როგორც ამბობენ: ზოგი ვაგონობით იპარავს და სითბოში დანაყრებული ზის, ზოგი საჭმელს იპარავს შვილების გამოსაკვებად და ციხეში ხვდება. ჩვენს დროში სამართალი არ არსებობს და ყველამ იცის, რა არის სიხარბე. თუ დავაკვირდებით, ფულზე დახარბებული აბსოლუტურად ნებისმიერი ადამიანი შეიძლება იყოს. ყოველდღიურ ცხოვრებაში, სამსახურში ან უბრალოდ სუპერმარკეტში დაღლილი მოლარის მოტყუება ზოგიერთისთვის უკვე დიდი წარმატებაა. „რა მერე, ეს ხომ მაღაზიაა, ბევრი ფული აქვს!“
რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს, სიძუნწე ბევრ ჩვენგანშია, მაგრამ მათ მიმართ ზოგის დამოკიდებულება შეუწყნარებელი შეიძლება იყოს. იმის მიუხედავად, ვინ შეიძლება იყოს ეს ადამიანი მისთვის. მეგობარი, ნათესავი, მეზობელი. ზოგი ჩუმად განიკითხავს, ზოგი სხვა ზომას მიმართავს. ცხოვრება სიურპრიზებით და იმედგაცრუებით სავსეა. ვინ იცის, ვის მოუწევს მომავალში „არასტანდარტულ“ სიტუაციაში მოხვედრა.
რა არის სიხარბე?
მითხარით, რა ცოდვა შეიძლება ჰქონდეს ცოლს, რომ 7 წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ მიატოვო? თან არა უბრალოდ მიატოვო, არამედ ბავშვთან ერთად გააგდო და მშობლებთან დააბრუნო? ღალატი? იქნებ, სიზარმაცე ან ცოლქმრული მოვალეობის ცუდად შესრულება? ამას არ მივესალმები, მაგრამ გასაგები მაინც იქნებოდა. არა, ძვირფასებო. ქმარმა სახლიდან გამაგდო მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემი აზრი გამოვთქვი! იმის გამო, რომ ჩემი შეხედულებები ზოგიერთ საკითხზე მის შეხედულებებს არ დაემთხვა!
პაატა ოჯახში ერთადერთი ბავშვია, განებივრებული. ალბათ, ამიტომაც ხშირად ავლენს თავის ეგოს ჩემს და ჩვენი შვილის მიმართ. როგორც კი ხელმძღვანელ პოზიციაზე გადაიყვანეს, სახლშიც ისე მბრძანებლობს, როგორც ოფისში. როგორც შემეძლო, ვითმენდი. თუმცა იყო შემთხვევები, როცა სიმტკიცე უნდა გამომეჩინა. გვქონდა კამათი, როგორც ნებისმიერ ოჯახში, მაგრამ აქამდე ყველაფერი მორიგებით სრულდებოდა.
ერთ მაგალითს მოვიყვან. დიდი კერძო სახლი გვაქვს. ბუნებრივია, მის ლაგებას მარტო ვერასდროს გავუმკლავდებოდი. საჭმლის მომზადება, ბავშვის ჩაცმა, დახურვა, გამოკვება, სკოლაში წაყვანა. რეცხვა და სხვადასხვა რუტინა. ყოველთვე პაატა ჯიბის ხარჯებისთვის გარკვეულ თანხას მაძლევდა. მაგრამ ასეთი ვარ, შოპინგის მოყვარული, რა გავაკეთო? ვინაიდან მთელი დღე მტვრის გადაწმენდაში დროის დახარჯვა არ მინდოდა, პროფესიონალი დამლაგებლები დავიქირავე. სამი ადამიანი უფრო სწრაფად დაასრულებს. ასე, კვირაში ერთხელ, ხომ მშვენიერია?
ერთი პრობლემა წარმოიშვა. ჩემი საჭიროებებისთვის ფული აღარ მყოფნიდა. სწორედ ამიტომ, ქმარს თანხის გაზრდა ვთხოვე. როცა მიზეზი გაიგო, ბურტყუნი დაიწყო, რომ დიასახლისი არ ვარ, რადგან „ქალის“ საქმეს სხვას ვავალებ. წარმოიდგინეთ. სამი ადამიანი რამდენიმე საათში სახლის დალაგებას ძლივს ამთავრებს, მე კი მარტო უნდა გავუმკლავდე. მთელი კვირა მეუღლეს არ ველაპარაკებოდი. ბოლოს და ბოლოს, რაღაც კომპრომისამდე მივედით: დამხმარე ავიყვანეთ. საყვარელი ქალი, დალაგებაში მეხმარება და ქმრის დაბრუნებამდე მიდის. ხედავთ, ყოველთვის შეიძლება შეთანხმება, მზად ვარ რაღაც დავთმო.
დედამთილს ეს გადაწყვეტილება არ მოეწონა. ერთხელ მითხრა კიდეც: „ნატო, ზარმაცი ხარ“. მოხუცი ქალი შეჩვეულია, რომ ყველაფერი სახლში ქალმა უნდა გააკეთოს, ახლა ამას ჩემგან ითხოვს. არა, მესმის. ისინი ხომ მამამ მიატოვა, როცა პაატა სულ პატარა იყო. აი, მიეჩვია ორ სამსახურში მუშაობას და შრომას, შრომას, შრომას. მაგრამ რატომ ითხოვს ამას ჩემგან? გავიდა დრო, როცა ტანსაცმელს ხელით ვრეცხავდით, ხოლო მაღაზიაში საათობით რიგები იდგა. ახლა მიტანის სერვისი არსებობს, დროს ფეხი უნდა აუწყო.
