ვის სურს ყველაზე მეტად პასპორტში შტამპის დასმა? სტატისტიკურად, ქალები უფრო დაჟინებით ითხოვენ, რომ ურთიერთობები ერთხელ და სამუდამოდ დაკანონდეს. ასე თავს უსაფრთხოდ გრძნობენ. ამავდროულად, დაოჯახება იძლევა გარკვეულ სტატუსს, რომელიც სხვადასხვა სიტუაციაში შეუძლია გამოიყენოს. სოციალური ასპექტებით დაწყებული და სამუშაო ადგილზე ბანალური დაწინაურებით დამთავრებული.
თანამედროვე მამაკაცებით ოფიციალურ ქორწინებაში რიგ უპირატესობას ხედავენ. პირველ რიგში, იგივე სამსახური. აღმოჩნდა, რომ ხელმძღვანელობა დაოჯახებულ თანამშრომლებს უფრო პერსპექტიულ კადრად განიხილავს. რატომ არ გამოვიყენოთ სტატუსი პირადი მიზნებისთვის? ქორწილი ურთიერთობას აძლიერებს, ვინც რა არ უნდა თქვას. ქალი უფრო მარტივად გადაწყვეტს ღალატს, თუ უბრალოდ ურთიერთობაშია. თითზე ბეჭედი მორალური კომპასის სახით ნამდვილად მუშაობს. ასევე: ზოგიერთ მამაკაცს, განსაკუთრებით შუახნის ასაკის კაცს მარტოდმარტო ცხოვრება არ სურს.
შტამპის დასმა პასპორტში
ძველით ახალი წლის აღნიშვნის შემდეგ შვილებმა ერთხმად განაცხადეს, რომ ჩემს სახლში არაფრის აღნიშვნას აღარ აპირებენ. ალბათ, მათი უნდა გამეგო ასეთი სკანდალის, ყვირილის და მცირე შეხლა–შემოხლის შემდეგ. მაგრამ ერთი ნიუანსია: ჩხუბი და მთელი ნეგატივი გამოიწვიეს მათ, ზრდასრულმა, ჩამოყალიბებულმა ხალხმა. ახლა კი თავს შეურაცხყოფილად გრძნობენ. როგორ მოხდა? ვეცდები, ყველაფერი გითხრათ. თავად გადაწყვიტეთ, ვინ არის მართალი და ვინ მტყუანი.
პირველ რიგში, როგორც მიხვდით, ახალგაზრდა ქალი აღარ ვარ. 64 წლის ვარ. განქორწინებული. პირველი და ერთადერთი ქმარი დამშორდა, როცა ხელში ორი ბავშვი დამრჩა. ამის გამო გული არ სტკიოდა და არაფერი აწუხებდა. ეს ნამდვილად ვიცი. სამწუხაროდ, ჩემი შვილები, რომლებიც უკვე ზრდასრული და შეგნებული ადამიანები უნდა იყვნენ, დღემდე მამას იცავენ. თითქოსდა, გამოსწორდა. რამდენიმე წლის წინ შვილებთან კონტაქტზე გავიდა, თავი მოაჩვენა კეთილ მოხუცად, რომელსაც თითქოს წარმოდგენა არ ჰქონდა, როგორ ცხოვრობდნენ აქამდე. ნაძირალა.
მეორეც, არც ჩემი ვაჟისთვის, არც ჩემი ქალიშვილისთვის მსხვერპლის გაღება ან დახმარება არასდროს მითხოვია. პირიქით, როცა შანსი გამოჩნდა, ბებიასთან დავტოვე და უცხოეთში სამუშაოდ წავედი. იქ 10 წელზე მეტი გავატარე, ოჯახი საცხოვრებლით ვუზრუნველყავი და მეტიც ვიშოვე. ვაჟს საკმარისი თანხა მივეცი, რომ ოროთახიანი ბინა ეყიდა, თუ ცოტას პირადი დანაზოგიდან დაამატებდა. ქალიშვილს „ერთოთახიანი“ ბინა ქორწილის წინ ვუყიდე. დედობრივი მოვალეობა სრულად შევასრულე.
უცხოეთში მხოლოდ ვმუშაობდი. ჩემი ძალები მხოლოდ ამ რეჟიმზე მყოფნიდა. ლუკმას ვიკლებდი, ბინის ხარისხზე და ზოგიერთ პროდუქტზე ვზოგავდი. პაემნებზე არ დავდიოდი, თუმცა მპატიჟებდნენ. ის დრო ჩემთვის სხვის ცხოვრებას ჰგავდა. რობოტის ცხოვრება. გასაკვირი არაა, როცა ღირსეული მამაკაცი გავიცანი, ძალიან შემიყვარდა. ეს მესამე ფაქტია, რაც ჩემს შესახებ მინდა გითხრათ.
კახა ყოველმხრივ მომწონს. კეთილი, მზრუნველი, მშრომელი კაცია, ჩემს მიმართ გულწრფელი გრძნობები აქვს. როცა ხანგრძლივი „მივლინებიდან“ სახლში დავბრუნდი, ჩავთვალე, რომ მთელი დანაზოგის შვილებისთვის მიცემა სისულელე იქნებოდა. შვილები მიყვარს, მაგრამ უკვე გაიზარდნენ. საკუთარი ოჯახები და საზრუნავი აქვთ. გარდა ამისა, ერთმანეთი დიდი ხანია არ გვინახავს. მიამიტობა იქნება ვიფიქრო, რომ მათ ცხოვრებაში მთავარი ადგილი მიჭირავს. გამოდის, საკუთარ თავზე უნდა ვიფიქრო. რატომაც არა, თუ ცოტა დანაზოგი დამრჩა?
