ადრე თუ გვიან ბევრ ოჯახში დგება საკითხი: ღირს მეორე ბავშვის გაჩენა თუ დაელოდონ საუკეთესო დროს? თუ ადრე მეუღლეს მინიმუმ სამი ბავშვის გამოკვება შეეძლო, დღეს ყველას ჯიბე ვერ წვდება ასეთ სიამოვნებას. გასაგებია, რომ ძველი და ახალი დროის შედარება მიკერძოებული შეიძლება გამოვიდეს: ახლა თითოეულს უნდა უყიდო მოდური ტანსაცმელი, ტელეფონი და სხვა ტექნიკა. ფეხსაცმელზე და ტანსაცმელზე, სწორ კვებაზე არაფერს ვამბობთ. ადრე ბავშვებს კატებივით ეპყრობოდნენ: ჭამეს და ღმერთს მადლობა.
არა, შეიძლება ცოტას ვაზვიადებთ, მაგრამ არსი არ იცვლება. უმცროსები უფროსების გამონაცვალს იცვამდნენ. ყველა ერთად მუშაობდა სახლში, თითოეულს თავისი მოვალეობები ჰქონდა. ჩვენს პროგრესულ დროში ბავშვი შეიძლება უკმაყოფილო იყოს, თუ სმუზში უსიამოვნო გოროხები შეხვდება. ჩნდება კითხვა, ვისთვის იყო ცხოვრება მარტივი? ჩვენთვის, აქ და ახლა, თუ ჩვენი ბებია–ბაბუის თაობისთვის, რომლებიც დილიდან დაღამებამდე მუშაობდნენ, მაგრამ გადაწვაზე არ წუწუნებდნენ?
ღირს თუ არა მეორე ბავშვის გაჩენა?
ოდესმე მიგიღიათ ცარიელი დაპირებები მშობლებისგან? ვიცი, რომ მიგიღიათ. თავადაც დედა ვარ, მაგრამ მახსოვს ბავშვობიდან, როგორ მპირდებოდა მამა კანფეტის ან სათამაშოს ყიდვას, თუ კარგად ვისწავლიდი. დედა მპირდებოდა, რომ არ მეჩხუბებოდა, თუ სიმართლეს ვეტყოდი, როგორი სამარცხვინოც არ უნდა ყოფილიყო. ვიმეორებ, თავადაც დედა ვარ, მაგრამ ჩემს შვილს არასოდეს მოვატყუებ. თუ მე, დამყოლი ხასიათის მქონეს, მახსოვს ასეთი წვრილმანები, რას იფიქრებს ქალიშვილი ჩემზე, როცა გაიზრდება?
ყველაზე საინტერესო და ამავდროულად სამწუხარო ის არის, რომ ასაკთან ერთად მშობლები არ იცვლებიან. მესმის, რომ ადამიანები ვართ, მაგრამ თუ ბავშვობაში პატარა ტყუილი თითქმის არ ტოვებს კვალს, ზრდასრულ ასაკში სერიოზული ტყუილი სხვა საქმეა. როცა უახლესი ადამიანის დახმარების იმედი არ გაქვს და ისმენ მის ცარიელ ლაყბობას, უნებურად ფიქრობ: „რაში მჭირდება ეს ყველაფერი, უბრალოდ დროს ვკარგავ“. ახლა სწორედ ასეთ სიტუაციაში ვარ, ყველაზე კრიტიკულ მომენტში.
ნამდვილი სიყვარული
მე და ანდროს თავიდანვე ნამდვილი სიყვარული გვქონდა. ერთმანეთი უნივერსიტეტში გავიცანით, თუმცა მე კიდევ 2 წელი მქონდა დარჩენილი, ის უკვე ამთავრებდა. შეხვედრები დავიწყეთ და მივხვდით, რომ ბედია. თითქოს ვგრძნობდი, რას ფიქრობდა. მართალია, ძალიან რომანტიკულად ჟღერს. ალბათ, ცოტა დათაფლული, მაგრამ ნამდვილად ასე იყო. ანდრომ უკვე მაშინ კარგი სამსახური იპოვა და ბინა იქირავა. რამდენიმე თვეში საცხოვრებლად მასთან გადავედი, რაც ორივეს ძალიან გვიხაროდა.
