ახლო ნათესავისთვის უძრავი ქონების ჩუქება ხშირად არა მხოლოდ პრობლემად იქცევა, არამედ ნამდვილ სიზიფეს შრომად. სხვადასხვა კაბინეტი უნდა გაიაროთ, ყველას მოეწონოთ და, რაც მთავარია, ყველა საჭირო საბუთისთვის გადაიხადოთ. დიახ, ბევრს აქვს შთაბეჭდილება, რომ თმობთ არა საკუთარ, არამედ სხვის ქონებას. ასე რომ ვალდებულიც უნდა დარჩეთ. ასეთია ბიუროკრატიის ბუნება და ვერაფერს გახდებით.
სხვა საქმეა, რომ „საჩუქარიც“ იაფი არაა. სწორედ ამიტომ, შესაძლო უსიამოვნებაზე წინასწარ უნდა იფიქროთ. გჭირდებათ თუ არა, რამდენად. იქნებ, სჯობს გაყიდოთ? ან საიმედო ხალხზე გააქირავოთ? თანამედროვე გაგებით ცხოვრება ძალიან წარმავალია. ჩვენთვის, უბრალო ხალხისთვის, ასეთი ფართო ჟესტის გაკეთება, თუნდაც ნათესავისთვის, შეუფერებელია. თუმცა ყველას საკუთარი მსოფლმხედველობა და ცხოვრება აქვს. ადამიანს უფლება აქვს ამა თუ იმ სიტუაციაში ისე მოიქცეს, როგორც საჭიროდ ჩათვლის. თუნდაც მოგვიანებით ინანოს.
უძრავი ქონების გაჩუქება ახლო ნათესავზე
მე და ჩემს მეუღლეს ყოველთვის გვინდოდა ისე გვეცხოვრა, სხვის წინაშე არ სირცხვილი არ გვეჭამა. სწორედ ამიტომ, რამდენიმე პრინციპული საკითხის გადაჭრა ყოველთვის გვიჭირდა. ქალიშვილს, უფროს შვილს, ყოველთვის ხელოვნება იზიდავდა. ხელი არ შევუშალეთ, არ ვცადეთ მისი გადაქცევა საზოგადოებისთვის უფრო მოსახერხებელ ადამიანად. ვყიდულობდით საღებავებს, ვატარებდით გამოფენებზე, შევუძინეთ სხვადასხვა თეორიული ლიტერატურა. ყველაფერი, რომ თავი კომფორტულად ეგრძნო. რა თქმა უნდა, ამის გამო სასკოლო პროგრამა ზარალდებოდა. ბევრი მასწავლებელი მის ცუდად მომზადებას უჩიოდა.
ახლა ვიქტორია ვენაში ცხოვრობს და მუშაობს. იქ გათხოვდა, თავის სფეროში წარმატებას მიაღწია. მხატვარია, ჩემი შვილიშვილის დედა და ძალიან პატივსაცემი ქალი თავის სფეროში. მოხარული ვარ? რა თქმა უნდა. ვიხსენებ, როგორ ეძახდნენ 30 წლის ქალები სულელ და ვიწრო აზროვნების მქონე ბავშვად? თითქმის არასდროს. რა იცოდნენ?!
სანდრომ სხვა გზა აირჩია. სამხედრო საქმე ყოველთვის იზიდავდა. უმცროსი კლასებიდან სამხედრო სამსახურზე ოცნებობდა. დავეხმარეთ, რომ ყველა მიზნისთვის მიეღწია. სამხედრო საქმის შესწავლა დაიწყო, მტერთან საბრძოლველად ნებაყოფლობით წავიდა. კოლეგები ძალიან კვალიფიციურ ოფიცრად და თანამებრძოლად იხსენებენ. სამწუხაროდ, ღმერთს საუკეთესოები მიჰყავს. 1 წლის წინ მივიღეთ ინფორმაცია, რომ ჩემი შვილი გარდაიცვალა.
