როგორც ამბობენ, სადაც მიხვალ, იქაური ქუდი დაიხურეო. ხშირად ეს იდიომა დღევანდელ ვითარებაში სამართლიანია, მაგრამ არა ყოველთვის. ცხოვრება ხომ არაა ცალმხრივი სურათი, სადაც ყველაფერი მაშინვე გასაგებია. ცხოვრება უფრო რთულია, ვიდრე ჩანს. თუ ახალი ადამიანი ჩნდება გუნდში, ოჯახში ან სპორტულ მოედანზე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ხმის უფლება არ აქვს. ამავდროულად, ამ ადამიანმა საკუთარი თვალსაზრისი ნათლად უნდა ახსნას, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მის სიტყვას აზრი არ ექნება.
ყოველდღიურობაში მსგავსი შემთხვევები ხდება ახალ სამსახურში გადასვლისას ან, როგორც ჩვენს მკითხველთან მოხდა, დაოჯახების შემდეგ. საოცარია, რამდენად განსხვავებულები არსებობენ ოჯახები, რომლებიც ცხოვრობენ ერთ ქალაქში და თითქმის მეზობლად. არავის განვსჯით ცხოვრებაზე მათი შეხედულებების გამო. პირიქით, ყველა მონაწილის მოსმენა და ყველა თვალსაზრისის განხილვა გვაინტერესებს. მხოლოდ ასე შეიძლება ერთ აზრზე შეჯერება. და ესეც არა ყოველთვის.
სადაც მიხვალ, იქაური ქუდი დაიხურე
როცა ბაჩოს ცოლად გავყევი, მისი ოჯახისგან რაიმე მნიშვნელოვან დახმარებას არ ველოდი. მომავალი დედამთილი ქორწილამდე გავიცანი და უკვე ვიცოდი, რა ადამიანი იყო. მაგრამ ყველაფერს საზღვარი აქვს! უცნაურია იმის გაცნობიერება, რომ შენი მეუღლის დედა ადამიანია, რომელსაც სინდისის ქენჯნის გარეშე შეგიძლია და უნდა უწოდო ურჩხული, რადგან ასეთი სიბნელე ჩემს ცხოვრებაში არ მინახავს.
ჩემი აზრით, ბაჩო, ჩემი მეუღლე, კარგი ადამიანი და შესანიშნავი პარტნიორია. ბედის მადლობელი ვარ, რომ ერთმანეთს შეგვახვედრა. თუ დავფიქრდებით, ეს ძალიან უცნაურია. ბავშვობაში მის აღზრდაზე მთლიანად დედა იყო პასუხისმგებელი. ეს კი, უნდა ითქვას, ნამდვილი გამოცდაა. ბაჩო ბევრ მომენტს მალავს, წარსულის ყველა ტრავმის გაზიარება არ სურს. ისიც კი, რაც გამიმხილა, თმას ყალყზე აგდებს. ჩემს მოსმენილ რამდენიმე ფაქტზე გიამბობთ.
მაგალითად, როცა ჩემი მეუღლე სკოლაში დადიოდა, პირადი დრო და ბავშვობა არ ჰქონდა. დედას დაჰყავდა სხვადასხვა „წრეზე“ და „კურსზე“, რომელზეც ხელი მიუწვდებოდა. არც აინტერესებდა, კონკრეტულად რას შეიძლება დასწრებოდა ბავშვი. მთავარია, რომ სახლში დიდხანს არ ყოფილიყო. სწორედ ამიტომ, ბავშვმა მოახერხა ერთ დროს ყოფილიყო გუნდის მომღერალი, ფეხბურთში მეკარე, გიტარისტი, მოჭიდავე და ცნობილი მეფოკუსეს რამდენიმე გაკვეთილსაც დაესწრო. როცა ეს იძულებითი ჰობი მშობლების ჯიბეს აზარალებდა, გაკვეთილები წყდებოდა.
ეს ყველაფერი არაა. ბაჩოს ჯიბის ფულსაც ტყუილად არ აძლევდნენ. რომ გაიგოთ, ჯიბის ფული არ არის ფული შოკოლადისთვის ან სათამაშოსთვის. ეს არის ფული ტრანსპორტისთვის და სკოლის სასადილოში კვებისთვის. ხელფასის ასეთი ბავშვური პაროდია. ესეც უნდა დაგემსახურებინა. როგორ? ასე ვთქვათ, დედამთილს საოჯახო საქმე არასდროს უყვარდა. სწორედ ამიტომ, ეს საქმე ვაჟს ევალდებოდა. სააბაზანო ოთახის და ტუალეტის დალაგებაც მის მოვალეობაში შედიოდა. აბა როგორ, დედას სიმშვიდე და დასვენება სჭირდება. ასეთი ადამიანია.
სწორედ ამიტომ, დედამთილისგან დახმარებას არ ველოდი. იმის მიუხედავად, რომ ჰქონდა რამდენიმე ბინა გასაქირავებლად, ჩვენ თითქმის მეზობლად ვცხოვრობდით, სხვა მფლობელის ნაქირავებ ბინაში. რატომ? იმიტომ, რომ დედისთვის ბაჩო მამაკაცია. გამოდის, ყველა უბედურება თავაწეულმა უნდა გადალახოს. მაშინაც კი, როცა ბავშვი გაგვიჩნდა, მისი აზრი არ შეცვლილა. ასე ვცხოვრობთ ერთოთახიან ბინაში. სანამ „დედა“ ცხოვრებით ტკბება და ზოგჯერ ბედავს, ცხოვრება გვასწავლოს.
