ვისაუბროთ, რა არის სამოქალაქო ქორწინება. ეს არის ორი ზრდასრული ადამიანის ცხოვრება ერთ საცხოვრებელ სივრცეში, ოფიციალური ქორწინების ყველა ნიშნით. მხოლოდ ერთი განსხვავებით, ურთიერთობა დაკანონებული არაა. თანაცხოვრებაც არაა, რადგან თანამცხოვრები შეიძლება იყოს ორზე მეტი ადამიანი, რომელთაც ერთმანეთის მიმართ რომანტიკული გრძნობები არ აქვთ. ეს სულ სხვაა.
უნდა ვაღიაროთ, რომ ადრე ქალები სამოქალაქო ქორწინებას თავს არიდებდნენ. მათთვის წამგებიანი კავშირი იყო, რადგან „განქორწინების“ შემდეგ ალიმენტი არ ეკუთვნოდათ. მათი უფლებები დაცული არ იყო. სოციალური კომპონენტიც საუკეთესოს სურვილს ტოვებდა: მეზობლები ზურგს უკან ხმამაღლა ჩურჩულებდნენ. ახლა ახალგაზრდობა ყველაფერს განსხვავებულად უყურებს. მამაკაცთან ერთად ცხოვრება ოფიციალურად დაქორწინების გარეშე? რატომაც არა? სამსახური არის, შესაძლებლობები არის. დავშორდებით? დაე, ასე იყოს.
რა არის სამოქალაქო ქორწინება?
როგორ ფიქრობთ, როდის უფრო გვიყვარს ჩვენი შვილები, როცა პატარები არიან თუ როცა გაიზარდნენ? როდის ვუყვარვართ მათ უფრო მეტად? ალბათ, ბავშვობაში. მახსოვს, როგორ მოდიოდნენ ჩემთან მაქსიმე და რუსუდანი, როცა პატარები იყვნენ. ისე სალაპარაკოდ, მოსაყოლად, როგორ გაატარეს დღე სკოლაში. მე და ჩემი მეუღლე ვცდილობდით, რომ ღირსეული ადამიანები გაზრდილიყვნენ. მათ გამო არ შევრცხვენილიყავით. მათაც თავიანთი შვილები ღირსეულად რომ გაეზარდათ. ხომ ეს არის ძირითადი აზრი?
არასოდეს მრცხვენოდა, რომ ჩვენი ოჯახი ძალიან მდიდარი არ იყო. ქმარი ცდილობდა, მუშაობდა. ამას ვხედავდი. მაგრამ მშრომელი, პატიოსანი ადამიანის ხელფასით ოთხი კაცის რჩენა რთული იყო. მაშინაც რომ, თუ დაზოგავთ ფულს, წვრილმანებზე უარს იტყვი, რომელიღაც მეზობელი პირველი შეძლებს ბრტყელი ტელევიზორის ყიდვას. ვიღაც სკოლიდან ძვირიან სათამაშოს მოიტანს. და ა.შ. ყველას ვერ დაეწევი, როგორც არ უნდა სცადო.
შვილები ხშირად წუწუნებდნენ, რომ მათ კლასელებს ჰქონდათ ეს თუ ის, რომ ახალი ტანსაცმელი ეცვათ. რა უნდა მეპასუხა? მათი მამა მიყვარდა და ვიცოდი, რომ ყველაფერს აკეთებდა, რომ ყოველთვის ყოფილიყო საჭმელი მაგიდაზე და არაფერი გაგვჭირვებოდა. სამწუხაროდ, უფროსობა მის დადებით თვისებებს დიდხანს ვერ ამჩნევდა, ხოლო როცა დააწინაურეს, ჩვენი ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა. ამ სასიამოვნო ამბიდან 1,5 წლის შემდეგ დაგვტოვა. უბრალოდ ერთ დღეს ვეღარ გაიღვიძა. გული. იმ დღიდან საცხოვრებელი და ბავშვები ჩემს მხრებზე გადმოვიდა.
