როგორ აღნიშნეთ ახალი წელი? ალბათ, გაერთეთ, თუ არც ისე? ამ დღესასწაულს ყველა ერთნაირად არ აღნიშნავს. იმ გაგებით, რომ ზოგს უფრო მოსწონს ნაძვის ხე და საჩუქრების, სასწაულის მოლოდინი. ზოგი უპირატესობას ანიჭებს შობას, თოვლის ბაბუების და უსასრულო სალათების გარეშე. დიახ, ახლა რთული დროა. „რატომ ზიხარ უგუნებოდ? – ისე, ის წელი ძლივს გადავიტანეთ, უცნობია, რა გველის ამ წელს.“
მომაბეზრებელი სტუმრები არავის გაუუქმებია. აი, მოვა თითქოს მშვიდი, სანდო ხალხი და ყველაფერი ნორმალურად ჩაივლის. მაგრამ, არა. მათ მოჰყვება მტირალა, ხმაურიანი ბავშვები, რომლებიც ყველაფერს თავდაყირა დააყენებენ. რა უნდა თქვა, ბავშვები წმინდანები არიან. ან პირიქით, ვიღაცასთან სტუმრად მიხვალ, იქ კი არიან ზრდასრულები, რომლებიც მთელი წელი ითმენდნენ, რომ ერთ დღეს „თავი გამოეჩინათ“. დღესასწაული მძიმე შრომაა, რომლის შემდეგ 1 კვირა დასვენება კარგი იქნება. ჩვენი ამბავი იმაზეა, რატომ არ ღირს არაფრის დაწყება განწყობის გარეშე.
რატომ ხარ უხასიათოდ?
შარშან ჩემი და ჩემი მეუღლის სანუკვარი ოცნება ახდა, ახალშეძენილ სამოთახიან ბინაში გადავედით. მის შესაძენად ფულს თანაცხოვრების პირველივე დღიდან ვაგროვებდით. ახლა მხოლოდ ერთი შვილი გვყავს, მაგრამ ვფიქრობ, ოჯახური პრობლემების უმეტესობა გამოწვეულია რუტინით და პირადი სივრცის ნაკლებობით. ამაში 100% დარწმუნებული ვარ. ზოგჯერ მარტო ყოფნა, ტელევიზორის ყურება მინდა. ორივე ვმუშაობთ. სანამ მე სერიალს ვუყურებ, ჩემს მეუღლეს შეუძლია სხვა ოთახში ფილმს უყუროს. ვაჟი 14 წლისაა. მასაც საკუთარი კუთხე სჭირდება. რატომაც არა?
არ დავმალავ, უძრავი ქონების ყიდვა ჩვენთვის ადვილი არ იყო. ძირითადი თანხა საკუთარი შრომით ვიშოვეთ, მაგრამ ბანკიდან სესხის აღება, მეგობრებისა და ნათესავებისგან ცოტა ფულის სესხება მოგვიწია. ქურდები არ ვართ. ბუნებრივია, ვალს ბოლო თეთრამდე დავაბრუნებთ, რომ თავი ვალდებულად არ ვიგრძნოთ. გინდა თუ არა, ამისთვის ბევრ რამეზე უნდა დაზოგო, თუნდაც დღესასწაულზე. ამ მიზეზით ახალი წლის მოკრძალებულად აღნიშვნა გადავწყვიტეთ. ლევანი ამაში მხარს მიჭერდა.
ჩემმა მულმა გასული წლის ბოლო დღეს ჩვენთან სტუმრობა გადაწყვიტა. უნდოდა ახალი ბინის ნახვა, ძმის მონახულება, მშვიდად აღნიშვნა. ასე გვითხრა და დავთანხმდით – მისი ოჯახიც ფინანსურად გვეხმარებოდა და ეს კარგად ვიცოდი. მეორე მხრივ, წინასწარ გავაფრთხილე, რომ ცოტა საჭმელს ვაკეთებდი და მენიუს ნაწილი მას წამოეღო. არანაირი საჩუქრები, უბრალოდ ერთად დავსხდებით, როგორც ნათესავები. წინააღმდეგი არ იყო, ამიტომ ვიმედოვნებდი, დღესასწაულს მშვიდად და საუკეთესოს იმედით აღვნიშნავდით. აქ კი გავიგე, რატომ არ ღირს დღესასწაულის მოწყობა განწყობის გარეშე!
იცით, ეკამ მომატყუა. საღამოს მოვიდა ყველა კერძით, რაზეც შევთანხმდით, მაგრამ არა მარტო. თან მოჰყვა ქმარი და 2 შვილი, ძაღლიც. „მერე რა, ახლა ხომ ბევრი ადგილი გაქვთ!“ დიდი ბინა ერთია, ხოლო ამდენ პირზე კერძების ნაკლებობა, სხვა. გადავწყვიტე, მაღაზიაში ჩასვლა და კერძების დამატება. სტუმრებმა მხიარული ღიმილით ამის გაკეთება ამიკრძალეს. მთხოვეს, არ მენერვიულა. წამოსვლამდე ჭამეს, ამიტომ ახლა მხოლოდ გართობა დაგვრჩენოდა.
შემდეგ ნამდვილი კოშმარი დაიწყო. ძაღლმა უჩვეულო ყეფა დაიწყო და დილამდე ვერ გავაჩუმეთ. არც ჩემს შვილს, არც მულიშვილებს ღამის 3 საათამდე დაწოლა არ უნდოდათ. ყვიროდნენ, დარბოდნენ: სწრაფად დამეგობრდნენ და შეიქმნა შთაბეჭდილება, რომ მათი მეგობრობა მალე ფსიქიატრულში წამიყვანდა. აი, მული ქმართან ერთად სხვა „პროექტზე“ მუშაობდა: მეთოდურად ანადგურებდნენ ყველაფერს, რაც სუფრაზე გამოვიტანე.
