იმის გათვალისწინებითაც, რომ ჩვენს ტექნოლოგიურ ეპოქაში ქალსა და მამაკაცს ერთნაირი სოციალური როლების შესრულება შეუძლიათ, ეს არ ნიშნავს, რომ ამას ყველა უნდა დაეთანხმოს. ზოგ ქალს მოსწონს სახლის მართვა, საჭმლის მომზადება და დალაგება. ზოგი მამაკაცი თავს ხედავს მარჩენალის, კარიერისტის როლში და არ აინტერესებს, რომელი წელია ახლა, თავიანთ სფეროში მტაცებლები არიან. თუ ქმარი წლები არ მუშაობს, ქალს უფლება აქვს მისგან წავიდეს, რადგან ეს მისი არჩევანია.
მაშინაც კი, თუ დაივიწყებთ ნებისმიერი სამსახურის მთავარ კომპონენტს, ხელფასს, ქალს ფიზიკურად უჭირს მთელი დღე დივანზე მწოლიარე პარტნიორის ან მეუღლის დანახვა. ასე მუშაობს ბუნება. ლომებიც, რომლებიც განსაკუთრებით აქტიურები არ არიან, ზოგჯერ სანადიროდ მიდიან ან თავის სიამაყეს იცავენ. დივანზე მწოლიარეს კი ეს არ უნდა. საჭმელი შეგიძლია ონლაინ შეუკვეთო, იატაკს ჭკვიანი მტვერსასრუტი მოწმენდს. იწექი შენთვის, დაისვენე. მაგრამ მხოლოდ მარტო, რადგან შენთან დაწყვილება არავის ენდომება. თუმცა, სხვადასხვა სიტუაცია არსებობს.
ქმარი წლები არ მუშაობს
ალფა მამაკაცთან ურთიერთობის დასრულების შემდეგ საკუთარ თავს დავპირდი, რომ „სახიფათო“ და „იდუმალ“ მამაკაცებს აღარ გავეკარებოდი. მათზე გული მერეოდა. მინდოდა ვინმე საიმედო, ამავდროულად დამთმობი. კმარა პატარა გოგოს თამაში, რომლისთვისაც მთავარია კარადის სიგანე, რომ მასში დაიმალოს. ეს მუშაობს მხოლოდ რომანებში, ცხოვრებისთვის შეუფერებელია. ასე, ლადოზე ყურადღება გავამახვილე.
იმ დროს უკვე 26 წლის ვიყავი და უნდა ვთქვა, რომ გათხოვილი არ ვიყავი. სურათის ბოლომდე აღსაწერად ამის თქმაც საჭიროა. მაღალი, გამხდარი, ქერა თმით და ძალიან მდიდარი ცხოვრებისეული გამოცდილებით. ლადო ჩემზე ერთი წლით უფროსია. მაღალი, ჩემზე მაღალი, მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს. ძალიან გამხდარი, სათვალიანი და ჭორფლიანი. ზოგადად, ჩემნაირი გოგო მისნაირ ბიჭს ვერ ამჩნევს. მაგრამ! მისი ყოფილი კურსელი მას საიმედო და მშვიდ ბიჭად აღწერდა. კარგი ბიჭია და ა.შ.
ვაღიარებ, ამ იდეით აღფრთოვანებული არ ვიყავი, თუმცა ინტერესისთვის ვცადე. ხანმოკლე საუბრის შემდეგ არა მან, არამედ მე შეხვედრაზე დავპატიჟე. როგორც მიღებულია, პაემანზე, მაგრამ ჩემთვის ეს სიტყვა უცნაურად ჟღერს. რამდენჯერმე კაფეში წავედით, დავიწყეთ სეირნობა, ერთმანეთს ვაკვირდებოდით და მივხვდი, ეს ადამიანი მაწყობს. 3 თვე სწრაფად გავიდა. როცა ლადოს ვერ ვხედავდი, ნამდვილად მოწყენილი ვიყავი და მენატრებოდა.
