სამწუხაროდ, 21–ე საუკუნეში ჯერ კიდევ არსებობს ცნება, როგორიცაა მოსახლეობის სიღარიბე. რა თქმა უნდა, ყველაფერი შედარებითია ქვეყნიდან ქვეყანაში. ზოგისთვის სიღარიბეა თუ ოჯახში ერთზე მეტ ავტომობილს ვერ ყიდულობს. ზოგი სიღარიბეს უწოდებს შემთხვევას, როცა უწევს ფულის სესხება მაღაზიაში საჭმლის საყიდლად. ასე იყო, არის და როგორც ჩანს, დიდხანს გაგრძელდება.
ბევრი ადამიანი აქტიურ მოქმედებას იწყებს ფინანსური მდგომარეობის გასაუმჯობესებლად. იღებს კრედიტს და საკუთარ საქმეს ხსნის. მაგალითად, უძრავ ქონებას ყიდის, რომ რაღაცაში ინვესტიცია ჩადოს. თუ არ აქვს თავდაჯერებულობა ან ცოდნა რაღაც საქმეში, რას ვიზამთ. ამ შემთხვევაში ბევრი ადამიანი მდიდარ ქვეყანაში გადადის და იქ კარიერას აწყობს. რა თქმა უნდა, ბანკის თანამშრომლად არავინ აგიყვანთ, მაგრამ იქ მძიმე, ერთფეროვანი და შედარებით დაბალანაზღაურებადი საქმეც ნაყოფს იძლევა. მთავარია, მოტივაცია და ნებისყოფა. ეს ასე მუშაობს.
მოსახლეობის სიღარიბე
არ მეგონა, რომ მეც ეს მელოდა, მაგრამ ასე მოხდა. ჩემს ცხოვრებაში საზღვარგარეთ მუშაობის გამოცდილება გაჩნდა. ზოგადად, ჩემს სახლში, სოფელში მშვიდად ცხოვრება შემეძლო, მაგრამ მშობლის მოვალეობა ამის საშუალებას მაძლევდა. ერთადერთმა ქალიშვილმა ქმარ–შვილთან ერთად სხვა გზა არ დამიტოვა. არა, ფული არ მოუთხოვიათ. მაგრამ დედა ვარ, ვხედავ, რომ მათ ცხოვრებაში ყველაფერი გეგმის მიხედვით არ მიდის. ნუთუ შემიძლია სხვაგვარად მოვიქცე?
ზიტა დაქორწინების შემდეგ ქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად. არა ქმრის ბინაში, არამედ ნაქირავებში. მაშინ ვფიქრობდი, რომ არაფერია. ქალაქში მეტი შესაძლებლობაა, ახალგაზრდები არიან, დაგროვებას მოასწრებენ. დრო გავიდა, შვილიშვილი გამიჩნდა, ისინი კი ნაქირავებ ერთოთახიან ბინაში ცხოვრებას აგრძელებდნენ და თავს აჩვენებდნენ, რომ კმაყოფილნი იყვნენ. გასაგებია, სიამაყე. ეს სულ არ მაწყობდა. მეორე მხრივ, სიძემ ჩემთან სოფელში გადმოსვლაზე უარი თქვა. თქვა, რომ დისკომფორტს იგრძნობდა, თან მანქანის გარეშე ყოველდღე ქალაქში, სამსახურში სიარული გაუჭირდება.
ცოტა დავფიქრდი და გადავწყვიტე, რომ არ უნდა ვიზარმაცო და წავიდე სხვა ქვეყანაში ბედნიერების საძიებლად. არა ჩემთვის, არამედ ქალიშვილისა და მისი შვილისთვის. ასეთები ვართ ჩვენ, დედები. ასე ვართ შინაგანად მოწყობილი. ჩემი დაქალი დიდი ხანია უცხოეთში მუშაობს და ადრე მეც მთავაზობდა. დავურეკე, გავარკვიე, რა იყო საჭირო კარგი სამსახურის დასაწყებად და რა დაბრკოლებები შეიძლება შემხვდეს. ცოტა ენა ვისწავლე და წავედი. იმ იმედით, რომ უცხო ქვეყანაში ცუდი არაფერი დამემართებოდა. გამიმართლა.
ახალ ადგილს სწრაფად შევეგუე, ბევრი ჩემს ენაზე მოსაუბრე ადამიანი ვიპოვე. გარემოს წარმატებით შევეგუე. 6 თვის შემდეგ ქალიშვილმა დამირეკა და მკითხა, თუ შეიძლება ოჯახთან ერთად ჩემს სახლში საცხოვრებლად გადავიდნენ? დავთანხმდი. სახლი მაინც ცარიელი იყო. მაგრამ რაც შეეხება სამსახურს და სიძის დამოკიდებულებას? ქალიშვილმა მიპასუხა, რომ სხვა გამოსავალს უბრალოდ ვერ ხედავს და ქმარს საკუთარი აზრი შეუძლია თავისთვის შეინახოს, მაინც არაფერი შეიცვლება.
3 წლის შემდეგ ცოტა ხნით სახლში დავბრუნდი. ზიტას, სიძეს, შვილიშვილს მოვესიყვარულე. უნდა ითქვას, ჩემი სახლი ვერ ვიცანი. ახალგაზრდა ოჯახმა გარე რემონტი გააკეთა, ცოტა ავეჯი შემატა. ჩემს ოთახში სიძემ კაბინეტი მოაწყო. ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან მომეწონა. ახლა აქ თავს უხერხულად ვგრძნობ. მაგრამ რა უნდა ვთქვა, თუ სახლის წინ პატარა კვლები მოდურ გაზონად გადაიქცა? პომიდორსაც ვეღარ დარგავ. მხოლოდ ბალახი იზრდება. რა საჭიროა? გარშემო მსგავსი რამ არავის აქვს დარგული. ხალხი აფასებს იმას, რაც აქვს.
