ჩვენ დროში არავის აოცებს, რომ ქალები კარიერული მიღწევების მხრივ კაცებზე წარმატებულები ხდებიან. ქალების ბიზნესი ყვავის, თუმცა ჯერ კიდევ ნახევარი საუკუნის წინ ეს ძნელი დასაჯერებელი იქნებოდა. თუ შევხედავთ სხვა მხრიდან, ჩნდება რეზონანსული კითხვა: რატომაც არა? ასეა თუ ისე, ქალებს უყვართ ფულის დახარჯვა, რაც იმას ნიშნავს, რომ კარგად იციან, სად შეიძლება მისი მომგებიანად ინვესტირება.
ახლა, როცა მამაკაცები მხოლოდ მკითხაობენ, რომელი საქმიანობის სფერო მოუტანთ დიდ მოგებას მომავალში, ქალები უკვე ყველაფერს ითვისებენ. გარდა ამისა, დღეს, როცა არსებობს ბევრი ინტერნეტ–პლატფორმა, სადაც შესაძლებელია საკუთარი აზრის, გეგმის და ბიზნეს პროექტის გაზიარება, მამაკაცები ამას ყურადღებას არ აქცევენ. ვინ არის დამნაშავე, რომ „მგელი ყოველთვის მარტოსულია?“? ქალები, პირიქით, სხვის შეცდომებზე სწავლობენ. უნდა ითქვას, რომ კარგად გამოსდით.
ქალების ბიზნესი
კაცები არასდროს უფიქრდებიან, მაგრამ ჩვენ, ქალებს, საკუთარი ბიზნესის აწყობა გვიჭირს. როგორც მინიმუმ, შედარებით. საქმე იმაშია, რომ არავის სურს ინვესტირება ქალების საქმეში. ყველა მიჩვეულია, რომ ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ბავშვებზე ზრუნვა ან სახლის საქმეების მართვა. სასაცილოა, რომ სწორედ კაცებმა შექმნეს ოჯახის ასეთი სტრუქტურა და ახლა არაფრის შეცვლა სურთ. არ დაგავიწყდეთ, რომ ქალებს თითქმის ყველა სასიკვდილო ცოდვაში ადანაშაულებენ.
მაგალითად, ჩემი ყოფილი ქმარი ყოველთვის სუსტ და სულელ ქალად მთვლიდა. ამასთან, თავად ჩვენი ცხოვრების გასაუმჯობესებლად არაფერს აკეთებდა. ჩვენ სამი, ქალიშვილთან ერთად, ტიპური პოსტსაბჭოთა ოჯახი ვიყავით, პერსპექტივების გარეშე. ყველაფერი იმიტომ, რომ ოჯახის „უფროსი“ ხელფასზე მუშაობდა და საკუთარი საქმის ქონა არ სურდა. სამუშაო დღე დასრულდა და უკვე დივანზე წამოწვა ტელევიზორის წინ. ნათელია, ბევრი რამ გვაკლდა. ასე ანჩხლ ქალად გადავიქეცი. მეგერად, თუ გსურთ. ქმარი ამანაც არ შეაწუხა.
განქორწინება და ქალიშვილი
როცა მე და ჩემი მეუღლე დავშორდით, სარა, ჩვენი ქალიშვილი, მამის მხარეს იყო. ჩემთან დარჩა საცხოვრებლად, მაგრამ ნორმალური ურთიერთობა არ გვქონდა. მოგვიანებით, როცა გაიზარდა, ყველაფერი მიატოვა და საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავიდა. დროც არ მომცა, რომ შემეჩერებინა. საშინელი გრძნობაა, როცა ბავშვს იმდენად ძულხარ, რომ ურჩევნია უცნობ გარემოში ჩაძირვა, ვიდრე საკუთარ დედასთან ცხოვრება.
კარგია, რომ ძალა და სითამამე მეყო, რომ გამერისკა საკუთარი ბინა და გამეხსნა პატარა ბიზნესი. ქალების ბიზნესი მარტივი საქმე არაა, რადგან ბევრი ცრურწმენა არსებობს. მაგრამ გავბედე. ყვავილებით ვაჭრობა პერსპექტიული საქმეა, თუ იცით, რა და როგორ გაყიდოთ. ზოგჯერ ეს ნამდვილი ლატარეაა, თუ ცუდი მომწოდებელი გყავს. პროდუქტი საშინელ მდგომარეობაში შეიძლება ჩამოვიდეს, მაგრამ ფულს ვერ დაიბრუნებთ. ზოგჯერ, თითოეული ყვავილი არჩეულს ჰგავს. ხან თარიღში გაგიმართლებს: დღესასწაული და სხვა ღონისძიება. ასე გრძნობ, რომ საკუთარ თავს ეკუთვნი. ამ დროისთვის ჩემი მაღაზია და რამდენიმე დახლი მაქვს. ისევ გაფართოებაზე ვფიქრობ.
მოკლედ, რისი თქმა მინდა. ჩემი ქალიშვილის წასვლიდან 6 წელი გავიდა. სანდო წყაროდან ვიცი, რომ სარა ბედმა არ დაინდო: თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი ვერ იპოვა, სამაგიეროდ იპოვა ჩვენი თანამემამულე, რომელმაც შემდეგ მიატოვა. სტანდარტული ისტორია: ბავშვი გააჩინა და მამა გაქრა. იქ მუშაობს, მაგრამ პერსპექტივა არ აქვს. სასწაულია, რომ აქ მარტომ ფეხზე დადგომა მოვახერხე. იქ კი, სარა ბავშვთან ერთად. წარმოდგენა არ მინდა.
