ადამიანები ცდილობენ წარმატებას მიაღწიონ სამსახურში, სპორტში ან შემოქმედებაში, რომ ამ გზით საკუთარი და საკუთარი შვილების მომავალი უზრუნველყონ. ზოგჯერ გარე მომენტები ყურადღებას ისე გვიფანტავს, რომ სრულიად ვერ ვამჩნევთ, როგორ ვშორდებით ყველაზე მთავარს, ოჯახს და ახლობლებს. რა თქმა უნდა, ყველას საკუთარი ოჯახური ღირებულებები აქვს. მთავარია ის, რაც გვაკავშირებს. ერთიანობის, ნათესაობის და სიყვარულის გრძნობა.
რამდენი შემთხვევა ვიცით, როცა კარიერით გატაცებული მშობლები შვილებს ყურადღებას არ აქცევენ. შვილები ხულიგნები და უსაქმურები იზრდებიან. არის შემთხვევები, როცა შვილისთვის სურთ რაღაც განსაკუთრებული, პროფესიონალური სპორტსმენობა ან ბალერინობა და ამით ცხოვრებას უნგრევენ. ზრდიან უსარგებლო ზრდასრულებად, თანამედროვე რეალობაში გადარჩენის უნარების გარეშე. უხეშად რომ ვთქვათ, „ოქროს შუალედის“ წესი მოქმედებს ყოველთვის და ყველგან. უბრალოდ დროულად უნდა გაიგოთ და მიიღოთ.
ოჯახური ღირებულებები
გახსოვთ ზღაპარი გულმოდგინე და კეთილ გოგოზე, რომელსაც ჰყავდა დედინაცვალი და ორი ნახევარდა? მას პრინცის მეჯლისზე დასწრებაც უნდოდა, მაგრამ მისი შეჩერება სცადეს. მგონია, რომ ჩემი ქმარი ამ ისტორიის მთავარი პერსონაჟია. მირზა, ჩემი ქმარი, ნამდვილი კონკიაა. სწორად გამიგეთ, არ დავცინი. ღვიძლ დედას მის მიმართ უფრო ცუდი დამოკიდებულება აქვს, ვიდრე შინაური ცხოველის მიმართ. ძალიან სამწუხაროა.
ცოტას გიამბობთ, რა ვიცი მათი ოჯახის შესახებ. მირზას ნამდვილად ჰყავს ორი და, ღვიძლი დები. ბავშვობაში სამივე იზრდებოდა შემდეგი პრინციპით: დედა ზრდის ქალიშვილებს, მამა – ვაჟს. ჩემს წესებში არ შედის სხვის საქმეში ჩარევა, ამიტომ ვერ გეტყვით, რამდენად სწორი მეთოდია. ის, რაც ამ პრაქტიკიდან გამოვიდა, სხვა საკითხია.
რთული ხასიათი
ჩემი დედამთილი, ქეთევანი, პროფესიით მასწავლებელია. უცხო ენის მასწავლებელი. უნდა ვაღიარო, ძალიან კარგია, რადგან თავის დროზე მოახერხა მასწავლებლის და ნახევარ განაკვეთზე რეპეტიტორის ჩარჩოდან გამოსვლა. ქალიშვილებს უცხო ენების შესწავლას აიძულებდა. ამას მკაცრად და ზეწოლით აკეთებდა. ქმარმა მიამბო, როგორ ათენებდნენ მისი დები ღამეებს სახელმძღვანელოების კითხვაში. ძილი და ჭამა აკლდათ, მუდმივად სტრესში იყვნენ. რა გამოიწვია ამან?
უმცროსმა ქალიშვილმა, რომელიც უფრო თავნებაა, ევროპაში შეყვარებული იპოვა და გათხოვდა. ძალიან სწრაფად და დედის პროტესტის მიუხედავად. მშობლიური ქვეყნიდან წავიდა და ახლა ოჯახისთვის ზედმეტად მიწერაც არ სურს. მირზასთვისაც, თუმცა მასთან კონფლიქტი არ ჰქონია. ვთვლი, რომ საკუთარ ოჯახთან იმდენად ცუდი ასოციაციები აქვს, რომ მისი ფსიქიკა ოჯახთან კონტაქტს აღარ იღებს. ვფიქრობ, რომ მის ადგილას იმავეს გავაკეთებდი.
უფროსი ქალიშვილი, ნაკლებად ამბიციური, დედას ყველაფერში ემორჩილებოდა. ქმრის გარდაცვალების შემდეგ თარჯიმნად მუშაობა დაიწყო, მაგრამ მისი წარმატების გამეორება ვერ შეძლო. ისიც საზღვარგარეთ წავიდა, მაგრამ დღემდე თავისი პროფესიით არ მუშაობს. მოსამსახურეა, მაგრამ ძალიან კარგ სასტუმროში. წარმოიდგინეთ, იტალიაში ნომერში ხართ და ვიღაც მოდის ნომრის დასალაგებლად. ერთი შეხედვით, უბრალოდ ქალია, შეიძლება ადგილობრივიც. ის კი იწყებს ხუთ სხვადასხვა ენაზე და კიდევ რამდენიმე დიალექტზე ლაპარაკს. ეს არის ბედი.
საიმედო პროფესია
მეორე მხრივ, ჩემი აწ გარდაცვლილი მამამთილი უბრალო კაცი იყო. ავეჯის წარმოებაში მუშაობდა. ვაჟსაც ეს პროფესია შეასწავლა. მეავეჯე და დურგალი არ აგერიოთ. გარეთ 21–ე საუკუნეა. სკოლის დამთავრების შემდეგ, მირზამ შეისწავლა CNC დანადგარის ოპერატორის საჭირო და აქტუალური პროფესია. ვინც არ იცის: ხეზე თანამედროვე კვეთა სრულდება არა ხელით, არამედ უახლესი ძლიერი დანადგარებით, სხვადასხვა ბურღის გამოყენებით. ძალიან დელიკატური საქმეა. ამისთვის კარგი სპეციალისტი უნდა იყო.
