რა შეიძლება იყო საყვარელ ბებიასთან სტუმრობაზე უკეთესი? სოფელში, სადაც სუფთა ჰაერია და ყველაფერი განსაკუთრებული და განსხვავებულია. აქ ძროხები ისეთი არაა, როგორც კინოში. ქათმები მარცვალს საქმიანად კენკავენ, ხოლო მამალი მათ იცავს. ხალხიც თავისებურია, ყველას ის აცვია, რაც მოსწონს. დღესასწაულებზე იკრიბებიან და სათანადოდ აღნიშნავენ. გახსოვთ, როგორ იყო ბავშვობაში? თქვენთან მოდიოდა ბებია სახელოში დამალული ფულით და თვალში ჩაკვრით მსხვილ კუპიურებს გაწვდიდა. შენც, დარცხვენილი, ამ ფულს იღებდი. ეჰ, იყო დრო.
ახლა ასე არაა. ხალხი შეიცვალა: ცივი და ქედმაღალი გახდა. სოფლის ახალგაზრდობაც დედაქალაქის მოდის მსგავსად ჩაცმას ცდილობს. მარაოს შლიან და ისეთი სახე აქვთ, თითქოს ყოველთვის ასე იყო. კარგი, იყოს. სამწუხაროა, რომ ბებიები ისევ ისეთები დარჩნენ – კეთილი, მიამიტი და ცოტა მორცხვი. ისევ ელოდებიან შვილიშვილს ქალაქიდან და წვრილმანებზე დარდობენ. მათ გარშემო სამყარო კი სწრაფად იცვლება.
ფულიანი ბებია
61 წლის ვარ, ახლა სახლში უნდა ვიჯდე და შვილიშვილებზე ვიზრუნო, მაგრამ ჩემი თავი სულ სხვა რამით დაკავებულია. უკვე მეორე დღეა სერიოზულ ფიქრებში ვარ: ხომ არ მივატოვო ყველაფერი და უცხოეთში სამუშაოდ წავიდე? თითქოს, დრო ჯერ კიდევ მაქვს. საუკეთესო მეგობარი საკუთარი საქმით დაკავებულია. შინაური ცხოველი არ მყავს. მარტოობა და იმედგაცრუება დამრჩა. ღირს მათ გამო გამგზავრებაზე უარის თქმა? ფული ზედმეტი არასდროსაა. 1,5–2 წელი ამინდს ვერ შეცვლის, სამაგიეროდ ჩემი ფინანსური მდგომარეობა გაუმჯობესდება.
ახლა ბევრი ფული არ მაქვს, მაგრამ ყოველთვის ასე არ იყო. მაშინდელი სტანდარტებით გვიან გავთხოვდი, მაგრამ ჩემთვის იდეალური მამაკაცი ვიპოვე. ჩემთვის შესაფერისი ხასიათით, ჭკვიანი, შეძლებული. ილია მეოჯახე კაცი იყო. მიყვარდა და უფრო მეტად ვაფასებდი. ჩვენც, როგორც ყველას, ხანდახან უთანხმოება გვქონდა, მაგრამ განქორწინებაზე სერიოზულად არასოდეს მიფიქრა. არც ერთხელ. ახლა თანამედროვე ოჯახებს გადახედეთ. ეს ხომ საშინელებაა!
სამწუხაროდ, ღმერთმა მხოლოდ ერთი ქალიშვილი, მარინა გვაჩუქა. ვცდილობდით, მეტი შვილის გაჩენას, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. მთელი ჩვენი სიყვარული ერთადერთ შვილს მივეცით. მარინა ქალაქში საუკეთესო სკოლაში დადიოდა, მისთვის რეპეტიტორები ავიყვანეთ, მწვრთნელები – ყველაფერი იმისთვის, რომ თავი გარიყულად არ ეგრძნო, ჭკვიანი და ნაკითხი გაზრდილიყო. ეს ძალიან საჭირო უნარები არის გოგოსთვის. არავის სურს სულელთან ურთიერთობა, ასეა?
მკაცრი დედა
ქალიშვილი გაიზარდა და პირველი თაყვანისმცემლები გამოჩნდნენ. სანამ ჩემი ქმარი სამსახურით დაკავებული იყო, ამ საკითხს თავად მივხედე. არ ვიცი, როგორ ვთქვა, მაგრამ ამ ეზოს კატებს პირდაპირ გზიდან ვაგდებდი. რა თქმა უნდა, მარინასნაირ აღზრდილ ქალს ბევრი თაყვანისმცემელი ჰყავდა, მაგრამ ამ ბიჭებს მისგან მხოლოდ ერთი რამ უნდოდათ. ასეთი ურთიერთობის წინააღმდეგი ვიყავი. ვოცნებობდი, რომ მარინა იპოვიდა იდეალურ ქმარს და პატარა შვილიშვილებს გვაჩუქებდა. როგორც ჩანს, რაღაც მომენტში გადავაჭარბე და ქალიშვილი ძალიან გამიბრაზდა, რომ არ ვუშვებდი გარეთ, როცა ძალიან უნდოდა.