მოსწავლის ფორმატში ურთიერთობის დიდხანს გაგრძელება არ მინდოდა. შეყვარებულს მივანიშნე, რომ დროა ერთად ცხოვრება დავიწყოთ. მაშინ პერსპექტიული სამსახური ჰქონდა, თუმცა არც ისე მაღალი ხელფასით. ლადომ მითხრა, რომ მომავლისთვის მუშაობდა. მეც მესმოდა, რომ მისი ასაკისთვის შესაფერისი საქმე იყო.
სრული ბედნიერებისთვის ჩემს რჩეულს ერთი რამ აკლდა: დედის კურთხევა. ასე გავიცანი ჩემი მომავალი დედამთილი. მთხოვა, მისთვის ანა დამეძახა, თუმცა მე „თქვენობით“ მივმართავდი. ძლიერი, ჭკვიანი ქალი. გემოვნებით და სამყაროზე საკუთარი ხედვით. ჩემ მიმართ დამოკიდებულებას დიდხანს არ ავლენდა, შემდეგ პირადად ვილაპარაკეთ და ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა.
მოკლედ, თავის ერთადერთ შვილს განსაკუთრებულად ეპყრობოდა, თუმცა ჩემი პირველი შთაბეჭდილებიდან გამომდინარე, ამას ვერ ვიტყოდი. გამომკითხა, სად ვმუშაობ, რა გეგმა მაქვს ჩვენს ურთიერთობაზე, როდის დავშორდი ყოფილ შეყვარებულს. საკმაოდ უხეში და უხერხული ქცევა იყო მისი მხრიდან. ერთი სიტყვით, „მწვანე შუქი“ ამინთო. მალე ერთ კარგ ბინაში გადავედით, თითქმის ქალაქში ცენტრში მდებარეობდა.
რამდენიმე წელი სიამტკბილობაში გავატარეთ. არა, სერიოზულად. ლადო სამსახურის შემდეგ სახლში ბრუნდებოდა და არაფრით იყო დაკავებული. რა თქმა უნდა, ვაიძულებდი დამხმარებოდა დალაგებაში ან ვახშმის მომზადებაში, მაგრამ უარს არასოდეს ამბობდა. ხმასაც არ იღებდა იმაზე, რომ ჩემი სამუშაო გრაფიკი კვირაში სამი დღე იყო. ისიც, დღეში რამდენიმე საათი. ასეთია რეპეტიტორობა. მთავარია, ბევრი სულელი მოსწავლე აიყვანო. შემდეგ საქმე წინ წავა. ენები სიღრმისეულად ტყუილად ხომ არ ვისწავლე.
დიახ, ზოგჯერ ნაპერწკალი გვაკლდა. მიჩვეული არ ვარ, რომ შეყვარებულს ვურეკავ და ისიც 90%–იანი ალბათობით მაშინვე მპასუხობს. შემეძლო მისი ტელეფონი ამეღო და ბოლო მესიჯები მენახა. მაგრამ რისთვის? იქ მხოლოდ სამუშაო ჩატებია ან ნაცნობ ბიჭებთან მიმოწერა. ნამდვილად ბიჭებთან, რადგან მათ კარგად ვიცნობ – ლადოსავით ჭკვიანები. არანაირი ლათინოამერიკული სერიალი. ზოგჯერ მოსაწყენია, მაგრამ სული მშვიდად არის.
ქორწილის შემდეგ არაფერი შეცვლილა. შვილები არ მინდოდა, თან ჯერ 30 წლისაც არ ვიყავი. ლადო დამეთანხმა. ამ დროში უკვე რამდენჯერმე დააწინაურეს, ამიტომ კერძო სახლში გადასვლა და უზარმაზარი კატის, მეინ კუნის აყვანა მოვახერხეთ. ზოგჯერ დედამთილი სტუმრად მოდიოდა. ყავას ვსვამდით და ვსაუბრობდით. ლადო ყოველთვიურად დედას გარკვეულ თანხას ურიცხავდა და ყველამ ვიცოდით ამის შესახებ. ფული პრობლემა არ იყო. დამავიწყდა კიდეც, რა არის დაზოგვა. თან რისთვის? ეჰ, ახალგაზრდა და სულელი… სანამ ლადომ სამსახური არ დაკარგა.
