არც კი მინდა ვიფიქრო, რა ელით პენსიონერებს, თუ უმარტივეს პროდუქტებზე ფასები ისევ გაიზრდება. მარცვლეული, კვერცხი, კარტოფილი და მცენარეული ზეთი მათი შესყიდვების დიდი ნაწილია. რა მოხდება, თუ ამ მწირი სიის შეძენასაც ფინანსურად ვეღარ შეძლებენ? თითქოს, უარესი რა უნდა მოხდეს, მაგრამ ყველაფერი ხდება.
რა თქმა უნდა, ხანდაზმულების დახმარება, პირველ რიგში, შვილებს ეკისრებათ და არა სახელმწიფოს. და მაინც, სხვადასხვა მიზეზით მარტოხელა ან მიტოვებული მოხუცების რაოდენობა იზრდება. ეს პრობლემა უნდა მოვაგვაროთ, რადგან არ შეიძლება მიატოვო ადამიანი, რომელმაც მთელი ცხოვრება ქვეყნის კეთილდღეობისთვის გაიღო. სანაცვლოდ კი ვერაფერი მიიღო. რა საჭიროა ყველა ეს გადასახადი და შენატანი საპენსიო ფონდში, რა არის მათი კონკრეტული მნიშვნელობა?
რა ელით პენსიონერებს?
ტელევიზორში და ინტერნეტში ხშირად მხვდება ვიდეოები და გადაცემები, სადაც საუბრობენ, რამდენად რთულია რიგითი პენსიონერის ცხოვრება ჩვენს დროში. ასეთი ვიდეოები საკუთარ მომავალზე დაფიქრებას გაიძულებს. დარწმუნებული ვარ, უახლოეს ათწლეულში უკეთესობისკენ ცოტა რამ შეიძლება შეიცვალოს, მით უფრო, მოხუცების მოვლის საკითხში. ჩემს შემთხვევაში არის დედამთილი, რომელიც დიდი ხანია პენსიაზე გავიდა და ყველაფერი ისე მოაწყო, რომ კისერზე დამაჯდეს, რაც არ მაწყობს.
გიამბობთ, როგორ იყო ყველაფერი თავიდან, და შემდეგ გამკიცხეთ, კარგი? ორწლიანი ურთიერთობის შემდეგ მე და ჩემმა მეუღლემ დაქორწინება გადავწყვიტეთ. ახალგაზრდები, შეყვარებულები ვიყავით, მაგრამ ნორმალური ოჯახური ცხოვრებისთვის ბინა ან სხვა რამ არ გვქონდა. ბინაში კუთხის დაქირავებაზე თანახმა ვიყავით, მაგრამ ფული არ გვყოფნიდა. სამსახურში პრობლემები გვქონდა, იმ დროს კარგ ხელფასს თითქმის არავინ იძლეოდა. შაქრით ან სხვა პროდუქტით იხდიდნენ, ასეთი დრო იყო ჩვენს პატარა ქალაქში.
დაქორწინების შემდეგ დედამთილმა მის ბინაში ცხოვრებაზე კატეგორიული უარი გვითხრა. რა თქმა უნდა, მის ბინას ოროთახიანს ვერ დაარქმევდი, უფრო ოთახი საკუჭნაოთი. მაგრამ თავიდან ჩვენთვის ესეც საკმარისი იქნებოდა. 1 თვით მაინც. მით უფრო, რომ ხშირად ღამეს სამსახურში ვათენებდი, ქმარიც ღამის ცვლაში ხშირად მუშაობდა. უარი გვითხრეს. დედაჩემმა შეგვიფარა. ქალაქის გარეუბანში პატარა ბინაში, ვიწროდ ვიყავით, მაგრამ გასაძლები იყო. ამისთვის ძალიან მადლობელი ვარ.
6 თვე ასე ვიცხოვრეთ, შემდეგ მივხვდით, რომ ბევრი უნდა გვეცადა და სადმე სხვაგან ოთახი მაინც გვექირავებინა. ვხედავდი, დედა ხშირად ცდილობდა უმიზეზოდ ქუჩაში გასვლას, სამსახურში გვიანობამდე დარჩენას, რომ ჩვენ მეტი სივრცე გვქონოდა. ამის გამო დისკომფორტს ვგრძნობდი, მრცხვენოდა. მაგრამ რა უნდა მექნა? დავიწყე ქმართან წუწუნი, რომ ქამარი უფრო მოგვეჭირა და ნებისმიერ ფასად ცალკე გადავსულიყავით. ამ შემთხვევაშიც დედა დაგვეხმარა.
ფული ისესხა რამდენიმე მეგობრისგან, დაუმატა თავისი დანაზოგი, რომელსაც მომავლისთვის აგროვებდა და საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავიდა. ერთი მხრივ, ფულის გამომუშავება შეიძლება, ასე უთხრეს მეგობრებმა. მეორე მხრივ, მის ბინაში ცხოვრებას შევძლებდით და თავს რთულ მდგომარეობაში აღარ ვიგრძნობდით. დიახ, სასახლე არაა, მაგრამ ზრდასრული წყვილი, როცა სხვასთან ერთად ცხოვრობ, ერთია, ხოლო როცა მეზობლის გარეშე დარჩები, სულ სხვა. მოკლედ, დედამ გადაწყვიტა. მისი წასვლის შემდეგ კიდევ 2 დღე ვტიროდი.
