ჩვენს დროში ფულის გარეშე ცხოვრება შეუძლებელია, ამიტომ ფინანსური საკითხი ნებისმიერ სიტუაციაში განიხილება. იპოვეთ შესაფერისი გოგო და გსურთ დაქორწინება? ჯერ გაიცანით მისი მშობლები, თავი წარუდგინეთ, უთხარით, სად მუშაობთ და რა ხელფასი გაქვთ. ან ვთქვათ, გსურთ საკუთარი თავის პოვნა, რაღაც ახლის სწავლა, რუტინისგან გაქცევა. თქვენი ნებაა, მაგრამ გადაიხადეთ. ფულს მშობლები გაძლევენ თუ თავად გამოიმუშავებთ, მეორეხარისხოვანია. 18 წლის ხართ თუ 50 წლის, ყველა გადასახადი უნდა გადაიხადოთ.
იგივე ოჯახურ ურთიერთობებს ეხება. ეს ადრე შეიძლებოდა შორეული ნათესავისგან ფულის სესხება და არავის კითხვა არ უჩნდებოდა. ახლა ღვიძლი ძმაც თეთრს არ მოგცემს, სანამ ნოტარიულად არ გააფორმებთ. მძიმე დრო დადგა და ყველა ცდილობს თავის გადარჩენას. ვინ იცის, იქნებ, მომავალში ასეთი დამოკიდებულება ნორმალური გახდეს? გავარკვიოთ, ჩუქნიან თუ არა ფულს ნათესავებს თუ საჭიროა დაბრუნება.
ფულს ჩუქნიან თუ არა
მეც, ახალგაზრდა 24 წლის გოგომ კარგად ვიცი, როგორ მუშაობს გაცვლითი კურსი. რატომ ძვირდება ზოგიერთი „ქაღალდი“, ზოგი კი სწრაფად უფასურდება. არ ვაპირებ პირველი წლის ეკონომიკის ლექციის დაწერას, მაგრამ მინდა ვთქვა, რომ ადგილობრივ ფულთან მიმართებაში ევრო ან დოლარი არ ძვირდება. ეს ჩვენი შრომით ნაშოვნი ფული დღითიდღე უფასურდება. ეს უნდა გვესმოდეს, თუმცა ზოგჯერ მეჩვენება, რომ ჩვენს ხალხს ასეთი მარტივი ჭეშმარიტებაც არ ესმის.
12 წლის წინ, როცა მსოფლიოში ყველაფერი გაცილებით სტაბილური იყო, დეიდამ სხვა ქვეყანაში წასვლა გადაწყვიტა უკეთესი ცხოვრებისთვის. უფრო სწორად, არა ზოგადად ცხოვრებისთვის, არამედ უკეთესი სამუშაო პირობებისთვის. როგორც ვიცი, მაშინ ასეთი სერიოზული კონკურენცია არ იყო და სამსახურის შოვნა განსაკუთრებული უნარების და განათლების გარეშე შეიძლებოდა. დეიდა ქეთი ასეთ ხალხს მიეკუთვნებოდა: უნარების და უმაღლესი განათლების გარეშე. მოკლედ, ამაში საკუთარ თავს არასდროს ადანაშაულებდა, რამდენადაც ახლა ვხვდები.
ის და ბიძაჩემი უბრალოდ, მშვიდად ცხოვრობდნენ. მათი ოჯახი თითქმის კარიკატურული იყო: ხელფასიდან ხელფასამდე ცხოვრება, თუ საკმარისი არაა, მეზობლებისგან ფულის სესხება შეიძლება. მახსოვს, როგორ წუხდა დედა ამის გამო და უმცროს დაზე გული შესტკიოდა. ამ მხრივ, ჩვენთან ყველაფერი სხვაგვარად იყო. ჩემი მშობლები მუშაობდნენ და აკონტროლებდნენ, რომ კარგად მესწავლა და ჩემი სპეციალობით სამსახური მეპოვა. ამისთვის დღემდე მადლობელი ვარ.
მოკლედ, დეიდა წასვლამდე დიდხანს ემზადებოდა. 6 თვე გერმანული ენის შემსწავლელ კურსებზე დადიოდა. თუმცა მოგვიანებით ეს იდეა მთლიანად ჩავარდა. აღმოჩნდა, რომ ამისთვის საჭირო იყო არა მხოლოდ კლასში ჯდომა, არამედ საშინაო დავალებების შესრულება. დეიდასთვის ეს რთული აღმოჩნდა, რადგან არაფერია დასვენებაზე უფრო მნიშვნელოვანი. კარგი, მოგვიანებით ადგილზე როგორღაც ხომ შეისწავლა. უბრალოდ ფული ტყუილად დახარჯა. სულ ესაა.
შემდეგ ფული დასჭირდა ბილეთისთვის და უცხო ქვეყანაში პირველ ხანს საცხოვრებლად. ზოგადად, ნორმალური ხარჯია, თუ ნამდვილად გსურს ცხოვრების შეცვლა. ასე რომ, დედამ საჭირო თანხა ასესხა. როგორც გერმანულის კურსებისთვის – ასე საყვარელ დას დაეხმარა. ცოტა ხანში დეიდა სახლიდან წავიდა, უცხო ქვეყანაში ახალი ცხოვრების შესახვედრად. თავიდან 5 წელიწადში დაბრუნებას გეგმავდა. მოგვიანებით, ისე კარგად მოეწყო, რომ უფრო დიდხანს დარჩა.