ღმერთს მადლობა, ბავშვები იმ დროისთვის უკვე გაიზარდნენ და ყველაფერი ესმოდათ. სახლში მეხმარებოდნენ, ჩემს გამხნევებას და გამხიარულებას ცდილობდნენ. მხარს მიჭერდნენ მე, დედას, და არა პირიქით, თუმცა მათ მამა დაკარგეს. დიდხანს ვცდილობდი, გონს მოსვლას, რაღაც „სასწაული–სამსახურის“ შოვნას, მაგრამ ამან არაფერი მომიტანა. დაქალმა მირჩია, ამ საქმის მიტოვება და საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლა. ბინა დედაჩემს და შვილებს დავუტოვე. როგორმე ერთად იცხოვრებენ. ამასობაში, მეც დავეხმარები. ასეც გავაკეთე. გავფრინდი და უცხო ქვეყანაში მთელი 12 წელი გავატარე.
ამ ხნის განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა. შვილები გაიზარდნენ, უკვე საკუთარი ოჯახი შექმნეს. ფული ჯერ ვაჟს გავუგზავნე, შემდეგ ქალიშვილს. საქორწილო საჩუქრად. არა, ორი ბინისთვის ფული ვერ ვიშოვე. თუმცა ყველა ჩემი ნაცნობი სწორედ მემკვიდრეებისთვის უძრავი ქონების შესაძენად მუშაობდა. ფინანსურად ორივეს კარგად დავეხმარე: ორივემ ბინის შეძენა შეძლო. მძახლებს შევუთანხმდი ხარჯების გაყოფაზე, ამიტომ მორალურად კმაყოფილი ვიყავი.
სხვა საქმეა, რომ სახლში დაბრუნების მიზეზს ვერ ვხედავდი. ფულის ნაწილს დედაჩემს ვუგზავნიდი სარემონტოდ და წამლებისთვის. უკვე ძალიან მოხუცია. რა გავაკეთო სახლში მარტო? შვილებთან ვერ გაჩერდები. მთავარია, რომ თავს კარგად გრძნობენ, ვითარდებიან, დამატებით დაფინანსებას არ ითხოვენ. ამის ყველაზე მეტად მეშინოდა, რომ ვერ შეძლებენ ფულის გამომუშავებას და მთლიანად ჩემზე იქნებოდნენ დამოკიდებული. როგორც ჩანს, გადავრჩი.
ცოტა ხნით მუშაობის გაგრძელება მინდოდა, რომ მომავლისთვის ფული მქონოდა. სახლში დაბრუნებულს ნერვიულობის, სტრესის და სხვა ყველაფერზე დარდის გარეშე მეცხოვრა, თანდათან სიბერეს შევხვედროდი. სხვა რა დამრჩენია? ისე მოხდა, რომ ერთ–ერთი ჩვენი თანამემამულე გავიცანი და მასთან მიმოწერა დავიწყე. მეზობელ ქალაქში ცხოვრობდა. მანაც არ იცოდა, რა გაეკეთებინა. განქორწინებულია, შვილები ზრდასრულები არიან, რაღაც მშობლიური სურდა. ასე ჩვენი ურთიერთობა განვითარდა.
ლევანი ჩემს ქალაქში გადმოვიდა და ერთად ცხოვრება დავიწყეთ. ავტომექანიკოსია, ამიტომ მნიშვნელობა არ აქვს, სად იმუშავებს. მე კი გადასვლა არ მინდოდა. საზღვარგარეთ ფული გვყოფნიდა, თავს შესანიშნავად ვგრძნობდით. რა თქმა უნდა, ჩემი გარდაცვლილი მეუღლე მენატრება, მაგრამ იმდენი დრო გავიდა, რომ გამიგებდა. შვილები გავზარდე, დროა, საკუთარ კომფორტზე დავფიქრდე. მე და ჩემი შეყვარებული შევთანხმდით, რომ 3 წლის შემდეგ სამშობლოში დავბრუნდებოდით. არც მეტი, არც ნაკლები. ამბობენ, რომ ამდენხანს გრძელდება სიყვარული. რატომ არ შევამოწმოთ?
