ვინ იფიქრებდა, რომ ხუთწლიანი ქორწინების შემდეგ დედამთილის გაუმაძღრობა ჩემსა და ჩემს ქმარს შორის დაპირისპირებას გამოიწვევდა. რამდენიმე წელი უსიამოვნებას არაფერი მოასწავებდა. მეგონა კიდეც, ერთმანეთს ვუგებდით. სანამ არ შევამჩნიე, რომ ჩვენი ოჯახის ბიუჯეტი თვალსა და ხელს შუა ქრებოდა. დიდხანს ვერ ვხვდებოდი, რაში იყო საქმე, სანამ მწარედ არ გავაცნობიერე, რომ დედამთილმა ძალიან სწორად კვება დაიწყო – ჩვენთან სტუმრად. რა ჰქვია ადამიანს, რომელიც სხვის ხარჯზე სწორად იკვებება?
პირველი ორი წელი სიმშვიდე იყო, ერთმანეთს ვეჩვეოდით. შემდეგ დედამთილ–მამამთილმა რეგულარული სტუმრობა დაიწყო და ჩვენც სიხარულით ვხვდებოდით. ეს ერთგვარ ტრადიციად იქცა და ძალიან მალე ხშირი სტუმრები გახდნენ, ყოველ კვირას სადილზე მოდიოდნენ. დედამთილი ხშირად აქებდა ჩემს კერძებს: გემრიელია, სასარგებლოა, ნახშირწყლების და უჯრედისის სწორი პროპორციებით. მათი სტუმრობის შემდეგ მაცივარი ცარიელდებოდა და მალე ეს ქმარმაც შენიშნა.
რა ჰქვია ხალხს, ვინც სხვის ხარჯზე სწორად იკვებება?
მშობლებმა სტუმართმოყვარეობა მასწავლეს: ყოველთვის წინასწარ ვამზადებ რამდენიმე კერძს, რადგან ვიცი, რომ მალე სტუმრები მოვლენ. მაშინაც კი, როცა შევნიშნე, რომ დედამთილი თავის მდგომარეობას ბოროტად იყენებს, გადავწყვიტე, რომ ოჯახური ურთიერთობისთვის უკეთესი იქნებოდა ყველაფერი ისე დამეტოვებინა, როგორც იყო. ეს შეიცვალა, როცა მულმა დაიწყო ბავშვების დატოვება ბებია–ბაბუასთან. აქ ყველაფერი დაიწყო. ჯერ ცოტას ჩვენს ბიუჯეტზე გიამბობთ.
ქორწინების პირველივე დღიდან ცალკე ვცხოვრობთ. ოროთახიანი ბინა ჩემი მშობლების საქორწილო საჩუქარი იყო. ისე მოხდა, რომ ჩემი ოჯახი უფრო შეძლებულია, ვიდრე ქმრის მშობლები. ასე რომ, ქმარი მზა მზარეულზე გადმოვიდა. ამის გამო არასოდეს ვადანაშაულებ. მით უფრო, რომ შრომისმოყვარე და მეოჯახე კაცია, ჩვენს მომავალზე ფიქრობს. არა მხოლოდ ჩვენს, არამედ ჩვენი შვილების მომავალზე, რომელთა ყოლას ვგეგმავთ. ორი ან სამი შვილი გვინდა გვყავდეს. ამისთვის ოროთახიანი ბინა საკმარისი შეიძლება არ იყოს.
ქორწინების პირველი წლიდან შევთანხმდით, რომ ქმრის ხელფასის დიდ ნაწილს სახლის ასაშენებლად გადავდებდით. ყოველდღიური ხარჯი, როგორიცაა კომუნალურები და პროდუქტები, ჩემი ფინანსებიდან გადაიხდებოდა. გარდა ამისა, ბოლო წლებში ძალიან გვინდა დიდ საცხოვრებელში გადასვლა ჩვენი მომავალი დიდი ოჯახისთვის. სწორედ ამიტომ, ყველაფერი, რაც თვის ბოლოს ბარათზე მრჩება, დანაზოგს ემატება.
რესტორნებში ვიზიტზე ან მოგზაურობაზე ლაპარაკი ზედმეტია. არც მახსოვს, ბოლოს როდის ვიყავი სავაჭრო ცენტრში, რომ ჩემთვის რამე მეყიდა – მხოლოდ ყველაზე აუცილებელი ხარჯი. ჩემთვის ნამდვილი შოკი იყო, რომ ფული თვალსა და ხელს შუა ქრებოდა. ჩემი ხელფასი ძლივს გვყოფნიდა, რომ ჩვენ ორისთვის პროდუქტები გვეყიდა. ბუნებრივია, პრობლემა იმაში არაა, რომ წონაში მატება დავიწყეთ.
