ბევრი ადამიანისთვის სახლში უწესრიგობა ნამდვილი პრობლემა შეიძლება გახდეს. მთელი ეს ავეჯი, რომელსაც დროდადრო მტვრის მოშორება სჭირდება. ჭურჭელი, რომლის გარეცხვაც ზოგჯერ გვეზარება. სველ წმენდაზე არაფერს ვამბობთ. გასაკვირი არაა, რომ ბევრი ადამიანი ქლინინგის სერვისით სარგებლობს. რა არის ქლინინგი: პროფესიონალები თავიანთ სფეროში მაღალი ხარისხის ტექნიკით საქმეს უფრო სწრაფად, ზუსტად და ზედმეტი აურზაურის გარეშე აკეთებენ. ყველას ჯიბე ამ მომსახურებას ვერ გაწვდება, მაგრამ ნერვებს და დროს ნამდვილად ზოგავს.
თუმცა ბევრი მოქალაქე სახლის დალაგებაში ერთგვარ მედიტაციას ხედავს. მოდუნებაში და სიამოვნების მიღებაში ეხმარებათ. განსაკუთრებით, მიღებული შედეგი. ჩვენ, უმრავლესობა, ზარმაცი ბინძურები, მხოლოდ იმაზე ვოცნებობთ, ასეთი ადამიანი პარტნიორად შეგვხვდეს. ყველას ასე არ უმართლებს. ეჰ, როგორ მინდოდა. იქნებ, ამ შემთხვევაშიც არის დაბრკოლება?
რა არის ქლინინგი?
მას შემდეგ, რაც ჩემი მეუღლე, ლევანის მამა, მივატოვე, მეგონა, რომ ცხოვრება გამიადვილდებოდა. სიმართლე გითხრათ, ბევრ საკითხში ასეც მოხდა. ეს ახალგაზრდობაში შეგიძლია მოთმენა და იმედის ქონა, რომ ადამიანი შეიცვლება. ასაკთან ერთად, ვინც რა არ უნდა თქვას, იმედი ქრება. ყოფილი მეუღლის მერყევი ხასიათი, ჩვევები და სისუსტე არ მომწონდა. რაში გჭირდება ადამიანი, ვისაც პატარა, მაგრამ მინუსები აქვს? პლასტირი სწრაფად და სინანულის გარეშე უნდა მოიშორო.
ვაჟის მარტო გაზრდა ადვილი საქმე არაა. ბიჭს მამა ენატრებოდა, წვრილმანებზე ისტერიკებს აწყობდა. რა თქმა უნდა, მიყვარდა და ახლაც მიყვარს, მაგრამ ხანდახან იმდენად ვღიზიანდებოდი, რომ მასთან სიმკაცრეს ვიჩენდი. არაფერი განსაკუთრებული, არანაირი ფიზიკური გავლენა, მაგრამ ჩემი ხმა ყველაფერს ამბობდა. ამასთან ჩემს შვილს კაცის დისციპლინა სჭირდებოდა, ამიტომ ჩვენს ცხოვრებაში გამოჩნდა მაქსიმე, ჩემი ახალი მამაკაცი და ჩემი შვილის მამინაცვალი.
სამწუხაროდ, ასაკთან ერთად დიდი ხალისით არ ვიცვლებით. არც მე. თავიდან მეჩვენებოდა, რომ მაქსიმე იდეალური ვარიანტი იყო. მშვიდი, გაწონასწორებული, ბავშვები ძალიან უყვარდა. ჩემს შვილს არასდროს უყვიროდა და ანებივრებდა კიდეც. თუმცა ჩემს გულს ბოლომდე გახსნა მაინც არ უნდოდა. როგორც პარტნიორები, ძალიან კარგები ვიყავით, მაგრამ გრძნობა, ემოცია ვერ მომცა. ჩემი მხრივ, ბევრს არ ვითხოვდი, ხშირად თვალს ვხუჭავდი იმაზეც, რაც მასში არ მაწყობდა.
