გირლანდების შუქების და შრიალა შეფუთვების მიღმა შეიძლება იმალებოდეს რაღაც სხვა, არც ისე სადღესასწაულო ცხოვრება. ყველა ახალ წელს განსხვავებულად ხვდება. ალბათ, ამიტომაც სერგეი ანდრიაკის ამ ნამუშევარმა დისკომფორტი დამიტოვა.
მისი სხვა ნატურალისტური ნახატებიც მომწონს, მაგრამ ნახატმა „ახალი წლის ღამე“ გულის სიღრმემდე შემძრა. მისი ნახატების ახლოდან ნახვა მინდა. ფოტოებზეც პეიზაჟები ძალიან ფერადად გამოიყურება. ძირითადად, სერგეი ანდრიაკა უპირატესობას ანიჭებს აკვარელის ზეთს, მაგრამ რა არ გამოსცადა: მოზაიკა, გუაშა, ვიტრაჟი. არჩევანი შეაჩერა მრავალფენიან აკვარელზე.
აღსანიშნავია მხატვრის პროდუქტიულობა. ირწმუნება, რომ მის ცხოვრებაში არის ურყევი წესი: დღეში 1 ნახატის დახატვა. ასეც ამბობს: „რამდენი დღეც არის წელიწადში, იმდენ სამუშაოს წელიწადში ვასრულებ. გამონაკლისის გარეშე, პირადი ან სამუშაო მდგომარეობის მიუხედავად“. ამასთან, სერგეი ხელმძღვანელობს საკუთარ სამხატვრო სკოლას და მრავალ გამოფენაში მონაწილეობას იღებს.
ნახატზე „ახალი წლის ღამე“ ახლა ახალი ძალით საუბრობენ, რადგან ამჟამად მის განწყობას ბევრი ეხმაურება. ზოგი მასში პოზიტიურ გზავნილსაც ხედავს. მაგალითად, რომ მნიშვნელოვანია ახალი წლის გატარება ოჯახთან ერთად. მათზე ფიქრი, ვინც ჩვენთან აღარ არის, რადგან მეხსიერება ერთადერთია, რაც ადამიანის შემდეგ რჩება.
წელს არა მხოლოდ მე არ მაქვს შესაფერისი განწყობა. არა მგონია, რომ ეს მხოლოდ მხატვრის ბრალი იყოს. ბევრი მეგობარი და ნაცნობი აღნიშნავს, რომ წელს განწყობა არ ყოფნით, რომ სალათები მოამზადონ ან თავი მოიწესრიგონ. წელს უფრო მძიმე სურათია, ვიდრე ადრე. ამ ნახატს ვუყურებთ და ერთად ვოხრავთ.