ერთი წელიც არ გასულა, რომ დავქორწინდით. ქორწილი არ გადაგვიხდია. მშობლებთან ერთად კაფეში აღვნიშნეთ. რატომ? ძალიან ვზოგავდით, რაღაც უფრო დიდი გვსურდა. საკუთარი ბინა, მანქანა. ახალგაზრდა და ძლიერი წყვილის, უფრო სწორად ოჯახის, სტანდარტული სურვილები. სამწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ შეიძლება ითქვას, გაგვიმართლა. ზუსტად ის არ იყო, რაც გვინდოდა, მაგრამ.
ყოფილი კურსელი სხვა ქვეყანაში საცხოვრებლად გადადიოდა. შეძლებული ოჯახი ჰყავს, საკუთარი გეგმები, ხედვები აქვს. აი, შემომთავაზა მის ოროთახიან ბინაში ქირით გადასვლა, მაგრამ ყიდვის უფლებით. ანუ, ჩვენ, ასე ვთქვათ, იპოთეკურ სესხს ვიხდით, მაგრამ არა ბანკს, არამედ ჩემს დაქალს. ასე ფულს დავზოგავთ, ასე თუ ისე ჩვენს ბინაში ვიცხოვრებთ და გარემონტებულ ოროთახიან ბინაში თავს კარგად ვიგრძნობთ. მისგან ერთგვარი საქორწილო საჩუქარი იყო და ძალიან შესაბამისი.
სულელი და მიამიტი
მე და ანდრო ასეთი დიდებული შესაძლებლობით აღფრთოვანებული ვიყავით, მაგრამ ორივეს მშობლებმა მკაცრად გაგვაკრიტიკეს. ეყრდნობოდნენ წარსულ გამოცდილებას, როცა ბარათზე ფული შეიტანეს და მოატყუეს, რომ ჩემს მეგობარს არაფერი უშლის ხელს, რომ გაგვაცუროს. გააქირავებს ბინას, სანამ მისთვის მოსახერხებელია, შემდეგ დაბრუნდება და ყველაფერს წაგვართმევს. უფროსმა თაობამ ალტერნატივაც შემოგვთავაზა. ერთოთახიანი ბინის ყიდვა თანაბარი ინვესტიციით და იქ გადასვლა. „შემდეგ ყველაფერი თავისთავად გამოვა“.
მე 24 წლის ვარ, ანდრო – 26 წლის. სულელები და მიამიტები. მშობლების წინადადებას დავთანხმდით და 33 კვადრატული ფართობის ბინაში გადავედით. ნორმალური რემონტი, თანამედროვე ავეჯი არ გვქონდა. იმ მეგობართან შეკამათებაც მომიწია. ჩვენზე განაწყენდა. იმის გათვალისწინებით, რომ ახლა საზღვარგარეთ ცხოვრობს, ალბათ, არასდროს შემეხმიანება. მაგრამ არაფერია, სამაგიეროდ ჩვენი გვაქვს. ასეა? შემდეგ ვიმუშავებთ, სად წავალთ?
საკუთარი ბინა
ჩვენს ბინაში შედარებით დამკვიდრებული ვიყავით, როცა ოლია დაიბადა. 2 წელში კოსმეტიკური რემონტი გავაკეთეთ და ანდროს მანქანისთვის ცოტა ფული გადავდეთ. რა თქმა უნდა, ავტომობილი ორივეზე იყო გათვლილი, მაგრამ მე ჯერ მართვის მოწმობა არ ამიღია, თან მივხვდი, რომ დიდად არ მჭირდება. ქალიშვილის დაბადების შემდეგ საერთოდ შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ახლა უწყვეტი რუტინა გველოდება. არ მეგონა, თუ ასე რთული იქნებოდა.
თავად განსაჯეთ. ისეთი რეჟიმი გვაქვს, სადაც ყველაფერი გათვლილია. სამსახური, დასვენება, ვარჯიში, ჰობი. ვფიქრობდი, რომ ჩვენს დროში მხოლოდ უფროსი თაობა ვერ ასწრებს ყველაფრის კეთებას ერთ დღეში. ეს გასაგებია: ცოცხით მოგვა, ბევრი ჭუჭყიანი ჭურჭელი, რომელსაც მუდმივად რეცხვა და რეცხვა სჭირდება. საჭმლის მომზადება, ტანსაცმლის რეცხვა. ყველა ამ პროცესის ავტომატიზაცია ვცადეთ. რაღაც გამოვიდა: ჭკვიანი მტვერსასრუტი შესანიშნავად უმკლავდება, მულტისახარშმაც თავი კარგად გამოავლინა. მისი დახმარებით საჭმლის მომზადებაზე დროს კარგად ვზოგავ. სამწუხაროა, რომ ჩვენს სამზარეულოში ჭურჭლის სარეცხი მანქანა არ ეტევა.