გასაკვირი არაა, რომ მინდა ქალიშვილი სახლში დაბრუნდეს. ერთად რამეს მოვიფიქრებთ. მისთვის და შვილიშვილისთვის ბინის ყიდვას შევძლებდი. ჩემ ბიზნესს კარგი მოგება მოაქვს. სანაცვლოდ არაფერს ვითხოვ. მხოლოდ ნორმალურ დამოკიდებულებას, როგორც დედის მიმართ. ის, რომ მამამისი გავაგდე, წარსულია. იქნებ, სასტიკად მოვიქეცი, მაგრამ კაცმა თავად უნდა იცოდეს, როგორ გამოძვრეს რთული სიტუაციიდან. ალბათ, ბინა იქირავა ან ვინმე იპოვა. ბოლო დრომდე მისი ბედი არ მაინტერესებდა.
ქალიშვილმა, ამდენი ხნის შემდეგაც, ჩემთან ლაპარაკზე უარი თქვა. კიდევ ერთხელ დამადანაშაულა უგულობაში და მოღალატე მიწოდა. თითქოს უკვე ზრდასრული ადამიანია, მაგრამ არ იცის, როგორ განასხვავოს ქალიშვილსა და მამას შორის და ცოლ–ქმარს შორის ურთიერთობები. დიახ, კარგი მეხსიერება აქვს. მაგრამ მითხარით, არ შეიძლება მოლაპარაკება? შვილიშვილისთვის მაინც. თავისი პრინციპები თავისთვის დაიტოვოს, ბავშვს მაინც ნუ ტანჯავს.
ვერ დავმშვიდდი, როცა უარი და ამდენი ნეგატივი მოვისმინე. ყოფილი ქმარი ხელს ჩაიქნევდა და ცხოვრებას გააგრძელებდა. მე სხვა მოსაზრება აქვს. სხვათა შორის, მასზე. გამოკითხვა მომიწია და გავარკვიე, როგორ მოეწყო მისი ცხოვრება განქორწინების შემდეგ. ვაღიარებ, არც ისე კარგად. მშობლებთან ვერ გადავიდა, რადგან იქ უკვე სხვა ნათესავები ცხოვრობდნენ. რაღაც ბინას ქირაობდა, სანამ მუშაობდა, შემდეგ გაათავისუფლეს.
არ ვიცი, სმა დაიწყო სამსახურიდან გათავისუფლების შემდეგ თუ გაათავისუფლეს სმის გამო, მაგრამ სმა რომ დაიწყო ფაქტია. ახლა ცრემლების გარეშე ვერ შეხედავ. როგორღაც ისევ ძლებს, ერთი ხალტურიდან მეორეზე გადადის, მაგრამ არც ერთი მოაზროვნე ქალი მასთან ცხოვრებას არ ისურვებს. ცოტა ფული მივეცი და მოველაპარაკე, რომ ჩვენი ქალიშვილისთვის მიეწერა. რომ, ჩამოსულიყო, რომ ავად არის და მისი ნახვა უნდა. არც იყო ტყუილი. დარწმუნებული ვარ, ასეთი ცხოვრება მის ჯანმრთელობაზეც აისახა.
სარა მამის ზარს გამოეხმაურა. რა თქმა უნდა, ორივე უფულოდ არის. რატომ არ უნდა იყვნენ ერთად? იმის ნაცვლად, რომ ჩემთან მოვიდეს და ოჯახური პრობლემები აქ, ჩემთან მოაგვაროს. ვიცოდი, რომ ჩემი საქციელი მეტ წყენას და ბრალდებებს გამოიწვევდა, მაგრამ ამისთვის მზად ვიყავი. ჩემმა ქალიშვილმა უნდა გაიგოს, რომ მთელი ცხოვრება წინ აქვს. მისი სიამაყე და წყენა შვილიშვილს ნორმალურ პირობებში გაზრდაში ხელს არ უნდა უშლიდეს.
თუმცა რაღაც მაინც ვერ გავთვალე. როგორც მიხვდით, დღემდე მარტო ვცხოვრობ. სარა ნამდვილად ჩამოვიდა მამასთან, მაგრამ რაღაც თანხის ჩამოტანაც მოახერხა. ახლა სამივე ცალკე ცხოვრობენ, ბინას ქირაობენ და ჩემგან ცალკე ცდილობენ, ოჯახი გახდნენ. ღირს თქმა, რომ მზად ვარ, მათ ნაცვლად გადავიხადო ქირა, ოღონდ კი ნორმალური ურთიერთობა გვქონდეს? მაგრამ არა. ქალიშვილი ურყევია. ჩემი დანახვა არ სურს. ვცდილობ, ყოფილ ქმართან მასზე დალაპარაკებას, მაგრამ ახლა მასაც ამ იდეაზე უარის თქმა უნდა. ყველაფერი აკმაყოფილებს.
იქნებ, დრომ ჩვენს ურთიერთობაში ცვლილებები შეიტანოს. მაგრამ ჯერჯერობით მარტოხელა ქალი ვარ, თუმცა მაქვს ყველაფერი, რაზეც ფინანსურად ვოცნებობდი. ცხოვრება ნამდვილად ცბიერი რამაა. სადღაც გაძლევს, სადღაც გართმევს. ვიმედოვნებ, ყოველთვის ასე არ იქნება. შევძლებ შვილიშვილზე ზრუნვას, სანამ გაიზრდება და ბებია შეძულდება. დრო მიდის, მაგრამ შედეგს ვერ ვხედავ. რა დამრჩენია?