ზუსტად 3 წლის შემდეგ დავბრუნდით და ჩემს ბინაში ცხოვრება დავიწყეთ, როგორც შევთანხმდით. ხომ იცით, რა არის სამოქალაქო ქორწინება. შვილები შემხვდნენ, იცოდნენ, რომ მარტო არ ვიქნებოდი. ჩემი არჩევანის წინააღმდეგი არ იყვნენ. მიხაროდა, რომ ყველაფერი ესმოდათ. მოგვიანებით, პატარა წვეულება მოვაწყვეთ, შვილები, მათი ოჯახები, დედა მოვიწვიეთ. დავპატიჟე დაქალიც, რომელმაც საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლა მირჩია. ვინ იცის, სად ვიქნებოდი, რომ არა მისი იდეა?
აი, დიდი სუფრა გაიშალა. ყველა შეიკრიბა, ლამაზები, მხიარულები, ბედნიერები. ჯერ ერთი სადღეგრძელოც არ ყოფილა. ყველა საზეიმოდ იყო განწყობილი, თუმცა არაოფიციალურად. მოულოდნელად ჩემს შეყვარებულს სინათლის სხივი ეცემა და ისიც ცალ მუხლზე იჩოქება! შოკში ვარ. ის კი აგრძელებს: იღიმის, ანთებული თვალებით მიყურებს და ცოლობას მთხოვს! კინაღამ გონება დავკარგე მოულოდნელობისგან! რა თქმა უნდა, დავთანხმდი, ცრემლები ღვარივით მომდიოდა.
როგორ შეიძლება ყოფილიყო ეს საღამო უფრო უკეთესი? ალბათ, არანაირად. აი, უარესი კი გახდა. 10 წუთის შემდეგ ჩემი შვილების ოჯახების არაჯანსაღი შეჯგუფება შევნიშნე. ჩურჩულებდნენ, მაგრამ ჩანდა, რომ წასვლა უნდოდათ. ვერაფერს მივხვდი, ამიტომ ქალიშვილს დავუძახე. ვთხოვე, აეხსნა, რა ხდებოდა. რუსუდანმა პირდაპირ მიპასუხა. „დედა, გესმის, სამოქალაქო ქორწინება ერთია, მაგრამ თუ ყველაფერი ოფიციალურად მოხდება, მე რა, შენს ქმარს მამა უნდა დავუძახო? მოგვიანებით, ჩვენი ბინა მას უნდა გავუყოთ? საერთოდ დაფიქრდი, სანამ ცოლობაზე დათანხმდებოდი?!“ ნახევარი საათის შემდეგ შვილები ოჯახებთან ერთად წავიდნენ. კარგია, რომ ზრდილობის გულისთვის რაღაც ზღაპარი მოიგონეს.
რა თქმა უნდა, გული დამწყდა. საწყენია ახლაც, თუმცა უკვე არა ერთი თვე გავიდა. მე და ლევანი ჩემს ბინაში ვცხოვრობთ, ხელი ჯერ არ მოგვიწერია. რა არის სამოქალაქო ქორწინება? ეს ხომ არასერიოზულია. ჩემს მამაკაცში დარწმუნებული ვარ, როგორც ის ჩემში. შვილებმა მთელი ამ დროის განმავლობაში მხოლოდ რამდენჯერმე დამპატიჟეს, სტუმრად არ მოდიან. გამოდის, მათ თვალში მოღალატე ვარ, მაგრამ ასე არ ვთვლი. შევამჩნიე, როგორ ვშორდები მათ მორალურად. რატომ არ შეუძლიათ ჩემი და ჩემი შეყვარებულის ერთად მიღება? მე ხომ მათთვის ყოველთვის ყველაფერს ვაკეთებდი. ნუთუ იმავეს არ ვიმსახურებ?