ამასობაში დედამთილმა შეყვარებული გაიჩინა და ახალი ამბავი გვახარა. პირადად მოვიდა, თუმცა ქმარს ვთხოვე, რომ ჩვენი მისამართი არ მიეცა. ის დღე მახსოვს. მოვიდა მხიარული, სუნთქვააჩქარებული, რა თქმა უნდა, ქედმაღლობის ელფერით. სანამ ახალ კავალერს აქებდა, ყავა ავადუღე. მასზე 2 წლით უმცროსი იყო, ყოფილი სპორტსმენი, მაღალი, მუხასავით ძლიერი. რა თქმა უნდა, „მუხამ“ მასთან ხელი სწრაფად მოაწერა და ერთად დროსტარებაში სიყვარული იპოვეს. ძალიან კარგია, რა უნდა თქვა. მაგრამ მე რა?
დაახლოებით 4 წელი გავიდა. დავორსულდი, ქმარმა რაღაც ფულის გამომუშავება დაიწყო. განვითარება გამოჩნდა. დედა სახლში კარგი ამბით დაბრუნდა: ძალიან კარგი და მომგებიანი სამუშაო იპოვა. უფრო მეტიც, ახალი მამაკაცი გაუჩნდა და ყველაფერი სერიოზულად აქვთ. ცოტა ხნით დარჩა, მომავალში დახმარებას დაგვპირდა. გულწრფელად, მის დაპირებებს ყურს არ ვუგდებდი, ისედაც მასთან ვალში ვიყავით. ძალიან გამიხარდა, რომ თავისი სიყვარული იპოვა. დღემდე ვთვლი, რომ ამ სამყაროს სიყვარული მართავს. თითქოს, ყველაფერი თანდათან ლაგდებოდა.
დედამ ყოველთვიურად ფულის გამოგზავნა დაიწყო. მისთვის ეს მცირე თანხა იყო, ჩვენთვის კი საკმაოდ ბევრი. მინდოდა დამეხარჯა რემონტზე, საბავშვო ნივთებზე და სხვა წვრილმანზე. ნორმალური ადამიანებივით ცხოვრება მინდოდა. მეუღლემ დამარწმუნა, რომ მომავლისთვის გადაგვედო. დღემდე მადლობელი ვარ ამისთვის. თავიდან ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეუძლია მიმითითოს, როგორ დავხარჯავ დედაჩემის ფულს.
თანდათან შევამჩნიე, „ყულაბა“ გაიზარდა. აზარტშიც შევედი. ასე ქალაქში ბინა ვიყიდეთ. რა თქმა უნდა, წლების შემდეგ. ახლა ჩვენთვის და ორი ბავშვისთვის საკმარისი ადგილი გვაქვს. 6 თვის წინ დედა შეყვარებულთან ერთად გვესტუმრა, ჩვენთან დარჩნენ. წარმოიდგინეთ: სულ არ შევვიწროვდით. ამის გაცნობიერება სასიამოვნო იყო. ადრე ხომ სხვა პირობებში ვცხოვრობდით. როგორ შეიცვალა ყველაფერი!
ერთადერთი პრობლემა, რომელიც ახლა ჩემს ცხოვრებას ანგრევს, „საყვარელი“ დედამთილია. როგორც გითხარით, იპოვა მამაკაცი, ვისთანაც მთელი ეს დრო ცხოვრობდა. რაღაც მომენტში ამ კაცმა სმა დაიწყო, თან ისე, რომ ნელ–ნელა ცოლის ბინიდან ნივთების გატანა დაიწყო. ზედმეტი ფული არ ჰქონდათ, ეს ვიცოდი. როცა ქმარმა დედამისის მორიგი სევდიანი ამბავი მიამბო, მაშინვე გამახსენდა, როგორ გაგვაგდო ბინიდან. ახლა რა, ვიტირო?
ახლახანს დემეტრე გარდაიცვალა. მხოლოდ ამის გამო გავიგე მისი სახელი. დაკრძალვაზე თითქმის არავინ მისულა, მათ შორის მეც. ქმარმა მიამბო. რა უნდა ვქნათ, მარადიული არავინაა. როგორც გაირკვა, ამ ყოფილმა სპორტსმენმა ბანკებში ვალები დააგროვა, რომლის დაფარვას დედამთილი უბრალოდ ვერ შეძლებს. ერთადერთი გამოსავალია ბინის მომგებიანად გაყიდვა. გესმით, რას ვგულისხმობ? დიახ, ქმარი მანიშნებს, რომ კარგი იქნება დედამთილმა დროებით ჩვენთან იცხოვროს. ჩვენ ხომ ამის შესაძლებლობა გვაქვს.
კატეგორიული წინააღმდეგი ვარ. როგორც დედამთილი, ნამდვილი კოშმარია. როგორც ბებიაც. თავისუფალი საძინებელი გვაქვს, მაგრამ კარგად ვიცი, რომ კიდევ ერთი პირისთვის მომიწევს მომზადება, რეცხვა და ა.შ. რატომ?! არ მაწყობს, რომ დედამთილი იცხოვრებს ბინაში, რომელიც, ფაქტობრივად, დედაჩემმა გამოიმუშავა. ნორმალურია? არა. დაე, გაყიდოს ბინა, დარჩენილი თანხით რაღაც იქირაოს. ასეთი აზრი მაქვს. ვერავინ გამკიცხავს. შანსი ჰქონდა დაემტკიცებინა, რომ კარგი ადამიანია, მაგრამ არ გააკეთა. როგორც ამბობენ, რასაც დასთესავ, იმას მოიმკი. ამას სრულად ვეთანხმები. ადრე უნდა ეფიქრა.