მომეჩვენა, თითქოს შინაგანად ამისთვის მზად ვიყავი. ბოლო წლებში იმდენმა ფიქრმა გამიელვა. რა თქმა უნდა, როგორც დედა, დღემდე ვგლოვობ. ეს ტკივილია, მტრის სიძულვილი, რომელმაც ჩემი ერთადერთი ვაჟი წაიყვანა. და მაინც, სანდროს მადლობელი ვარ, რომ სიცოცხლის ფასადაც ყველას გვიცავდა და არ უღალატა თავის შეხედულებებს, სინდისს და პრინციპებს.
სამწუხაროდ, ყველა ადამიანი ისეთი კეთილშობილი არაა, როგორც ჩემი გარდაცვლილი ვაჟი. ცოლი და პატარა ქალიშვილი დარჩა. ჩვენთვის ყოველთვის ძვირფასი და ახლობლები იყვნენ. სანდრო და თეონა ქალაქში, ჩვენს ბინაში ცხოვრობდნენ. ბინა სანდროს ჯერ კიდევ 16 წლისას ვუყიდეთ. სამომავლოდ. ვაქირავებდით, როცა ვაჟი დაქორწინდა, ბედნიერი მომავლის იმედით ვაჩუქეთ. ორი ოთახი, სანდროს მიერ გარემონტებული. თითქოს დასაწყებად საკმარისი უნდა ყოფილიყო.
ფრონტზე გამგზავრებამდე სანდრომ დაიბარა, რომ თუ რამე დაემართებოდა, ტყუილად არ გვეგლოვა, არამედ ცხოვრება გაგვეგრძელებინა. ცხოვრება ხომ არაპროგნოზირებადია და წარსულის დაკავებას აზრი არ აქვს. პირადად მე მომმართა თხოვნით, რომ ბინა მის ცოლ–შვილს დარჩენოდა. ლოგიკურია, ხომ არ გავყრით „ყინვაში“ და თან მეუღლის გარეშე. ეს მწარე ნაბიჯია, მაგრამ ასე უნდა მოვქცეულიყავით სამართლიანობისთვის.
სანდროს ნება ავასრულეთ. ვიმეორებ, მე და ჩემი მეუღლე რძალსაც და შვილიშვილსაც ყოველთვის კარგად ვეპყრობოდით. ვეხმიანებოდით, ზოგჯერ ჩვენთან სტუმრად მოდიოდნენ. თითქოს, ჩემი ცხოვრების ეს გვერდი უნდა დახურულიყო, რა მძიმეც არ უნდა ყოფილიყო. და მაინც, ყოველდღე უსიამოვნო განცდა მაწუხებს ერთი შეხედვით უკვე მოგვარებულ პრობლემაზე. კერძოდ, უძრავი ქონება, რომელიც ვაჟმა ცოლს უანდერძა.
2 კვირის წინ შვილიშვილს დაბადების დღე ჰქონდა. ჩვენ, როგორც ბებია–ბაბუა, მისალოცად მივედით. არ იფიქროთ, რომ მოულოდნელად თავზე დავადექით. წინასწარ შევთანხმდით, როდის იქნებოდა მათთვის შესაფერისი დრო, რომ საჩუქარი გადაგვეცა. თეონამ მთხოვა, რომ მაღაზიებში სიარულში დრო არ დამეხარჯა და ფული გვეჩუქებინა. შემდეგ თავად გადაწყვეტენ, რაზე დახარჯონ.
მეც საკმაოდ პრაგმატული ადამიანი ვარ. მესმის, რომ ჩვენს დროში მტვრის შემგროვებელი ხარახურა ან ერთჯერადი სათამაშო რამდენიმე დღეში დავიწყებას ეცემა. ამიტომ დავთანხმდი, მომავალი შეხვედრისთვის მორალურად მოვემზადე და დათქმულ დღეს მეუღლესთან ერთად სტუმრად მივედი ჩვენს ნაყიდ ბინაში. არ მეგონა, რომ რაიმე დიდი სიურპრიზი მელოდა. მაგრამ მელოდა.