ახლა მეუღლესთან ერთად 6 წელი ვიცხოვრე. მეჩვენება, რომ ჩემს მისადმი დამოკიდებულებას გრძნობდა. პატიოსანი ქალი ვარ, ამიტომ მის გარდა ახლოს არავის ვიკარებდი. ჩემი აზრით, გარკვეული პერიოდი თუ სამაგალითო არა, საკმაოდ კარგი ოჯახი ვიყავით. მხატვრული ემოციები არ მიყვარს, მაგრამ მაქსიმესთან დაშორება ძალიან დამწყდა. მასთან დამშვიდობებისას ჩემი სულის ნაწილი გაქრა. სამაგიეროდ, ლევანს მთელი ამ ხნის განმავლობაში მისაბაძი მაგალითი ჰქონდა და ჩემთვის ეს უმთავრესი იყო.
ერთადერთი პრობლემა იყო ის, რომ ჩემმა შვილმა ფულის შოვნა ვერ ისწავლა. წარმოიდგინეთ, არ აქვს ამბიცია, რომელიც ბევრ ჩემს ნაცნობს ინსტინქტურ დონეზეა აქვს, მათ შორის მეც. ვთვლი, რომ ქალისთვის მამაკაცის რჩენა მინიმუმ ამორალურია. ჩემთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი საკითხია. ეს როგორ, ხომ კარგად სწავლობდა, ჭკვიანი ბიჭია. პრაქტიკაში, წარუმატებელი.
კიდევ უფრო ცუდად ვიგრძენი თავი, როცა ლევანმა საცოლე სახლში მოიყვანა. ჩვენი გაცნობა საკმაოდ თავშეკავებულად მოხდა. ჩემი შვილი პირველივე შემხვედრისთვის არ გამიზრდია. შესაბამისი გოგო მინდოდა. გარეგნულად მაინც. ჩემს წინ ვიღაც საბრალო ქალი იჯდა. უცნაური ფერის თმა, უფორმო სხეული, თვალებიც რაღაც ყვითელის და მწვანეს ნაზავი. რა ჰქვია, ჭაობისფერი?
თავად ჩემი ასაკისთვის საკმაოდ კარგად გამოვიყურები. საკუთარ თავზე ვზრუნავ და მკაცრად, მაგრამ გემოვნებით ვიცვამ. ასეთი სტილი სამსახურში და ყოველდღიურობაში მიხდება. მომავალი რძლის სტილი – რაც ხელში პირველი მოგხვდება და ჩაიცვამ. როცა ქორწილის შესახებ გავიგე, ვაჟს მივახვედრე, რომ ცოლთან ერთად ცალკე ცხოვრება მოუწევს. ბინაში ახალი ხალხიღა მაკლდა. თან ხშირად სახლში საღამოობით ვმუშაობ. კონცენტრაცია მჭირდება, რა ვქნა?
ლევანიმ დაიფიცა, რომ ასეთი სისულელე აზრადაც არ მოსვლიათ. დამპირდა, მაგრამ ქორწილიდან 2 თვის შემდეგ კარზე დამიკაკუნა. ისე მთხოვა, რომ დავთანხმდი. რა გზა მქონდა, სხვა გამოსავალი არ იყო. ფული არაა, საცხოვრებელი არაა.
წელიწადნახევარი ამ ქაოსს და უცერემონიო საქციელს ვითმენდი. რძალი დედას მეძახდა, თუმცა პასპორტში მხოლოდ ერთი ბავშვი მყავს. სახლში მოდიხარ და მაშინვე სამზარეულოდან სუნს გრძნობ. რაღაც შემწვარი, ჩაშუშული. მთელი ტანსაცმელი ამ სუნით გაჟღენთილია. ლელა ხომ დამწყები დიასახლისია. ისე ამზადებს, როგორც შეუძლია. რა უნდა უთხრა? როგორც ჩანს, მშობლებმა ცუდად ასწავლეს მოვალეობების შესრულება. რას აკეთებდნენ მთელი ეს წლები? კარგი, სისულელეებზე ვნერვიულობ.
