საიდუმლო არ არის, რომ ორი ადამიანის ურთიერთობის გარკვევა მხოლოდ მათ შეუძლიათ და სხვას არავის. ის, რაც გვერდიდან სრულ მარცხს ჰგავს, პარტნიორებს შორის სხვაგვარად იგრძნობა. ბევრი შემთხვევა შეგვიძლია გავიხსენოთ, როცა ერთი შეხედვით ნორმალური ოჯახები ქორწილიდან რამდენიმე წლის შემდეგ დაიშალა. ხოლო ურთიერთობა, რომელსაც თითქოს მომავალი არ ჰქონდა, ათწლეულები გაგრძელდა. მნიშვნელობა არ აქვს, რომ ქალი სულელი და ისტერიულია, კაცი – პათოლოგიური მატყუარა. მთავარია, ერთად კარგად არიან. სხვა ყველაფერს მნიშვნელობა არ აქვს.
ასეთ პრობლემურ ოჯახებში ყველაზე მეტად ბავშვები ზარალდებიან. კარის მეზობლებიც, თუმცა უფრო ნაკლებად. პირველ შემთხვევაში, ყველაფერი გასაგებია. მშობლები ხშირად კამათობენ, ურთიერთობას არკვევენ, მაგრამ უცნაური და აუხსნელი მიზეზის გამო ერთმანეთს ვერ შორდებიან. ბუნებრივია, ბავშვისთვის ასეთი ცხოვრება სასარგებლო არაა. გარშემომყოფებიც უხერხულობას განიცდიან. ვის სურს შუაღამით სხვისი სკანდალების მოსმენა? მაგრამ ეს ოჯახური დრამაა, გამოძახებულ პოლიციასაც მხოლოდ მხრების აჩეჩვა შეუძლია. აქ კრიმინალი არ არის.
პათოლოგიური მატყუარა
კაცებთან დაკავშირებით არც ისე ბევრი პრინციპი მაქვს. იმის გათვალისწინებით, რომ ბოლო დროს დაოჯახებული ქალი ვარ, მათი რაოდენობა უფრო შემცირდა. ახლა „იმ ერთადერთის“ იმიჯს არ ვისახავ, იმის მიხედვით, თუ რა ხელფასი აქვს, სიმაღლე, ფიზიკური აღნაგობა და ა.შ. მთავარია, ვუყვარდე, არ მიღალატოს და გულახდილი იყოს. პათოლოგიური მატყუარა შეუფერებელია. ბუნებრივია, ფინანსური საკითხიც მნიშვნელოვანია, მაგრამ დროთა განმავლობაში მივხვდი, ექვსნიშნა ხელფასი იშვიათია. თან ეს „იშვიათიც“ დიდი ხნის წინ დაკავებულია. თუმცა ყოველ მეორე ადამიანს ასეთი მამაკაცი ჰყავს სოციალურ ქსელებში.
ამიტომაც თედოზე დაქორწინება გადავწყვიტე. ჩემზე დიდხანს ზრუნავდა, პირად ურთიერთობაში ოქროს მთებს მპირდებოდა. მისი დიდად არასდროს მჯეროდა. საიდან დავიწყო: როგორც ამბობენ, ადამიანს ტანსაცმლით ხვდებიან. თედო ტანსაცმლის სტილით არასოდეს გამოირჩეოდა, არც ფიზიკური მონაცემებით. გამხდარი, ვიწრო მხარბეჭდიანი, მამაკაცური ქარიზმის გარეშე. ცოტა თავხედი რომ ყოფილიყო, ალბათ პერსპექტივაზე დავფიქრდებოდი. მაგრამ, სამწუხაროდ. 6 წლიანი ნაცნობობის განმავლობაში პაემანზე პირველად 1,5 წლის წინ წავედით. ამასაც მიზეზი ჰქონდა.
მასზე დიდ იმედს არ ვამყარებდი, მაგრამ სადღაც ღრმად და შორს ქალური ფანტაზია ისევ ბჟუტავდა. იქნებ, პირად შეხვედრაზე თავი უკეთ წარმოაჩინოს? რა კარგი იქნებოდა, მაგრამ სამწუხაროდ. უბრალოდ მაგიდასთან ვისხედით და ბანალურ თემებზე ვსაუბრობდით. ბოლოს ამინდის თემასაც შევეხეთ. გაცილებისაც აღიარა, რომ „მსუქანი“ ქალები მოსწონს, ამით მიმანიშნა, რომ მის თვალში მსუქანი ვიყავი. თუმცა არა მხოლოდ მის თვალში.