შუაღამეც არ იყო, რომ სუფრაზე მხოლოდ ნამცხვრის ნამცეცები დარჩა. ამ დროს ყველა მაღაზიაზე უკვე დაკეტილი იყო. სხვა ვარიანტი არ მქონდა. მეუღლე სარდაფში ჩავუშვი კონსერვების ამოსატანად. პომიდვრის, კიტრის, წიწაკის კონსერვების გაკეთება მიყვარს. მაგრამ ეს არაფერია, ამიტომ აივანზე გავედი კარტოფილის ასაღებად. პიურეს მაინც გავაკეთებ, რადგან სხვა ვარიანტი არაა. ეკამ, რომელიც კუდში დამსდევდა, თითქოს ისუნა, რისი დამალვა მინდოდა უკეთესი დღისთვის. იმავე აივანზე ჩამოკიდული მქონდა ხმელი ხორცი, რამდენიმე ქილა ჩაშუშული ხორცი და დიდი ბოთლი ღვინო. ამ ყველაფერზე სხვა გეგმა მქონდა, მაგრამ რას გავხდები.
ეკამ და მისმა მეუღლემ ამ ყველაფერს ბოლო მოუღეს და როგორც იქნა, ბავშვებთან ერთად დასაძინებლად წავიდნენ. არ ველოდი, რომ მთელი ბრბო გვესტუმრებოდა, ამიტომ რაღაც სწრაფად უნდა მომეფიქრებინა. ლევანი მხოლოდ იცინოდა და მთავაზობდა, ნაკლები მენერვიულა. თითქოს, ბავშვებს ერთად დაეძინათ, მის დას ქმართან ერთად მეორე ოთახში, ჩვენ კი სადღაც მივწვებით. ზრდასრული კაცია, მაგრამ თითქოს საერთო საცხოვრებელი მოენატრა. ასე მოხდა. სტრესისგან და ბინაში ტრიალისგან დაღლილს ჩამეძინა. დაახლოებით დილის 5 საათი იყო.
რატომ ვიღვიძებთ დღესასწაულის შემდეგ თავის ტკივილით? რა თქმა უნდა, ნაბახუსევის გამო. ჩემს შემთხვევაში, დანგრეულმა გავიღვიძე, რადგან ძაღლმა ისევ ყეფა დაიწყო და ამან ყველა გააღვიძა. ადგომა და რაღაცის გაკეთება ვცადე, მაგრამ მივხვდი, რომ ძალა არ მქონდა. მხოლოდ ერთი რამ რჩებოდა: საბანში გახვევა და ძალების მოკრეფა. ფიქრობთ, ამის საშუალება მომცეს? ეკამ ჩემი ოთახის კარი გააღო და მკითხა, სად იპოვიდა რამეს, ბავშვების საუზმისთვის. საერთოდ, გასაკვირია: რვის ნახევარია და მე კიდევ მძინავს. ეს როგორ?
ძილბურანში არ მახსოვს ვუპასუხე, ის, რომ მთელი საჭმელი კუთხეში მაღაზიაშია თუ ჩემი პასუხი გარკვეული გამოთქმით იყო გამტკიცებული. აი, არ მახსოვს. ვიმედოვნებ, პირველი ვარიანტი იყო. კარგია, რომ არ მკითხა, რატომ ვიყავი უხასიათოდ. სად იყო იმ დროს ჩემი ქმარი, არ ვიცი. ალბათ, დილის ყავას სვამდა. ამ რიტუალს ხელს ვერაფერი შეუშლის.
როგორც არ უნდა იყოს, როცა გავიღვიძე, ჩემს ბინაში აღარ იყვნენ ძაღლი, სხვისი შვილები და გაუმაძღარი უფროსები. იყო მხოლოდ მეუღლე, რომელიც საყვედურით მიყურებდა, და ნამძინარევი შვილი. სუფრაზე იდო რამდენიმე ყუთი პიცა, როლები და სხვა ნაგავი. კიდევ ნახევარი ბოთლი ალკოჰოლი. გასაგებია, სტუმრები ცოტა ხნით შემორჩნენ. რაც ყველაზე სასაცილოა, ეკა აღარ მელაპარაკება. ძმასთან კითხვები არ აქვს, ის ხომ ჩემსავით გულღრძო არაა. აღმოჩნდა, რომ ნამდვილი თავხედი ვარ.
გამოდის, ახალ წელს სტუმართმოყვარეობა არ გამოვიჩინე და დამნაშავე ვარ, რომ არ ვაფასებ ხალხს, ვინც მეხმარება. საერთოდ, კარგი იქნება, თუ ვალს უკვე დავაბრუნებთ. „რატომაც არა, ის ხომ ზოგავს ფულს ნათესავებისთვის საკვებზე?“ წარმოიდგინეთ? აი, ასეთი დღესასწაულები და შედეგები არსებობს. ახლა ჩემთვის ახალი წელი ნაძვის ხესთან და ბედნიერებასთან არ ასოცირდება, არამედ ნეგატივთან და თავხედ ადამიანებთან. უკეთესია, სიმშვიდეში წიგნი წავიკითხო, უფრო სახალისო იქნება. სწორედ ამიტომ, უმჯობესია უხასიათოდ არაფერი დაიწყოთ!
