თანამედროვე ახალგაზრდები ისე არ ფიქრობენ, როგორც მათი მშობლების თავის დროზე. დღეს ახალგაზრდა წყვილს არ სურს ერთმანეთს დღისით შეხვდეს, ხოლო საღამოს დაბრუნდეს სახლში, სადაც ელოდება ვახშამი და მოსიყვარულე დედ–მამა. მათ სურთ ბინის დაქირავება და დამოუკიდებლად ცხოვრება. დიახ, ახალგაზრდები წყვილები გაბედულები და დამოუკიდებლები არიან, თუმცა ეს გარკვეულ ძალისხმევად უჯდებათ. რაც ყველაზე გასაკვირია, ბევრი მათგანი სიამოვნებით აგრძელებს ცხოვრებას ნაქირავებ ბინაში, ქორწინების შემდეგაც.
ბუნებრივია, ეს უფროს თაობას დიდად არ მოსწონს. არ არსებობს სტაბილურობა და ნდობა მომავლის მიმართ. მათი არგუმენტები გასაგები და მარტივია: ბინის მფლობელმა ნებისმიერ დროს შეიძლება მოითხოვოს ბინის დაცლა, შეუძლია გაზარდოს ფასი ან სხვა რამ გააკეთოს. საკუთარი საცხოვრებელი სხვა საქმეა – მომავალში თავდაჯერებულობა, განვითარება. ასეა სინამდვილეში? მოდით, გავარკვიოთ.
ბინის დაქირავება
არ ვიცი, რატომ და როგორ მოხდა, მაგრამ დედაჩემი თვლის, რომ არ ვარ ზრდასრული, დაოჯახებული კაცი, არამედ პატარა ბიჭი, რომელსაც არაფერი ესმის ცხოვრებაში. ზოგს ეს მდგომარეობა საყვარლად შეიძლება მოეჩვენოს, მაგრამ არა მე. ჩემი ნერვული სისტემა ყოველ ჯერზე უფრო და უფრო არასტაბილური ხდება. ჩემთვისაც უსიამოვნოა გაღიზიანების ნოტები მშობლებთან მომდევნო სატელეფონო საუბრის წინ. არადა ჯერ 30 წლისაც არ ვარ. რა იქნება შემდეგ?
თამილასთან ურთიერთობა ჯერ კიდევ უნივერსიტეტის წლებში დავიწყე. არა მხოლოდ ერთმანეთთან ფიზიკური ლტოლვის გამო. უფრო ზუსტად, როცა მისი პიკი გავიდა, მაინც ახლოს და დიდხანს ერთად ყოფნა გვინდოდა. შემდეგ მოხდა ერთი უსიამოვნო ამბავი, რის გადალახვაშიც შეყვარებული დამეხმარა. 6 თვის შემდეგ უკვე მე დავჭირდი. ალბათ, ამ მოვლენებმა დაგვაახლოვა. ერთად გამოვლილმა გამოცდილებამ ჩვენი ურთიერთობა გაამყარა და არაფერია გასაკვირი, რომ ცალ–ცალკე ცხოვრება აღარ შეგვეძლო.
ერთად ცხოვრება
ჩემი მხრიდან მეტი მუშაობა დავიწყე, თამილასაც დრო არ დაუკარგავს. ასე შევძელით კარგი, გარემონტებული ბინის დაქირავება. მფლობელი სხვა ქვეყანაში ცხოვრობდა, მხოლოდ დროული გადახდა მოგვეთხოვებოდა. მეზობლებში გაგვიმართლა, ამიტომ ჩვენი თანაცხოვრების პირველი გამოცდილება არაფერს დაუჩრდილავს. რა თქმა უნდა, ჩვენი მშობლების გარდა. მათ ხომ ყველაფერი ჩვენზე უკეთ იცოდნენ.