რა გამოიწვია დედამთილთან ერთად სადილობამ
ბოლო პერიოდია მული შვილებს დედამისს უტოვებს, რადგან დეკრეტული შვებულება დაასრულა და ის და მისი ქმარი მუშაობენ. ბებია–ბაბუა ამ დღეებში არც თავისთვის, არც ბავშვებისთვის არ ამზადებენ. ამის ნაცვლად ჩვენთან მოდიან, რადგან ახლოს ცხოვრობენ. როგორც ყოველთვის, მოსვლამდე რეკავენ, ინტერესდებიან, რა მოვამზადე გემრიელი. თითქოს რესტორანში მაგიდას ჯავშნიან. ზოგჯერ, მხოლოდ ზრდილობის გამო, კითხულობენ, რამე ხომ არ მოიტანონ.
თავიდან ზრდილობის გამო უარს ვამბობდი, რადგან რამეს თხოვნა მეუხერხულებოდა. მაგრამ როცა შვილიშვილების მოყვანაც დაიწყეს, მივხვდი, რომ სუფრის მარტო გაშლას ვერ გავუმკლავდები – სასმლის ან სხვა წვრილმანის მოტანა შეიძლება. მაგალითად, კომპოტი, წასახემსებელი, სალათი ან დესერტი. როცა ვეუბნებოდი, რა მოეტანათ, აღმოჩნდებოდა, რომ დაავიწყდათ ან მაღაზია დაკეტილი იყო ან ვერ იპოვეს. ასე ერთხელაც არაფერი მოუტანიათ.
დაბადების დღე ან რა ჰქვია ხალხს, ვინც სწორად იკვებება?
შემთხვევა ჩემს დაბადების დღეზე დუღილის წერტილი აღმოჩნდა. მას შემდეგ, მგონი ქმარსაც არ უნდა პატიება, რა უნდა ვთქვა დედამთილზე? მაგრამ არაფერს ვნანობ, რადგან არც მე, არც ჩემს მეუღლეს ამ სასადილოს შენახვა აღარ შეგვეძლო.
ჩემი დაბადების დღე შაბათს იყო, მაგრამ არც ერთი ნათესავი სტუმრად არ მოსულა, მხოლოდ დარეკეს. ჩემმა მშობლებმაც მხოლოდ დარეკეს, რადგან შორს ცხოვრობენ. აი, დედამთილ–მამამთილი მხოლოდ მეორე დღეს მოვიდნენ, საკვირაო ტრადიციის მიხედვით. მთელი დელეგაცია მოიყვანეს – შვილიშვილები და სიძე. ბუნებრივია, ცარიელი ხელებით მოვიდნენ. მაღაზიაში ტორტი მაინც ეყიდათ. მინიშნებით ვკითხე:
–ალბათ, მოხვედით დაბადების დღის მოსალოცად?
რაზეც დედამთილმა იხუმრა, რომ დაბადების დღე გუშინ მქონდა, ხოლო დღეს ჩვეულებრივი დღეა. და სამზარეულოში შევიდა. ეს ხუმრობა ყელში გამეჩხირა. შემდეგ დედამთილი დაინტერესდა, რა გვქონდა სადილად.
–სამარხვო ბორში, – ვუპასუხე.
უნდა გენახათ, როგორ დაემანჭა სახე.
–შენ რა, სტუმრებს დაბადების დღეზე სამარხვო ბორშით უმასპინძლდები?
–მე ხომ დაბადების დღე გუშინ მქონდა, დღეს კი ჩვეულებრივი დღეა, – ვუპასუხე და ამით დედამთილი ძალიან გავაბრაზე.
დიდი უკმაყოფილო ჩიტივით გაიბერა, შვილიშვილებს ხელი მოკიდა და გასასვლელისკენ გავიდა განცხადებით, რომ არ აპირებს სადილობას სახლში, სადაც მისი სტუმრობა არ უხარიათ და თეფშზე ერთ ნაჭერ ხორცს არ დაუდებენ. აი, მადლობა ამდენწლიანი სტუმართმოყვარეობისთვის.
დედამთილის საქციელი არ გამიკვირდა, რასაც ქმარზე ვერ ვიტყვი. მთხოვს, რომ ბოდიში მოვიხადო. მესმის, რომ მაინც დედამისია, არ სიამოვნებს, როცა დედა ბრაზობს. მაგრამ ბოდიშის მოხდას არ ვაპირებ. ვთვლი, რომ თუ სადილზე ჩვენთან აღარ მოვა, უკეთესიც იქნება. დაე, თავის სახლში გემრიელად და სწორად იკვებოს, იქნებ, ოდესმე ჩვენც დაგვპატიჟოს სადილზე.
