ოჯახში მშობლისა და შვილის ჯანსაღი ურთიერთობა მთელი ცხოვრების მანძილზე სამუშაოა. აქ მიზეზ–შედეგობრივი კანონები ყოველთვის არ მოქმედებს. დედას შეუძლია ყველაფერი მისცეს საყვარელ შვილს, ხოლო სიბერეში მიიღოს მხოლოდ გულგრილობა და დაშორება.
საწყენია, როცა ზრდასრული ვაჟი ან ქალიშვილი მამის სახლს ტოვებს. უფრო მტკივნეულია, როცა მოხუც დედას ივიწყებენ ან პრეტენზიებით ავსებენ. თითქოს, საკმარისად არ ცდილობდა! მსგავსი ურთიერთობის მიზეზი ზედაპირზე იშვიათად დევს. გავარკვიოთ, რატომ არის ბევრი მოხუცი გულნატკენი ზრდასრულ შვილებზე.
მშობლისა და შვილის ურთიერთობა ოჯახში
მშურს ქალების, რომელთაც ზრდასრული ქალიშვილები ჰყავთ. ხალხი ტყუილად არ ამბობს: „ვაჟი დაოჯახებამდე, ქალიშვილი ბოლომდე“. ქალიშვილი დასახმარებლად მოვა, შვილიშვილებს მოგიყვანს, რჩევას გკითხავს. პენსიაზე გასვლის შემდეგაც ცხოვრება ჩქეფს. აი, ვაჟთან ყველაფერი სხვაგვარად არის. მასში სულს დებ, მას კი უყვარდება, ოჯახს ქმნის და შენი ცხოვრებიდან ქრება.
ჩემიც ასეთია. ქორწილის შემდეგ სხვის ოჯახში გაუჩინარდა. სიდედრის წინაშე უკანა თათებზე დადის: მიიყვანე–მოიყვანე, აგარაკზე ბოსტანი მოთოხნე, რემონტში დაეხმარე. ახალი დედისთვის ყველაფერს აკეთებს. რძლის ოჯახში ყველა იდეალურია. აი, ღვიძლი დედა საქმეში არაა. მივიწყებული მოხუცი, რომელსაც მხოლოდ წყენა ხვდება. თითქოს, საერთოდ არ ვეხმარები. რით შეიძლება დაეხმაროს მოხუცი პენსიონერი?
უმადური ვაჟი
დიახ, ოროთახიანი ბინისთვის ჩემი შრომით დავაგროვე. ახლა ვაქირავებ და აგარაკზე ვცხოვრობ. ასე ცოტა ფული მაქვს პენსიაზე. ერთხელ ვაჟმა დოინჯი შემოირტყა და მითხრა, რომ ნორმალური დედა რომ ვიყო მას ცოლთან ერთად ჩემს ბინაში ვაცხოვრებდი. ასე კი ღვიძლ შვილს ნაქირავებში ცხოვრება უწევს.
ვეკითხები: რატომ არ ეხმარებიან რძლის მშობლები საბინაო საკითხში? ამართლებს, რომ ფული არ აქვთ, თორემ უკანასკნელ ფულს შვილებს მისცემდნენ. ისინი ხომ ნორმალური მშობლები არიან, მე კი ძუნწი.
დანაშაულის გრძნობაზე ძალიან მაწვებოდა. დავფიქრდი კიდეც, ხომ არ დავუთმო ბინა. თუმცა ბოლო მომენტში უარი ვუთხარი. შეუშვებ და ვეღარ გამოუშვებ. ასე უბინაოდ დავრჩები, სიდედრს მაინც ვერ ვაჯობებ.
დაოჯახებიდან 1,5 წლის განმავლობაში ერთმანეთს სრულიად დავშორდით. რძალი ისეთი თავაზიანი აღარაა, როგორც ადრე იყო. ვაჟი სულ უფრო იშვიათად მირეკავს და მნახულობს. ბოროტ მოხუცს ბოიკოტი გამოუცხადეს. მე კი მინდა ცოტა ყურადღება და მადლიერება ყველაფრისთვის, რაც მისთვის გავაკეთე.
