როგორც ხალხური სიბრძნე ამბობს, სიტყვა ვერცხლია, დუმილი – ოქრო. ბევრი ადამიანი ამ ფრაზას სერიოზულად არ აღიქვამს და სულ ტყუილად. ერთი საქმეა, როცა გარკვეულ კომპანიაში არის ვიღაც მოთავე, ვინც ენას არ აჩერებს. ეს გასაგებია, რატომაც არა. სხვა შემთხვევაა, თუ ვიღაც აწუხებს ახალ, ჩუმ და ცუდი იუმორის მქონე ადამიანს. ამას უსიამოვნო შედეგები მოაქვს.
სხვათა შორის, იგივე ოჯახურ კავშირებს ეხება. ოჯახში, როცა ყველა ერთმანეთს ყოველდღიურად ეკონტაქტება, ეს კიდევ არაფერია. ჩვევები და მოთმინება დიდ როლს თამაშობს. ბევრი ლაპარაკის მოყვარული ადამიანის სტუმრობა კი გამაღიზიანებელი შეიძლება იყოს. გაიხსენეთ, რა მიზეზით ხვდებიან ყველაზე ხშირად შორეულ ნათესავებს? ქორწილის გადახდა. რა „ტრადიცია“ არის ყველა ქორწილში? კარგი ჩხუბი. ალბათ, ღირს ამაზე დაფიქრება?
სიტყვა ვერცხლია, დუმილი – ოქრო
როცა მე და ჩემი მეუღლე 20 წლის წინ ბინას ვყიდულობდით, დიდი არჩევანი არ გვქონდა მცირე ფინანსების გამო. მეორე მხრივ, პირველი სართული იყო, მაგრამ კარგ უბანში და თითქოს სქელი კედლებით ნაშენი. მენდეთ, როცა ქალაქის „კერძო სახლიდან“ სხვაგან გადადიხართ, დიდი არჩევანი არ გაქვს. თიხის ყუთი მდინარესთან ახლოს, კომფორტის და გაზის გარეშე. გახსენებაც არ მინდა. იმ კოშმარს დღემდე ვერ ვივიწყებ.
ბინა მოგვყიდა ებრაელმა წყვილმა, რომელიც საბუთების გაფორმების შემდეგ ამერიკაში გაემგზავრა. სხვა ხალხის და ერის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ კონკრეტულად მათ მიმართ პრეტენზია მაქვს. პირველ რიგში, კედლები. ხომ შეიძლებოდა არ მოვეტყუებინეთ, რომ კედლები ნამდვილად სქელია? ამ ბინას მაინც ავირჩევდით. რა საჭირო იყო ტყუილი? ვფიქრობდი, რატომ მოგვიწვიეს ბინაში დასათვალიერებლად ორივეჯერ მხოლოდ დილით. „გვიანობამდე ვმუშაობთ“. კი აბა, მშრომელი ხალხი. უბრალოდ ამ დროს მეზობლებს სძინავთ.
სხვათა შორის, სხვა მაცხოვრებლების შესახებ. გავიცანით მოგვიანებით, როცა ოროთახიანი ხრუშჩოვის ბინის მფლობელები გავხდით. კოლორიტული ხალხი იყო. პროფესიონალი ზარმაცების და ქრონიკული ლოთების მთელი ოჯახი. ყველა, ბაბუის გარდა. ყველაზე უფროსი იმ ბინიდან. ადრე ვიღაც მნიშვნელოვანი სამხედრო პირი იყო. მისი პენსია საკმარისი იყო ქალიშვილის, სიძის და სიძის ძმის სარჩენად. როგორც მივხვდი, საჭმელი დიდად არ სჭირდებოდათ. აი, „ცეცხლოვანი წყლის“ დალევა დღის ნებისმიერ მონაკვეთში შეეძლოთ.
ამ ოჯახის გვერდით ცხოვრებამ დაგვტანჯა. წყნარი ხალხი არ იყო, მუდმივად ჩხუბი, კამათი, სტუმრები, მოძრაობა. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ასეთი ხალხისთვის ცხოვრება დუღდა. მაგრამ ასეა. სხვათა შორის, ვფიქრობდი, რომ დილით ასეთ პიროვნებებს სძინავთ, ამიტომ ბინა ამ პერიოდში გვაჩვენეს. მაგრამ არა, ჩემს მეზობლებს ამის ფუფუნება არ ჰქონდათ. ამ დროს ქუჩაში ბოთლებს აგროვებდნენ. ეს დიდი ხნის წინ იყო, ახლა, ალბათ, ასეთი სამუშაო ნაკლებად აქტუალურია.
ლოთი ოჯახის გარდა, რომელმაც ერთხელ მთელი კორპუსი კინაღამ გადაწვა, სხვა ხმაურიანი მეზობლებიც გვყავდა. მათთან ცოტა ხნით მაინც შეთანხმება შეიძლებოდა. მოგვიანებით, ერთ მშვენიერ დღეს ყველაფერი შეჩერდა. გარდაიცვალა ბაბუა, რომელიც პრობლემურ ოჯახს სპონსორობდა. მემკვიდრეებმა გადაწყვიტეს ამ ბინის გაყიდვა, უფრო პატარა, სარემონტო ბინაში გადასვლა, სამაგიეროდ ხელზე ფული დარჩათ. ეს მოგვიანებით ზედა სართულის მეზობელმა მითხრა. ახლა ცხოვრება შეიძლება.
