ძალიან სამწუხაროა, როცა ნათესავებს ყოფითი პრობლემების ან რაღაც მსგავსის გამო კამათი უწევთ. ოჯახური კონფლიქტი ბევრ ენერგიას გვართმევს და თავისით იშვიათად ქრება. ასეა თუ ისე, ნათესავებს ერთმანეთთან ურთიერთქმედება სჭირდებათ. კომუნიკაცია, დღესასწაულებზე მაინც შეხვედრა. გულში ჩადებული წყენა არავისთვის კარგი არაა. უფრო საწყენია, რომ ამ საქმეში ფსიქოლოგიც ვერ დაგეხმარება: სად გაგონილა, რომ დედა–შვილი ან და–ძმა სეანსზე ერთად მისულიყოს. ამიტომაც ხშირად უთანხმოება დროთა განმავლობაში იზრდება.
ასეთ ვითარებაში იშვიათია დათმობაზე წასვლა, უხერხული სიტუაციის დავიწყება. რატომღაც ნათესავები ნებისმიერ პრეტენზიას უფრო მძაფრად იღებენ. ხშირად ასეთი ურთიერთობა სრულდება კომუნიკაციის შეწყვეტით ან წარბაწეული შეხვედრებით. თუმცა კონფლიქტის მიზეზი უკვე დავიწყებულია. ვიმედოვნებთ, ჩვენს მკითხველებს მსგავსი პრობლემები არ აწუხებთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შერიგებას გირჩევთ. ოჯახი ძალას უნდა გვმატებდეს და არა გვართმევდეს ან გვასუსტდებს.
კონფლიქტი ოჯახში
ახალგაზრდობაში ვიყავი ძალიან ფეთქებადი, დაუდგრომელი. მომწონდა აზრი, რომ მიუხედავად იმისა, რომ გოგო ვიყავი, საკუთარი თავის დაცვა შემეძლო და სიტყვებს არ ვეკიდებოდი. ბუნებრივია, ჩემი წრეც მსგავსი ადამიანებისგან შედგებოდა. იმ დროის გახსენება ცოტა მრცხვენია, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს? ინტერნეტში არავინ მიცნობს, თან ჩემი საცხოვრებელი ქალაქის მითითებას არ ვაპირებ. ასე რომ, მოტყუებას არ ვაპირებ.
ჩემის დის, დიანასგან განსხვავებით თვალთმაქცობას ვერ ვიტან. ყოველთვის პირდაპირ ვამბობ, რასაც ადამიანზე ვფიქრობ. ვთვლიდი, რომ ეს იყო ქცევის ერთადერთი სწორი მოდელი. როგორი მიამიტი ვიყავი, სიტყვებით ვერ გამოვხატავ. იმ დროს მე და ჩემს დას დაძაბული ურთიერთობა გვქონდა. ოჯახში კონფლიქტი მუდმივად ჩნდებოდა. ცხადია, სხვადასხვა წრეში ვტრიალებდით. საქმრო ადრე იპოვა და საკმაოდ წარმატებით გათხოვდა. მე, ჩემი შეხედულებებით სამყაროზე, ქმრის ძებნას არ ვჩქარობდი. მოგვიანებით, როცა ვიპოვე, მივხვდი, რომ კომპრომისები არც ისე ცუდი იდეაა.
მეუღლეს ჩემი დამოუკიდებლობა და სამართლიანობა უყვარდა. თავადაც ასეთი იყო. ოღონდ თუ მე რაღაც მომენტში შემეძლო თავის მოკატუნება, როცა სიტუაცია იძაბებოდა, ავთოს არ შეეძლო. სწორედ ამიტომ, უფროსობას არ სურდა მისთვის ხელფასის მომატება, დაწინაურება და ა.შ. ამიტომაც ღარიბულად, მაგრამ პრინციპულად ვცხოვრობდით. მოგვიანებით დაიბადა ლიზი და ცხოვრება უფრო გაგვიჭირდა. ფული არ გვყოფნიდა, ძველი ნაცნობები სადღაც გაქრნენ. დასთან ჩემთან საქმის დაჭერა არ უნდოდა, თუმცა ხანდახან მაინც გვიწევდა კომუნიკაცია.
როცა ავთო სიმსივნით დაავადდა, ვფიქრობდი, რომ ჩვენი ცხოვრება უბრალოდ დასრულდა. ქალიშვილი 6 წლის იყო, მაგრამ უკვე ყველაფერი კარგად ესმოდა. მუდმივად მამის საქმით ინტერესდებოდა. მეხმარებოდა, სწავლაც არ ავიწყდებოდა, მოსამზადებელ კლასში ადრე შევიყვანეთ. 3 წლისას კითხვა იცოდა, 5 წლისას კარგად ანგარიშობდა და საკუთარი ხელწერაც განავითარა.
ერთხელ ჩემს დასთან მივედი, რომ გამეზიარებინა ჩემი მდგომარეობა, მესაუბრა ქალიშვილის წარმატებაზე და ქმრის უბედურებაზე. დიანას ინტერესი არ გამოუვლენია. მესმის, კონფლიქტი ოჯახში, მაგრამ ნუთუ ეს სიძულვილის მიზეზია?
