ჩემი შვილი 10 წლისაა, ვუყურებ და შიში მიპყრობს. ზრდასრული ცხოვრებისთვის მზად სულ არ არის. დარწმუნებულია, რომ მის მოვალეობაში შედის მხოლოდ სკოლაში სიარული და მშობლების გაბედნიერება. თუ სთხოვ ოთახის დალაგებას ან ჭურჭლის გარეცხვას, 33 მიზეზს ჩამოთვლის, რატომ არის რთული ამის გაკეთება. გაჯეტების მქონე თანამედროვე ბავშვებმა არაფერი იციან, რა არის საოჯახო საქმე.
ჩემი თავი მახსენდება მის ასაკში. არავინ მახსენებდა, რომ ჩემი ოთახი უნდა დამელაგებინა. არაფერს ვამბობ, რომ ჭურჭლის რეცხვა და ყვავილების მორწყვა ჩემს მოვალეობაში შედიოდა. სხვანაირად გაგვზარდეს. ზრდასრული ცხოვრებისთვის წინასწარ გვამზადებდნენ. უკვე დამოუკიდებლები ვიყავით, რადგან მშობლები მთელ დროს სამსახურში ატარებდნენ, საკუთარ თავს ვეკუთვნოდით. მკაცრად ვიცოდით, რომ მშობლების სამსახურიდან დაბრუნებამდე საშინაო დავალებები უნდა შეგვესრულებინა, პური გვეყიდა, ჭურჭელი დაგვერეცხა. ზოგჯერ, ვახშმის მომზადებაც გვიწევდა.
რა არის საოჯახო საქმე თანამედროვე ბავშვებისთვის
დღეს არსებობს ბევრი მეთოდი, როგორ აღზარდოთ ბავშვი, რომ არ დაირღვეს მისი პირადი საზღვრები და არ დავაზიანოთ მისი ფსიქიკა. ფსიქოლოგები ყველა კუთხეში საუბრობენ, როგორ უნდა გადალახოთ ბავშვობის ტრავმები და რაში არიან დამნაშავე მშობლები. ჩემს თაობას არაფერი აქვს სასაყვედურო მშობლების მიმართ. მუშაობდნენ და პირველადი საჭიროების ნივთებით უზრუნველგვყოფდნენ. აქ შედიოდა ველოსიპედი, სხვადასხვა სპორტული ინვენტარი. სკოლაში იყო სხვადასხვა წრე ნებისმიერი გემოვნებისთვის. გაკვეთილების შემდეგ სკოლაში ცხოვრება გრძელდებოდა. ყველა მასწავლებელს დასდევდა დახმარებისთვის ან რჩევისთვის.
დაწყებითი კლასებიდან საოჯახო საქმეებს გვასწავლიდნენ. გოგოებსაც და ბიჭებსაც ასწავლიდნენ საჭმლის მომზადებას, კერვას, ქსოვას. მარტივი თემით ვიწყებდით. უფროს კლასებში უკვე გვანაწილებდნენ. ბიჭებს ასწავლიდნენ რანდვას, შედუღებას, სახარატო საქმეში პრაქტიკას გადიოდნენ. უკვე 8 მარტისთვის საჩუქრად შეგვეძლო ტაბურეტის, საჭრელი დაფის გაკეთება უფროსების დახმარების გარეშე. გოგოები სწავლობდნენ საჭმლის მომზადებას და გაკვეთილების ბოლოს მომზადებული კერძებით გვიმასპინძლდებოდნენ. მარტივად შეეძლოთ ღილის მიკერება, წინსაფრის ან ღამის პერანგის შეკერვა. შარფის, ხელთათმანის და წინდების ქსოვას სწავლობდნენ. შესვენებებზე ჩვენს მიღწევებს განვიხილავდით და გამოცდილებას ერთმანეთს ვუზიარებდით.
ბედნიერი ბავშვობა და მოვალეობები სახლში
ინტერნეტი და ტელეფონი არ გვქონდა, მაგრამ არ ვიწყენდით. სკოლაში, ეზოში ერთმანეთს ვეხმიანებოდით. დიდიან–პატარიანად ერთად ვთამაშობდით. ერთმანეთს არ ვყოფდით მშობლების ფინანსური მდგომარეობის და სოციალური სტატუსის მიხედვით. ყველა თანაბარი ვიყავით და ვსწავლობდით, როგორ გაგვეხადა სამყარო უკეთესი. გაზაფხულზე საშოშიეს ვაშენებდით, ზამთარში საკვებურებს. ზამთარში ციგებით ვსრიალებდით, გაზაფხულზე ველოსიპედით. არ გვეშინოდა მაღაზიაში გამყიდველთან ან კლინიკაში მისაღებში ექთანთან დაკავშირება.
მშობლებმა სულ არ იცოდნენ, როგორ ვსწავლობდი სკოლაში. კვარტალის ბოლოს სახლში შეფასებების ცხრილი მომქონდა. განვიხილავდით, რომელ საგანში მჭირდებოდა დახმარება, სად ვიყოჩაღე. დღიურში ყოველთვის ჩაწერილი იყო საშინაო დავალება, წიგნები და რვეულები ლამაზად შეფუთული. სიტყვა „რეპეტიტორს“ საერთოდ არავინ ახსენებდა, არავინ იცოდა, ვინ იყო. ყველა ცდილობდა სწავლას, მოვალეობების შესრულებას და მშობლების დახმარებას. ტელეფონში შეხსენების, ფსიქოლოგების, ქოუჩების და მენტორების მოტივაციის გარეშე. უბრალოდ ვიცოდით, რომ არის ისეთი სიტყვა, როგორიცაა „უნდა“. ვიცოდით, რა იყო საოჯახო საქმე. საბაბს არ ვეძებდით, რომ დრო უაზროდ დაგვეკარგა.