როგორ დავქორწინდით? თავადაც არ ვიცი. სხვა კაცებს ჩემგან მხოლოდ ერთი რამ უნდოდათ. როგორც ჩანს, ეს საწყლები ფიქრობდნენ, ძალიან სასოწარკვეთილი ვიყავი, რადგან სილამაზის თანამედროვე სტანდარტებს არ შევეფერებოდი. ჩემდამი მათ ნამდვილ დამოკიდებულებას კარგად ვხედავდი. სწორედ ამიტომ, მსგავს „მამაკაცებთან“ ნებისმიერი ურთიერთობა შევწყვიტე. მას შემდეგ, რაც ჩემს ტელეფონში ნომრების სია შემცირდა, თედოს ყურადღება მივაქციე. მეორე შანსი უნდა მივცე, იქნებ მასში დავინახო ის, რასაც ვეძებდი მთელი ამ ხნის განმავლობაში?
შემდეგ აღმოჩნდა, რომ საკუთარ თავს მოტყუების უფლება მივეცი. თედოს ნამდვილად ყოველთვის ვუყვარდი, მაგრამ თავისებურად. ჩემთან ერთად სეირნობაზე უარს არასდროს ამბობდა. პაემნებზე ყოველთვის თვითონ იხდიდა. თვალებში ერთგულად მიყურებდა. მაგრამ მამაკაცად ვერ აღვიქვამდი. მასთან მოსაწყენი და ერთფეროვანი იყო. მაგრამ ადამიანი ცდილობდა და უარის თქმისთვის მეცოდებოდა. თანდათან ეს ჩვევაში გადამეზარდა, ერთად ცხოვრება დავიწყეთ, ჩემთან ბინაში. შემდეგ დავქორწინდით. გავბედავ და ვიტყვი, რომ ჩვენი პირველი პაემნიდან დავიწყე ქმრის სიყვარული, სულ მცირე, ცოტათი მაინც.
სამწუხაროდ, ქორწილის შემდეგ მასში შევნიშნე გარკვეული უცნაურობა, რამაც თედოს ცხოვრების დეტალურად შესწავლამდე მიმიყვანა. აღმოჩნდა, რომ არც ისე მარტივია, როგორც ვფიქრობდი. პირველ რიგში, მომწონდა, რომ ბევრი მეგობარი არ ჰყავდა. უფრო ზუსტად, მხოლოდ ერთი მეგობარი გამაცნო, ისიც ქორწილზე არ დაუპატიჟებია. ეს ხომ უნდა მიუთითებდეს, რომ ზრდასრული და სერიოზული ადამიანია. გართობაზე და სხვა სისულელეებზე არ იფიქრებს. ლოგიკურია? ლოგიკურია. რაში სჭირდება დაქორწინებულ მამაკაცს სხვა ვინმე, ცოლის გარდა?
ჩემდა სამწუხაროდ, ერთი საერთო ნაცნობი გამოჩნდა. მან საიდუმლოდ მითხრა, რატომ ჰყავს თედოს ცოტა მეგობარი. თურმე ჩემს ქმარს უყვარს ფულის სესხება, შემდეგ კი არ აბრუნებს. ამის გამო რამდენჯერმე დაუჭერიათ და სცემეს კიდეც. თავად ამის შესახებ არაფერი უთქვამს. ამ ნაცნობმა გამიმხილა თედოს სტრატეგია ქალების მიმართ. გაირკვა, რომ მათ ტელეფონის ნომრებს არასდროს შლის და მათი გულის მოგებას ბოლომდე ცდილობს. გასაკვირი არაა, რომ ჩემთან ზუსტად ასე იყო. მიმტკიცებდა, რომ ჩემი ქმარი პათოლოგიური მატყუარაა.
