მხოლოდ ასაკთან ერთად მივხვდი, რომ დედაზე უფრო ახლობელი ვერავინ იქნება. განსაკუთრებით ნათლად გავაცნობიერე, როცა მისი ჯანმრთელობა შესუსტდა. პირველად შევნიშნე, რამდენად ღრმა გახდა ნაოჭები მის კეთილ სახეზე და როგორ გაჭაღარავდა მისი თმა. უკვე 60 წლისაა და მისთვის ნამდვილი დარტყმა იყო ის სიტუაცია, რომელზეც დღეს მინდა გიამბოთ. ვშიშობ, მისი სუსტი გული ვერ გაუძლებს იმ ფაქტს, რომ მისი ვაჟი აპირებს დას სასამართლოში უჩივლოს. წარმოიდგინეთ, ძმა დის წინააღმდეგ!
საქმე იმაში არაა, რომ სპეციალურად გავაღიზიანე. საერთოდ არა. ალბათ, ჩემი ძმა 5 წელია არ მინახავს. შორს ცხოვრობს, იშვიათად რეკავს და ჩამოდის. მიზეზი გახდა დედის გადაწყვეტილება, რომ მთელი მემკვიდრეობა ჩემზე გადააფორმოს, მას კი არაფერი დაუტოვოს. ვიცი, უსამართლოდ ჟღერს, მაგრამ ყველაფერი ასე მარტივად არაა.
ბრძოლა მემკვიდრეობისთვის: ძმა დის წინააღმდეგ
დედას უფრო დავუახლოვდი უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, როცა ჩემი ძმა სამუშაოდ წავიდა. მანამდე სამივე ერთად ვცხოვრობდით: დედა, თენგო და მე. მამამ მიგვატოვა, როცა პატარები ვიყავით, და როგორც ვიცი, ფინანსურად არ გვეხმარებოდა. დედა დილიდან დაღამებამდე ორ სამსახურში მუშაობდა, რის გამო ჯანმრთელობა შეუსუსტდა. თუმცა არასდროს გვადანაშაულებდა და ყველაფერს გვაძლევდა კარგი განათლების მისაღებად. ახლა მეზობელ უბანში ნაქირავებში ვცხოვრობ, ჩემი ძმა 10 წლის წინ წავიდა: ჯერ ევროპაში, შემდეგ დაბრუნდა, დაქორწინდა და სახლი ააშენა. ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად აქვს, შვილებიც ეზრდება.
დედა აგრძელებდა ორ ადგილას მუშაობას თენგოს წასვლის შემდეგაც. თენგო ავტომექანიკოსია და კარგად შოულობდა ჯერ პოლონეთში, შემდეგ გერმანიაში. ეს ვიცო, რადგან მის სოციალურ ქსელებს თვალს ვადევნებ. თბილ ქვეყნებში მოგზაურობს, მანქანებს იცვლის, თავისი კომფორტისთვის ცხოვრობს. დედა ამ ყველაფერს ვერ ხედავდა, რადგან ინტერნეტში გვერდი არ აქვს. უბრალოდ იცოდა, რომ მისი შვილი კარგად არის თენგოს და ჩემი სიტყვებიდან. ჩვენთან ყოველთვის ხელცარიელი ჩამოდიოდა. ამბობდა, ძალიან მოვენატრეთ.
დრო გავიდა და დედაჩემს ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემები დაეწყო. გამიჭირდა მისი დარწმუნება, რომ პენსიაზე გასულიყო, მაგრამ ისიც ხვდებოდა, რომ 60 წლის ასაკში არა თუ ორ, ერთ ადგილასაც მუშაობა გაუჭირდებოდა. როცა დედა პენსიაზე გავიდა, თენგო მის მონახულებას ან დახმარებას არ ჩქარობდა. გარდა ამისა, თავადაც არაფერს ითხოვდა. ძალიან რცხვენოდა მცირე პენსიის გამო, რომელიც ძლივს ყოფნიდა პროდუქტებზე და გადასახადებზე. ჩემი ფულის აღებაზეც უარს ამბობდა.
მოვიფიქრე, როგორ დავასაქმო მოხუცი დედა
იდეა დამებადა. ადრე დედა ქსოვით და ქარგვით იყო გატაცებული, თან სერიოზულად: კედელზე გვაქვს მის მიერ გაკეთებული პანო. ბავშვობაში ხშირად მიკერავდა საზაფხულო კაბებს. ნებისმიერ ნივთს ისე კერავდა, რომ ვერავინ ხედავდა ნაკერებს.