ერთ–ერთ ოჯახურ დღესასწაულზე, რომელსაც ჩემი მშობლები და დედამთილი ესწრებოდნენ, დედამ მარტო დარჩენისას მკითხა, რატომ არ სურს დედამთილს ვაჟის და შვილიშვილის დახმარება? პასუხი იგივე იყო: თავად უნდა განვიცადოთ ეს ცხოვრება და მივაღწიოთ წარმატებას. თუ ბავშვთან ერთად ასე გვიჭირს, უბრალოდ არ უნდა გაგვეჩინა. პირველ რიგში, ფეხზე დადექი, შემდეგ შვილები გააჩინე. და მორჩა, სხვა პასუხი უბრალოდ ვერ ვიპოვე.
თუმცა ქმრის აღზრდას რომ დავუბრუნდე, დედამთილს არ შერცხვა ხელფასის ნახევრის გამორთმევა, როცა ბაჩომ თავისი პირველი სამსახური იპოვა. რატომ? აბა როგორ, ის ხომ მის ბინაში ცხოვრობდა. გამოდის, ასე მასში ყოფნის საფასურს იხდიდა. როცა 20 წელი შეუსრულდა, „ძვირფასმა“ დედამ ბაჩოს ულტიმატუმი წაუყენა: ან ახლა სახლიდან წახვალ და კარგ ურთიერთობას შევინარჩუნებთ, ან სასამართლოში გიჩივლებ. ნათელია, ბაჩომ პირველი ვარიანტი აირჩია.
მესმის, ყველა ოჯახს საკუთარი წესები აქვს. მათთან ასეა მიღებული, ჩარევას აზრი არ აქვს. ნათესავებს შორის ურთიერთობა მათი საქმეა. მაგრამ! ყველაფერი ასე მარტივი არაა. აღმოჩნდა, რომ იმის მიუხედავად, რომ ჩვენ საკუთარი საცხოვრებელი არ გვაქვს, იმის მიუხედავად, რომ პატარა ქალიშვილი გვყავს, ჩემი მეუღლე დიდხანს მატყუებდა. უფრო ზუსტად, არ მატყუებდა, უბრალოდ ყველაფერს არ ამბობდა. საქმე იმაშია, რომ დაოჯახების შემდეგაც ბაჩო დედასთან მიდიოდა და ხელფასის ნაწილს აძლევდა. აი, ასე.
წარმოიდგინეთ. ოჯახის ბიუჯეტში არასდროს ვერეოდი, იმის მიუხედავად, რომ ნახევარ განაკვეთზე სახლიდან ვმუშაობდი და ახლაც ვმუშაობ. ყოფითი საკითხები და ბავშვი ჩემი მოვალეობაა, მაგრამ თავს მსხვერპლად არ ვასაღებ და ნებისმიერ საკითხზე არ ვკამათობ. ოჯახში ასეთი რამ მიღებული არასდროს იყო. ვთვლიდი, რომ მეუღლე ყველაფერს აკეთებდა, რაც მასზე იყო დამოკიდებული, და ჩვენთვის მაქსიმალური კომფორტის შექმნას ცდილობს. აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი არც ისე მარტივად არის.
გვქონდა სიტუაცია, როცა კბილი ძალიან მტკიოდა და მთელი კვირა ძლიერი ტკივილგამაყუჩებლების დალევა მომიწია. იმ მომენტში ზედმეტი ფული არ გვქონდა, მაგრამ როგორღაც საქმე უნდა გამეკეთებინა. სტომატოლოგია იაფი საქმე არაა და ეს ყველამ კარგად ვიცით. ვითმენდი და ტკივილმა თავისით გაიარა. თუმცა ბაჩოს, რომელმაც ეს ყველაფერი კარგად იცოდა, არ დაეზარა დედასთან წასვლა და „შვილის ვალის“ მოხდა, როგორც ეს მათთან მიღებულია.
ვბრაზობ? რა თქმა უნდა, ძალიან. ქმარს ამის შესახებ ყველაფერი ვუთხარი, თან ხმამაღლა. თუმცა ამას სიხარული არ მოუტანია. ბაჩომ მითხრა, რომ ამის გაცნობიერება მისთვის უსიამოვნოა და თავად გრძნობს, რომ ჩემი და ჩვენი ქალიშვილის მიმართ უსამართლოდ იქცევა, მაგრამ ვერაფერს აკეთებს. ძველი სქემით გაგრძელებას აპირებს. დედასთან მისვლას და ფულის მიცემას არაფრისთვის. რა რეაქცია უნდა მქონდეს?!
ჩემს მშობლებს ბინები ან ზედმეტი ფული არ აქვთ, რომ დამეხმარონ. და მაინც, დროდადრო მოდიან, პროდუქტები მოაქვთ, მხარდაჭერას ცდილობენ. ამისთვისაც მადლობელი ვარ. როგორც ჩემი მეუღლე. რატომ ყოფნის დედამთილს თავხედობა პირი დააღოს და გაახმოვანოს, რა არ მოსწონს? წვრილმანი პრეტენზიები და სხვა ნეგატივი. ნუთუ ფიქრობს, რომ მუდმივად მოვითმენთ?! ყოველ შემთხვევაში, თავად ამაში დარწმუნებული არ ვარ. ნუთუ მომიწევს საყვარელ ადამიანს დავშორდე მისი ტოქსიკური დედის გამო?