მთავარი პრეტენზია იყო შემდეგი: ახლა ერთად ცხოვრებას დაიწყებთ, გამრავლდებით. ვინ დაამთავრებს უნივერსიტეტს და იპოვის ნორმალურ სამსახურს პროფესიით? ვინ იზრუნებს შვილიშვილებზე, რომ რამე? პრეტენზიები ორივეს მშობლებისგან ისმოდა. თითქოს უკვე ზრდასრულები ვართ, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ ვწყვეტთ, როგორ ვიცხოვროთ. წარმოდგენა არ გაქვთ, რა გამაღიზიანებელია. გასაკვირი არაა, რომ ამის გამო მშობლებთან კონფლიქტი ხშირად გვქონდა. თუმცა გარკვეული პერიოდის შემდეგ ყველაფერი დალაგდა. როგორც ჩანს, უფროსი თაობა უბრალოდ შეეგუა ან ერთმანეთში შეთანხმდნენ, არ ვიცი. რა მნიშვნელობა აქვს?
სწავლის დასრულებიდან რამდენიმე წლის შემდეგ, როცა უკვე ორივე დასაქმებულები ვიყავით და მომავალს თავდაჯერებული ვუყურებდით, თამილამ ახალი ბინის მოძებნა შემომთავაზა. ერთმა მისმა მეგობარმა ნახა კარგი ვარიანტი, კარგ უბანში და მისაღებ ფასად. გადაწყვეტილება სწრაფად უნდა მიგვეღო. მახსოვს, ტაქსის მოსვლას დიდხანს ველოდით, რომ აგენტს შევხვედროდით. იმ დღეს ისევ შემიყვარდა. ჩემი ახალი ბინა. მოდური რემონტი, პრაქტიკული ახალი ავეჯი და დიდებული ხედი ფანჯრიდან. აქ სამუდამოდ დარჩენა მინდოდა.
თამილამაც ახალი ბინა კარგად შეაფასა. ყველა საბუთი სწრაფად შევავსეთ, მფლობელს დაველაპარაკეთ და მშობლებთანაც ვიტრაბახეთ ჩვენი ცხოვრების ახალი ეტაპის შესახებ. ვერ ვიტყვი, რომ ამან რომელიმე მათგანზე შთაბეჭდილება მოახდინა ისე, როგორც ჩვენზე. კარგი, ეს ჩვენი საქმეა. ჩვენ მხოლოდ ემოციები გავუზიარეთ. ასეა? როგორი უნდა იყოს უკუგება სხვებისგან, სხვა საკითხია.
ასეა თუ ისე, ახალ ბინაში გადასვლისას ვერც ვხვდებოდი, როგორ შეიძლებოდა მისი გაუმჯობესება. კედლებზე პოსტერებიც ეკიდა იკეას მკაცრ, თანამედროვე ჩარჩოებში, რომლითაც უბრალოდ აღფრთოვანებული ვარ. მეგობრებმაც ინტერიერი შეაქეს. სიტყვებით აღწერა გამიჭირდება. ტრაბახიც ლამაზი არაა. მართალია, რასაც ამბობენ: ხრუშჩოვში ბედნიერებას ვერ ააშენებ. საცხოვრებელ პირობებს მნიშვნელობა აქვს. მისი დაუფასებლობა არ ღირს.
მე და ჩემი შეყვარებული მოკრძალებულ ქორწილზე შევთანხმდით. მშობლებს, რამდენიმე მეგობარს დავუძახეთ და კულტურულად დავისვენეთ. სასიამოვნო მუსიკა, გემრიელი საჭმელი, გადაჭარბების გარეშე. არანაირი ხმაურიანი „ხალხური“ მუსიკა და კონკურსები ფულის შესაგროვებლად ან ბოთლებში ფანქრების ჩაყრა. ეს ხომ საშინელებაა! აი, მშობლები ისევ უკმაყოფილო იყვნენ. სურდათ, რომ მთელ სანათესაოს ეგუგუნა. მათ შორის მათაც, ვინც ცხოვრებაში თვალით არ მინახავს. მზად იყვნენ, ქორწილის ხარჯებიც გაეღოთ, მაგრამ თავაზიანად უარი ვუთხარით.
