დიდი თანხა და სხვა სიკეთე გულგრილს არ ტოვებს მათ, ვისაც მისი გამოყენება შეუძლია. ასე მუშაობს ჩვენი ფსიქოლოგია: ჯერ კიდევ გუშინ ჩვეულებრივი ადამიანები ვიყავით, საკუთარი სამომავლო გეგმით, ოცნებებით და პრინციპებით. დღეს ვიგებთ, რომ არსებობს დავიწყებული ანდერძი, თან არა ვინმესგან, არამედ მდიდარი ნათესავისგან. და მორჩა, თითქოს ყველა გამოცვალეს. ყველა ფიქრობს მხოლოდ ფულზე, სარგებელზე და ახალ შესაძლებლობებზე. მანამდე კი ყველაფერი კარგად იყო.
ჰიპოთეტური სიტუაციაა, მაგრამ ვინ იცის. რამდენი შემთხვევა ყოფილა, როცა ნათესავებმა ერთმანეთი დაჭამეს გროშების გამო? ერთი მხრივ, თითქოს ყველა შეძლებულია, ყოველ შემთხვევაში, არავის უჭირს, მაგრამ უკანასკნელი მათხოვარივით და თაღლითივით იქცევიან. ასეთი ბევრი შემთხვევაა. იქნებ, ჩვენს თავში დაყენებულია სპეციალური პროგრამა, რომელიც რაღაც მომენტში ხარბს გვხდის? „გაზარდე შენი ქონება ნებისმიერ ფასად, დანარჩენს არ აქვს მნიშვნელობა!“ ჟრუანტელმაც დამიარა.
დავიწყებული ანდერძი
აღიარება არ მინდა, მაგრამ მგონი ცუდი ადამიანი ვარ. რა თქმა უნდა, ზოგადად მიღებული სტანდარტებით. ჩემი 40 წლის ცხოვრების განმავლობაში არაფერი მომიპარავს, არავისთვის ჯანმრთელობა არ მომიკლია, არც მიღალატია. და მაინც, ბევრჯერ მოვიქეცი ისე, როგორც არ ვისურვებდი, რომ ჩემს ვაჟს მოექცნენ. ახლა მესმის. თვალები ამიხილა ახალგაზრდა გოგონამ, თითქმის კახას თანატოლმა. მისი ყოფილი შეყვარებულია, მაგრამ ამაზე მოგვიანებით.
ჩემი სახელის თქმა არ მინდა, ამიტომ ამაზე გავჩუმდები. მხოლოდ ვიტყვი, რომ ერთი დიდი ქალაქის მაცხოვრებელი ვარ, პოსტსაბჭოთა რესპუბლიკაში ვცხოვრობ. ჯერ კიდევ სკოლაში გავაცნობიერე, რომ გოგოებს ბიჭებისგან ყველაფრის მიღება შეუძლიათ. თუ, რა თქმა უნდა, აქვთ შესაბამისი გარეგნობა, სურვილი და ტვინი. მოგვიანებით, როცა წლები მომემატა, შევნიშნე, რომ ჩემი დაკვირვება არ ვრცელდება მხოლოდ უფროსკლასელებზე და მერყევ სტუდენტებზე. ზრდასრული წარმატებული მამაკაცებიც თითქოს ჰიპნოზის ქვეშ არიან, თავით სულ არ ფიქრობენ.
ამან ისეთი ძლიერი შთაბეჭდილება მოახდინა, რომ გავხდი ისეთი, როგორიც ბოლო დრომდე ვიყავი. კერძოდ, პროფესიონალი ცოლი. დაცემულ ქალთან ან საყვარელთან არ აგერიოთ. ვიმეორებ, არასდროს არავისთვის მიღალატია. 4 ქმარი მყავდა, თითოეულთან ოჯახის შექმნას ვცდილობდი, განსაკუთრებით კახას მამასთან. ვისი ბრალია, რომ თანამედროვე მამაკაცებს აინტერესებთ გოგონა უფრო მისი საფულის ზომით, ვიდრე სხვა ღირსებებით. რაინდები მოკვდნენ. დარჩნენ ცბიერები, ძუნწები და დედიკოს ბიჭები. ვერაფერს გახდებით.