არც ვიცი, როგორ მოაგვარა ეს საკითხი ბიძაჩემთან, სხვის საქმეში არ ვერევი. თუმცა მახსოვს, რომ 3 წლის შემდეგ ჭორები მოვიდა (უბრალოდ მშობლები მეორე ოთახში ძალიან ხმამაღლა ლაპარაკობდნენ), რომ დეიდას იქ ახალი მამაკაცი ჰყავდა. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ დასრულდა ეს ყველაფერი, მაგრამ დეიდა და ბიძაჩემი დღემდე კანონიერ ქორწინებაში არიან. შვილები არ ჰყავთ, ასე რომ პასპორტში შტამპის გარეშე თავისუფალი ადამიანები არიან. გასაყოფიც არაფერი აქვთ. იქნებ, გრძნობებმა გაიმარჯვოს? ვინ იცის.
სანამ დეიდა ქეთი საზღვარგარეთ ცხოვრობდა, სამშობლოში მხოლოდ რამდენჯერმე დაბრუნდა. ისიც რამდენიმე კვირით. ერთხელ მთელი ოჯახი რესტორანში დაგვპატიჟა დაბადების დღის აღსანიშნავად. ჩვენ გარდა ბევრი სხვაც იყო მიწვეული, ამიტომ ის დღე ცუდად მახსოვს. მხოლოდ დამამახსოვრდა ბევრი საჭმელი და სასმელი სუფრაზე, ხმამაღალი მუსიკა და დეიდა, ნასვამი და მხიარული. ალბათ, ნორმალურია, რომ ადამიანს, რომელსაც ნორმალური დასვენების საშუალება არ აქვს, საკუთარი დღესასწაულის მასშტაბურად აღნიშვნა უნდა. ამიტომ, არ ვკიცხავ. თავად საზღვარგარეთ მხოლოდ ერთხელ ვიყავი, ეგვიპტეში. წარმოდგენაც არ მინდა, რას ნიშნავს უცხო ქვეყანაში მარტო მუშაობა.
სახლში სამუდამოდ დაბრუნების შემდეგ რაღაც დრო პირად საქმეებს მიხედა, შემდეგ დაგვპატიჟა ახალმოსახლეობაზე. ჩუქნიან ფულს ახალმოსახლეობაზე? აი, რაზე ვფიქრობდი.
სპეციალურად იყიდა ახალი ბინა, რომ ძველი გაარემონტოს და გააქირავოს. საქმე იმაშია, რომ მისი ძველი ბინა ერთ უნივერსიტეტთან ახლოს მდებარეობს, ამიტომ სტუდენტები სასწავლებელთან ახლოს საცხოვრებელში კარგ ფულს იხდიან. უცხოელებთან მოლაპარაკების შემთხვევაში, საერთოდ სამოთხეა. პირადად, დეიდას სტრატეგია მომეწონა, სწორი მიდგომაა.
როგორც გაირკვა, დეიდა საზრიანი გახდა არა მხოლოდ უძრავი ქონების მხრივ. ნათესავების მოტყუებაც ისწავლა. კერძოდ, დედაჩემის. გახსოვთ, გითხარით, რომ დეიდამ ჩვენგან ფული ისესხა? აი, გადახდა გადაწყვიტა. მხოლოდ ზუსტად იმდენის, რამდენიც 12 წლის წინ აიღო. ადგილობრივ ვალუტაში და არა ევროში. დედა თავიდან ვერაფერს მიხვდა, როცა „ფული“ უკან მიიღო.
მაგრამ შემდეგ თავის დას ჰკითხა, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?! დეიდამ ირონიის გარეშე უპასუხა, ასე და ასე. ამდენი აიღო, ამდენი დააბრუნა. ჩუქნიან თუ არა ფულს ნათესავებს თუ მაინც საჭიროა დაბრუნება? მგონი, დეიდამ ვერ გადაწყვიტა.
აქ მე უნდა ჩავრეულიყავი. მეთქვა, რა არის ინფლაცია, ფულის გაუფასურება. რა არის სინდისი, ბოლოს და ბოლოს. მაგრამ დედის გვერდით არ ვიყავი, ჩემი საქმით ვიყავი დაკავებული, მალე ქორწილი მაქვს. თან ვინ იფიქრებდა, რომ დეიდა ასეთი თავხედი აღმოჩნდებოდა. თითქოს ყოველთვის პირიქით, პოზიტიური იყო, მაგრამ ფულის გარეშე. ახლა, როცა ფული გაუჩნდა, თან საკუთარი ნაშოვნი, მისი დამოკიდებულება ძალიან შეიცვალა. ვინ იფიქრებდა.
ყველაზე საწყენია, რომ ახლა ჩვენსას ვეღარ დავიბრუნებთ. ეს ხომ დიდი ხნის წინ მოხდა და შეთანხმება არ გაგვიფორმებია. ფაქტობრივად, რაღაც პროცენტი დააბრუნა იმის გამო, რომ ისესხა. ახლა თავი მართალი ჰგონია. მას ხომ ადგილობრივი ვალუტა მისცეს და არა მწვანე ფული. ამის შემდეგ დედას დის მიმართ დამოკიდებულება შეეცვალა. ახლა მათ შორის რაიმე საქმე ან კომუნიკაცია არაა. მეც, როცა დეიდას შევხვდები, არ მივესალმები. არ იმსახურებს. და მაინც, რამდენად იაფფასიანია ზოგიერთი ადამიანი. ნუთუ ბინის ყიდვის შემდეგ არაფერი დარჩა, რომ ასე მოატყუა ღვიძლი და? წარმოუდგენელია. არადა უცხო არაა, უბრალოდ დამპალი.
