მთავარი დღესასწაულების შემდეგ უმეტესობას არც ახსოვს, როდის არის მიღებული ძველით ახალი წლის აღნიშვნა, მაგრამ უფროს თაობას კარგად ახსოვს. ამ დღეს ტრადიცია არსებობს, რომ შვილები მშობლებს ესტუმრონ და დრო ერთად გაატარონ. აღარ არის საჭირო კერძების მომზადება ან ნერვიულობა, რომ ვიღაცას რაღაც არ მოეწონება, როგორც ეს ახალ წელს ხდება. ახლა სიჩქარე საჭირო არაა. მაგიდასთან შეგიძლია დაჯდე და მშვიდად ისაუბრო.
ასეთ დღეებში ყოველთვის ყველაფერი იდეალურად ვერ წარიმართება. ხალხი უსასრულო დღესასწაულებით შეიძლება დაიღალოს, ახალი საფიქრალი გაუჩნდეს. ხან სამსახურში სასწრაფო საქმეა, ხან ბავშვები ავად არიან, ხან რაღაც სხვა. სწორედ ამიტომ, ძველით ახალ წელს დიდი ენთუზიაზმის გარეშე აღნიშნავენ. გავიდა და ღმერთს მადლობა. მთავარია, მომავალში ყველაფერი უკეთესად იყოს, მერე ვნახოთ.
როდის აღინიშნება ძველით ახალი წელი?
წელს სახლში ადრე დავბრუნდი. სამწუხაროდ, ახალი წლის ერთად აღნიშვნა ვერ მოვახერხეთ, მაგრამ ეს არ არის მთავარი. საზღვარგარეთ 15 წლიანი მუშაობის შემდეგ ხვდები, რომ დღესასწაული შენი არაა. მომბეზრდა ხმაურიანი აურზაური, სხვისი თეფშების მუდმივი კონტროლი, რომ ღმერთმა ნუ ქნას, ვინმე გაბრაზდეს. სახლის დალაგება. არ ვიცი, ალბათ, ადამიანის ყოფნით დავიღალე და ცოტა დასვენება მჭირდება.
ჩემი ორი შვილი ზრდასრულები არიან, საკუთარი ოჯახებით და პრობლემებით. ვერ ვიტყვი, რომ ამაზე საერთოდ არ მიფიქრია, მაგრამ ვხედავ, როგორ გაცივდნენ ჩემს მიმართ და ერთმანეთის მიმართაც. ეს გასაგებია. უკვე ისეთ ასაკში არიან, როცა 40 წლისას არაფერზე გინდა ფიქრი. ამბობენ, თანამედროვე ხალხს მათ ასაკში კრიზისი ემართება, როცა არ იცი, რა გააკეთო. მე ასეთი რამ არ მქონდა. უბრალოდ ვმუშაობდი.
გაფუჭებული ხასიათების მიუხედავად, ვერ ვიტყვი, რომ ჩემმა შვილებმა ცხოვრებაში რამეს მიაღწიეს. მათთვის ამას მე ვაკეთებდი. როგორც მინიმუმ, რაც შეეხება მათ საცხოვრებელს. ლიას ბინა ქორწილის შემდეგ ვაჩუქე. დღემდე ვერ ვივიწყებ, ყველა ჩემი გათვლით ოროთახიანი ბინა უნდა შეეძინათ. კარგ უბანში, ოჯახური ცხოვრებისთვის ყველაფერი მზად ყოფილიყო. მაგრამ ქალიშვილმა თავისებურად გადაწყვიტა. ფულის ნაწილი თაფლობის თვეზე დახარჯა. ქმარს ჩემს ხარჯზე საჩუქარი გაუკეთა.
მოგვიანებით ბანკიდან სესხის აღება მოინდომეს, რომ თანხა შეევსოთ და ნორმალური ბინა შეეძინათ. ბანკის თანამშრომლები სულელები არ არიან და კარგად იციან, რომ წყვილი, რომელსაც კარგი ფინანსური შემოსავალი არ აქვს, სესხს დროულად ვერ დაფარავს. ფული ვერ მიიღეს. შეიძინეს ერთოთახიანი ბინა, მართალია, ცენტრთან უფრო ახლოს, ვიდრე ველოდი. თუმცა პატარა ქალაქში ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. დღემდე ამ ქოხში ცხოვრობენ.
ვაჟიშვილმა, ლაშამ არც ისე ნორმალური გზა აირჩია. სარძლომ თავისი ეგო მაშინვე გამოავლინა და მშობლების სახლიდან წამოსვლაზე უარი თქვა. ოჯახი სოფელში აქვთ, მაგრამ უნდა უფრთხილდე. მდიდარი, ეშმაკი ხალხი, რომლებმაც ჩემს ვაჟს პირდაპირ უთხრეს, რომ ქალიშვილი მათთან დარჩება ან ქორწინების უფლებას არ მისცემენ. რა გააკეთა ლაშამ? მიაფურთხა ე.წ. სიყვარულს? არა, დათმობაზე წავიდა. ფული, რომელიც ქორწილზე გავუგზავნე, უცნობ ხალხს დაახარჯა.