იმ ბინის მეპატრონეები ხშირად იცვლებოდნენ, მაგრამ პრობლემური არავინ იყო. ჩემი ერთადერთი ვაჟი გაიზარდა და ცალკე გადავიდა საცხოვრებლად. მე და მეუღლემ პირადი მიზეზით დაშორება გადავწყვიტეთ. მეზობლად ბინა ვიღაც ბიზნესმენმა ოფისისთვის შეიძინა. მოვხუცდი, მარტო ცხოვრება ვისწავლე, მეზობელ სახლში ზოგიერთ მეზობელს დავუმეგობრდი. შვილის ქორწილში გავერთე. თითქოს ყველაფერი დინებას მიჰყვებოდა.
შვილის და რძლის შეწუხება არ მიყვარს, მაგრამ არ შემიძლია საღამოს რამდენჯერმე არ დავურეკო. ახალი ამბავი: ჩემმა მეზობელმა ბიზნესმენმა სადღაც ძალიან წარმატებული ინვესტიცია განახორციელა. იმდენად, რომ ოფისის გაფართოება სურს, ამიტომ ჩემი ბინა სჭირდება. რა თქმა უნდა, არა უფასოდ. როგორც მივხვდი, მამაკაცს ფული საკმარისად აქვს. მთავაზობს ისეთ თანხას, რომლითაც ამავე სახლში სამოთახიანი ბინის ყიდვას შევძლებ. შევაჭრებისას გარემონტებული ბინის ყიდვასაც შევძლებ, დარწმუნებული ვარ.
ასეთი გეგმა მოვიფიქრე: ბინა გავყიდო, მაგრამ ფული დეპოზიტზე შევიტანო და შემდეგ პროცენტი ავიღო. ერთი მხრივ, ჩემს დასთან შემიძლია ვიცხოვრო. ქმარი არ ჰყავს, მაგრამ მასთან თავს ცოტა უხერხულად ვიგრძნობ. ჩაკეტილი, ცოტა სევდიანია. ვერასდროს ვეწყობოდით, თან ასაკიც აღარ გვაქვს. საკუთარი ჩვევები გვაქვს. შვილს კი ოროთახიანი ბინა აქვს. ცოტა ხნით მასთან ვიცხოვრებ. ერთმანეთს შევეგუებით. შემდეგ ფულს მივცემ. ბინაც ხომ შვილს დარჩება, სხვას ვის?
არც ვაჟს, არც რძალს ჩემს შეთავაზებაზე უარი არ უთქვამს. სახლში მხოლოდ საღამოს ბრუნდებიან. მთელი დღე მუშაობენ. ბინას მხოლოდ დასაწოლად იყენებენ. შემიძლია საჭმელი მოვამზადო, დავალაგო. არსად მეჩქარება. შვილიშვილები არ მყავს. მშვენიერია. ყველა ზრდასრული ვართ, როგორმე შევძლებთ ერთად ცხოვრებას. ეს მხოლოდ თეორიაში, საქმით ყველაფერი არც ისე მარტივია. პრაქტიკაში პრობლემები საკმაოდ სწრაფად დაიწყო, თავადაც არ ველოდი.
რძალი მსაყვედურობს, რომ მისგან ბევრს ვითხოვ სამზარეულოში. დიახ, მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვისწავლე საჭმლის მომზადება, დალაგება, რეცხვა. მაქვს „საფირმო ხრიკები“. რატომ არ გავუზიარო რძალს? მადლობა უნდა მითხრას. მაგალითად, ვურჩიე გაზქურაზე ფოლგის დაფარება, რომ არ დაისვაროს. ის მპასუხობს: „მადლობა, მაგრამ წმენდას მივეჩვიე“. მოასწრებ, ფოლგის გამოცვლა უფრო ადვილია. რა ადამიანია?
შვილიც მაბრალებს, რომ წარსულზე ძალიან ბევრს ვლაპარაკობ. რა არის ამაში ცუდი, ვერ ვხვდები. დედამისი ვარ, რძალი მასზე დაქორწინებულია. ღმერთმანი, რა არის ამაში სამარცხვინო. მერე რა, რომ ბიჭს ადრეულ ასაკში უხერხული მომენტები ჰქონდა. დიდი ხანია წარსულს ჩაბარდა. მოგვიანებით მოვყევი, როგორ სცემეს ეზოს ბიჭებმა. რა მოხდა. სად არის ახლა ის, სად არიან ისინი. ალბათ, ისევ ყოველ დილით ბოთლებს აგროვებენ. საერთოდ, როგორ არ უნდა ვიკონტაქტოთ და ისე ვიცხოვროთ ერთად? რა სისულელეა?
სამწუხაროდ, მათი გადარწმუნება ვერ შევძელი და დროებით ჩემს დასთან გადასვლა მთხოვეს. თან შვილმა ბინის გარემონტება გადაწყვიტა, თუმცა მესმის, რატომაც. ალბათ, მათთვის უსიამოვნოა ვიღაც ზრდასრულ ადამიანთან ერთად ცხოვრება. მაგრამ ხომ არ ვაღვიძებ ღამით ყვირილით?! არ ვითხოვ რძეს ყოველ რამდენიმე საათში და საფენების გამოცვლაც არ მჭირდება. როგორ იზრუნებენ შვილებზე? კარგია, რომ დამ საკუთარი პირობები არ წამომიყენა. ღმერთს მადლობა, ჩემზე მშვიდია. არაფერია, ერთმანეთს დავეხმარებით, გავერთობით. ბანკიც ფულს მომცემს. ცოტა უნდა მოვითმინო და დაპირისპირებას მოვერიდო.