მოწესრიგებულ და კარგად მოწყობილ ბინაში ერთი ნიშანიც არ იყო, თუ როგორ და რა ვითარებაში გარდაიცვალა მისი მფლობელი. მხოლოდ პატარა ფოტო ჩარჩოში, რომელიც შემოსასვლელში იდო, და მორჩა. კარგი, ყველა თავისებურად გლოვობს. დიახ, სანდრომ გვთხოვა, დიდხანს არ გვეგლოვა. თუმცა რთულია ვერ შევამჩნიო მამაკაცის ჩუსტები პირდაპირ კართან, თუნდაც სხვა ჩუსტებთან დაუდევრად დაწყობილი. რა არის ეს? მაგრამ კარშივე ხომ არ ვიკითხავ.
შვილიშვილმა ოთახში მიგვიპატიჟა. იქ ყველაფერი მორთული იყო ბურთებით, ზიზილ–პიპილებით, სუფრაც გაშლილი იყო. ტკბილეული ჭარბობდა, მაგრამ ეს ნორმალურია. ჩვენ ხომ სანახავად მივედით და არა საჭმელად. წინააღმდეგი არ ვიყავი, როგორც მიგვიღო რძალმა. თუმცა 40 წუთის შემდეგ, როცა სააბაზანოდან გამოვედი, ოთახში გავლისას მაგიდაზე დავინახე ახალი ფოტო ჩარჩოში. თავს ვერ დავძლიე და შევხედე, ვინ იყო მასზე გამოსახული. მაშინ ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა.
სამი ადამიანი. ჩემი რძალი, შვილიშვილი და ჩემთვის უცნობი მამაკაცი. სამივე გამოწყობილი, მომღიმარი. თარიღი – ჩემი შვილის გარდაცვალებიდან ზუსტად 1 წლის შემდეგ. ფოტოზე იდეალური ოჯახია გამოსახული. ვიცი, რომ თეონას ძმები არ ჰყავს. ამ მხრივ ეჭვი არ გამჩენია. ემოციების შეკავება მომიწია, მთელი საღამო ქმართან ხელჩაკიდებული ვიყავი. რა თქმა უნდა, სახლში დაბრუნებისას ყველაფერი მოვუყევი.
ამ დროისთვის მე და ჩემს მეუღლეს სერიოზული უთანხმოება გვაქვს ზემოთ მოცემულ სიტუაციაზე. ამბობს, რომ ნორმალურია. ცოტა საწყენია, მაგრამ სანდრომ გაგვაფრთხილა ამის შესახებ. რძალს უნდა ვაპატიოთ, ცოტათი ჩამოვშორდეთ და დავივიწყოთ. მე, თავის მხრივ, მინდა ანდერძის გადაწერა და მისი გაგდება ბინიდან. საერთო მეგობრებმა ამის შესახებ რომ გაიგონ, რადგან ასეთ დამოკიდებულებას იმსახურებს.
საწყენია შვილიშვილის გამო. ვფიქრობ, გაიზრდება და ბებიას გაუგებს. თუ არა, კარგად ვიცი, როგორ აშორებენ შვილებს მამებისგან განქორწინების შემდეგ. ძველი ტექნიკაა. შეიყვარებს ახალ „მამას“ და საქმე დასრულებულია. არ ვიცი, როგორ გამოვა, მაგრამ არ მინდა, რომ უცხო მამაკაცმა იაროს ბინაში, რომელიც მე და ჩემმა მეუღლემ ჩვენი ვაჟისთვის შევიძინეთ. პრინციპული საქმეა. იქნებ, არასწორია. დაე, ასე იყოს. თუ ურთიერთობა აქვთ, ახალ ადგილზე დაიწყონ. ნუთუ ვცდები?