მალე ჩემი ქმარი ძალიან ცუდად გახდა. მის მკურნალობაზე ბევრი დავხარჯეთ. ვალის აღებას ვაპირებდი, რომ ქმარი გამოჯანმრთელებულიყო, მაგრამ ძალიან სწრაფად და მოულოდნელად დაგვტოვა. ერთ მომენტში. დაკრძალვის ცერემონიაზეც გონს ვერ მოვედი. მეგონა, ახლა შემოვიდოდა, ჩამეხუტებოდა და ყველაფერი ძველებურად იქნებოდა. სამწუხაროდ, ასე არ ხდება. სანამ დეპრესიაში ვიყავი, ქალიშვილს დროს არ დაუკარგავს. ვიღაც ბიჭთან გადავიდა საცხოვრებლად, მე კი ძალა არ მქონდა, ხელი შემეშალა.
ქალიშვილის ქორწილი
მალე ისევ დავიწყეთ ურთიერთობა, მაგრამ მარინა სახლში აღარ დაბრუნებულა. 1,5 წლის შემდეგ საკუთარ ქორწილში დამპატიჟა. იმ დროისთვის უკვე მივხვდი, რომ ჩემი ასაკის ქალს მამაკაცის გარეშე ცხოვრება ძალიან უჭირს. კარგია, რომ ვიპოვე ქმრის მიერ გადანახული ფული სეიფში, სწორედ იმ შემთხვევისთვის, თუ რამე დაემართებოდა. ეს ფული, ასევე ანგარიში ბანკში, ცხოვრების გაგრძელებაში მეხმარებოდა. თუმცა უსასრულო არაფერია.
ქორწილამდე რამდენიმე დღით ადრე გავიგე, რომ ჩემი ქალიშვილი ორსულად იყო. ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. მხოლოდ მაშინ, როცა მომავალი მძახალი ქორწილში გავიცანი, ემოციები ცოტა დაცხრა. ვარდომ ჩემზე დიდი ხნით ადრე იცოდა, რომ მარინა ორსულად იყო. ქორწილში ოქროში და ბეწვში გამოწყობილი მოვიდა, თავი დიდ ქალად მოჰქონდა. მაშინ მის შესახებ არაფერი ვიცოდი. აღმოჩნდა, რომ ჩვეულებრივი მშრომელია, მხოლოდ სხვა ქვეყანაში მუშაობს. ასე, რომ ამ ყველაფრის გაკეთება შეეძლო. იმ მომენტში, დანაზოგი ჯერ კიდევ მქონდა, ამიტომ შედარებით მშვიდად ვიყავი.
მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა და ახლა უკვე 2 შვილიშვილი მყავს. წლებმა ჩემს ფინანსებზე დიდი გავლენა მოახდინა. დაზოგვას ვცდილობ, მაგრამ ფული მიდის, როგორც ქვიშა თითებიდან. ცოტა ხნის წინ ქალიშვილს ვესტუმრე შვილიშვილის სანახავად, ფულის დახარჯვა მომიწია. ბავშვს ცოტა ფული მივეცი, ქალიშვილს და სიძეს საჩუქრები ვუყიდე. ყველაფერი, როგორც უნდა იყოს. ვხედავ, ახალი ტელევიზორი აქვთ. ვკითხე, დიდი ხანია იყიდეთ? მარინამ მიპასუხა, რომ საჩუქარი იყო. ბებიამ საზღვარგარეთიდან გამოაგზავნა.
თითქოს ეს ბებია ჩემთვის საკმარისი არ იყო. უკვე 20 წელია გერმანიაში ცხოვრობს. ვაჟს ბინა უყიდა, ფული იშოვა, რა არ მამშვიდებს? სახლში მხოლოდ დასასვენებლად ან დიდ დღესასწაულებზე ჩამოდის. მისი ქმარი სახლში ზის, ალბათ, იქ ვიღაც ჰყავს. რაც მთავარია, შვილიშვილს ძალიან უყვარს. სულ კომპიუტერით ლაპარაკობენ, სახელით იცნობს და ჩემს თვალწინ მარინას სხვა ბებიაზე ეკითხება. მისთვის მე ცარიელი ადგილი ვარ.
დავფიქრდი, მეც ხომ არ წავიდე საზღვარგარეთ სამუშაოდ. ვარდოს შეუძლია სწრაფად მიშოვოს სამსახური, თავად მითხრა. ერთად არ გაგვიჭირდება. როგორც ამბობს, ენის სწავლა აუცილებელი არაა. დიდი ხნით წასვლას არ ვაპირებ. ისე, ახალი გამოცდილებისთვის. ბინას წესიერ ხალხზე გავაქირავებ, სტუდენტებზე ნამდვილად არა. და წავალ. მარინა ჩემს არყოფნას ვერც შეამჩნევს, მით უფრო შვილიშვილი. სხვა საქმეა, რომ ჩემს ცხოვრებაში სულ რამდენიმე დღე მაქვს ნამუშევარი, ამისთვის ქმარი მყავდა. მაგრამ ზარმაცი არ ვარ, უბრალოდ საჭიროება არ მქონდა. მთელი სახლი ჩემს კისერზე იყო. წავალ, რატომ უნდა ვიჯდე სახლში? შვილიშვილს ეყოლება ორი ბებია ოქროში ჩაწოლილი.