ქმრად მხოლოდ ყველაზე ღირსეულებს ვირჩევდი. გოგონას შეიძლება ჰყავდეს მასზე უფროსი მამაკაცი, ეს ნორმალურია, მაგრამ უნდა შეძლოს ოჯახის რჩენა და არ იყოს არაფერზე დამოკიდებული. გაოცდებით, რომ იცოდეთ, რამდენ მილიონერს ვიცნობ, რომელთაც აქვთ თვითკონტროლის პრობლემები, მავნე ჩვევები. სამწუხაროდ, ფულის ქონა და ნორმალური ხასიათი გარანტიას არ იძლევა, რომ კაცთან ურთიერთობა მოგინდებათ, თუნდაც ქორწილიდან 1 წლის შემდეგ. ჩემს ცხოვრებაში განქორწინება ჩვეულებრივი ამბავია.
ყველა ყოფილ ქმართან დღემდე ურთიერთობას ვინარჩუნებ. კახა მამამისმა კერძო სკოლაში შეიყვანა, ავტომობილი უყიდა და ყველაფერი იმიტომ, რომ თავისუფლად კომუნიკაცია შეძლებოდათ. თითქოს წინააღმდეგი ვიყავი. ვაჟს მამაკაცის აღზრდა სჭირდება. დაე, შეხვდეს მამამისს. მეც ჩემი ცხოვრება მაქვს. დღეს ამის შესახებ მინდა გიამბოთ.
ბედმა შემახვედრა მორიგ მამაკაცს, რომელმაც თვალი დამადგა. ჩემთვის მოსაწონი ტიპი იყო. 10 წლით ჩემზე უფროსი, მაგრამ კარგი აღნაგობის მქონე. ზრდასრული ქალიშვილი ჰყავს, ქვრივია. სანამ ქალიშვილს ზრდიდა, არავისზე დაქორწინებულა. ბუნებრივია, სახლი ფულით სავსე აქვს. ბევრი მოსამსახურე პერსონალი და საკუთარი ავტოპარკი. რატომ არ ვცადო, იქნებ ის ერთადერთია, რომელსაც შევიყვარებ?
არა, ვხუმრობ. ამ მხრივ ხვიჩა არ მაინტერესებდა. პიროვნულად მის მიმართ პრეტენზიები არ მაქვს. შეხვედრები დავიწყეთ. ოჯახები ხშირად ვიკრიბებოდით, შვილები ერთმანეთს გავაცანით. აქედან ყველაფერი გეგმის მიხედვით არ წავიდა. კახა და ანა ძალიან დამეგობრდნენ, იმდენად, რომ შეხვედრები დაიწყეს. ორივე 20 წლისაა, ჰორმონებმა თავისი საქმე გააკეთა. რატომღაც არ მეგონა, რომ ყველაფერი სერიოზულ სახეს მიიღებდა. თან ჩემი ვაჟი ყოველთვის მორცხვი იყო.
თავიდან კახას ურთიერთობას ყურადღებას არ ვაქცევდი. ვხუმრობდი, რომ მომავალში ნახევარ და–ძმა გახდებოდნენ. ასე რომ, ქალაქში ხელჩაკიდებული სეირნობა ერთია, მაგრამ სხვა ყველაფერი აკრძალული იყო. არანაირი გამონაკლისი. მეგაპოლისში ვცხოვრობთ, ბევრი ხალხია. წყვილი მათ შორის მოძებნონ. წარმოდგენაც არ მქონდა, რამდენად ღრმად ჩამითრევდა მთელი ეს პრობლემა.