მამამთილის წყალობით, ქმრის პროფესია დღემდე კვებავს ჩვენს ოჯახს. დღემდე დიდი მოთხოვნაა. მიუხედავად იმისა, რომ მთელი მსოფლიო ტოტალური ავტომატიზაციისკენ მიდის. ღმერთს მადლობა, ქმარმა მოასწრო პროფესიის შესწავლა და სპეციალისტად გახდომა, სანამ მამამთილს გული გაუსკდებოდა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, არ ვიცი, რა ბედს მოუმზადებდა დედამისი. დედამთილი ამ დროს ერთი გავლენიანი ბიზნესმენის პირადი თარჯიმანი გახდა. ვფიქრობ, ვაჟზე ხელს ჩაიქნევდა და აღარც გაიხსენებდა. სინამდვილეში, ხომ ასეთია.
მშობლიური სახლი
იმ წლების განმავლობაში, სანამ ქალბატონი ქეთევანი საზღვარგარეთ იმყოფებოდა, კარგი ფულის გამომუშავება მოახერხა. საიდუმლო არაა, რადგან ამ დროისთვის საკუთარ ორსართულიან სახლს იშენებს. რისთვის? რთული კითხვაა. თავად უკვე ასაკშია, თუმცა ჯანმრთელობის მხრივ ყველაფერი რიგზე აქვს. ისეთი შთაბეჭდილება მაქვს, რომ მთელი ცხოვრება საკუთარ ოჯახს სისხლს წოვდა ვამპირივით. ახლა კი ჯანმრთელობის პრობლემა საერთოდ არ აქვს.
დედამთილს ერთ ქალიშვილთან კონტაქტი არ აქვს. მეორეს დანახვა თავად არ სურს. თან ორივე მშობლიური სახლიდან შორს არიან. ვისთან უწევს ურთიერთობა? სწორია, ერთადერთ ვაჟთან და ასევე ჩვენთან. ოღონდ ამას ურთიერთობას ვერ დავარქმევ. ვიმეორებ, საკუთარ შვილზე მეტად ძაღლი უყვარს. ამის დამალვას არც ცდილობს. ჩემთან და ჩვენს ქალიშვილთან თავისი მიდგომა აქვს – თითქოს არ ვარსებობთ. თვალებშიც არ გვიყურებს.
ოჯახური ღირებულებები
ყველაზე სამწუხაროა, რომ მირზა პრობლემას ვერ ამჩნევს. მამამისის გარდაცვალების შემდეგ დედა თითქოს ნამდვილი ღვთაება გახდა. მისი რწმენის შერყევა არაფერს შეუძლია. დედამთილს კი საკმარისზე მეტი ახირება აქვს. ველოდები, როდის გამოაცხადებს თავს დედოფლად ან იმპერატრიცად. ხშირად საქმე მისი სახლის მშენებლობას ეხება. ყველა მისი ხელოსანი ამა თუ იმ ხარისხით ქმრის ნაცნობი ან კოლეგაა. ასე რომ, თუ რამე არ მოსწონს, უკმაყოფილება არა მათ, არამედ ჩემს ქმარს ხვდება. გადახდაზეც იგივე ისტორიაა. ფასდაკლების პროცენტი წარმოუდგენელია. გაფიქრება არ მინდა, მაგრამ არ გამიკვირდება, თუ მირზა მათ ჩვენი ბიუჯეტიდან დამატებით უხდის.
ძირითადად, ჩემი ქმარი დედამისისთვის არსებობს „მომიტანე–წაიღეს“ როლში. მცირე სერვისები, მსგავს სტილში. რამდენჯერმე გვესტუმრა, შვილიშვილს ერთი სათამაშო ან სხვა საჩუქარიც არ მოუტანა. ბოლო დაბადების დღეზე ქმარს კედლის სანათი აჩუქა. დეფექტური. უნდა აღვნიშნო, რომ ეს ნივთი საკუთარი სახლისთვის იყიდა, მაგრამ მაღაზიამ უკან აღარ დაიბრუნა? მირზა კი მაინც მადლიერი იყო. სანათი კარგად შეფუთა და აივანზე გაიტანა. მოგვიანებით, როცა დედამთილი წავიდა, თქვა, რომ მომავალში გამოგვადგება. როგორც ჩანს, მომავალში ხალხი შეძლებს ქარხნული დეფექტების დამოუკიდებლად შეკეთებას.
საწყენია, რომ არ ვიცი, რა გავაკეთო და როგორ მივახვედრო მეუღლეს, რომ ასეთი დამოკიდებულება არ მაკმაყოფილებს. ჩემთვის ოჯახური ღირებულებები ეს არაა! ამ ქალის დიდხანს ატანა მოგვიწევს. ვხედავ, რომ ორგანიზმი კიდევ დიდხანს ემსახურება. იქნებ, მეც დავფიქრდე ოჯახის სხვაგან გადასვლაზე? ეს ხომ ნორმალური არაა, რომ ქმარს დღეში მხოლოდ რამდენიმე საათით ვხედავ. და მას მპარავს არა ვინმე საყვარელი, რაც აბსურდული მაინც არ იქნებოდა, არამედ მისი საკუთარი ღვარძლიანი და უგულო დედა!
