რამდენი კამათის და ჩხუბის თავიდან აცილებას შევძლებთ, ერთმანეთის მოსმენა რომ ვისწავლოთ! კარგი, ეს მხოლოდ უცნობები ან შორეული ნაცნობები რომ იყოს. ხანდახან ერთმანეთის არ ესმით დაოჯახებულ წყვილებსაც, რომლებიც წლები ერთად ცხოვრობენ. მნიშვნელოვან სიგნალებს ყურადღებას არ აქცევენ. რა არის ურთიერთგაგება მათთვის, მხოლოდ ცარიელი ფრაზა. უბრალოდ შეეჩვივნენ და ცხოვრობენ პარტნიორის აღქმის გარეშე. რა თქმა უნდა, ასეთი დამოკიდებულება კარგს არაფერს მოიტანს.
ნებისმიერმა ნორმალურმა სპეციალისტმა იცის, რაში შეიძლება იყოს საქმე. პასუხი მარტივია – ბანალური მოწყენილობა და ოჯახისგან დაღლილობა ან ზოგადი ცხოვრება დროის მოცემულ მომენტში. ეს შეიძლება იყოს წუთიერი სისუსტე, როცა ყოველდღიურ რუტინაში ყველაზე ზედაპირული ცვლილებებიც სიტუაციაზე მნიშვნელოვნად მოქმედებს. ან ყველაფერი უკვე ძლიერ ჩახლართულია. საქმე ბევრია. რაც არ უნდა თქვათ, რთულია იცხოვრო ადამიანთან, რომელსაც თქვენთან არაფერი საერთოს ქონა არ სურს.
რა არის ურთიერთგაგება?
მაძღარი მშიერს ვერ გაუგებს, მდიდარს ღარიბის არ ესმის. ეს ჭეშმარიტებაა, რომელიც იმდენჯერ მოვისმინეთ, ყურადღებას აღარ ვაქცევთ. როგორც მინიმუმ, მსგავს ფრაზებს ყოველთვის მსუბუქი სევდით ვეპყრობოდი. ასე გვასწავლეს სკოლაში და კარგი. ახლა რა, რა სარგებელი? ჩვენ ხომ საკუთარ შეცდომებზე სწავლას მიჩვეული ვართ. პრაქტიკაში გამოცდილებას ვიღებთ. რომ მცოდნოდა, 40 წლის ასაკში გავიგებდი ამ ფრაზის ნამდვილ მნიშვნელობას, ძალიან გამიკვირდებოდა.
ქმართან ერთად სოფელში ვცხოვრობ. ჩვენს ოჯახში ასე წერია: მე სუფთა ჰაერი მიყვარს, ჩემს ქმარს – ფიზიკური შრომა. უბრალო კაცია, მაგრამ ძალიან ერთგული და ჩემთვის საყვარელი. არ ვცდილობთ თავის მოჩვენებას, რომ დროს ფეხს ვუწყობთ. ჩვენთან არ არის ურბანული პათოსი. თუმცა სახლი გარემონტებული გვაქვს, ვაჟი ქალაქის სკოლაში სწავლობს, ყველაფერი გვაქვს: აბანო, საბოლველი, ინტერნეტი. რა შეიძლება შემოგვთავაზოს ქალაქმა ამ შემთხვევაში? არც კი ვიცი, ახლა მის მიმართ უფრო უარესი დამოკიდებულება მაქვს, ვიდრე ადრე მქონდა.
ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ ჩემი უფროსი ძმა 25 წელია ქალაქელი გახდა. ბავშვობაში ძალიან ვმეგობრობდით და ბევრს ვსაუბრობდით. მოგვიანებით, როცა ქალაქში ცხოვრება გადაწყვიტა, ერთმანეთს თანდათან დავშორდით. ჩემთან ერთად გამოჩენა რცხვენოდა, თუმცა დედაჩვენი მასწავლებელია და სოფლის დიალექტი არასდროს გვქონია. და მაინც, ჩემი ძმა სხვა სოციალური წრესთან ურთიერთობას ამჯობინებდა. მაგრამ ვაპატიე. ვიცოდი, რომ თავის მიზანს აღწევდა და ვერაფერს გახდები.
გიორგი ქალაქში გადასვლისას სასურველ კუთხეს დიდხანს ეძებდა. ფული არ ჰქონდა, ამიტომ ბევრს მუშაობდა. სოფლელი ბიჭისთვის ეს რთული სამუშაო არაა, სხვა საქმეა, რომ ხელმძღვანელობა ასეთ ბიჭების დაწინაურებას არ ჩქარობს. ვის სჭირდება ადამიანის სხვა ადგილას გადაყვანა, თუ აქაც იძლევა მოგებას, თუნდაც გროშებზე? როგორც არ უნდა იყოს, ძმამ ცოლი იპოვა, მასთან გადავიდა და ახლა ერთად ცხოვრობენ, რაც გიორგის ყოველთვის სურდა.
მთავარ საკითხზე გადავალ. მოკლედ, ჩემმა ძმამ ცოტა ხნის წინ ბინის რემონტი დაიწყო. დაიწყო და დაიწყო. შესაძლებლობა ხელიდან არ გაუშვა, დამირეკა და ცოტა იტრაბახა. თავად ვიცი, რა არის ეს. ქალაქის ბუდის გარემონტება ერთია. აი, სოფლის სახლის, თავისი სარდაფით და მეორე სართულით, სხვა საქმე. კარგი, რატომ არ უნდა დავუჭირო მხარი ძმას. ბოლოს ძმამ მკითხა, ხომ არ მჭირდება მათი ძველი კარადა და ხალიჩა კედელზე. ახლა ქალაქში მოდური არ არის, მაგრამ ჩვენ გვაქვს ერთი ცარიელი ოთახი, ამიტომ გამოგვადგებოდა. მაინც უნდა გადაყარონ.