ქალიშვილმა მიპასუხა, რომ ეს მან და მისმა მეუღლემ გადაწყვიტეს. ახალგაზრდები არიან, ამიტომ საცხოვრებელიც თანამედროვედ უნდა გამოიყურებოდეს. ჩემს კითხვაზე, საიდან ფული, მიპასუხა, რომ კრედიტი აიღეს. როგორც არ უნდა შეხედო, სახლის გარე მოპირკეთებას და სწორ გაზონს პრაქტიკული კომპონენტი არ აქვს. კაბინეტისთვის სიძეს არაფერს ვეტყვი. იქნებ, ნამდვილად სჭირდება, თუმცა ეჭვი მეპარება.
ჩემს ქალიშვილს ცოტა ფული დავუტოვე: ჩასაცმელად, ბავშვისთვის რაიმეს შესაძენად, ყველაფრისთვის. სხვადასხვა ფიქრებით დამძიმებული უცხოეთში სამუშაოდ დავბრუნდი. მხოლოდ სხვა ქვეყანაში დაბრუნებისას თავში გამიელვა. ბოსტანი, ის რომელიც სახლის უკან მქონდა? იქედან ხომ მოსავალს ვიღებდი და პროდუქტებს ქალიშვილსაც ვუგზავნიდი. თითქმის აღარ დარჩა! ყურადღებაც არ მიმიქცევია! რას აკეთებენ მთელი დრო, თუ მიწაზე არ მუშაობენ?! ქალიშვილს დავურეკე და ასეთი პასუხი მოვისმინე: ქალაქში ცხოვრებას მიჩვეულნი არიან და ბოსტანი არ სჭირდებათ. ქალაქში რამდენიმე კვირის სამყოფი პროდუქტების ყიდვა უფრო მარტივია. თოხი და ნიჩაბი მათი თემა არაა.
ვურჩიე, გონს მოსულიყო და არ ეზარმაცა, რადგან მიწა შრომისმოყვარეებს აჭმევს. ფრინველის ან საქონლის გაზრდას ნამდვილად ვერ შეძლებენ. ქალაქში ცხოვრებამ მოუხერხებელი გახადა, მაგრამ მთელი წელი ახალი ან დაკონსერვებული ბოსტნეულის ქონაზე უარის თქმა? შვილიშვილი ხომ პატარა არაა, ნაკლები ზრუნვა სჭირდება. რატომ არ მიხედო საკუთარ თავს, თუ თავისუფალი დრო გაქვს?
დამპირდა, რომ ჩემს რჩევას გაითვალისწინებდა. მომავალ წელს ვიდეო გადაიღო, სადაც ჩანდა პომიდვრის, კიტრის და ტკბილი წიწაკის ყლორტები. სასიამოვნო იყო და ზიტა შევაქე. მაგრამ სახლის შემხედვარე ცრემლი ვერ შევიკავე. მივხვდი, რომ სახლი თავისთვის გადააკეთეს. გამოდის, დროა კურსი შევცვალო. ფული უნდა დავაგროვო არა ქალიშვილის ბინისთვის, არამედ ჩემთვის. თან ქალაქში ცხოვრება მომეწონა. რატომ არ ვიცხოვრო სამშობლოშიც ბინაში? ერთი ოთახი მეყოფა. თუმცა სუფთა ჰაერი და სიმშვიდე კარგია.
ქალიშვილს ჩემი გადაწყვეტილება გავუზიარე და მის ხმაში ნეგატივი შევნიშნე. რა თქმა უნდა, ახლა ერთოთახიანი ბინა მათთვის საკმარისი არაა. სოფელში ცხოვრებას შეეჩვივნენ, მეზობლებსაც. იდეა, რომ ცალკე ცხოვრება მინდა, არც ზიტას და არც სიძეს არ მოეწონათ. დაბრუნება და ერთად ცხოვრება შემომთავაზეს. სახლის გვერდით ან მეორე სართულზე, რომ მეც ოჯახთან ერთად მეცხოვრა. სიძესაც ძალიან უნდოდა, თუმცა ადრე ამბობდა, რომ თავს სახლის უფროსად ვერ გრძნობდა. რა შეიცვალა?
ქალიშვილი ამბობს, რომ ძალიან მოვენატრე. სიძეც იმავეს გაიძახის. ეჭვი გამიჩნდა, რომ უნდათ შვილიშვილი მომაბარონ, საოჯახო საქმეებს მივხედო, მათ კი დაისვენონ. მინაშენი? ალბათ, ძაღლის სადგომი? ასეთი ვარიანტი არ მაწყობს. კარგია, რომ დათანხმება და სახლში დაბრუნება ვერ მოვასწარი. ვფიქრობ, ჩემი ბინისთვის ფულს დავაგროვებ. ცოტა ფულს ქალიშვილსაც ჩამოვუტან. ამით მორჩა. სიკეთე რაღაც არსებულად არ უნდა მიიღო. არ შეიძლება. ჯანმრთელობის მხრივ ჯერ თავს კარგად ვგრძნობ. მარტო ჩემთვის დალაგება ერთია, მაგრამ სამი კაცის ნაცვლად? აქ, მაპატიეთ, ზომიერება უნდა იცოდე.