ერთ დღეს სამსახურიდან ძალიან გაბრაზებული და დაღლილი დავბრუნდი. ვაჟი სახლში არ იყო, რძალი ტელევიზორს უყურებდა. ირგვლივ მიმოვიხედე და უცებ მივხვდი, რომ ჩემს ბინას ვეღარ ვცნობდი. ყველგან მტვერი, ჭუჭყი, ცხიმი. ტანსაცმლის გროვა და სხვადასხვა ნაგავი. სააბაზანო ოთახში პირსახოცები მიმოფანტული. ცოტაც და ბალიშის ქვეშ სხვის საცვლებს ვიპოვიდი. გავგიჟდი და სკანდალი მოვაწყვე. სამსახურიდან შვილის დაბრუნებამაც ვერ მიშველა. 3 დღის შემდეგ ჩემი პირადი მოთხოვნით ახალგაზრდა ცოლ–ქმარი ახალ საცხოვრებელ ადგილას გადავიდა. ბედნიერი ვიყავი.
ჩემი ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა. მალე გავიგე, რომ რძალი ბავშვს ელოდა. განცდილი სტრესის გამო რაღაც არასწორად განვითარდა. ვინმეს რომ მიენიშნებინა, სხვაგვარად მოვიქცეოდი. მაგრამ მთელი ეს უწესრიგობა და ქაოსი ბინაში. ვინ იფიქრებდა, რომ ჩემი ყვირილი ადამიანზე ასე იმოქმედებდა?
შვილი უკვე 6 თვეა არ მინახავს. არც ის, არც რძალი. სოციალური ქსელები არასდროს მქონია, მაგრამ ახლა გავხსენი. მისი პროფილი ვიპოვე და მივწერე, რომ ძალიან მენატრება, რომ უნდა შევხვდეთ და დავილაპარაკოთ. ტელეფონის ნომერი შეცვალა, როგორც კი ის საშინელი ამბავი გაიგო. არ ვიცი, სად ცხოვრობენ ახლა.
ადრე ლევანი ყოველთვის რბილი მეჩვენებოდა. სადღაც შიგნით ცოტას ვნანობდი. მამაკაცი, მარჩენალი. ფულის გამომუშავება არ შეუძლია, მყარად ფეხზე ვერ დგება, მაგრამ ხასიათს ვერ შეცვლი. შეტყობინებაზე უცხო, ცივმა ადამიანმა მიპასუხა. მისი მკვეთრი და ზოგჯერ უხეში სიტყვები გულზე მომხვდა. მაშინვე დამბლოკა. ამით ჩვენი შერიგების შესაძლო შანსი გაწყდა.
რამდენიმე ფოტოზე, რომლის დათვალიერებაც მოვახერხე, ერთად დავინახე. გამხდრები, რაღაც ნაგლეჯებში. ღარიბ სამზარეულოს მაგიდასთან. მაგრამ ერთად იყვნენ, რაც არ უნდა მოხდეს. მე კი მარტო დავრჩი ჩემს მოვლილ ბინაში.
მოწესრიგებული, მტვრის და ლაქების გარეშე. რა მნიშვნელობა აქვს? რატომ უნდა შევხედო გაპრიალებულ კარადას? რისთვის, ვისთვის? მივხვდი, რომ შვილი მჭირდება. ლელაც მჭირდება. ორივე ერთად. სამივე ერთად ვიცხოვრებდით, მოვამზადებდით, სიხარულს და ახალ ამბებს გავუზიარებდით. შესანიშნავი იქნებოდა. კარგად მესმის, რომ ახლა ეს ყველაფრი მხოლოდ ოცნებებია. ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე სულელური შეცდომა დავუშვი და, სამწუხაროდ, ვეღარ გამოვასწორებ.
