თითოეულ ჩვენგანს აქვს საკუთარი შეხედულებები გარკვეულ საკითხებზე, ასევე გარკვეული ცხოვრებისეული გამოცდილება. ასეთი ფაქტორები სხვებისგან გამოგვარჩევს, პიროვნებად გვაყალიბებს. ისინი შეიძლება იყოს შედარებით მოსახერხებელი ან არც ისე, თუმცა მაინც არსებობს. ნათესაურ კავშირსაც არაფრის შეცვლა შეუძლია. მაგალითად, მშობლები, რომელთაც სურთ, რომ შვილმა აირჩიოს კონკრეტული პროფესია, წარმატებას ყოველთვის ვერ მიაღწევს. მათი შვილი ხომ ცოცხალი ადამიანია, საკუთარი ბედით და ამ სამყაროზე შეხედულებებით.
ამავდროულად, ადამიანს შეუძლია შეცვალოს საკუთარი თავი გარემოს ზეგავლენით. ბევრი ადამიანი, რომელმაც საზღვარგარეთ დიდი დრო გაატარა, გარკვეულ საკითხებზე შეხედულებებს იცვლის. ეს გასაკვირი არაა. გვაოცებს სხვა რამ: თანამემამულეების პრეტენზია სახლში დაბრუნებულთა მიმართ: „რატომ არ ჭამთ ოლივიეს საახალწლოდ? რატომ იღიმით, რამე სასაცილო დაინახეთ?“ პოსტსაბჭოთა ქვეყნებს გარკვეული გაგება და ტოლერანტობა ნამდვილად აკლიათ. როგორც ჩანს, ამას მეტი დრო სჭირდება.
ნათესაური კავშირი
როცა ჩემი ვაჟი დაქორწინდა, ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი. მე და მამამისმა მივეცით ყველაფერი, რაზეც ოცნებობდა. კარგი განათლება, აღზრდა, მორალური ღირებულებები. მამუკა ნორმალური ბიჭი გაიზარდა, ფიზიკურად განვითარებული და საკმარისად ჭკვიანი, რომ მოგვიანებით აშშ–ში გადასულიყო. ცოლთან ერთად იქ ცხოვრობს და მუშაობს. ხანდახან ერთადერთი ვაჟის გარეშე ცხოვრება მიჭირს, მაგრამ ყოველთვის დარწმუნებული ვარ, რომ უსაფრთხოდ და კომფორტულად არის. პერსპექტივაც ღირსეულია.
ვიცი, რომ პროგრამისტები აქაც ბევრს შოულობენ, მაგრამ ამერიკას ვერ შეედრება. მამუკა ვიდეოზარით საუბრისას ხშირად მიყვება, რომ ამერიკაში მიღებული გამოცდილება ჩვენს ქვეყანაში არსებულ შესაძლებლობებს ვერ შეედრება. ევროპასაც. რძალმაც, ლელამ, თავისი მოწოდება უცხოეთში იპოვა. დიზაინერია და საკმაოდ წარმატებული. ჩემს შვილზე მეტად ოცნებობდა საზღვარგარეთ გადასვლაზე. გული იქით მიუწევდა.
როცა ბავშვებმა მახარეს, რომ მალე მესტუმრობდნენ, რამდენიმე დღე ჩემს თავს არ ვგავდი. წარმოვიდგენდი ჩვენს შეხვედრას, ჩახუტებას, როგორ ვუზიარებდით ერთმანეთს ახალ ამბებს, განვიხილავდით საქმეებს. სასიამოვნო ფუსფუსში და კარგის მოლოდინში ვიყავით. სამწუხაროდ, შვილმა და რძალმა დანიშნულ დღეს ჩამოსვლა ვერ მოახერხეს. ბოლო მომენტში მამუკას რაღაც მნიშვნელოვანი პროექტი დაავალეს და დარჩენა მოუწიათ. ჩამოვიდნენ მოგვიანებით, ლელას დაბადების დღეზე. ამან ცოტა დამაბნია. თანმიმდევრობით მოგიყვებით.
სახლში ჩამოსვლა
შვილმა ქალაქის ცენტრში ძალიან კარგი ბინა წინასწარ იქირავა. ვეუბნებოდი, რომ არაგონივრულად იქცეოდა: ჩვენთან ყველა უპრობლემოდ დაეტეოდა. მაგრამ მამუკამ მიპასუხა, რომ ახლა ისინი ოჯახი არიან და დედ–მამასთან თავს უხერხულად იგრძნობენ. გარდა ამისა, ხშირად მოუწევს ნოუთბუქთან ჯდომა, ამიტომ ჩვენი ხმამაღალი საუბარი ყურადღებას გაუფანტავს. აქ დავეთანხმე, რადგან მუსიკის ხმამაღლა ჩართვა მიყვარს, რომ არ მოვიწყინო. ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო. ჩემი „ამერიკელების“ ხასიათში ცვლილებები თანდათან უფრო გასაკვირი გახდა.
დანიშნულ დღეს მე და ჩემი ქმარი, გამოწყობილი და საჩუქრებით, შვილს ვესტუმრეთ. იმის მიუხედავად, რომ ამ ბინაში მხოლოდ წინა დღით შევიდნენ, მათი ბინა უკვე მთლიანად ათვისებული იყო. კარგად დალაგებული (ასეთი თანხისთვის), მაგრამ რაღაცამ გამაოცა. რძალი თავის იუბილეზე გამოწყობილი არ იყო. უფრო მეტიც: ასეთი „შინაურული“ არასდროს მინახავს. ხალათი, მინიმუმი მაკიაჟი და სულელური ღიმილი. შვილმა ამიხსნა, რომ შტატებში ხალხს საკუთარი გარეგნობის მიმართ განსხვავებული დამოკიდებულება აქვს და ამაზე საერთოდ არ დარდობენ. იმ დღეს ლელას დედის თვალები უნდა გენახათ.
