რაც არ უნდა თქვათ, მოდა ციკლურია. ზუსტად ისე, როგორც ხალხის ხედვა გარკვეულ საკითხებზე. ფემინიზმის და ქალთა დამოუკიდებლობის ტალღამ ჩაცხრომა ვერ მოასწრო, რომ ინტერნეტში ახალი რამ გამოჩნდა: ძველი ამერიკული სკოლის ტრადიციული ოჯახური ღირებულებები. 50–იანი წლების სტილში, ვაშლის პეროგის გემოთი და დილის არომატული ყავით. კარგი, როგორ შეიძლება ქალმა დაიმსახუროს კომპლიმენტი სხვა გზით, როცა ყველა თავის უფლებებზე ყვირის და არავის უნდა მოვალეობების გახსენება?
სინამდვილეში, ყველაფერი ასე ერთმნიშვნელოვანი არაა. ზოგი ქალი, განსაკუთრებით ჩვენს შორის, არასდროს ცდილობდა თმის შეღებვას მყვირალა ფერში და ყურადღების მიქცევას. ეს უფრო მსოფლიო პრაქტიკაა. მეორე მხრივ, ამ „მოდას“ ჩვენთვის გვერდი არ აუვლია. უბრალოდ მასშტაბი მცირეა და ჯერ კიდევ საზრუნავი არ გვაკლია. ძნელი სათქმელია, ვინ არის მართალი და ვინ დამნაშავე შექმნილ ვითარებაში. ქალებს თანაბარი უფლებები ნამდვილად სჭირდებათ. მეორე მხრივ, პასუხისმგებლობაც არ უნდა დაივიწყოთ.
როგორ გამოიმუშავოს ქალმა
ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ინტერნეტ ტრენდების მსხვერპლი გავხდებოდი. ვერც დავთვლი, რამდენ ხანს ვიჯექი ინტერნეტში. და აი, აქ ასეთი სიურპრიზი. კარგია, რომ ბავშვები ვერ მოესწრო. განქორწინება და სხვადასხვა მიმართულებით წასვლა მომიწია. რა თქმა უნდა, საკუთარ თავს არ ვადანაშაულებ, მაგრამ ბევრი დრო დაიკარგა, ახლა სხვა უნდა ვიპოვო. და რატომ? რადგან ვიღაცამ არ იცის, როგორ იცხოვროს და იფიქროს საკუთარი თავით. ყველაფერში ჯოგურ ინსტინქტს ეყრდნობა.
რით დავიწყო?! მოკლედ, გია 5 წლის წინ გავიცანი. 1 წელი ერთმანეთს ვხვდებოდით, ერთად დროს ვატარებდით. რატომაც არა? უნდა იპოვო საკუთარი თავი, მიიღო სიამოვნება ურთიერთობისგან, დატკბე ადამიანით, სანამ არავინ არავის წინაშე ვალდებული არაა. 1 წელი სწრაფად გავიდა. სულ კავშირზე ვიყავით. ან ფიზიკურად ან ტელეფონით ან კომპიუტერით. შემდეგ გიამ ერთად ცხოვრება შემომთავაზა. ბინა ვიქირავეთ. ყველაფერი დასერიოზულდა. გაჩნდა წვრილმანი ყოფითი კამათი, რომელიც რამდენიმე წუთში მთავრდებოდა. იმ დროს ნოსტალგიით ვიხსენებ.
ასე გავიდა 1 წელი. ერთმანეთში რაიმე განსაკუთრებული მინუსი ვერ აღმოვაჩინეთ და მივხვდით, რომ ქორწილისთვის მზად ვიყავით. გადავწყვიტეთ, რომ არც ერთის მშობლები არ შეგვეწუხებინა. ორივე ვმუშაობდით და რაღაც თანხა გვქონდა. ერთობლივი შეთანხმებით მოვაწყვეთ პატარა წვეულება მშობლებისთვის და მეგობრებისთვის. შორეული ნათესავები თავს უსაფრთხოდ გრძნობდნენ. საჭირო არ იყო, ათასი კილომეტრის გავლა, რომ პირველად და უკანასკნელად ვენახეთ. ჩვენ კი ქორწინების ნორმალურად აღნიშვნა შეგვეძლო.
ვიმედოვნებ, შევძელი ახსნა, რომ მე და ჩემი ყოფილი საკმაოდ პროგრესული და ადეკვატური ადამიანები ვიყავით. ახლა ზოგიერთი უფროსი თაობის კომენტარებს ვკითხულობ და შოკში ვარ. მათთვის ახალგაზრდები არის მხოლოდ ტატუირებული ნარკომანები, უსაქმურები და პარაზიტები. დიახ, მეც მაქვს ტატუ და არა ერთი, მაგრამ ნორმალური ცხოვრების წესი მაქვს და ვცდილობ, შორს არ წავიდე. ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს უკეთესია, ვიდრე მთელი დღე ტელევიზორის ყურება და ლანძღვა.
დავუბრუნდეთ ჩემს ოჯახურ ცხოვრებას. 3 წელი მე და გიამ ცოლ–ქმარივით ვიცხოვრეთ. თავიდან ცოტა უხერხულად ვიყავი. ველოდი, რომ ერთად დავიწყებდით ლაპარაკს ბავშვებზე, საფენებზე, იპოთეკაზე და სხვა მსგავს საკითხებზე. მაგრამ არა. ქმარი მსგავს არაფერს მთავაზობდა. მეც დიდად არ ვცდილობდი. გადავწყვიტე, დრო გვიჩვენებს, როდის გახდება საჭირო ამაზე დაფიქრება. მანამდე კი დღისით სამსახური, საღამოს სერიალები, შაბათ–კვირას რაღაც გართობის მოფიქრება შეიძლება. ასეთი ცხოვრება მაწყობდა.