გავიგე, რომ ახლა ეს ნამდვილი ტრენდია: მოხუცებისგან ხელნაკეთი ნივთების შეძენა. ნანახი მაქვს რამდენიმე პროექტი, სადაც ახალგაზრდა მეწარმეები ეძებენ ასაკოვან ოსტატებს, ყველა საჭირო მასალას აწვდიან, შემდეგ ინტერნეტ პლატფორმებზე ძვირად ყიდიან. რამდენიმეთვიანი ძებნის და მეგობრების გამოკითხვის შემდეგ ვიპოვე საჭირო კონტაქტი და უკვე ერთ კვირაში დედამ პირველი სვიტერი ფოსტით გააგზავნა. ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა: დედა სასიამოვნო საქმით დაკავებულია და აღარ ღელავს ფულზე, მშვიდი საქმეა, თავისუფალ ტემპში.
ასე გავატარეთ გასული წელი: ის ქსოვდა, მე ხშირად ვსტუმრობდი. მალე მისმა ჰობმა იმდენი თანხა მოუტანა, რამდენსაც ადრე მუშაობისას იღებდა, მაგრამ ამასთან ნაკლებ დროს ხარჯავდა. მხოლოდ ჯანმრთელობა ძალიან აწუხებდა: ხშირად ვატარებ ანალიზებზე და სპეციალისტებთან. ალბათ, ამიტომ გადაწყვიტა თავის დაზღვევა და ანდერძის ახლა დაწერა. ვაღიარებ, არ ვთვლი, რომ სიტუაცია ასეთი კრიტიკულია: ჯერ კიდევ დიდხანს უნდა იცხოვროს.
როცა ეს თენგომ გაიგო, ნამდვილი კოშმარი დაიწყო. დედამ ამის შესახებ სატელეფონო საუბარში აღნიშნა, როცა თენგო დაინტერესდა, როგორ ცხოვრობს. ჩემთვის სიურპრიზი არ იყო, რომ დედამ გადაწყვიტა მთელი ქონება მე დამიტოვოს. ამაში სამარცხვინოს ვერაფერს ვხედავ. მტკიცედ გადავწყვიტე, დედას და სახლს მივხედო მის ღრმა სიბერემდე. ღმერთმა მიცოცხლოს დიდხანს.
მეორეც, თენგოს ყველაფერი აქვს: დიდი სახლი, მანქანა (მგონი ორი – მისთვის და ცოლისთვის), ბიზნესიც ნელ–ნელა იზრდება, დანაზოგი ანაბარზე. არ გვეგონა, რომ ასე ჩავარდებოდა საგონებელში.
ძმაზე წყენა შიგნიდან მჭამს
იმ საღამოს მეც და დედასაც ბევრი ცუდი რამ გვითხრა. რომ დედა უვარგისი მშობელია, რომ ბავშვობაში ვერაფერი მისცა და სიკვდილის შემდეგაც არაფერს მისცემს. რომ დედის გარშემო ვტრიალებ მხოლოდ მისი ბინის და ფულის გამო. თუმცა ვიცი, რომ დედას დიდი დანაზოგი არ აქვს. დიახ, ბინა აქვს, ოროთახიანი ხრუშჩოვის ბინა ქალაქის გარეუბანში, რომელსაც ძმის სახლთან ვერც შეადარებთ.
ნაწყენი ვარ დედაჩემის და ჩემს გამო. დედამ მთელი ახალგაზრდობა ჩვენს აღზრდას დაუთმო: ასე წლები გაფრინდა. ერთხელ მაინც გამოეხატა ინტერესი, დახმარებოდა ფინანსურად, სამედიცინო გამოკვლევებით. მხოლოდ საჭიროების შემთხვევაში რეკავდა ან დიდ დღესასწაულებზე, სტუმრად უფრო იშვიათად ჩამოდიოდა.
ყველაზე უარესია ის, რომ მისი თქმით, ახლა დედა მისთვის არაფერს წარმოადგენს და დაკრძალვაზეც არ მოვა. დაემუქრა, რომ მის გადაწყვეტილებას აუცილებლად გაასაჩივრებს და „სამართლიანობის აღდგენის“ მეთოდს იპოვის. ამის შემდეგ მეც და დედაც შავ სიაში შეგვიყვანა, ახლა ვეღარ ვწერ და ვურეკავ. არც მინდა, გულწრფელად. აი, დედა ძალიან განიცდის.
ცდილობს გაამართლოს: ბევრს მუშაობს, პატარა ბავშვებზე ზრუნვა რთულია, ღარიბული და უბედური ბავშვობა ჰქონდა. არ შემიძლია დავეთანხმო, რადგან ასეთ საშინელ სიტყვებს მხოლოდ უკანასკნელი ნაძირალა ამბობს. ახლოს არასდროს ვყოფილვართ და ახლა მესმის რატომ, რადგან გულქვა და ანგარებიანი ადამიანი აღმოჩნდა. არ ვიცი, როგორ ვანუგეშო დედას, რადგან ახლა მისთვის ნერვიულობა არ შეიძლება.