უცნაური წვეულება
მოგვიანებით, როცა საჩუქრები გადავეცით, ცხვირის ტრიალი დაიწყეს. ბოდიში მოიხადეს, რომ დაავიწყდათ გაფრთხილება: საჩუქრები საჭირო არაა. მილოცვა ან ღია ბარათი საკმარისი იქნებოდა. მეორე მხრივ, საკვები ერთადერთი რამ იყო, რისი მიტანაც შეგვეძლო. თითო კერძი კაცზე. აღმოჩნდა, შვილმა რაღაც მსგავსი თქვა, ფსონით ვიქეიფოთ. მაშინ ყურადღება არ მივაქციე, ვიფიქრე, ხუმრობდა. აღმოჩნდა, ხუმრობა არ იყო. ხანდახან ჩვენთან ასე სამსახურში აღნიშნავენ. არაფერი რომ არ მოამზადონ და დაიხარჯონ. მაგრამ ეს სამსახურია. მეორე მხრივ, შვილმა კერძები შეუკვეთა და ასე სიტუაცია გამოასწორა.
იმ მომენტიდან, შვილზე და რძალზე დაკვირვება გადავწყვიტე. გასაგები იყო, რომ იმ 4 წლის განმავლობაში, როცა აქ არ ცხოვრობდნენ, ჩვევები შეეცვალათ. ნათესაური კავშირები მათ გაგებაში აღარ მეხმარებოდა. დავინტერესდი, კიდევ რა იყო მათ ხასიათში ახალი. მამუკა ყოველთვის ჩემი ვაჟი იქნება, მაგრამ როგორც ბებიას მაინტერესებდა, როგორები იქნებოდნენ შვილიშვილები ხასიათით. იმ კულტურის ხალხის ჩვევას ნამდვილად გადაიღებენ. ეს კარგად მესმის.
მამუკა სიცილით გვიყვებოდა, როგორ სწრაფად „გამოიცვალა“ ფეხსაცმელი მისმა ცოლმა ზოგიერთ მომენტში. თან პირდაპირი გაგებით. ბევრმა იცის, რომ ამერიკელები ფეხსაცმელს არ იხდიან, როცა სახლში შედიან. ეს იმიტომ, რომ აშშ–ში გზები და ტროტუარები ირეცხება სპეციალური შამპუნებით, ამიტომ ძალიან სუფთაა, არა ისე, როგორც ჩვენთან. ჩემს შვილსაც ასე ცხოვრება უნდოდა, როგორც კინოში. მაგრამ ლელამ ამის გაკეთება მკაცრად აუკრძალა. ნივთების სისუფთავეზე დარდობდა და ასე სიარულს ვერ მიეჩვია.
ასევე ძალიან გაუკვირდათ, რომ ნებისმიერ კაფესა და რესტორანში ყოველთვის დიდ ულუფებს სთავაზობდნენ. ისე არა, რომ 90% გარნირი იყოს და ცოტა ხორცი ან ზღვის პროდუქტი. აშშ–ში საჭმელს არსად იშურებენ. სწორედ ამიტომ, დიდი ნებისყოფაა საჭირო, რომ წონაში არ მოიმატო. ვის არ აცდუნებს ასეთი სიუხვე. მამუკამ და ლელამ ეს პრობლემა თავისებურად მოაგვარეს: ხშირად უკვეთავენ ერთ კერძს ორისთვის და ასეთი შედარებით პატარა ულუფითაც ნაყრდებიან. სხვების აზრი არ აინტერესებთ. აქ ადგილობრივები არ არიან.
გვიამბეს, რომ ქუჩაში უცნობთან გამოლაპარაკება არ შეიძლება. განსაკუთრებით საპირისპირო სქესის ადამიანთან. ეს ჩვენთან დადის ყველა, როგორც სახლში. იქ კი პირადი სივრცის მიმართ ძალიან მგრძნობიარე არიან. სასამართლოშიც შეიძლება გიჩივლონ შევიწროებისთვის. როგორ უნდა გაიცნონ აბა? ყვავილების პირადად ჩუქებაც მიღებული არაა. იდეალურია, როცა ლამაზი თაიგული მოაქვს კურიერს და პირადად ხელში გადასცემს. ცოტა უცნაურია, რას იტყვით?
მოკლედ, ჩვენი სამყარო მრავალი თვალსაზრისით ძალიან განსხვავებულია. ნათესაური კავშირი ერთსა და იმავე ტალღაზე ყოფნაში ვერ გვეხმარება. კარგი, დასავლური ჩვევები მთელ მსოფლიოში ასე თუ ისე ვრცელდება. წინააღმდეგი არ ვარ. ერთადერთი, რაც მინდა ვთქვა: სახლში დაბრუნებულს ეს ფსონით ქეიფი ცოტა გამიკვირდა. ნამდვილად: ბევრის მომზადება საჭირო არაა, ყველას ის მოაქვს, რაც მოსწონს. რესტორანში შეკვეთაც საჭირო არაა. ამაში რაღაც არის, თუ დავფიქრდებით. მაგრამ დიდი ალბათობით ჩვენი ტრადიციები ასეთ ჩვევას მწვანე შუქს არ აუნთებს. ჩვენთან ყველაფერი სხვაგვარადაა!