საოჯახო ზეიმი
მას შემდეგ 1,5 წელი გავიდა. ჩვენს ოჯახურ ცხოვრებაში ყველაფერი ისევ კარგადაა. ორივე ვმუშაობთ, მომავლისთვის ფულს ვაგროვებთ, მაგრამ გართობაც არ გვავიწყდება. მთლიანობაში, არ ვწუწუნებ, შეიძლება ითქვას, გამიმართლა. ამით ჩემი ამბის დასრულება შეიძლებოდა, რომ არა ერთი შემთხვევა, რომელიც რამდენიმე დღის წინ მოხდა. მას შემდეგ ნორმალურად ვერ ვიძინებ, ცოლზე გაბრაზება დავიწყე და თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობ. რა მოხდა? გიპასუხებთ.
დაბადების დღე მქონდა. ასეთი გეგმა იყო: დაბადების დღეზე ორივეს მშობლების დაპატიჟება და აღნიშვნა. შაბათ–კვირას კი მეგობრებთან ერთად დაჯდომა. ვფიქრობდი, რომ კარგი გეგმა იყო. მე და თამილამ სახლში რაღაც კერძები მოვამზადეთ, რაღაც შევუკვეთეთ. მოვემზადეთ. ისედაც იდეალური ბინა მოვრთეთ და სტუმრებს დაველოდეთ. მათაც არ დაიგვიანეს. ერთად მოვიდნენ. გავიფიქრე, რა სასიამოვნო იყო, რომ ერთად მოსვლაზე შეთანხმდნენ.
მოულოდნელი საჩუქარი
სანამ ყველა ერთმანეთს ეხუტებოდა და კოცნიდა, გარკვეული დრო გავიდა. შემდეგ სადღეგრძელო, წასახემსებლები და ტორტი. ტრადიციულად, ერთი სანთელი ავანთე. აქ უფროსმა თაობამ სიტყვა ითხოვა. წნევამ ამიწია. მოკლედ, ჩემმა მშობლებმა ცოლის მშობლებთან ერთად ფული შეაგროვეს და გვაჩუქეს პირველი შესატანი თანხა იპოთეკით ბინის შესაძენად! საწყისი ღირებულების მთელი 15%. შემდეგ ჩვენ უნდა გვეზრუნა. ახალაშენებული ბინა, ღმერთმა იცის, რომელ უბანში. რა არის ამ ყუთში, იმ მომენტში ფიქრიც არ მინდოდა. აი, საჩუქარი, ჩემო ძვირფასებო.
თითქოს კონფლიქტს და ჩემს ორაზროვან რეაქციას გაურბოდნენ, ყველამ, თამილას გარდა, დაიწყო ხმამაღლა შეძახილები, თუ რა მაგარი ვარიანტი იყო, რომ ახლა ჩვენი ოჯახი ისე იცხოვრებს, როგორც საჭიროა. საკუთარი 100 კვადრატი ხომ უკეთესია, ვიდრე სხვისი კუთხე, რომელზეც ყოველთვე უნდა იხადო. რა მოხდება, როცა შვილები გეყოლებათ? უცხო გარემოში ხომ არ გაიზრდებიან? არც მახსოვს, როგორ დასრულდა ყველაფერი. გონება დაბინდული მქონდა. მეორე დილითაც თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს ავარიაში მოვყევი.
ბუნებრივია, მეგობრები აღარ დაგვიპატიჟებია. უბრალოდ მშობლების მიერ მოცემულ ბანკის საბუთებს სულელივით ვუყურებდით. ვუყურებდით და თვალებს ვერ ვუჯერებდით. რა ტყვეობაში მოვხვდით. და რისთვის? რატომ გადაწყვიტეს, რომ არ გვაწყობს ჩვენი ცხოვრება? ახლა ყველაფერი შეიცვლება, რადგან არ დაგვრჩება ფული პირადი ინტერესებისთვის, მოგზაურობისთვის და საყიდლებისთვის. ახლა შეიძლება მხოლოდ ტანჯვა. მაგრამ რისთვის? ძალიან არ მინდა ჩემი ბინიდან გადასვლა, მაგრამ სხვა ვარიანტი არაა. ახლა გვექნება სხვა ბეტონის ყუთი, სამაგიეროდ ჩვენი. აი, ასე მომილოცეს 29 წლის იუბილე. რასაც ჰქვია, გაზრდაში დაგვეხმარნენ. თუმცა არავის უთხოვია.