მაშინ მინდოდა მისგან ფულის სესხება სამკურნალოდ, მაგრამ უარი მითხრა. პირდაპირ, მკაცრად და ემოციების გარეშე. მსახიობობა კარგად ისწავლა: ქმართან მოსიყვარულე იყო და ყველა მის ახირებას ასრულებდა. გასაკვირი არაა, მას ხომ კარგი სამსახური ჰქონდა და ფული მოჰქონდა, სანამ თავად სახლში იჯდა და ცხვირს იბზუებდა. ჩემთან ძალიან ცივი იყო. არ აწუხებდა ჩემი პრობლემები და ცოტა სიხარულით იხსენებდა, როგორები ვიყავით ადრე. და რომ, ახლა მიწევს ჩემი პრინციპების დავიწყება, რომ მისგან რაღაც სამოწყალო მივიღო. „რა შემიძლია გავაკეთო? ეს ფული ჩემი არაა, არამედ ჩემი ქმრის. წადი და შენს მეგობრებს სთხოვე, ხომ ასე მეგობრობდით. აუცილებლად დაგეხმარებიან“.
ავთო ვერ გადავარჩინეთ. მისი წასვლის შემდეგ ჩემი და ჩემი ქალიშვილის ცხოვრება უფრო გართულდა. მადლობა მშობლებს, რომ ფინანსურად ცოტა მეხმარებოდნენ. შევძელი კურსებზე სიარული და ახალი პროფესიის ათვისება, რომელიც მომავალში ძალიან პერსპექტიული აღმოჩნდა. არ დავმალავ, პროფესიის ნულიდან სწავლა, თან ჩემს ასაკში, მარტივი არ იყო. ლიზი არ დაგავიწყდეთ, მასაც რჩენა სჭირდება, მაგრამ ერთი დღეც არ მახსოვს, როცა მისით იმედგაცრუებული ვიყავი. დრო გადიოდა, ჩვენ მთელი ძალით ვცდილობდით სიღარიბისგან თავის დაღწევას. რაღაც მომენტში უკეთ ცხოვრება დავიწყეთ.
ამ მომენტში ჩვენი ოჯახი თავს მშვენივრად გრძნობს. კარგი ხელფასი მაქვს, გარკვეულ ნაწილს მცირე ბიზნესში ვდებ. ლიზი გაიზარდა და მესამე კურსზე სწავლობს. უფასოდ, თუმცა მზად ვიყავი, მისი სწავლისთვის გადამეხადა. ახლა ამის პრობლემა არ მაქვს. არ ვიცი, ამით უარესი გავხდი თუ არა, მაგრამ ნებისმიერ საკითხში კომპრომისის პოვნა ჩემი კრედო გახდა. ამ მხრივ შევიცვალე. ოჯახში კონფლიქტებმა არსებობა შეწყვიტეს.
აი, ჩემს დასთან საქმე არც ისე კარგადაა. რაღაც მომენტში ცოტა „გართობა“ გადაწყვიტა. როგორც ჩანს, მოწყენილობისგან. ქმარმა ეს შეამჩნია და ზომები მიიღო. კერძოდ, განქორწინება მოითხოვა და შვილებიც წაიყვანა. თუ ფული გაქვს, საკითხი მოგვარებულია. გაუმართლა, რომ ალიმენტი მაინც არ მოუთხოვია. ასე ჩემი და უკან, მშობლებთან დაბრუნდა. ეს რთულია, რადგან უფრო პატარა ასაკში მომიწია საკუთარი თავის პოვნა, თან როცა ქმარი ცოცხალი იყო, მაშინაც ვმუშაობდი, დიასახლისი არ ვიყავი. შევძლებდი ახლა სხვაგვარად ცხოვრების დაწყებას? წარმოდგენა არ მაქვს.
მიუხედავად ამისა, დიანას მიმართ პრეტენზია არ მაქვს. ერთმანეთი რამდენჯერმე ვნახეთ. ცოტა ფულიც ვასესხე, ისე უბრალოდ, რომ თავი მშვიდად იგრძნოს. არა, საუკეთესო დაქალები არ ვართ, მაგრამ ახლა ერთმანეთს ვურეკავთ და ყველაფერზე ვსაუბრობთ. მაგალითად, მშობლებზე. ასეთი ვითარება ორივეს გვაკმაყოფილებს და ამით ბედნიერი ვარ.
საწყენია, რომ ლიზის დეიდას ნახვა არ სურს. ფიზიკურად ვერ იტანს, რადგან ახსოვს, როგორ არ დაეხმარა მამამისს. სულ ესაა. მნიშვნელობა არ აქვს, რომ მისი ღვიძლი დეიდაა და ყველაფერი დიდი ხნის წინ მოხდა. რომ პატიება უნდა იცოდე, რადგან კონფლიქტს არავისთვის კარგი არ მოუტანია. არა, ქალიშვილს ჩემს დაზე არაფრის გაგონება სურს. ამბობს, თუ დაინახავს, თავს დაესხმება. ამ მხრივ საკმაოდ მკაცრია.
სამწუხაროა, მაგრამ რა შემიძლია გავაკეთო? ბოლო დროს საკუთარ თავს უსიამოვნო ფიქრებში ვიჭერ. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი შვილი გავზარდე, ვცდილობდი, კარგი ადამიანი გამხდარიყო, ყოველთვის ბევრი მეგობარი ჰყავდა. რა მოხდება, თუ გენები თავისას გააკეთებს და ლიზა ზუსტად ისეთი იქნება, როგორც მე, მის ასაკში? ეს როგორც ჩემგან, ასევე მამამისგან შეიძლება ჰქონდეს. ქალიშვილისთვის მსგავს ბედს არ ვისურვებდი. ჩვენს სამყაროში თქვენი შეხედულებები არავის აინტერესებს. მხოლოდ უბედურს გაგხდის. ვიმედოვნებ, დროთა განმავლობაში ამას მიხვდება. იმედია, გვიანი არ იქნება.
