მშობლებს და შვილებს შორის უნდა იყოს ურთიერთკავშირი არა მხოლოდ თეორიაში, არამედ პრაქტიკაშიც. უფროსებს ამის გაგება უჭირთ, მაგრამ ბავშვი ადრეული ასაკიდანვე ძალიან მგრძნობიარეა ტყუილის მიმართ. დაპირების შეუსრულებლობას დიდხანს იმახსოვრებს და სულში ღრმად რჩება. ამ შემთხვევაში ნდობის აღდგენა რთულია. როცა ვიზრდებით, ვეჩვევით, რომ ყველაფერი ყოველთვის ისე არ ხდება, როგორც გვინდა. ბავშვებისთვის კი სასწაულების რწმენა უფრო ჩვეულია.
შეგახსენებთ, რომ ბავშვები ზრდასრულ ასაკშიც აგრძელებენ მშობლების ნდობას, თუ წარსულში არ ჰქონდათ კრიტიკული სიტუაცია, სადაც დედ–მამამ იმედები არაერთხელ გაუცრუათ. სამწუხაროდ, ამ ყველაფერმა ხშირად შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული ოჯახური დრამა, მათ შორის კომუნიკაციის სრულად შეწყვეტა. მწარე სიმართლეა, მაგრამ მსგავსი ბევრი მაგალითი შეგიძლიათ იპოვოთ.
მოტყუებული ნდობა
30 წლის შემდეგ ნებისმიერი მარტოხელა გოგოს ცხოვრება ნელ–ნელა, მაგრამ დარწმუნებით უფსკრულისკენ მიდის. კარგი, ვიტყუები. არა ყველა შემთხვევაში, მაგრამ უმეტესად ასეა. აღარ გიწვევენ ხმაურიან წვეულებებზე ისე, როგორც ადრე. უმიზეზოდ აღარ გპატიჟებენ ზაფხულის თბილ საღამოს სასეირნოდ. თანატოლები, ძირითადად, დაოჯახებულნი არიან. ინტერნეტით გაცნობა სჯობს არც დაიწყოთ. მენდეთ, იქ ისეთი ზოოპარკია, ვიცი. ასე გიწევს ელოდოთ რაღაც წარმატებულ შემთხვევას, რომელიც ერთ დღეს უნდა მოხდეს, რომ მეორე ნახევარი იპოვოთ. საკითხავია, როდის?
კარგი და პერსპექტიული ბავშვობა და ახალგაზრდობა მქონდა. მშობლები მეხმარებოდნენ, ბევრი მეგობარი და დაქალი მყავდა, დიდი ოთახი, რომლის ჩაკეტვაც შემეძლო. შესანიშნავი იყო, მაგრამ მომავალზე საერთოდ არ ვფიქრობდი. დედ–მამა ჩემს განათლებაზე ფულს არ იშურებდნენ, მაგრამ ვაღიარებ, ვუნდერკინდი ვერ გავხდი. პრობლემა ამაში არაა. ბევრი მეგობარი, ჩემზე ბევრად სულელი, დღეს დაქორწინებულია და ცხოვრებით ტკბება. მე კი ნაქირავებში ვცხოვრობ და ზედმეტად სალონშიც ვერ მივდივარ.
მშობლებმა მომატყუეს, ყველაფერი უნივერსიტეტში სწავლით დაიწყო. ჩემი ოქროს წლები იყო, უდავოდ. ახალგაზრდა, ლამაზი და პოპულარული ვიყავი. ყველა შემხვედრს არ ვეკიდებოდი, უბრალოდ ხმაურიანი ბრბო და წვეულებები მომწონდა. რომელ გოგოს არ მოსწონს ამ ასაკში? გარდა ამისა, ამის შესაძლებლობა მქონდა.
მამას არასდროს უკითხავს, ვინმეს ვხვდებოდი თუ არა. ამ საკითხით დედა იყო დაკავებული. მაშინ ნორმალური ურთიერთობა გვქონდა, შეიძლება ითქვას, დაქალები ვიყავით. რა თქმა უნდა, ყველაფერს არ ვუყვებოდი, მაგრამ ჩემის ცხოვრების უმეტესი ნაწილი იცოდა. სწორედ ამიტომ, როცა გაიგო, რომ ჩემი გული თავისუფალია, ერთი ბიჭის გაცნობა შემომთავაზა.
მამაჩემის კოლეგის შვილი აღმოჩნდა. რეზო, მაღალი ქერათმიანი ბიჭი ლამაზი ღიმილით და დიდი პერსპექტივით. პირველ პაემანზე იმდენი მაცინა, კინაღამ სიცილისგან დავიხრჩვე. მაშინვე ძალიან მომეწონა და შეხვედრები დავიწყეთ. მშობლებს ჩემი არჩევანი მოსწონდათ და ჩვენი ურთიერთობა სწრაფად ვითარდებოდა. 1 თვეში ყველა ერთად წავედით ქალაქგარეთ, რომ ერთმანეთი უკეთ გაგვეცნო. ორივეს მშობლები იყვნენ. თითქოს უბრალო შეხვედრა იყო, მაგრამ ხომ გესმით მაჭანკლობას ჰგავდა. თუმცა ამისთვის ადრე იყო.