ვთვლი, რომ ნორმალურია? რა თქმა უნდა, არა. შვილის ქორწილს ვერ დავესწარი, მძახლები ჩემით არასდროს დაინტერესებულან. ჩემს შვილს და მათ ქალიშვილს ოთახი გამოუყვეს, ჩემი ფული აიღეს და ახლა მშვიდად ცხოვრობენ. ლაშა შაბათ–კვირას საკუთარ თავს არ ეკუთვნის. მთელ დროს მეურნეობას უთმობს, სიდედრი ქალაქში დაჰყავს და ემსახურება. ის ხომ საკუთარ სახლში არ ცხოვრობს. როგორც კი, მოეშვება, ავად გახდება ან სამსახურიდან გაათავისუფლებენ, დარწმუნებული ვარ, მაშინვე გააგდებენ. იქ გულნამცეცა არ სჭირდებათ. ეს ჩვენ, ქალაქელებს, გვქონდა ყოველთვის სუსტი გული. ვინც სოფელში ცხოვრობს, ქათამს ისე მოკლავს თვალს არ დაახამხამებს. ასეთი ხალხია.
მიუხედავად იმისა, რომ ახალ წელს სახლში ვერ ჩამოვედი, რამდენიმე დღის შემდეგ მე, ვაჟიშვილი და ქალიშვილი ჩემთან სახლში ერთმანეთს შევხვდით. ჩემს არყოფნაში აქ ჩემმა დამ დაიწყო ცხოვრება, თავისი ბინა გააქირავა. ყველაფერს ხელმძღვანელობდა, მისგან ფულის აღებაც არ მინდოდა, მაგრამ ასე შევთანხმდით ურთიერთსასარგებლო პირობებზე. საღამოს ოთხივე დავსხედით. განსაკუთრებულს არაფერს ველოდი, მაგრამ გულში პატარა სიურპრიზის იმედი მქონდა. დიდი გეგმები არ მქონდა. დამიჯერეთ, ჩემი „სიურპრიზი“ მივიღე.
ღვიძლ შვილებს დეიდის არც შერცხვათ, დაიწყეს საყვედურების თქმა, რომ ფული არ ჩამოვუტანე და სახლში ისე დავბრუნდი. „რისთვის?! ხომ ხედავ, რა დროში ვცხოვრობთ, ვერ ვუმკლავდებით. ნუთუ არ შეგეძლო ევროპაში ცოტა დიდხანს დარჩენა? ჩვენ ხომ შენი შვილები ვართ, არ დაგავიწყდეთ!“ ვაჟმა მისაყვედურა, რომ მისი ცოლისთვის მნიშვნელოვანი იყო მშობლები შვილებს დაეხმარონ. როგორ „ეხმარებიან“ მისი მშობლები მას და ჩემს ვაჟს. ნამდვილად თვლის, რომ ისინი ამ ყველაფერს კეთილი განზრახვით აკეთებენ. შეგახსენებთ, ჩემი ვაჟი უკვე 35 წლისაა. ნეტავ, ვის ჰგავს?
ქალიშვილიც არ ჩამორჩა. „ვიწრო ყუთში“ ცხოვრება მობეზრდა და ფართო ბინაში გადასვლა უნდა. რატომ აღმოჩნდა ასეთ „ქოხმახში“, მოსმენა არ სურს. ამბობს, რომ საქმე წარსულს ჩაბარდა. გარდა ამისა, ამის გამო ბოდიში უკვე მოიხადა და ყველაფერი გააცნობიერა. სხვა არაფერი აქვს სათქმელი. ნამდვილად ჰქონდა ჩემი დახმარების იმედი. ძირითადად, ფინანსურად. თითქოს ეს ფული ციდან ჩამოცვივდა. ასეთი შვილები მყავს.
ახლა მიხარია, რომ მათი მამა 7 წლის წინ გარდაიცვალა. ამის ნახვა არ ესიამოვნებოდა. გია იმედოვნებდა, რომ ჩვენი შვილები ღირსეული ადამიანები გაიზრდებიან და დაგვეხმარებიან, როცა დავბერდებით. არაფერი გამოვიდა. ჩვენი შეხვედრის შემდეგ ნახევარი საათი ვტიროდი. მადლობა ჩემს დას, რომ ჩემთან დარჩა და მამშვიდებდა. ეს ყველაფერი არაა, ალბათ, ლაშა და ლია ისევ მოვლენ ჩემს სანახავად მორიგ დღესასწაულზე. სავარაუდოდ, სინანულის გარეშე. საკუთარი შვილები სახლში არ შემოვუშვა? საშინელ მდგომარეობაში ვარ. წელი მხოლოდ ახლა დაიწყო. რა გველოდება წინ?