ბავშვის დაბადებამ გეგმები შეცვალა. არანაირი ხმამაღალი მტვერსასრუტი. დალაგება მხოლოდ ხელით. ახლა მხოლოდ გარკვეული კერძების მომზადება შეიძლება. ვამჩნევ, წონაში სწრაფად ვიმატებ. პრინციპი „ჩაყარე ყველაფერი მულტისახარშში და როგორც გამოვა“ აღარ მუშაობს. თავის ხელში აყვანა მომიწია. ქმარმაც ჩემთან ერთად წონაში დაკლება გადაწყვიტა. ამ საკითხს დრო დასჭირდა. სახლის საქმე, მოკლედ, როგორც ძველად.
ღირს თუ არა მეორე ბავშვის გაჩენა?
რაც მთავარია, სამივესთვის საკმარისი ადგილი არ იყო. კედლის მიღმა მეზობლის ნებისმიერ დაცემინებაზე ბავშვი წუწუნს იწყებდა. ტელევიზორი მიუწვდომელი ფუფუნება გახდა. არ ვიცი, რამდენად გავიფუჭეთ მე და ჩემმა მეუღლემ მხედველობა ტელეფონში ვიდეოების ყურებით. სამაგიეროდ, ყურსასმენის გამოყენება შეიძლება. ოლია უკვე 1,5 წლისაა და ძველებურად აღარ ტირის. მაგრამ მაინც ბავშვია, ამიტომ ვცდილობთ, არ ვიხმაუროთ. როგორც შესაძლებელია, როცა ერთოთახიან ბინაში სამი ადამიანი ცხოვრობს.
ახლა ჩემი გულახდილობის მთავარი სათქმელი. ისევ ორსულად ვარ. მხოლოდ 3 დღის წინ გავიგე. მას შემდეგ მე და ანდრო სასოწარკვეთილი ვართ. ამ ბინაში ოთხივეს ცხოვრება გაგვიჭირდება, თუნდაც ქმარი აბაზანაში გადასახლდეს, მე კი სამზარეულოში. სრული სისულელეა. თუმცა ამით ორსულობა არ უქმდება. ქმრის მშობლები ამ დროს მყუდრო ოროთახიან ბინაში ცხოვრობენ და ბინების გაცვლა საერთოდ არ უნდათ მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი სიტუაციის შესახებ იციან.
დედამთილი მსაყვედურობს კიდეც, რომ „ამაზე“ კი არ უნდა მეფიქრა, არამედ მომავალზე. მამამთილიც ხმას არ იღებს. ჩემი მშობლები, რომც უნდოდეთ, ვერ დამეხმარებიან. სხვა ქალაქში ცხოვრობენ. ჩვენ მათთან ვერ გადავალთ. აი, ასე. რა გავაკეთო? როცა ჩემი დაქალი ზღაპრულ პირობებს მთავაზობდა, არ მოვუსმინეთ. თუმცა უბრალოდ უნდა მივნდობოდით. სად არის ის ვარიანტი ახლა? დიდი ხნის წინ გაიყიდა. ანდროს მშობლები, რომლებიც გვიყვებოდნენ შესანიშნავ ისტორიებს, რომ „საკუთარი საცხოვრებელი უკვე წარმატებაა“ ახლა სხედან და გვაკრიტიკებენ.
ღვიძლი ვაჟის და ორი შვილიშვილის ბედი არ ადარდებთ. ნოსტალგია აქვთ. ყველაფერზე: „ქვეყნის გმირული წარსულის“, „ძველი წესრიგის“, „ბინის, რომელსაც არ ტოვებენ“. სხვა დანარჩენი არ აწუხებთ. თავის დროზე ხომ ისინიც წვალობდნენ, ახლა ჩვენი ჯერია. არ მესმის, როგორ შეიძლება იყო ასეთი კატეგორიული. ახლა უნდა გადავწყვიტოთ, ბავშვი დავიტოვოთ თუ არა. ჩვენი ოჯახის მომავალი ამ გადაწყვეტილებაზე დამოკიდებულია.