ყველაფერი არც ისე ცუდად მიდიოდა, მაგრამ ჩემი ქმარი ერთ ცნობილ ინგლისურენოვან ფორუმში ჩაერთო. იქ ხალხი მთელი მსოფლიოდან ამქვეყნად ყველაფერს განიხილავს. პოლიტიკიდან დაწყებული სხვადასხვა ვიწრო თემით დასრულებული, როგორიცაა ქვაზე კვეთის ხელოვნება ან 60–იანი წლების იაპონური ფილმები. მოკლედ, აზრების და ფიქრების ნაგავსაყრელი. ის პროგრამისტია, შეუძლია მუშაობა როგორც ოფისიდან, ასევე სახლიდან. სახლში არავინ აკონტროლებს, ამიტომ გართობა შეუძლია.
მე, თავის მხრივ, მხოლოდ ოფისიდან ვმუშაობ. ჩვენს უფროსს ხშირად უყვარს თავისი „ქონების“ გარშემო სიარული და შემოწმება, ვინმე ხომ არ ზარმაცობს. ჩემთვის სამუშაო დღე ნამდვილი სამუშაო დღეა. ფიზიკურად არ ვიძაბები, მაგრამ მორალურად ზოგჯერ სახლში დაბრუნებისას გაწურული ლიმონივით ვარ. ასეთ დღეებში არაფერი მინდა ლოგინზე დაწოლის, შეფუთვის და საყვარელი სერიალის ყურება ჩაძინებამდე. თავსაც დასვენება სჭირდება.
ერთ–ერთ ასეთ „შოკურ“ დღეს, სახლში დაბრუნებამდე კაფეში შევიარე. ტკბილეულობა ვიყიდე ჩემთვის და მეუღლისთვის და სახლისკენ გავეშურე. სახლში შესვლისას ვიწრო ფეხსაცმელი გავიხადე, საშინაო ტანსაცმელი ჩავიცვი და მეუღლეს მივესალმე და შევთავაზე ჩემთან ერთად ჭამა, როცა სამსახურს დაასრულებდა. გია ძალიან დაკავებული იყო. რაღაც ვიდეოს უყურებდა ყურსასმენით და ძალიან გატაცებული იყო. ამას დიდი ყურადღება არ მივაქციე. მოუნდება, იცის, სად მიპოვოს. მოვდუნდი და დასვენებისთვის განვეწყვე.
მაგრამ ნახევარ საათში განწყობა ჩამიშხამეს. როგორც იქნა, გიამ გააცნობიერა, რომ სახლში დავბრუნდი, შემოვიდა და გაკრიტიკება დამიწყო. აღმოჩნდა, რომ სამსახურში დავდივარ გამოსაპრანჭად და მაკიაჟის გასაკეთებლად. მისთვის კი საღამურს ვიცვამ, თმას ვიკრავ და სულ სხვა ადამიანად გამოვიყურები. რატომ?! თავიდან ვიფიქრე, რომ ხუმრობდა. მაგრამ არა, ნამდვილად უნდა ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ ლაპარაკის თავი არ მქონდა და იმ დღეს ჩხუბის და ურთიერთბრალდებების გარეშე გადავრჩით.
როგორც მიხვდით, ამით არ დასრულებულა. გია დროდადრო იმეორებდა პრეტენზიებს, რომელიც ჩემთვის იყო გარკვეული „პერიოდები“ და რომელზეც თვალს ვხუჭავდი. ბოლოს მეც დავიწყე შეღრენა, რომ ჩემნაირი დაკავებული ქალი ვალდებული არაა სახლში კაბით იაროს და ქმარს პირში უყუროს. 21–ე საუკუნეში ვცხოვრობთ და ქალებს საკუთარი უფლებები აქვთ. გიამ სწრაფად და თვალებში ნაპერწკალით შემომთავაზა სამსახურის დატოვება და დიასახლისობა. თითქოს, ორივეს რჩენა შეუძლია. კლოუნი.
წარმოიდგინეთ, ნამდვილად სურდა მთელი დღე სახლში კომპიუტერთან ყოფნა. მე ამ დროს კაბით და მაკიაჟით სახლი უნდა მელაგებინა, კერძები მომემზადებინა (თუმცა რა უნდა მოამზადო ორი კაცისთვის) და უმიზეზოდ გამეღიმა. რობოტი ქალი. ასე მივხვდი, რომ მეუღლე სხვის აზრზე დამოკიდებულია და არაფრად მაგდებს. მასზე ნაკლებს გამოვიმუშავებდი, მაგრამ უმეტესად თანაბრად ვიხდიდით. ეს წმინდა სიმართლეა.
მოკლედ, კომედია დასრულდა. ისეთი სასოწარკვეთილი არ ვარ, რომ ეს ყველაფერი ავიტანო. დიახ, ამ 5 წლის განმავლობაში იყო ბევრი კარგი და სახალისო მომენტი. საწყენია, რომ ასე დასრულდა. მაგრამ სახლში ჯდომა და მზარეულობა იმისთვის, რომ ქმარს ვასიამოვნო? რა პერსპექტივა მელოდება, თუ დავშორდებით? ამის გაკეთება დროზე ადრე სჯობს, სწორედ ამიტომ, ჩემი მხრიდან განქორწინებამ მშვიდად და ზედმეტი ემოციების გარეშე ჩაიარა. ყოფილი ქმრის მხრიდან იყო სინანული, მაგრამ ეს სხვა თემაა. არ აფასებ საკუთარ მეუღლეს, მზად იყავი, რომ შენ გარეშე ცხოვრებას გადაწყვეტს.