სადღაც 6 თვეში რეზომ კარგ უბანში ლამაზი ბინა იქირავა. დიდი ხანია მინდოდა მშობლებისგან გადასვლა და ცალკე ცხოვრება იმის მიუხედავად, რომ ჩვენი სამოთახიანი ბინა არ იყო ვიწრო. შეყვარებულთან ერთად ცხოვრება სულ სხვა დონეა. ასე ვიცხოვრეთ წელიწად–ნახევარი. დამოუკიდებლად ცხოვრებას ვსწავლობდით, ბევრ რამეს ვგეგმავდით, სამსახური დავიწყეთ. პატარა, მაგრამ კარგი პერსპექტიული ოჯახის მსგავსი ნამდვილად გვქონდა. კარგი პერიოდი იყო.
ყველაფერი ერთ წამში დაინგრა. თითქმის ისე სწრაფად დავშორდი, როგორც დავიწყეთ ურთიერთობა. ისე მშვიდად და წყნარად არ მომხდარა, როგორც უნდა ყოფილიყო. არა, იყო დიდი კამათი, სკანდალი. მშობლებმა მაშინვე გაიგეს და ერთმანეთში კამათი დაიწყეს. ვიტყოდი – მტრობა. მამაჩემი სხვა სართულზე გადაიყვანეს, რომ ყოფილი კოლეგა არ ენახა. რეზოს დედა მთელი კვირის განმავლობაში ყოველდღე მირეკავდა. შხამს ანთხევდა და უკანასკნელი სიტყვებით მამკობდა. ნამდვილი სიძულვილი იყო.
მშობლებთან დაბრუნების შემდეგ ცხოვრება არ გამარტივდა. დაშორების მიზეზი გაიგეს და გაგების ნაცვლად წარსულში ცხვირის ჩაყოფა დაიწყეს. აღარ ვიყავით მეგობრული ოჯახი, არამედ უცხოები გავხდით. მაცივარში დამითმეს რამდენიმე თარო, ახალი პირობებით საჭმელი თავად უნდა მეყიდა და და კომუნალურის ნაწილი გადამეხადა. საოჯახო საქმე, რომელიც მეხებოდა, თავად უნდა შემესრულებინა. მესმის, ასე დედ–მამა მანიშნებდნენ: დროა, ცალკე იცხოვრო. ასეც მოვიქეცი.
ახლა ნაქირავებ ბინაში მარტო ვცხოვრობ. უპერსპექტივო სამსახურში ვმუშაობ დაბალ ანაზღაურებაზე. სხვა რამისთვის დრო არ მაქვს. სასაცილოა, რომ სადღაც 2 წლის წინ მშობლებმა დაიწყეს დარეკვა და კითხვა, როდის ვაპირებ შვილის გაჩენას. მეცინება. პირველ რიგში, იციან ჩემი მატერიალური მდგომარეობის შესახებ და რომ ბანალურად ვერ ვპოულობ ვინმეს, ვისთანაც ოჯახს შევქმნიდი.
მეორეც, ცოტა ხნის წინ იყო ერთი შემთხვევა. ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ ბებია გარდაიცვალა. ქალაქგარეთ სახლში ცხოვრობდა. გულწრფელად, მისი უძრავი ქონების და მშობლების დახმარების იმედი მქონდა, რომ ქალაქში პატარა ბინა შემეძინა. ჩემმა მშობლებმა სხვაგვარად გადაწყვიტეს. ბებიის სახლი სწრაფად გაყიდეს, მიღებული თანხით ბინა გაარემონტეს. კარგი რემონტია, უდავოდ. ეს ყველაფერი იმის ნაცვლად, რომ შვილს დახმარებოდნენ.
ახლა მინიშნებებით მეუბნებიან, რომ დროა მამაკაცი მოვძებნო. შვილიშვილი სჭირდებათ. თუ საჭირო იქნება, მათთან შევძლებთ ცხოვრებას. ბინაში, რომელშიც გავიზარდე. თუმცა ცნობილი რემონტის შემდეგ იქ თავს უცხოდ ვიგრძნობ. გამოდის, სინდისთან გარიგებაზე უნდა წავიდე და ვიპოვო ღირსეული რჩეული, თუმცა არ ვიცი, სად. თუ დავტოვო ყველაფერი ისე, როგორც არის, დაველოდო, რა მოხდება?
უიმედო სიტუაცია მაქვს, რომელი მხრიდანაც არ უნდა შეხედოთ. ყველაფერი მშობლების წყალობით. არ ვიცი, რატომ მექცევიან ასე. მათ ხომ ერთადერთი ქალიშვილი ჰყავთ, და–ძმა არ მყავს. ჯერჯერობით სხვა ალტერნატივა არ არსებობს. საოცარია, როგორ შეიძლება გაუარესდეს ყველაფერი დროთა განმავლობაში, უბრალოდ წარმოუდგენელია. როგორ მოვიქცე, ეს ძალიან რთული კითხვაა.