შვილისა და მშობლის ურთიერთობა: დედის სასოწარკვეთა
მსგავსი ისტორიები ყოველთვის ხდება. ზრუნვის ჩვევა მშობლებს არ ტოვებს, თუნდაც ბავშვი ზრდასრული იყოს და უკვე საკუთარი ოჯახი ჰქონდეს. დაქორწინების შემდეგაც მათი ცხოვრების გაკონტროლებას ცდილობენ. ზრდასრული შვილი მშობლის რჩევას კრიტიკად აღიქვამს, ყურადღების წყურვილს აკვიატებად. შვილი და მისი რჩეული გაღიზიანებულია: მათი მომავლის ხედვა განსხვავებული შეიძლება იყოს. ხოლო დედა განაწყენებულია: ჩემთვის ის ყველაფერია, მისთვის კი.
მოდით, სიტუაციას მეორე მხრიდან შევხედოთ. რა მოხდება, თუ უმადური შვილების შესახებ ჩივილი ჩნდება მათგან, ვინც შვილი მოწყენილობის გამო გააჩინა? ადამიანს საინტერესო ცხოვრება რომ ჰქონდეს, სრულად დახარჯავდა შვილიშვილებზე, საფენებზე, საყვედურებზე და წყენაზე?
თანამედროვე ბებიას, რომელსაც აქვს ინტერნეტი და ბევრი თავისუფალი დრო, საინტერესო ჰობი შეუძლია მოძებნოს. მაგალითად, იუთუბზე მოძებნოს ვიდეოები და ვარჯიში დაიწყოს ან საკუთარი ბლოგი გახსნას. ახალი ენა შეისწავლოს, მებაღეობა და ხელსაქმე უკეთ აითვისოს. ინტერნეტით ფულის შოვნა ისწავლოს ან საინტერესო ბაბუა გაიცნოს. ღირს მთელი ცხოვრება მიუძღვნა შვილებს?
როდესაც ზრდასრული შვილები თავს კარგად გრძნობენ, მშობლებთან დროს იშვიათად ატარებენ. ეს ცხოვრების პროზაა. ყოფითი ცხოვრების მოწყობას და ოჯახის შექმნას დიდი ენერგია სჭირდება. ფულის გამომუშავება, სახლის აშენება, შვებულების დაგეგმა, შვილების გაჩენა და გაზრდა. მშობლებს უნდა დაშორდე, რომ თავად აყვავდე. ეს არის ცხოვრება.
დავაკავოთ თუ გავუშვათ?
ხშირად მშობლებს იხსენებენ, როცა საქმე ცუდად მიდის. ვისთან მივრბოდით აცრემლებული, მუხლგატეხილი ბავშვობაში? ცხოვრებისეული სიმწარის მიღების შემდეგ ისევ გვსურს პატარა გავხდეთ და დედასთან დავიმალოთ. თუ ზრდასრულ შვილს მშობელი დაავიწყდა, გამოდის, ყველაფერი კარგად არის. და ღმერთს მადლობა! დაე, გაიზარდოს, გაძლიერდეს და თავისი გზით წავიდეს.
ხანდახან ბედი სასწაულებს გვჩუქნის, როცა ვწყვეტთ წყენას და სხვების დადანაშაულებას. როცა ვუშვებთ, სამყარო სულიერი სიმშვიდით გვასაჩუქრებს. ცხოვრება უსასრულო არ არის. ვინ იცის, რამდენი დაგვრჩა. თუ უმადურ შვილზე ან მომაბეზრებელ მშობელზე გაბრაზდებით, ძვირფას დროს დაკარგავთ.
რა უნდა გავაკეთოთ, თუ ოჯახში შვილისა და მშობლის ურთიერთობა დაიძაბა? ვიღაცას მოუწევს დათმობაზე წასვლა და შესარიგებლად პირველი ნაბიჯის გადადგმა. შფოთვებზე გულწრფელად დალაპარაკება, სხვის ადგილზე თავის წარმოდგენა. ჩვენ გვეშინია, რომ უარს გვეტყვიან. მაგრამ რა არის უარესი: შიშის გადალახვა თუ მთელი ცხოვრების მოწამვლა წყენის და სევდის გამო?
როგორი ურთიერთობა უნდა გქონდეს შვილთან, რომ სიბერეში თქვენი კავშირი არ იყოს ძალადობრივი („მე უნდა“), არამედ გულისხმიერი („ეს ჩემი მშობელი და ის მიყვარს“)?