ეს სადღაც 1–1,5 თვის შემდეგ მოხდა. კახამ შემოსვლისთანავე მითხრა, რომ ქორწინდება. შოკში ვიყავი. ვეკითხები, ანაზე? მპასუხობს, რომ მასზე. დროა, ბავშვები აღარ არიან. თან ანა ისე შეეფერება, როგორც სხვა არავინ. ყველაფერში უგებს და მხოლოდ მასთან ყოფნა სურს. ჩემი ვაჟი მიყვარს, მაგრამ ამის მოსმენა უცნაური იყო. ანა ხომ მამამისის შვილია, პირში ვერცხლის კოვზით დაბადებული. ცხოვრებაში არ გახდება მიმდევარი, მით უმეტეს, ჩემს შვილთან. მხოლოდ წამყვანი, ამ ჯიშს კარგად ვიცნობ.
ასეც მოხდა. არც გამკვირვებია, როცა ანა ვნახე მარტო, ჩემი კარის ზღურბლზე. ლაწირაკი მოვიდა საკუთარი პირობების წამოსაყენებლად. ოღონდ რით სურს ჩემი დაშინება? პასუხი მარტივია. ანა საკმაოდ მკაფიოდ და სინდისის ქენჯნის გარეშე საუბრობდა იმის მიუხედავად, რომ ასაკით მასზე ბევრად უფროსი ვარ. არ სურს, რომ მე და მამამისი ერთმანეთს შევხვდეთ. თუ ურთიერთობას არ შევწყვეტთ, კახასგან დაორსულდება. ასე ორივეს ცხოვრებას დაგვინგრევს. მისი თქმით, იცის, როგორ გააკეთოს ეს.
ასევე მითხრა, რომ მამამისმა ანდერძი დიდი ხნის წინ დაწერა. მთელი ქონება ანაზე გააფორმა. რა თქმა უნდა, რაღაც მსგავსს უკვე ვეჭვობდი. ანდერძის გადაწერა რთული არაა, მთავარია იცოდე, რომელ ღილაკებს დააჭირო. სხვა რამ გამაკვირვა. რატომ დაწერა ხვიჩამ ანდერძი, რა არ ვიცი? ანამ საიდუმლო გამიმხილა: მისი მამა დიდი ხანია ავადმყოფობს. გარედან ამის შემჩნევა ძნელია, მაგრამ რამდენიმე კვირაში ერთხელ კერძო კლინიკაში დადის. გამოდის, დიდი დრო არ მაქვს. თან, ასეთი ქალიშვილით შეიძლება არაფერი გამოვიდეს.
ანას თავაზიანად დავემშვიდობე. მოგვიანებით ხვიჩას დავურეკე და ზღაპრები მოვუყევი, რომ კახას მამა თავიდან შემიყვარდა და სხვა ვერავისთან ვიქნები. ჩემი სტანდარტული ლეგენდაა ურთიერთობის გასაწყვეტად. ქორწილამდე პირველად გამოვიყენე. ერთ დღესაც შვილი უხასიათოდ მოვიდა. თქვა, რომ შეყვარებულმა მის მიმართ ინტერესი დაკარგა და დაშორდნენ. სხვათა შორის, ანას მხრიდან კარგი საქციელია.
ამ შემთხვევის შემდეგ საკუთარი თავის მიმართ დამოკიდებულება შევცვალე. რამდენი დრო და ძალა დავხარჯე ხვიჩასთან ურთიერთობაზე და ყველაფერი წყალში ჩაიყარა. რა თავხედურად მოიქცა ანა. თავხედურად და გაბედულად. როგორც მე ადრე. ყველაფრის მიუხედავად, ოღონდ მიზნისთვის მიმეღწია. იქნებ, ეს სიგნალია, რომ დავმშვიდდე ან ვიპოვე ნორმალური მამაკაცი, ვისთანაც ყოველგვარი სარგებლის მიღების გარეშე ვიცხოვრებ? არ ვიცი. ამ მიზეზით თავს ცუდ ადამიანად ვთვლი. ბედნიერებასა და ფულს შორის ფულს ვირჩევ. კარგი ადამიანი ასე არ მოიქცევა. სხვაგვარად არ შემიძლია.
