ადამიანებთან, განსაკუთრებით ნათესავებთან კეთილგანწყობილი დამოკიდებულება ორლესური მახვილია. ხანდახან ყველაზე ახლობელიც ცდილობს, კისერზე დაგაჯდეს. შენ უკანასკნელ პერანგს აძლევ, ის კი ჩივის: ცოტაა! ჩვენი ისტორიის გმირს ქალიშვილისა და მისი ოჯახისთვის კარგის გაკეთება უნდოდა, მაგრამ ცუდად შემოუტრიალდა. ვის მხარეზეა სიმართლე?
კეთილგანწყობილი დამოკიდებულება
62 წლის ვარ, ბოლო 15 წელია პორტუგალიაში ვცხოვრობ და ვმუშაობ. ერთადერთი ქალიშვილისთვის კარგი მზითვის ფული შევაგროვე. ქორწილზე ვაჩუქე ოროთახიანი ბინა ახალაშენებულ კორპუსში, ქალაქის ცენტრში.
ვაჩუქე ერთი ნიუანსით. ვაპირებდი ბინის გაფორმებას ჩემს სახელზე, რადგან არასოდეს იცი, რა მოხდება. დაე, ახალგაზრდებმა იცხოვრონ. საქმეში ძვირფასი მძახლები ჩაერივნენ. პრეტენზიები გამოთქვეს, რომ ასე არ შეიძლება. არ სურთ, რომ მათმა ვაჟმა იცხოვროს ჩემს ბინაში ჩიტის უფლებებით. როგორი ოჯახის უფროსი იქნება? სახლის სრული მფლობელის სტატუსის გარეშე არ გამოვა.
თავიდან აღვშფოთდი, თუმცა არ ვიჩხუბე. კარგი საქმეა, ბინა მე ვიყიდე, პირობებს სხვები აწესებენ. სიძის მშობლებმა ულტიმატუმი წამომიყენეს: ან ბინას შვილებზე ვაფორმებ ან არანაირი ქორწილი არ იქნება. ნამდვილი შანტაჟი მომიწყვეს. იმ მომენტში სხვა ვარიანტს ვერ ვხედავდი.
რთული გადაწყვეტილება
ნათიას გია ძალიან უყვარდა, ამიტომ გული მეწურებოდა. როგორ წავართვა ჩემს სისხლს და ხორცს ბედნიერება? ამ უსიამოვნო ინციდენტზე მისთვის არაფერი მითქვამს, რომ ქალიშვილი არ განაწყენებულიყო. დათმობაზე წასვლა მომიწია. უკვე მაშინ მივხვდი, ვისთან მქონდა საქმე, მაგრამ მე ხომ არ მიწევდა მათთან ცხოვრება. შედეგად, მძახლებმა თავისას მიაღწიეს და ბინა ბავშვებზე გადავაფორმე.
მას შემდეგ სამი წელი გავიდა. ჩემი ქალიშვილი და სიძე კარგად ცხოვრობენ და ღმერთს მადლობა. ამ დროში ტყუპები შეეძინათ. სანამ საზღვარგარეთ ვარ, მძახლები ეხმარებიან. ვხედავ, რომ ძლიერი, ბედნიერი ოჯახი გამოვიდა. როგორც დედა, დამშვიდებული ვარ.
სიბერეში ქალიშვილს ტვირთად რომ არ დავაწვე, საკუთარ კეთილდღეობაზე ვიზრუნე. ქმართან ერთად სოფელში ძველი სახლი გავარემონტე. ჩემი ქმარი უკვე პენსიაზეა, მაგრამ ხელმარჯვე და მშრომელი კაცია. უსაქმოდ ვერ ჩერდება. თავისუფალ დროს ტაქსის მძღოლად მუშაობს, სეზონზე ბოსტნეულს და ხილს ყიდის.
საწყენი გაუგებრობა
ცოტა ხნის წინ სახლში დავბრუნდი. მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ ახალი მანქანა გვეყიდა, ხოლო ძველი მანქანა ქალიშვილისა და სიძისთვის გვეჩუქებინა. ძველი უცხოური მანქანა 13 წლის არის, მაგრამ მოვლილი და კარგ მდგომარეობაში. დიდი საოჯახო ავტომობილი. ბავშვებს ჯერ იმდენი არ აქვთ, ახალი იყიდონ, თან ჩემი ქალიშვილი მესამეზე ორსულად არის. ოჯახში მანქანა ზედმეტი არ იქნება.
იცით, სხვებს ასეთი საჩუქარი გაუხარდებოდათ. ჩვენებმა ტუჩები დაბერეს და გაბრაზდნენ. გადაწყვიტეს, რომ ახალ მანქანას მათ ვაჩუქებდით, ძველს კი დავიტოვებდით. ეს უკვე ზედმეტია!
ძვირფასი მძახლებიც მაშინვე გამოჩნდნენ. ყველა მხრიდან შემომიტიეს. ისევ პრეტენზიები გამოთქვეს. რაში მჭირდება მე, პენსიონერს, ახალი ავტომობილი? ამჯერად აღარ გავჩუმდი. ყველაფერი ვუთხარი, რაც დამიგროვდა. მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ ისე იქნება, როგორც მე მინდა. რატომ უნდა გადამიწყვიტოს სხვამ, სად და როგორ დავხარჯავ ჩემს ფულს?
უმადური ბავშვები
ყველაზე საწყენია, რომ ჩემი ქალიშვილი ჩვენს მხარეს არ იყო. მისთვის არასოდეს არაფერი დაგვიზოგავს. აქ კი ძველი მანქანის გამო გაბრაზდა. ჩემი აზრით, ძველი უკეთესია, ვიდრე საერთოდ არ გქონდეს. ამისთვის მადლობელი უნდა იყოს. ავტომობილი მე და ჩემმა მეუღლემ ჩვენთვის ვიყიდეთ და გადაწყვეტილებას არ შევცვლით. კეთილგანწყობილი დამოკიდებულება ისევ ცუდად შემომტრიალდა.
სხვათა შორის, მძახლები პენსიით ცხოვრობენ და მთელი ამ დროის განმავლობაში ბავშვებისთვის არაფერი მიუციათ. დიახ, შვილიშვილებზე ზრუნავენ, საოჯახო საქმეებში ეხმარებიან. ეს ცოტა არაა, მაგრამ მაინც! რატომღაც ქალიშვილს და სიძეს მათ მიმართ პრეტენზიები არ აქვთ. ეს სამართლიანია?
ეჭვი მაქვს სიძემ ქალიშვილი „დაამუშავა“. ჩემი ქალიშვილი ხარბი და ეგოისტი არასდროს ყოფილა. როგორც ჩანს, გიას მშობლების გენი ერგო. მისთვის ფული ყოველთვის ცოტაა. თუმცა თავად ახლა დაიწყო მშენებლობაში მუშაობა, სამუშაო ყოველთვის არის. აქ კი ჩვენი ფულის დათვლა დაიწყო.
ახლა ბავშვები არ გველაპარაკებიან, მძახლები ცეცხლში ნავთს ამატებენ და ჩვენს წინააღმდეგ ამხედრებენ. დათმობაზე წავიდოდი, მაგრამ ასეთი დამოკიდებულების ატანა აღარ შემიძლია. ნუთუ მართალი არ ვარ ამ სიტუაციაში? ვფიქრობ, როგორ მივუჩინო ადგილი სიძის მშობლებს და ბავშვები გონს მოვიყვანო.