სწორედ ამ პერიოდში გავიცანი ჩემი შეყვარებული. კარგ, მშრომელ კაცად რეკომენდაცია გაუწიეს. ის და ორი ახალგაზრდა მუშა ჩემს სახლში მცირე რემონტს ასრულებდნენ, სამშენებლო მასალები მიჰქონდათ და გაჰქონდათ, ჭაც გაწმინდეს. კახა მუშების ხელმძღვანელი იყო. ერთხელ შევთანხმდით შეხვედრაზე რემონტის დასრულების აღსანიშნავად. შემდეგ ყველაფერი აეწყო. მოსწავლესავით შემიყვარდა, თუმცა ჩემი თანამგზავრი რამდენიმე წლით უმცროსი აღმოჩნდა.
შვილებს ჩემს ურთიერთობაზე არაფერი ვუთხარი. მხოლოდ მივანიშნე, რომ ვიღაც მყავდა. აშკარა იყო, რომ ჩემი სიტყვები სერიოზულად არ მიიღეს, იქნებ, არ აინტერესებდათ. კარგი, ასე იყოს. ახალი წელი ყველამ თავის სახლში აღნიშნა. ქალიშვილმა ქმართან და შვილთან ერთად. ვაჟმა ცოლთან ერთად, ჯერ შვილები არ ჰყავთ. მე კახასთან ერთად, რითაც კმაყოფილი ვარ. კარგი დღესასწაული იყო, გადაძღომის, ყვირილის და სხვა რამის გარეშე. მხოლოდ ჩვენ ორნი, წასახემსებლები და სასიამოვნო მუსიკა საუბრის ფონზე.
ძველით ახალ წელს ბავშვებმა ჩემთან მოსვლა და ერთად აღნიშვნა გადაწყვიტეს. დიდხანს ვცდილობდი მათ გადაბირებას, რადგან ვიცოდი, რომ ოცნებობენ ყოფილ ქმარს შევურიგდე. მათთვის ხომ ისევ მამაა. თან თამაშობს, თითქოს ჩვენი ქორწინების მსხვერპლი იყო. რა თქმა უნდა, ვეუბნები, რომ ეს არ მოხდება. რატომღაც შვილებმა გადაწყვიტეს, რომ ჩემზე უკეთ იციან ცხოვრება. მოკლედ, არაფერია ახალი მზის ქვეშ.
ჩემს სახლში კახას დანახვაზე ვაჟს უცნაური რეაქცია ჰქონდა: ერთ წერტილს მიაშტერდა და ჩუმად იყო, მთელი საღამო სიტყვა არ უთქვამს. სასმელს ისხამდა, ჭამდა და სვამდა. როგორც ჩანს, ნამდვილად ვერ იჯერებდა, რომ დედას ამ ასაკში ახალი მამაკაცი შეიძლება ჰყავდეს. რა ვთქვა, ეს ჩემი პრობლემა არაა. ადრე უნდა მოესმინა.
ქალიშვილი, პირიქით, მთელი საღამო კითხვებს მისვამდა. სად გავიცანი, რას ვფიქრობთ სამომავლოდ. ყველა საიდუმლოს გაგება უნდოდა. საღამოს ბოლოსკენ პროვოკაციული კითხვები წამოვიდა. მაგალითად, რამდენს შოულობს კახა და რა ტატუ აქვს მაჯაზე. როცა კახამ ხუმრობით უპასუხა, რომ ეს არც ისე შორეულ ადგილებში ყოფნის ნიშანი იყო, ჩემმა ვაჟმაც გაიღვიძა. კახამ გაიღიმა და თქვა, რომ გაიხუმრა. მაგრამ ვაჟი არ გაჩერდა.
კაცებმა კამათი დაიწყეს, ავნერვიულდი, ქალიშვილი მამაზე რაღაცას ყვიროდა. ქაოსი, ისტერიკა, ნაგავი. შემდეგ საქმეში ჩაერთო ხელები, მათი გაშველება დავიწყე და ამით ჩვენი „დღესასწაული“ დასრულდა. შვილები წავიდნენ. ვაჟმა კარში გასვლისას მითხრა, რომ კახას მამინაცვლად ან ნაცნობადაც არასოდეს აღიარებს. თითქოს, მას ტყუილის სუნი ასდის. ქალიშვილი ჯერ მამშვიდებდა, შემდეგ მითხრა, რომ მასთან ერთად წავსულიყავი. იქ, ჩემს ნაყიდ ბინაში, მასწავლის, როგორ ვიცხოვრო.
კახა ჩემთან დარჩა და არეულობის დალაგებაში დამეხმარა. არაფერში მადანაშაულებს, ნებისმიერი შეიძლება ემოციებს აჰყვეს. იმ საღამოს შემომთავაზა მასთან ერთად ცხოვრება, „როგორც სერიოზული, ზრდასრული ადამიანები“. ერთად, მთელი პასუხისმგებლობით და პასპორტში შტამპით. მაშინ სკანდალისგან გონს მოსული არ ვიყავი და მის სიტყვებს ყურადღება არ მივაქციე. ყველაფერზე დავთანხმდი. ახლა ვფიქრობ: რაში მჭირდება ქორწილი ჩემს ასაკში? ნუთუ არ შეიძლება გვქონდეს ნდობაზე დაფუძნებული ურთიერთობა თუ 20 წლის ვართ? ამ თემაზე კახასთან დალაპარაკებას ვაპირებ, მაგრამ ვშიშობ, რომ ყველაფერი გეგმის მიხედვით არ წავა.