ვიღაცის ჭუჭყიან საცვლებში ქექვა არ მიყვარს, ამიტომ ქმრისთვის არაფერი მითქვამს. არ მაინტერესებს, ვისგან და რა ვითარებაში ისესხა ფული. იქნებ, ბავშვთა სახლში გადარიცხა? ჩემთვის რა მნიშვნელობა აქვს? ქალებზეც ვერ ვუსაყვედურებ. თუ ასეთი სტრატეგია აქვს, რას ვიზამთ. იყო და იყო. ხომ არ შევამოწმებ მის ტელეფონს. ეჭვიანობას კარგი არაფერი მოუტანია. დაე, ჩვენი ურთიერთობები ნდობაზე იყოს დაფუძნებული.
მაგრამ რამდენიმე დღის წინ დაბადების დღე მქონდა. სხვათა შორის, კარგად აღვნიშნეთ. სუფრაზე პასუხისმგებელი ვიყავი, რადგან კერძების მომზადება ვიცი და მიყვარს. მეუღლე სასიამოვნო საჩუქარს დამპირდა, თუმცა მისგან კონკრეტული არაფერი მომითხოვია. არა, ყველას უყვარს სიურპრიზები, მაგრამ რაღაც კონკრეტული? ვიცი, რამდენი აქვს ხელფასი ჩემს ქმარს, თან მთელ ბიუჯეტს მე ვმართავ. ჩემი მხრიდან რაღაც გრანდიოზულის მოლოდინი სისულელე იქნებოდა. მაგრამ რა იცი.
მისალოცი ბარათის გარდა ძალიან ლამაზი მილოცვით მელოდა პატარა ყუთი ლამაზად შეფუთული ოქროს სამაჯურით. თეთრი ოქრო, ლაკონური, ვაღიარებ, ყველაზე მეტად სწორედ ასეთი მოდელი მომწონს. ალბათ, იტყვით, შესანიშნავია. ერთი მაგრამ რომ არა. უფრო ზუსტად, მთელი ორი. პირველ რიგში, რამდენიმე ადგილას მცირე ხარვეზები შევნიშნე, რომელიც უკვე ნახმარ ნივთებს ახასიათებს. როგორც ჩანს, სამაჯური არა ოსტატმა, არამედ ახალბედამ გააპრიალა.
შიგნით, ბალიშის ქვეშ დავინახე ქაღალდი, სადაც მითითებული იყო ლომბარდის მისამართი და ნაწარმის ფასი. შეძენის ადგილის დიდხანს გამოცნობა არ მომიწია. ამას ყურადღებას არ მივაქცევდი, რომ არა თედოს სიტყვები, თუ როგორ წავიდა პირადად ერთ ძალიან ცნობილ სამკაულების მაღაზიაში და თითქმის ფეხით გააღო კარი და „ყველაზე ძვირადღირებული ნივთი“ მიყიდა.
ვერ ვიტან, როცა პირში მატყუებენ. ნამდვილად ამაზრზენია. ერთი მხრივ, ქმარს ჩემი გახარება სურდა და ნამდვილად შეძლებდა. თუნდაც წვრილმანი ეყიდა, მაგრამ ტყუილის გარეშე. თუმცა ლომბარდიდან ნაყიდი ნივთი, თან მისი ზღაპრები. ახლა მასზე შეხებაც არ მინდა, არა თუ ტარება. წარმოდგენა არ მაქვს, კიდევ რამდენ ტყუილს მოვისმენ, რომელზეც ეჭვიც არ მეპარება. როგორ ვიცხოვრო ადამიანთან, რომელიც პათოლოგიურად მატყუებს. რას ველოდო მისგან?
ამაზე ფიქრი არ მინდა, მაგრამ ასე დიდხანს ვერ გავძლებ. ვერ ვიცხოვრებ ადამიანთან, რომელსაც ბოლომდე ვერ ვენდობი. რა სახის ურთიერთობაა ეს? ის ხომ პათოლოგიური მატყუარაა! როგორც ჩანს, მხოლოდ საკუთარი თავის იმედზე უნდა ვიყო და მარტო ვიცხოვრო. როგორც მინიმუმ, ყველაფერი ამას მიჩვენებს. საკუთარ თავზე, ჩემზე სიამაყეზე გადაბიჯება არ მინდა. მოხდეს, რაც მოსახდენია, შინაგანი პრინციპები უფრო მნიშვნელოვანია.