ქმარმა მთელი ეს სისულელე დედამისისგან აიღო და ისევ მსაყვედურობს, რომ ჩემ მიერ მომზადებული სახლის საჭმელი უნდა. სურს, ვიყო ქალური და დამყოლი, არ შევეწინააღმდეგო. უფრო ზუსტად, სურდა. მაგრამ ისეთი ვარ, როგორიც ვარ. ხომ გესმით, ნულიდან დავიწყეთ. მახსოვს, როცა ჯერ კიდევ უმცროსი სპეციალისტი იყო, როცა „ბიძასთან“ მუშად მუშაობდა. ეს მოგვიანებით დაიწყო თავისი საქმე და ფულის გამომუშავება. ამას არასდროს აფასებდა. არაფერი მითქვამს, როცა დედამისს ჩვენი ფულით ოროთახიანი ბინა უყიდა. არადა შემეძლო მეკითხა, რატომ. ეს ფული ჩვენი შვილის სწავლაზე შეგვეძლო დაგვეხარჯა ან სხვა რამისთვის.
1 კვირის წინ დედამთილს დაბადების დღე ჰქონდა. ქმარმა ერთი ლამაზი სამაჯურის ჩუქება გადაწყვიტა. თეთრი ოქროს, ქვებით. მეც მომწონს აქსესუარები, რომლებიც თინეიჯერად არ გაქცევს. აქსესუარი, რომელიც მეტყველებს, რომ გემოვნებიანი ქალი ხარ. როცა სამკაული კატალოგში დავინახე, გული მომეწურა: რა შესანიშნავი ნივთი იკარგება! ახლა ვეღარ ვიყიდი. მეორე მხრივ, რაში სჭირდება ასაკოვან ქალს?! როდის გაიკეთებს?
ქმარს მივანიშნე, რომ ეს სამაჯური ჩემთვის ეყიდა, ხოლო დედისთვის სხვა რამ აერჩია. ლამაზი კაბა ან ახალი ტელეფონი. სიმართლე გითხრათ, მნიშვნელობა არ აქვს. ის ხომ მუშაობდა დამლაგებლად, მზარეულად, გამყიდველად. ბევრი რამ გამოსცადა. ვეჭვობ, დედამთილი ერკვეოდეს სამკაულებში ან საერთოდ მოსწონდეს. მე კი, ლამაზი, ვნებიანი ქალი ვარ, დაუმუშავებელი ბრილიანტი. ვინ უნდა უყვარდეს ქმარს უფრო მეტად?
მაგრამ არა. პაატამ მითხრა, რომ არჩევანი უკვე გააკეთა, ჩემი დაბადების დღე 6 თვეშია და რაღაცას მოგვიანებით ამირჩევს. 1–2 დღე დავიწყებას ვცდილობდი და ჩემს საქმეს ვაკეთებდი. ჯიბრზე ქალაქში ერთი დაქალი შემხვდა და ენა ვერ დავაკავე. მოვუყევი, როგორი უსინდისო ქმარი მყავს, რადგან არ სურს დათმობაზე წასვლა. რა თქმა უნდა, დაქალმა მხარი დამიჭირა. არ ვიცი, რატომ, მისი თანდასწრებით დედამთილს დავურეკე და საჩუქარზე უარის თქმა ვთხოვე. რა თქმა უნდა, მოგვიანებით სხვა რამეზე რომ გადაეცვალა. მე ხომ სულელი არ ვარ.
თითქოს უარი არ უთქვამს, თითქოს დამთანხმდა. ლია კიდევ მეუბნება: „უჰუ, ახლა ახალი სამაჯური გექნება!“ ჩამსისინებდა. არ მეგონა, დედამთილი ყველაფერს შვილს თუ მოუყვებოდა. ასე გააკეთა. იმავე საღამოს ქმარს ძალიან კარგი განწყობით შევხვდი. ცოტა ნასვამიც ვიყავი, ამიტომ სიტყვებს ჯიბეში არ ვეძებდი. ყვირილი დაიწყო, რომ სულელი ვარ, რომ საჩუქრის წართმევა არ შეიძლება. მეც, თავის მხრივ, მოვთხოვე ახსნა, რატომ უნდა იაროს ყოფილმა მზარეულმა ოქროს სამაჯურით, მე კი რაღაც ძველმანით. კარგია, რომ მეუღლე ქალს არასდროს ურტყამს.
ახლა შვილთან ერთად მშობლებთან ვცხოვრობ. ჯერ ოფიციალურად განქორწინებული არ ვარ, მაგრამ საქმე აქეთკენ მიდის. ხომ გესმით, მან და დედამ ერთად ბევრი რამ გადაიტანეს. შეიძლება იფიქროთ, რომ ჩემთან ასე არ იყო. ვიცი, თავისებური ხასიათი მაქვს და შეჩვევაა საჭირო. მაგრამ რამდენი წელი ერთად ვცხოვრობდით და ყველაფერი ნორმალურად იყო. ახლა რა მოხდა? ხვალ ერთ მცოდნე ბებიასთან მისვლას ვაპირებ. ვკითხავ, როგორ დავიბრუნო მეუღლე. მეგობარი მეუბნება, რომ ჯადოქარია. გულწრფელად, არ მაინტერესებს. თუნდაც ეშმაკი იყოს, ოღონდ მითხრას, როგორ დავიბრუნო ქმარი. კიდევ ერთ კვირას მშობლების სახლში ვერ გავძლებ.