მე და გიორგი შევთანხმდით, მეუღლე ქალაქში გავაგზავნე ნივთების წამოსაღებად. თავისი ძველი მანქანით სწრაფად გასქურა. დაბრუნებისას თქვა, რომ შეხვედრაზე თავი შეუძლოდ იგრძნო. ჩემი ძმის მთელი ოჯახი შეიკრიბა და ჩუმად უყურებდა, როგორ ტვირთავდა ჩემი ქმარი ძველ ნივთებს. არავინ დაეხმარა. უცნაურია, იმ მომენტში ამ ყველაფერს ყურადღება არ მივაქციე. ვამზადებდი, თავიც სხვა მნიშვნელოვანი საზრუნავით მქონდა დატვირთული, ვიდრე ძველი კარადა და ხალიჩა იყო. შვილმა დარეკა ქალაქიდან, მასთან დალაპარაკება მჭირდებოდა.
საღამოს გიორგიმ დარეკა. 5 წუთიანი ყოყმანის შემდეგ საქმეზე გადავიდა და ოდნავ ჩახლეჩილი ხმით იკითხა, როდის ვაპირებთ მათი ნივთებისთვის გადახდას. ვინაიდან ვციტირებ: „ქალაქში მათი გაყიდვით კარგი ფულის შოვნა შეიძლება, აქ ყველაფერი ღირებულია“. მოულოდნელობისგან მცირე შესვენების შემდეგ გიორგის ცოლის ხმა მომესმა, მაგრამ ვერ მივხვდი, რას ამბობდა. მოგვიანებით, ისევ ძმის ხმა გავიგონე. ახლა მთავაზობს, ჩამოსვლას და პროდუქტებით გადახდას. ჩვენ ხომ ბევრი გვაქვს. არც ვიცით, სად წავიღოთ. ცოლთან ერთად ჩამოვა და დაგვეხმარება ნათესაურად.
არც მინდა მოტყუება, რომ მხოლოდ რძალზე გავბრაზდი. არა, ორივე კარგები არიან. ღმერთო ჩემო, ძველი ხარახურა მომცეს, თან სარგებლის მიღებაც უნდათ. კარგი, დავეხმარები. ჩვენ ხომ სოფლელები ვართ, ბევრი პროდუქტი გვაქვს. კარგია, რომ თავად ჩამოვლენ, საუკუნე არ გვინახავს.
მომდევნო შაბათ–კვირას, ჩემი ძმა და მისი ცოლი დილით ადრე ჩვენს ჭიშკართან გამოჩნდნენ. მხიარულები, აწითლებულები. ბოთლი სასმლით ხელში. ისე იქცეოდნენ, თითქოს შევთანხმდით ერთად დროის გატარებაზე. თითქოს სხვა საქმე არ გვაქვს, უმიზეზო ქეიფის გარდა. სუფრაზე რამდენიმე კერძის გამოტანა მომიწია. თავის ვიკატუნებდით, რომ გვაინტერესებდა მათი ისტორიები ხალხზე, რომელთაც არასდროს შევხვედრილვართ. და გაღიმება. ქალაქში, როგორც ჩანს, ყველა იღიმის. ბოლოს ძმამ თავი მომაჩვენა თითქოს ნასვამი იყო (თუმცა არ დაულევია, საჭეს მართავდა), მოითხოვა, რომ სასმელ–საჭმელი მანქანასთან მიმეტანა. ვიმედოვნებდი, რომ წასახემსებლები საკმარისი იქნებოდა. ნარჩენებიც თან წაიღეს.
ეს ამბავი ნეგატიურად დასრულდებოდა, მაგრამ არა კრიტიკული ნოტით. რომ არა რამდენიმე ზედმეტი ჭიქა ჩემი მხრიდან და რძლის გრძელი ენა. როცა ყველაფერი მოგვარდა, პროდუქტები მანქანაში ჩატვირთეს და მეც დავმშვიდდი, ეს წავი მომიახლოვდა და თავხედურად ფული მომთხოვა. ყველაფერი პატიოსნად რომ იყოს, ბენზინისთვის. ისინი გზის ერთ ნახევარს იხდიან, ჩვენ, შესაბამისად, მეორეს.
ვთვლი, რომ კულტურული და უკონფლიქტო ადამიანი ვარ, მაგრამ ტვინში სისხლი ჩამექცა. ჯერ დავიწყე ხმამაღლა ყვირილი და რძლის გინება, შემდეგ ძმაც მივაყოლე. რომ ჩემს სახლში აღარ გამოჩენილიყვნენ. მხოლოდ რამდენიმე საათის შემდეგ დავმშვიდდი, როცა გიორგი, ალბათ, უკვე სახლში იყო. არ გადმორეკა და ბოდიში არ მომიხადა. აი, ასეთია ძმის სიყვარული. ქალაქი ხალხს ცვლის, ეს უკვე მივხვდი. მაგრამ ქალაქში დაბადებული სულ სხვაა. ასეთი თავხედი ხალხი არ მინახავს!