მიზეზი ბანალურია და დიდი მნიშვნელობა არ აქვს: უფროსობა შეიცვალა და თავისი კადრები აიყვანა. ლადოს საკმაოდ სპეციფიკური საქმე ჰქონდა, რამდენადაც მესმის. ძველ დონეზე ასასვლელად დროა საჭირო. მაშინ მისი მხარდაჭერა ვცადე. ვკითხე, იქნებ სურს დროებით საქმიანობის სფეროს შეცვლა. ნაგვის მანქანის მძღოლადაც მივიღებდი. მთავარია, ხელი არ ჩაიქნიოს! საქმე ფულში არაა, მით უფრო, რომ გარკვეული დანაზოგი გვქონდა. საკმარისი.
სამწუხაროდ, ლადომ უარი თქვა. ალბათ, პირველად აიღო ინიციატივა და თქვა, რომ საკუთარი თავის პოვნა სურდა. მაგრამ არა სპორტში, ნადირობაში ან სადმე სხვაგან. არა. მთელი დღე კომპიუტერთან იჯდა, თამაშობდა, ფილმებს და სერიალებს უყურებდა. სხვა არაფერს აკეთებდა. წვერი მოუშვა, ქუჩაში გასვლაზე უარს ამბობდა. თავი დაკარგა. ყველაფერი, რაც გვჭირდებოდა, კურიერს მოჰქონდა. ზოგჯერ ხმის აწევაც არ შემეძლო, რომ ქმარი ჩემთან ერთად საყიდლებზე წამოსულიყო. მაგრამ ამას ავტოპილოტის რეჟიმზე აკეთებდა. საუკეთესო მეგობრების ნახვაც არ უნდოდა. არაფერია გასაკვირი, რომ რამდენიმე თვეში დავნებდი და განქორწინება მოვინდომე.
ამ ამბის შემდეგ ლადო საკუთარ თავში უფრო ჩაიძირა და ჩემს მიმართვაზე რეაგირება აღარ ჰქონდა. მოგვიანებით დედამთილმა დამირეკა, ჩემი ამბავი მოისმინა და 1 თვე დაფიქრება მირჩია, სანამ ლადოზე გავლენის მოხდენას ეცდებოდა. დავპირდი, მაგრამ შინაგანად დარწმუნებული ვარ, არაფერი გამოვა. ამ ეტაპზე თანამაცხოვრებლები ვართ. ცალ–ცალკე ვიძინებთ, თუ ხასიათზე ვართ, ვლაპარაკობთ, მეტი არაფერი. დედამისმა რამდენჯერმე დაურეკა, მაგრამ განსაკუთრებული ეფექტი არ ჰქონია.
მივხვდი, რომ არ შემიძლია ვუყურო მამაკაცს, რომელიც დივანზე უბრალოდ წევს ან მონიტორს უყურებს და კარგავს დროს არაფრის კეთებაში. თუ ეს სხვისი ქმარია, ღვთის გულისთვის, არ მაინტერესებს. მაგრამ ჩემი ქმარი უფრო მტკიცე უნდა იყოს. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, საქმე ფულში არაა, ეს სხვა რამეა. თავად შემიძლია ბავშვებთან მუშაობაზე უარი ვთქვა და შიმშილით არ მოვკვდები. მაგრამ ქვის სფინქსთან ცხოვრების სურვილი არ მაქვს. დასაფიქრებლად 2 კვირა კიდევ დამრჩა, მაგრამ მეშინია, ისე გაივლის, როგორც წინა ორი. გამოდის, ბედია. სამწუხაროდ.
